Οι αναλύσεις στο Καφέ Galo...

Μία εβδομάδα μακριά από την χαρούμενη πόλη μας, απομονωμένος με μια σκηνή δίπλα στη θάλασσα, με τους ήχους της να συμπληρώνουν την αρμονία της Φύσης, σαν τους μοναχούς κι εγώ -ένα πράγμα- θέλησα ν’ αγιάσω. Αλλά ευτυχώς, οι πειρασμοί δεν με άφησαν ν’ αγιάσω, με κύλησαν στη λάσπη της αμαρτίας και πέρασα καταπληκτικά. Σαν επέστρεψα πίσω στα «εγκόσμια», σκέφτηκα να βρω έναν «πνευματικό», να του εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου, να μου δώσει χρήσιμες συμβουλές για το πως θα πρέπει να πορεύομαι στη ζωή μου. Αλλά και πάλι -ευτυχώς-, δεν βρήκα. Οι «πνευματικοί» είναι κλεισμένοι από το πλήθος των ανθρώπων -δουλειά με το τσουβάλι δηλαδή-, και που να προλάβουν να καθοδηγήσουν έναν ακόμα ασθενή, έναν πνευματικά ανάπηρο συνάνθρωπό τους. Απελπίστηκα, σκέφτηκα να βρώ έναν καλό ψυχολόγο, αλλά κι εκεί τα ίδια. Τοίχος απροσπέλαστος, και οι ψυχολόγοι κλεισμένοι είναι -κι αυτοί δουλειά με το τσουβάλι-, τόση αρρώστια που κυκλοφορεί που να προλάβουν να την θεραπεύσουν;

Μη έχοντας καθοδήγηση στη τρανή ζωή μου, πήρα τους γνώριμους δρόμους της πόλης, αφουγκράστηκα την εμπειρία τους, χάρηκα την καθαρότητά τους, γεύτηκα τους καφέδες από τα Καφέ που φράζουν τα πεζοδρόμια τους, ένιωσα την αγωνία τους καθώς γεμίζει τον αιθέρα με τ’ ανθρώπινα. Μιας όμως και μίλησα για καφέ, τον καλύτερο καφέ της πόλης δεν τον έχουν τα κεντρικά και φημισμένα Καφέ αλλά ένα περιφερειακό. Μερικές φορές, όταν οι πεζοπορίες μου το επιτρέπουν, κάθομαι στο Καφέ της πλατείας Κύπρου, στο Galo. Πράγματι, το μαγαζί αυτό έχει τον καλύτερο καφέ στη πόλη. Αλλά στο Galo, συμβαίνει και κάτι άλλο όπως έχω παρατηρήσει όσες φορές βρέθηκα εκεί να ξαποστάσω και ν’ απολαύσω τον καφέ μου, έχει πολιτικές αναλύσεις.

Κεντρικός αναλυτής φαίνεται να είναι ένας καλός συμπολίτης μας, αλλά έχει ένα ελάττωμα, νομίζει πως είναι κομμουνιστής! Όσες φορές έτυχε και κάθισα να πιώ καφέ και άθελά μου έγινα ωτακουστής των αναλύσεων του, άκουγα τη φράση: «εγώ είμαι κομμουνιστής». Καθώς αιωρούνταν στον αέρα οι λέξεις από την επαναλαμβανόμενη αυτή φράση, οι ομοτράπεζοί του σώπαιναν. Φοβισμένοι; Μήπως η επανάσταση ήταν στην αυλή τους και δεν το είχαν καταλάβει; Αλλά, μερικές φορές ο «κομμουνιστής» ξεχνιόταν και φώναζε: «ά ρε Γιώργαρε». Στο άκουσμα αυτό πάλι, ο νούς των ομοτράπεζων έτρεχε στην άλλη «επανάσταση» των πειναλέων στρατιωτικών. Καθώς έδειχναν τα πράγματα κάθε φορά που τύχαινε να γίνω μάρτυρας των αναλύσεων του συμπολίτη μας που ήταν «κομμουνιστής», στο κεφάλι του μέσα είχε ένα μεγάλο πλεκτό και κάθε φορά που πήγαινε να το ξεμπλέξει έπεφτε από την μία επανάσταση στην άλλη.

Ομολογουμένως, η ώρα του καφέ στο Galo, περνά ευχάριστα, και αν έχεις κέφι, ρουφάς γνώση σαν το φίδι καθώς μυρίζει το φρέσκο γάλα. Πολλά μαθαίνεις από τον συμπολίτη μας που ομολογώ με έχει εντυπωσιάσει, διότι γνωρίζει με ακρίβεια ό,τι κινείται στη πόλη μας φανερά ή κρυφά. Όπως δε έχω καταλάβει, συμμετέχει έκ του μακρόθεν και στις μαζώξεις της αριστεράς που λαμβάνουν χώρα κάθε Σάββατο μεσημέρι στο ιντερνέτ Καφέ. Εκεί όμως δεν συμμετέχει με αναλύσεις, εκεί υπάρχουν αναλυτές ικανότεροι.

Οι ομοτράπεζοι του «κομμουνιστή» συμπολίτη μας, όπως έχω αντιληφθεί, είναι ένας καθηγητής φυσικός, ένας άλλος μάλλον συγγραφέας και κάποιες φορές και ένας δημοσιογράφος. Ο τελευταίος -ο δημοσιογράφος-, τολμά μερικές φορές να διορθώσει τις αναλύσεις του συμπολίτη μας, αλλά η οργή που δέχεται είναι ανελέητη!

Ά ρε Γιώργαρε!