Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων

Καταμεσήμερο. Μόλις σηκώθηκα από το τραπέζι όπου γεύθηκα ένα καταπληκτικό έδεσμα (σούπα βελουτέ με καβουρντισμένο φάσηλο, μπέιμπι καροτάκια και εσάνς φρεσκοκομμένου σέλινου, άλλως και φασολάδα), είπα να βγώ να περπατήσω να δουλέψει το έντερο των μυρωδάτο ζωμό. Πράγματι, φόρεσα την καμπαρτίνα μου, το καπέλο μου, τα γάντια μου, πήρα ανά χείρας την ομπρέλα μου -βροχερός γάρ ο καιρός- και βρέθηκα στην Ιπποκράτους.

Φτάνοντας στην Βέϊκου, πήρα το αριστερό μη εμπορικό πεζοδρόμιο με κατεύθυνση βόρεια, στόχος μου ήταν να πάω μέχρι το Άλσος. Η ψιλή βροχούλα μου άρεσε καθώς νότιζε απαλά την ομπρέλα μου, ο ελαφρύς νοτιάς γλύκαινε τρόπον τινά την πεζοπορία μου και δίχως καν να το καταλάβω, πέρασα τη βίλλα του Βιαρόπουλου -καλυμμένη με τους τσίγκους του ΜΕΤΡΟ αλλά εκεί στο μέσον της πεζογέφυρας σταμάτησα. Από κάπου ερχόταν οχλαγωγή, φωνές, συνθήματα. Ταράχθηκα. Δισταχτικά, πήρα πάλι τον δρόμο και όσο πλησίαζα προς το Άλσος τόσο η οχλαγωγή αποκτούσε δύναμη. Δεν άργησε και η στιγμή που άκουγα ρυθμικά συνθήματα:

Εδώ θα γίνει ο τάφος σααααςς

Δήμαρχε γερά, με τσάμπουκααααα

Εκεί, εκεί, στη Β’ εθνικήηηη

Εάμ, Ελάς, και κώτσος βασιλιάαααςς

Είμαστε δυό, είμαστε τρείς, θα γίνουμε Σύριζα κι εμείςςςςςς

Πασόκ, κινάλε, ελάτε να σας φάμεεεεε

Λαέ μπροστά, ο Στάλιν σε κοιτάαααα

Ψωμί, ελιά και κόκκινη Παναγιάαααα

Η ταραχή μου φούντωσε για τα καλά, εισήλθα εντός του Άλσους με ιδιαίτερη προσοχή κι εκεί, στο ανοιχτό θέατρο αντίκρυσα πολλές σημαίες, όλων των κομμάτων που τις πουλούσαν με το κιλό. Με 50 λ. έπαιρνες όλες τις κομματικές σημαίες και άφηνες και γερό πουρμπουάρ στον πωλητή, που έτριβε τα χέρια του από τη χαρά του μιάς και είχε σχεδόν ξεπουλήσει. Για να μην στοχοποιηθώ, αγόρασα κι εγώ όλες τις σημαίες και κατευθύνθηκα όπου και ο υπόλοιπος κόσμος, στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Αφού πήρα έναν γαλλικό καφέ από το μπάρ του γηπέδου, ανέβηκα στην εξέδρα και με δυσκολία βρήκα ελεύθερη θέση στην τελευταία σειρά. Η βροχούλα είχε σταματήσει αλλά η υγρασία είχε δύναμη, δεν με έκοβε όμως διότι ο πωλητής με κάθε αγορά που έκανες σου χάριζε κι ένα πάκο εφημερίδων. Έτσι όπως έφερε η τύχη τα πράγματα, βρέθηκα να κάθομαι πάνω στο πάκο από την εφημερίδα «Χάος».  

Ρωτώντας έναν φανατικό οπαδό δίπλα μου που όλο φωνή ήταν, για το τι ακριβώς συμβαίνει, με κοίταξε με λύπη μπορώ να ειπώ που δεν γνώριζα. Με δυσκολία όμως και με παρακάλια πολλά, με πληροφόρησε ότι θα ξεκινούσε σε λίγο ο ποδοσφαιρικός αγώνας Δήμαρχος εναντίον όλων! Απόρησα, καλά, πως θα γίνει τέτοιος αγώνας ένας εναντίον πέντε; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Από την μπροστινή θέση, πετάγεται ένας φίλαθλος και μου λέει σχεδόν άγρια: υπάρχει πουθενά ο νόμος του «δεν γίνεται;». Παρατήρησα ότι αυτός δεν κρατούσε σημαίες στα χέρια του αλλά ένα βιβλίο ενός Werner Heisenberg για την Αρχή της Απροσδιοριστίας. Αστραπιαία σκέφτηκα: που έπεσα, αλλά ευτυχώς τη δύσκολη σκέψη, μου έδιωξε το μεγάφωνο του γηπέδου που ανακοίνωνε τις συνθέσεις των ομάδων, τους προπονητές, τον διαιτητή και τον παρατηρητή του αγώνα. Κάθισα ήσυχος ν’ ακούσω

