Σκάκι & Παράλογο

Σκάκι & Παράλογο

 

Το σκάκι, όπως λένε οι ειδικοί, είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, απαιτεί σχέδιο, ψυχραιμία, γνώση, λογική κτλ. Υπάρχουν άπειρες κινήσεις που μπορεί να κάνει ένας παίκτης αλλά υπάρχει μόνο μία σταθερά, ο βασιλιάς. Αυτός μπορεί να χάσει την μάχη, να ηττηθεί, αλλά δεν σκοτώνεται ποτέ, ακινητοποιείται, εγκλωβίζεται, αλλά δεν πεθαίνει. Όλα τα άλλα πιόνια είναι αναλώσιμα, σκοτώνονται, αφανίζονται, βγαίνουν από το πεδίο της μάχης (σκακιέρα) οριζοντιωμένα.

Όλα τα πιόνια έχουν ρόλους συγκεκριμένους, ακόμα και ο βασιλιάς. Όλα; Ναι, εκτός από το πιόνι, τον πιο αδύναμο πολεμιστή. Αυτός όμως, ανάλογα με την εξέλιξη της μάχης, με το σχέδιο, μπορεί να παίξει όλους τους ρόλους, να γίνει βασίλισσα, πύργος, αξιωματικός, ίππος, εκτός από βασιλιάς. Ο στρατιώτης είναι ο μοναδικός πολεμιστής που όχι μόνο αλλάζει ρόλους αλλά είναι κι αυτός που μπορεί να φέρει ανατροπές. Ο πιο επικίνδυνος πολεμιστής τελικά είναι αυτός που δείχνει ο πιο αδύναμος διότι είναι και ο μόνος που μπορεί και εξελίσσεται.

Ο κόσμος στην μεγάλη του πλειοψηφία, δεν ασχολείται με το σκάκι, δεν σπαταλά φαιά ουσία. Προτιμά άλλα παιχνίδια, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το μπέιζμπολ, παιχνίδια στα οποία κυριαρχεί η δύναμη και ο φανατισμός και η σκέψη έχει δευτερεύοντα λόγο. Αν όμως ασχολιόταν με το σκάκι, θα παρατηρούσε -ειδικά στον καιρό μας-, ότι όλο αυτό το παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι που λαμβάνει χώρα, κινείται έξω από κάθε λογική, κινείται δηλαδή στο παράλογο. Οι πόλεμοι, η πείνα, η κάθε μορφής βία, το ψέμα, η υποκρισία, η απληστία για δύναμη και χρήμα, όλα αυτά έχουν εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Τα πολιτικά συστήματα έχουν φτάσει στα όρια τους μιάς και όλα έχουν δοκιμαστεί, αποτυγχάνοντας παράλληλα στον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. «Οι δημοκρατίες δεν έχουν αδιέξοδα», κάπου είπε ένας ηλίθιος πολιτικός και πολλοί τον πίστεψαν. Εάν δεν είχαν αδιέξοδα οι δημοκρατίες, δεν θα ήσαν πολλές αλλά μία, η άγνοια όμως της λέξης Δημοκρατία, έφερε την διάσπαση και τις έκανε πολλές.

Είναι πολύ διακριτό στον καιρό μας όλο αυτό το αδιέξοδο που έχουν δημιουργήσει τα πολιτικά-θρησκευτικά συστήματα, έχουν φρακάρει οι ιδεολογίες αναμασώντας τα ίδια ακριβώς πράγματα κάποιους αιώνες. Ο κόσμος μας, ο πολιτισμός μας πάνω στον πλανήτη που κυριαρχεί η αριστοτελική σκέψη, κατ’ επέκταση ο υλισμός, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά και μόνο στη σύγκρουση.

Όλα όμως αλλάζουν, αργά ίσως για τα δικά μας δεδομένα, αλλά όλα εξελίσσονται, προχωρούν, βελτιώνονται. Το θέλουμε ή όχι, σιγά αλλά σταθερά, έρχεται η εποχή και η υλοποίηση της πλατωνικής και της προσωκρατικής σκέψης. Η αλλαγή αυτή ίσως και να μην γίνει με ομαλό τρόπο, ίσως να γίνει με θόρυβο, με πόνο. Αλλά θα γίνει.

Στον καιρό του παράλογου που ζούμε, έχει ήδη αρχίσει η μεγάλη αλλαγή, το παλιό θα πεθάνει δίνοντας χώρο στο καινούργιο. Αν η περιορισμένη σκέψη σου δεν σου επιτρέπει να διακρίνεις την αλλαγή που έρχεται χωρίς την συγκατάθεσή σου (ευτυχώς δηλαδή), κάνε κάτι και άρχισε να σκέφτεσαι διαφορετικά, έξω από συναισθηματισμούς που τυφλώνουν και αναπαράγουν την σύγκρουση. Κάνε σήμερα ένα βήμα…….

Ένα σχετικό βήμα για την καλύτερη ενημέρωσή μας προσπαθεί να κάνει και ο Larry King της πόλης μας. Αλλά δυστυχώς πέφτει πάνω σε κάκιστες επιλογές προσώπων που τάχα μου κάτι σπουδαίο πράττουν στο άρρωστο Γαλάτσι. Αποτυγχάνοντας στις επιλογές του, κάλεσε στο studio μετριότητες, όπως ο αντιδήμαρχος επί των πολιτιστικών, ή ο νεκρός πολιτικά παλαίμαχος πολιτικός της αριστεράς δήθεν, ή κάποιους άλλους απίθανους τύπους άλλων κομμάτων για παράδειγμα. Στάθηκε όμως και τυχερός διότι ο τελευταίος καλεσμένος του, Ζώης Τσώλης, έμπειρος δημοσιογράφος και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα», είπε αρκετά πράγματα με σοβαρότητα, χωρίς κραυγές και έξω από πολιτικές σκοπιμότητες. Καλοί δημοσιογράφοι όμως όπως ο Ζώης Τσώλης, δεν έχουν μεγάλη ακροαματικότητα, διότι δεν είναι λαϊκιστές. Ο «σοφός» λαός, για να «φτιαχτεί», αναζητά το παραμύθι, δυστυχώς. Larry King, κράτα το επίπεδο ψηλά (όπως έκανες με τον Ζώη Τσώλη) διότι μπορείς. Φοβάσαι όμως. Τι φοβάσαι άνθρωπε;

======

Υγ: επειδή εδώ και αρκετές μέρες έχω αρχίσει τις διακοπές μου και θα επανέλθω στην άρρωστη πόλη μας μετά το πέρας του καλοκαιριού, δεν θα έχω κατ’ επέκταση άμεσες πληροφορίες για την καθημερινότητά της. Στο επόμενο άρθρο όμως θα κάνω ειδική αφιέρωση στην ντροπή της παράνομης εκκλησιάς, όπως την άκουσα από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο.