Από την καλύβα ψηλά στο βουνό στην γκρίζα πόλη ...

Δυόμιση μήνες περίπου έλειψα από την γκρίζα πόλη μας. Στο διάστημα αυτό, με φιλοξένησε η καλύβα μου ψηλά στο βουνό με το καλό αγνάντι της. Ολημερίς την κύκλωνε η δύναμη του φωτοδότη θεού και σαν νύχτωνε την αγκάλιαζε με θέρμη ο έναστρος ουρανός. Και τη νύχτα φώς απ’ τα χιλιάδες αστέρια του γαλαξία μας. Κεί πάνω, στην ερημία των 1000 και κάτι μέτρων, ο πολιτισμός δεν φτάνει, το κινητό τηλέφωνο είναι νεκρό, το ίντερνετ ανύπαρκτο φυσικά, δεν υπάρχουν δημοτικά τέλη, δεν υπάρχουν μετρήσεις της ΔΕΔΗΕ, δεν υπάρχει οχλαγωγή, δεν υπάρχουν συγκρούσεις που τις γεννούν από τη λοξή φύση τους η θρησκεία και η πολιτική. Τότε, τι στ’ αλήθεια υπάρχει κεί πάνω;

Ζωή, ναι, αυτή υπάρχει σε όλο της το μεγαλείο. Όταν νιώθεις ή βλέπεις κοντά σου αλεπούδες, τσακάλια, λύκους, αγριογούρουνα, φίδια, κι ένα σωρό ακόμα ζούδια της φύσης, καταλαβαίνεις εύκολα πως το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει στον πλανήτη είναι ο άνθρωπος. Ευτυχώς, στην απόλυτη ερημία της καλύβας ψηλά στο βουνό, και σε μεγάλη ακτίνα απ’ αυτήν, δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπου, έτσι, η φύση μένει καθαρή από σκουπίδια και από κραυγές.

Δυόμιση μήνες έζησα σαν ερημίτης, μα τι παράξενο, ποτέ μου δεν ένιωσα μοναξιά, στην μοναχικότητα της καλύβας είχα καλή παρέα πάντοτε. Πρώτα την καλή μου διάθεση, μετά το νεράκι που έτρεχε κεί κοντά, τον καθαρό μου αέρα είχα, την αγνότητα των ανέμων που μερικές φορές κτυπούσαν με δύναμη την καλύβα, μα μιά δύναμη κι αυτή διαφορετική, δίχως ίχνος βίας πάνω της. Δεν ξέρω πως τα συνταιριάζει τα πράγματα η φύση κι όλα μέσα της διέπονται από αρμονία. Μα η απίστευτη μαγεία άρχιζε σαν έβγαιναν βόλτα τα πρώτα αστέρια, μετά, σαν γιόμιζε ο ουρανός απ’ αυτά, έτσι δα, το χέρι άπλωνα και τα έπιανα, τα περιεργαζόμουν, εισχωρούσα στα διαστήματά τους κι έφερνα βόλτες στον γαλαξία μας. Πόσο κοντά αλήθεια είναι όλα; Κι εμείς τρέχουμε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες να πάμε μονάχα σε ένα ή άντε σε δύο απ’ αυτά; Εδώ, άς γίνω μαρτυριάρης, ο καλύτερος και ο πιο σύντομος τρόπος για να δεις από κοντά ένα αστέρι της γειτονιάς μας, όσο μακριά κι αν βρίσκεται αυτό, όσα τέλος πάντων έτη φωτός απέχει από την γη, είναι ένας και μοναδικός, δεν πάς εσύ εκεί, κάνεις κάτι απλό, έρχεται αυτό κοντά σου. Πως, με τι τρόπο; Είπαμε, να γίνω μαρτυριάρης αλλά όχι και ρουφιάνος του σύμπαντος.

Έπειτα από απουσία δυό μηνών, σαν μπήκα στην πόλη από την βόρεια πύλη της, ταράχτηκα, κρύος ιδρώτας μ’ έλουσε μιάς και πουθενά δεν αντίκρυσα στην περασιά μου ίχνος εργοταξίου. Μα καλά, σκέφτηκα, πριν να φύγω δεν θ’ άρχιζαν τα έργα του ΜΕΤΡΟ ή μήπως άλλα είχα καταλάβει; Έφτασα γρήγορα στα Περβόλια, μπήκα στο σπίτι κι άναψα το φως. Δεύτερη ταραχή, φως είναι αυτό ή ανακριτική λάμπα; Έτσι σκέφτηκα και γρήγορα βγήκα στην βεράντα να μυρίσω μολυσμένο αέρα να έρθω πάλι στα ίσα μου σιγά-σιγά.

Το επόμενο απόγευμα, μιάς και μου είχε λείψει τόσο καιρό ο καλός καφές, τράβηξα τον ανήφορο της Χρήστου Λαδά για τον εσπρέσο του  Gallo, εκεί, όλο και κάποιο κομμούνι θα ‘βλεπα για να συνεχιστεί η ταραχή μου …