Ομάδα Δημάρχου:

Μπακότερμα ο Μαρσώ με το Νο 613 (Μαρκόπουλος)

Ομάδα Αντιπολίτευσης:

Τερματοφύλακας ο Χαράλ με το Νο 799 (Χαραλαμπίδης)
Λίμπερο ο Ζωμπέ με το Νο 193 (Ζώμπος)
Αριστερό εξτρέμ η Σαπέ με το Νο 438 (Σαπουνά)
Δεξί εξτρέμ η Ελέ με το Νο 378 (Ζέρβα- Γκιουρτζιάν)
Κέντρο ο Πανέ με το Νο 255 (Παναγιώτου)

Διαιτητής του αγώνα ο Larry King (Τσουπάκης)

Παρατηρητής του αγώνα ο Πικέ (Πίκουλας)

Προπονητής του Δημάρχου ο Μαρσώ (Μαρκόπουλος)

Προπονητής της Αντιπολίτευσης ο Ικά (Ίκαρος)

Το παιδί για τις μπάλες ο Πασέ (Πασπαλάς)

Με το που σιώπησε το μεγάφωνο, βγήκαν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση. Η ομάδα του Δημάρχου φορούσε άσπρο σορτς και μπλέ φανέλα. Η ομάδα της Αντιπολίτευσης, μη συμφωνώντας στο τι χρώματα θα φορέσουν, ο κάθε παίκτης φόραγε την δική του εμφάνιση. Έτσι, ο Χαράλ ήταν ντυμένος στα κόκκινα -πάνω και κάτω-, ο Ζωμπέ φόραγε μπλέ σορτς και κίτρινη φανέλα, η Σαπέ φόραγε άσπρο σορτς και ροζ φανέλα, η Ελέ φόραγε πράσινο σορτς και άσπρη φανέλα που πάνω της υπήρχαν δυό φωτογραφίες, μία του Ανδρουλάκ και μία του Alexis, και ο Πανέ φόραγε πάνω και κάτω πορτοκαλί χρώματα. Ο Larry φορούσε ένα σχέδιο του Ralph Lauren, σορτς μπλέ βελούδο και φανέλα ντρίλινη χρώματος κυπαρισσί. Ο Πασέ φόραγε πάνω και κάτω φόρμα μπλέ σκούρα. Ο Πικέ, φορούσε κοστούμι Giorgio Armani ο δε Ικά φόραγε ένα jean Calvin Klein κι ένα πανωφόρι Camel Montgomery.

Αρχίζει ο αγώνας

Στη σέντρα ο Larry και οι δυό αρχηγοί, ο Μαρσώ και ο Ζωμπέ, κερδίζει με την κορώνα ο Μαρσώ τη σέντρα, παίρνει τη μπάλα και από δεξιά, προσπερνά εύκολα την Σαπέ και από μακριά σουτάρει αλλά ο κέρβερος Χαράλ πιάνει την μπάλα και την πετάει γρήγορα στον Πανέ, αυτός αμέσως πλασάρει με ακρίβεια στον Ζωμπέ. Αυτός, κοιτάζει αστραπιαία τη θέση της Ελέ και σεντράρει προς τα δεξιά, αλλά ο δαιμόνιος Μαρσώ, κόβει τη σέντρα, κοντρολάρει τη μπάλα και ξεχύνεται μπροστά. Τριμπλάρει θεαματικά τον Ζωμπέ που τον ανατρέπει μέσα στην περιοχή. Ο Larry δείχνει το σημείο του πέναλτι και σηκώνεται η εξέδρα όρθια από την οργή. Ρυθμικά αρχίζει και φωνάζει: Είσαι πουλημένος! Δεν πτοείται ο Larry από τη γιούχα και ο Μαρσώ ετοιμάζεται να εκτελέσει το πέναλτι. Παίρνει φόρα ο Μαρσώ αλλά σαν άλλος Γιασίν ο Χαράλ, πετάγεται στο γάμα της εστίας του και μπλοκάρει τη μπάλα. Αποθέωση στην εξέδρα.

