Αγιασμός των υδάτων στο κολυμβητήριο Γαλατσίου

Την ώρα που άρχιζε ο προϊστάμενος ιερέας τη λειτουργία ανήμερα των Φώτων στην Κόκκινη Παναγιά, εγώ ξυριζόμουν ακόμα. Μέχρι να τελειώσει τη λειτουργία και ν’ αρχίσει ο αγιασμός των υδάτων, είχα μπροστά μου αρκετό χρόνο, ακόμα και καφέ να πιώ στα καφέ επί της Βέϊκου. Αλλά γιατί να πιώ καφέ στη Βέϊκου εφόσον μετά τα Ύδατα όλο και κάτι θα έχει ο γιορτινός μπουφές του Δήμου να λιγδώσει τ’ άντερό μας;

Πράγματι, δε λάθεψα στους υπολογισμούς μου, όταν διάβαινα την πρώτη είσοδο του Άλσους, μόλις είχε ξεκινήσει η πομπή από την Κόκκινη Παναγιά με προορισμό το κολυμβητήριο, οπότε, κινούμασταν παράλληλα, η πομπή στα ψηλότερα κι εγώ στα χαμηλότερα. Μαζί με μένα ακόμα μερικές εκατοντάδες πιστοί (πίστη = νεκρή, παγωμένη ενέργεια), κατευθυνόμασταν προς το κολυμβητήριο, όπου οι περισσότεροι βουτηχτάδες περίμεναν υπομονετικά μη υπολογίζοντας τον κρύο καιρό.

Πέρα από τον απλό κι ανώνυμο πολίτη, αισθητή ήταν η παρουσία των επισήμων με πρώτο τον Περιφερειάρχη Αττικής που φόραγε στο κεφάλι του για να μην κρυώνει ένα ολόχρυσο καπέλο, κάτι σαν παπική τιάρα. Του πήγαινε πολύ. Παρατηρώντας τον κόσμο να πιάνει θέσεις για να ειδεί όσο μπορούσε καλύτερα τις βούτες χάριν του Σταυρού, έπεσε η ματιά μου πιο πίσω, στο παρασκήνιο και κατάλαβα ότι υπήρχε ένταση. Πλησίασα προσεκτικά και λογομαχούσαν ο Δήμαρχος με τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Συσπείρωσης Γαλατσίου, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, ο εκπρόσωπος αυτής κ. Χαραλαμπίδης, υποστήριζε την αντίρρησή του λέγοντας στον Δήμαρχο: κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, γιατί να μην κάνουμε μία εξαίρεση φέτος και αντί για τον Σταυρό να πετάξει ο παπάς στο νερό ένα Σφυροδρέπανο; Κι αυτό δεν είναι άγιο σύμβολο;

Το δίκαιο αίτημα του κ. Χαραλαμπίδη, δεν το απέρριψε ο Δήμαρχος αλλά ενεργώντας σαν τον Άννα και τον Καϊάφα, πρότεινε για το αίτημα αυτό ν’ αποφασίσει ο παπάς. Εξερράγη από την μαχαιριά του Πόντιου Πιλάτου ο κ. Χαραλαμπίδης και αποχώρησε βάζοντας στη ζώνη του το σφυροδρέπανο. Κατευθύνθηκε εκεί που περίμεναν και οι υπόλοιποι κολυμβητές, από πίσω τον ακολούθησε κι Δήμαρχος.

Ο παπάς ήταν απ’ ώρα έτοιμος για το ιερό καθήκον και σαν τον κύκλωσαν με τα μαγιώ τους οι τολμηροί κολυμβητές και οι τολμηρές κολυμβήτριες, περίμενε το σύνθημα από τον Περιφερειάρχη, αυτός όμως είχε ξεχαστεί τραβώντας selfie μοστράροντας την ολόχρυση τιάρα στο κεφάλι του - ποιος ξέρει που θα πούλαγε μούρη αργότερα.

