Καψούρες...

Το ραδιόφωνο -που δεν γνωρίζω τον σταθμό που ακούω- έχει πιάσει τα ρεμπέτικα. Πριν άκουγα τον Πρόδρομο Τσαουσάκη με το μπεγλέρι του (με τις 16 χάντρες του) πιο πριν «τούτοι οι μπάτσοι πού ‘ ρθαν τώρα», του Μπάτη νομίζω, μόλις τώρα άδει ο Ανέστης Δελιάς κι η παρέα του Πειραιά, αργότερα ποιος ξέρει τι θ’ ακούσω. Είναι ιεροσυλία νομίζω, ν’ ακούς τέτοια άσματα και άλλη στιγμή ν’ ακούς το κλάμα από τα σκυλοτράγουδα. Όσο και να κλαίνε όμως τα καψουροτράγουδα, τον πόνο του Καζαντζίδη δεν τον φτάνουν. Γιατί; Διότι τότε η μισή Ελλάδα ήτανε στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου, σκυφτή, μέσα στις καπνισμένες στοές και βίωνε την «αγία μετανάστευση» του άθλιου πολιτικού Κανελλόπουλου, που αργότερα έγινε κι αυτός ευπατρίδης. Για λόγους που αγνοώ, όλοι οι ελεεινοί πολιτικοί, όταν γεράσουν αποκτούν τίτλους που δεν τους αξίζουν, έτσι έγινε εθνάρχης ο Καραμανλής, κάπως έτσι παλιότερα κι ο Βενιζέλος, έτσι θα γίνουν αύριο και οι σημερινές πολιτικές μετριότητες, για τον Ανδρέα δε μιλάμε, ήταν ένας Όλυμπος μονάχος του! Μετά φάνηκαν κάτι βουτυρόπαιδα τύπου Alexis and Koulis – Phofi and Koutsoubas. Κουβέντα να γίνεται και να πάλλονται τα συναισθήματα.

Στην πολύβουη όμως πόλη μας, τα συναισθήματα φουντώνουν σαν ακούγεται το όνομα του Δημάρχου μας. Συναισθήματα φίλια και εχθρικά, υψώνονται και λαμβάνει καθημερινά τροφή ο Δήμαρχος μας, τροφή που τον συντηρεί και τον έχει στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Μέγιστη φυσικά συμβολή στο αλισβερίσι αυτό έχουν τα κοινωνικά μέσα. Κέφι να έχει κάποιος και περνά καλά μαθαίνοντας την πολιτική ζωή της πόλης μας. Παράλληλα με τα κοινωνικά μέσα, ρόλο σημαντικό παίζουν οι λειχοπίνακες, οι αιώνιοι αυτοί τσανακογλείφτες που τρώνε από τα αποφάγια της εκάστοτε εξουσίας. Από αδυναμία δεμένη στο άρμα της εξουσίας τούτη η ράτσα των λειχοπινάκων, συμβάλει στο καλό όνομα που έχει αποκτήσει ο Δήμαρχος μας. Πέρα όμως από λειχοπίνακες και κάθε καρυδιάς καρύδι, αληθές είναι ότι, ο Δήμαρχος αυτός, είναι ο καλύτερος που είχε ποτέ η πόλη μας. Πολύ μακράν εννοείται και από την δυναστεία Παπαδιονυσίου, τότε που ο σοσιαλισμός έψαχνε εναγωνίως τον τρίτο δρόμο αλλά τον έχασε, μπερδεύτηκε, πήρε τον κατήφορο και χάθηκε δια παντός, ευτυχώς δηλαδή.

Μπορεί να είναι μακράν ο καλύτερος Δήμαρχος που συνάντησε ποτέ η πόλη μας, αλλά και αυτός έχει αδυναμίες και θα κάνει και τις τανζανιές του, όπως το στήσιμο της κόκκινης Παναγιάς στο καταπράσινο ντεκόρ του Άλσους Βέϊκου. Δένει αλήθεια το κόκκινο με το πράσινο; Γιατί όχι; Εδώ έδεσε το βρώμικο ’89 ο φιλελευθερισμός με τον κομμουνισμό και την μαϊμού αριστερά (τους αναθεώρες) και συγκινήθηκε το πανελλήνιο. Η κόκκινη Παναγιά, δεν ξέρω αν συγκινεί τα χρηστά πλήθη της πόλης μας, αλλά όταν νομιμοποιηθεί (θα γίνει κάποτε κι αυτό) θα ξεχαστεί η τανζανιά του Δημάρχου μας και θα παραμείνει η συγκίνηση ώς η μόνη σταθερά.

Τώρα ακούω τον «Θερμαστή» του Μπάτη. Ώρα να βγώ έξω να πάρω καθαρό αέρα. Όχι άλλο κάρβουνο!