Ο Μαρσώ παίζει όσο μπορεί καθυστερήσεις αλλά αίφνης, πετάγεται από τ’ αριστερά, αφήνει πίσω του την ανήμπορη να κάνει κάτι Ελέ, πλησιάζει στην περιοχή από τα πλάγια και εύκολα στέλνει τη μπάλα στα δίκτυα. Στην εξέδρα νεκρική σιγή, κάτι πήγε ν’ ακουστεί από τις θέσεις των επισήμων μα η βουβή οργή των θεατών δεν δέχεται πανηγυρισμούς. Ο Χαράλ, αρχίζει και φωνάζει στους συμπαίκτες τους: είστε τόσο άχρηστοι; Δεν μπορείτε να κρατήσετε τις θέσεις σας;

Ο αγώνας συνεχίζεται

Έχει τη μπάλα ο Πανέ, πλασάρει στον Ζωμπέ που έχει προωθηθεί, αυτός κοντρολάρει καλά τη μπάλα και σεντράρει αριστερά προς την Σαπέ, αυτή, κοντρολάρει άτσαλα τη μπάλα που την κλέβει ο Μαρσώ, την περνάει, μπαίνει μπροστά του σαν τοίχος ο Ζωμπέ αλλά με μπαλιά ψηλοκρεμαστή τον προσπερνά και βρίσκεται πάλι μόνος του απέναντι στον έμπειρο Χαράλ που αδυνατεί όμως να πιάσει το δυνατό βολέ του Μαρσώ. Ο πίνακας του γηπέδου δείχνει 2-0 υπέρ του Δημάρχου και στο γήπεδο γίνεται το έλα να δεις. Ο Ικά, φανερά εκνευρισμένος από τον πάγκο, φωνάζει στον Ζωμπέ να κρατήσει τη θέση του, φωνάζει στους πάντες, οι οπαδοί απειλούν να μπούνε στο γήπεδο αλλά ο Πικέ, με τα χέρια του παρακαλεί το αλαλάζον πλήθος να ηρεμήσει.

Τη μπάλα τώρα έχει η Σαπέ, κάνει μία ωραία μπαλιά στην άλλη πλευρά του γηπέδου, στην Ελέ, αυτή βλέπει τον Πανέ μόνο του στο ύψος της μεγάλης περιοχής του Μαρσώ, του πλασάρει ιδανικά τη μπάλα, αυτός κοντρολάρει με το αριστερό, προσπερνά τον Μαρσώ που πάει να πέσει αλλά αντί για τη μπάλα μαζεύει τα πόδια του Πανέ. Αμέσως δείχνει το σημείο του πέναλτι ο Larry και παράλληλα κόκκινη κάρτα στον Μαρσώ. Αρχίζει τη διαμαρτυρία ο Μαρσώ ενώ το γήπεδο αποθεώνει τον Πανέ. Ξαφνικά, εισέρχεται τρέχοντας στον αγωνιστικό χώρο ο Πικέ με το τριζάτο κουστούμι του, πιάνει τον Larry από τον γιακά λέγοντάς του: πάς καλά ρε; Αν τον αποβάλεις πως θα γίνει ο αγώνας; Δεν σκέφτηκε πράγματι ο Larry την εξέλιξη αυτή και ακυρώνει την κόκκινη κάρτα. Κάποιοι οργισμένοι οπαδοί πήγαν να πηδήξουν εντός του αγωνιστικού χώρου αλλά ο Πασέ τους απώθησε έγκαιρα προς τα πίσω.

Παίρνει θέση κάτω από τα γκολπόστ ο Μαρσώ, η μπάλα είναι στημένη στο σημείο του πέναλτι, αλλά οι συμπαίκτες της Αντιπολίτευσης τσακώνονται για το ποιος θα κάνει την εκτέλεση. Πίσω ο Χαράλ τραβάει τα μαλλιά του με όσα ζει στον αγωνιστικό χώρο, όσο οι άλλοι τσακώνονται, τρέχει αυτός στο σημείο του πέναλτι, σουτάρει και ο Μαρσώ πέφτει στη σωστή γωνία και μπλοκάρει τη μπάλα. Στο γήπεδο γίνεται της πουτάνας. Ο Ικά πάει να λιποθυμήσει αλλά τρέχει και του προσφέρει νερό ο Πασέ, ο Larry απορεί με όσα λαμβάνουν χώρα στον αγώνα του, ο Χαράλ περίλυπος τρέχει στην εστία του και οι συμπαίκτες του τσακώνονται ακόμα για το ποιός θα βαρέσει το πέναλτι.