Έξη κολυμβητές στη σειρά, ας τους ονομάσω για την ιστορία: Μαρκόπουλος, Ζώμπος, Χαραλαμπίδης, Σαπουνά, Ζέρβα-Γκιουρτζιάν, Παναγιώτου. Και δίπλα απ’ αυτούς η κ. Αυλωνίτου που, σαν παλιά κολυμβήτρια θα είναι αγωνοδίκης.

Ρίχνει το θηρίο ο παπάς τον Σταυρό λές κι έριχνε ακόντιο, στην άλλη άκρη της πισίνας τον έστειλε, οπότε πέφτουν τα θεριά στο νερό και παλεύουν με την ιστορία. Η κ. Αυλωνίτου παρακολουθεί στενά την προσπάθεια των πιστών, σβέλτη δε καθώς είναι έχει ήδη φτάσει στο ύψος του Σταυρού και περιμένει αυτόν ή αυτήν που θα έχει τη θεία ευλογία ώστε να τον συλλέξει. Ο κ. Μαρκόπουλος πέφτει με δύναμη κι επιλέγει το ελεύθερο, ο κ. Ζώμπος μιμούμενος τον Δήμαρχο επιλέγει κι αυτός το ελεύθερο. Ο κ. Χαραλαμπίδης σαν χειμερινός κολυμβητής που είναι, επιλέγει το πρόσθιο έχοντας σώμα και κεφάλι συνεχώς μέσα στο νερό και βγάζει το κεφάλι του μόνο για αστραπιαίες εισπνοές. Σαν τον βάτραχο κολυμπά, πολύ γρήγορα. Η κ. Σαπουνά επιλέγει να κολυμπήσει με πεταλούδα, την δυσκολότερη δηλαδή κίνηση στο νερό αλλά πολύ αποτελεσματική αν την κατέχεις καλά. Η κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν επιλέγει το ύπτιο, θέλει να έχει το κεφάλι έξω από το νερό ώστε ν’ αντικρύσει πρώτη τον νικητή για να τον συγχαρεί και πρώτη. Ο κ. Παναγιώτου επιλέγει το δύσκολο πρόσθιο και είναι μάλιστα πολύ γρήγορος.

Αρχικά οι Μαρκόπουλος και Ζώμπος έχουν ένα ελαφρύ προβάδισμα αλλά στο φινάλε γίνεται σφαγή, πίσω έχει μείνει μόνο η κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν. Ένα μέτρο πριν τον Σταυρό, βουτάνε στον πάτο της πισίνας μαζί: Χαραλαμπίδης, Σαπουνά, Παναγιώτου και βγαίνουν στην επιφάνεια σχεδόν ταυτόχρονα μα τον Σταυρό κρατά η κ. Σαπουνά. Γεροί κολυμβητές και οι τρείς τους, εκπαιδευμένοι να κολυμπάνε στα βαθιά, πάλεψαν σκληρά και τίμια μέχρι το τέλος, αλλά ο νικητής είναι πάντα ο πρώτος κατά την γνωστή αμερικανιά (ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα) που δεν με βρίσκει σύμφωνο εννοείται. Μαρκόπουλος και Ζώμπος έμειναν λίγο πίσω αλλά δεν στεναχωριούνται ιδιαίτερα σε αντίθεση με την κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν που δείχνει τη λύπη της, όχι για τον Σταυρό που δεν κατάφερε να συλλέξει, όχι βέβαια, αλλά να, περίμενε να συγχαρεί κάποιον ισχυρό μιάς και της αρέσει πολύ το χρώμα της εξουσίας και τώρα, ποιόν να συγχαρεί; Τους αδύναμους σε ποσοστά αλλά δυνατούς και τίμιους κολυμβητές;

