Οι αναλυτές γκρεμίζουν - τα χελιδόνια κτίζουν...

Είπα να φύγω για ένα-δυό μήνες από την αμαρτωλή πόλη -κάποτε και αρματωλή, όταν ο Λάμπρος Βέϊκος λιάνιζε τούρκους με γαλβανιζέ σπαθιά-, να φύγω μπάς και ησυχάσω από την επανάσταση που με κυκλώνει σε κάθε μου βήμα. Στην πόλη μας, αν καθίσεις να μετρήσεις πόσοι συμπολίτες μας είναι αριστεροί, θα τρομάξεις, μπορώ να πω χωρίς φόβο πως αποτελούν την πλειοψηφία σε πολύ μεγάλα μεγέθη. Καλά, ίσως αναρωτηθεί κάποιος αφελής, και τότε πως η πόλη αυτή έχει δεξιό Δήμαρχο; Μα η απάντηση είναι πολύ απλή, διότι όλοι οι αριστεροί ψηφίζουν δεξιό Δήμαρχο για ν’ αγανακτούν στη συνέχεια μαζί του και να βρίσκονται σε κουβέντες. Κάπως την ονομάζει η επιστήμη της ψυχιατρικής τούτη την τάση αλλά μου διαφεύγει, συμπαθάτε με.

Διασκορπισμένοι οι αγανακτισμένοι σε διάφορα στέκια ή και σε πλατείες, φωνασκούν, απειλούν, αναλύουν, μιλάνε ελεύθερα και κανείς φυσικά δεν ακούει κανέναν, ο καθένας ακούει μόνο τον νάρκισσο εαυτό του, του φτάνει και του περισσεύει η δική του γνώμη, τι να τις κάνει τις άλλες; Στο ίντερνετ οι γηραιοί αριστερόστροφοι έχουν για πρόεδρό έναν νεότερό τους που παλεύει πράγματι να κρατήσει τη ρότα της κουβέντας σε ανεκτά επίπεδα. Στην πλατεία της Πηγής, άλλη ομάδα, πιο σοφιστικέ τάχα μου, κάνει οικονομικές αναλύσεις. Από τότε που έκλεισε το Papagalino (επί της Βέϊκου), εκεί δηλαδή που στέναζε η Wall Street του Γαλατσίου, οι επιζώντες επενδυτές και αναλυτές, βρίσκουν παρηγοριά δίπλα στην ξερή πηγή του Μοστρού, αναπολώντας παλιά μεγαλεία.

Έτερη ομάδα συγκεντρώνεται στο 48, αυτή δε απαρτίζεται από το συντηρητικό στοιχείο της πόλης. Τα λιγοστά μέλη της όμως δεν αναλύουν, είναι κοντά στην εξουσία, πιότερο σχεδιάζουν, γράφουν ενίοτε και κάποιον ξύλινο λόγο, αλλά μέχρι εκεί, δεν έχουν την φαντασία των αριστερόστροφων του ίντερνετ. Τι καινούργιο να μάθει κανείς άραγε από συντηρητικούς σχεδιαστές;

Τα νέα, συγκλονιστικά μερικές φορές μάλιστα, λέγονται στο Gallo, στο καλύτερο καφέ της πόλης (μακράν καλύτερο). Όσο απολαμβάνουν τον καφέ τους επικρατεί ησυχία, μετά όμως την ζημιά την αρχίζει ένας φίλα προσκείμενος στον κομμουνισμό κάνοντας την κριτική του. Κριτική σκληρή, ανελέητη, δίκαιη, όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν έν δυνάμει τέλειο άνθρωπο. Τον έν δυνάμει κομμουνιστή πλαισιώνουν φοβισμένοι (μερικές φορές) ένας δημοσιογράφος, ένας καθηγητής και ένας άλλος. Αργά κυλά ο χρόνος μέχρι να βγάλει τον βαθύ αναστεναγμό του ο έχων τις αντιρρήσεις του, και ακούει η πλατεία Κύπρου κάθε τόσο «άχ βρε Γιώργαρε».

Είπα να φύγω ένα-δυό μήνες, να πάω ψηλά στο βουνό να ηρεμήσω από την ανάλυση και τη σύγκρουση, τη βία που έχει μέσα του κάθε πολιτικός λόγος. Έφτασα χαρούμενος στην καλύβα ψηλά στο βουνό και το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα, ήταν η χελιδονοφωλιά. Τα άτιμα τα χελιδόνια, καλά έκαναν και την έκτισαν με τρόπο περίτεχνο, χάθηκε μετά να σκουπίσουν τον τοίχο που λέρωσαν;

Ας ακούσω όμως ένα βουκολικό άσμα από τα μέρη μου μπάς και ηρεμήσω από τα συμβάντα της ζωής……