Ο Μαρσώ, απ’ ώρα είναι στη σέντρα για ν’ αρχίσει πάλι το παιχνίδι. Οι οπαδοί φωνάζουν ρυθμικά στην εξέδρα: εδώ, θα γίνει, ο τάφος σαςςςςςςςςςς. Τότε, από το πουθενά, εμφανίζεται ο εφημέριος της Κόκκινης Παναγιάς για να κάνει έναν αγιασμό να φύγουν τα δαιμόνια και να συνεχισθεί ο αγώνας. Πράγματι, με την εμφάνιση του ιερέα με το πετραχήλι του, απόλυτη σιωπή επικρατεί στο γήπεδο. Τελείωσε γρήγορα ο αγιασμός και παίρνει τη μπάλα από τη σέντρα η Σαπέ, τη δίνει πίσω στον Ζωμπέ, αυτός πλασάρει με τέχνη στον Πανέ που σεντράρει στην περιοχή του Μαρσώ που βρίσκεται η Ελέ. Κοντρολάρει αυτή άψογα με αριστερό και δεξί πόδι, και πετάει τη μπάλα προς τα πίσω. Τρελαίνεται από τη ύπουλη ενέργεια ο Ικά, αρχίζει και βρίζει από το τέρμα του ο Χαράλ, απορούν οι συμπαίκτες της και πάνω στην αναμπουμπούλα, κλέβει τη μπάλα ο Μαρσώ και μόνος του, χωρίς αντίπαλο ξεχύνεται προς την εστία του Χαράλ. Αυτός βγαίνει γρήγορα από την περιοχή του για να κόψει τους διαδρόμους του αντιπάλου του μα δεν τα καταφέρνει, με ένα μελέ ο Μαρσώ σκοράρει για τρίτη φορά, 3-0 δείχνει ο πίνακας και υπολείπονται ακόμα δυό λ. για να λήξει το μεγάλο ντέρμπι.

Ο Χαράλ, έχει πέσει στα γόνατα και κλαίει με λυγμούς, μόνο αυτός, σκέφτεται, έπαιξε καλή μπάλα σήμερα. Οι συμπαίκτες του, μαζεύονται αργά προς τη σέντρα, περίλυποι κι αυτοί σκεφτόμενοι πως ο Χαράλ πούλησε τον αγώνα. Στην εξέδρα επικρατεί νεκρική σιγή και ο Πικέ είναι σε επιφυλακή, ο Πασέ  μαζεύει σιγά-σιγά τις μπάλες του αγώνα, ο Ικά, έχει πετάξει απ’ ώρα το Montgomery πάνω στο βρεγμένο χορτάρι και ξαφνικά ο Larry σφυρίζει τη λήξη του αγώνα!

Με το που σφυρίζει ο Larry τη λήξη του αγώνα δυό λ. νωρίτερα, αναλογίζομαι τι θα γίνει στο γήπεδο από τους φανατικούς οπαδούς της Αντιπολίτευσης. Και ξαφνικά, ολόκληρη η εξέδρα, όρθια, αρχίζει και αποθεώνει τον Μαρσώ. Δεν πιστεύω αυτά που ζω, δεν μπορώ να καταλάβω το πλήθος, πως άλλαξε έτσι εύκολα στρατόπεδο και πήγε με τον νικητή. Ο Μαρσώ, ανεβασμένος ψυχολογικά αρχίζει και τρέχει κυκλικά στο γήπεδο και αποθεώνεται σαν άλλος Καίσαρας. Και την ώρα του θριάμβου, η κόκκινη Παναγιά κάνει το θαύμα της και ακολουθούν τον Μαρσώ στον γύρο του θριάμβου σαν να είναι μία ομάδα, ο Χαράλ, ο Ζωμπέ, η Σαπέ, η Ελέ, ο Πανέ και ο Πασέ. Ο Larry χαμογελά πονηρά, ο Ικά και ο Πικέ μένουν μακριά ψύχραιμοι και η εξέδρα υψώνει στους ουρανούς τον Μαρσώ και τα δεκανίκια του.

Σαν άδειασε η εξέδρα κι έμεινα μονάχος μου, ήπια δυό-τρείς γουλιές από τον καφέ μου, άναψα ένα τσιγάρο και ο νούς μου έτρεξε στην Απροσδιοριστία του Werner Heisenberg. Πολλά πράγματα, σκέφτηκα, δεν κατέχω, και με τη σκέψη αυτή σηκώθηκα, άνοιξα την ομπρέλα μου γιατί άρχισε πάλι το ψιλόβροχο και πήρα τον δρόμο της επιστροφής.