Εκεί όμως που ο κόσμος χειροκροτεί την νικήτρια και την υψώνει στον Όλυμπο, η κ. Αυλωνίτου οργισμένη από την απρόσμενη νίκη της κ. Σαπουνά, την ακυρώνει. Ο λόγος; Δεν υπάρχει λόγος, έτσι το θέλησε, λογαριασμό μονάχα στον θεό Alexis δίνει. Αγανακτεί ο κόσμος με την δίχως λόγο ακύρωση της κ. Σαπουνά, απειλεί να μπει στη πισίνα και με τον όγκο του να την αδειάσει, επικρατεί Χάος. Μαζί με την κ. Σαπουνά απορούν και οι υπόλοιποι κολυμβητές. Απορούν όλοι; Όχι, ο πονηρός Δήμαρχος, πάνω στην αναμπουμπούλα, κλέβει τον Σταυρό από τα χέρια της κ. Σαπουνά, βγαίνει σαν σφαίρα από την πισίνα και τρέχει προς το μέρος του παπά να πάρει την ευλογία του.  

Ο κόσμος επευφημεί τον τροπαιούχο Δήμαρχο με την τανζανιά του, η νικήτρια απορεί, οι κ.κ. Χαραλαμπίδης και Παναγιώτου μένουν απαθείς από την αστική ενέργεια του, η κ. Ζέρβα-Γκιουρτζιάν τρέχει χαρούμενη να συγχαρεί τον Δήμαρχο και η κ. Αυλωνίτου φεύγει μέσα από τη γιούχα των παρευρισκομένων για  την υπόγα της Λέσβου να οργανώσει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.

Εγώ επισκέφτηκα τον μπουφέ για να τιμήσω δεόντως την άγια και κυρίως την τίμια μέρα. Λίγο αργότερα, δίπλα μου ο κ. Χαραλαμπίδης, ακούγεται να δίνει συμβουλές σ’ έναν σύντροφό του δημοσιογράφο και να του εξηγεί ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι για να μάθει να κολυμπά και τον χειμώνα, όπως αυτός. Συγκινημένος ο κομμουνιστής δημοσιογράφος άκουγε μα δεν πολύ – καταλάβαινε παρόλο που παλιότερα -σε δημοσιογραφική αποστολή- έτυχε και βούτηξε χειμώνα καιρό στα νερά του Ιορδάνη ποταμού. Χίλιες φορές πήγα να του πω: καλά στα λέει ο σύντροφος, αλλά δεν θέλησα να εμπλακώ σε θέμα που δεν με αφορούσε. Έτσι, έφυγα από τον μπουφέ και πήγα παραπέρα, προς τη μεριά του Κονκλάβιου, ν’ ακούσω στέρεες κουβέντες, όμως, μέρα γιορτινή που είναι, ας του αφιερώσω ένα κβαντικό ποίημα που φέρει τον τίτλο «Έρωτας». Τι, μόνο ο Πασέ θα γράφει ποιήματα;

Έρωτας

Στην μέση του έρημου δρόμου
βαδίζω,
του δρόμου που δεν έχει άκρα.
Ξαφνικά,
μέσα από το πουθενά
ξεπηδά το τίποτα,
ενώνεται με το κενό
που έχω μέσα μου,
και τότε,
στο τέλος του χρόνου,
εκεί που το μηδέν
και το άπειρό
γίνονται ένα,
τα πάντα λαμποκοπούν
γύρω μου.
Είσαι
το μοναδικό φως,
μέσ’ στη θολούρα
του μυαλού μου.

Παρακολουθείστε με την δέουσα προσοχή σας παρακαλώ την ταινία που βλέπετε εδώ στο YouTube. Είναι διδακτική και άκρως επιστημονική.

Σημείωση: σας παρακαλώ μην κάνετε ηλίθια σχόλια του τύπου: «να ρωτήσω ο Άδωνης τι δουλειά έχει πάνω στο φλουρί; Ότι πιο άκυρο έχω δει. Ένας κηφήνας όπως όλοι τους ανεξαρτήτου κόμματος». Αν δεν καταλαβαίνετε ένα θέμα μην το ακουμπάτε!