Στου Λάκη στο "No Name"

Στου Λάκη στο "No Name"

 

Την οδό Σύρου την γνωρίζουμε διότι επί αυτής τον αρχαίο καιρό, ο Τσιρώνης είχε τον φούρνο του. Αν όχι ο παλιότερος, σίγουρα ένας από τους παλιότερους φούρνους στο Γαλάτσι. Για όσους δεν γνωρίζουν, βρισκόταν βόρεια από το βενζινάδικο της Shell (Πρωτοπαπαδάκη και Βενιζέλου).

Λίγο χαμηλότερα από τον Τσιρώνη, -πάντα επί της οδού Σύρου- στην πολυκατοικία των αδελφών Σπυρόπουλων, για πολλά χρόνια, εκεί που σήμερα είναι ένα σούπερ μάρκετ, λειτουργούσε συνεργείο για Maserati. Ανατολικά από το συνεργείο, η μαρκίζα του μεγάλου καταστήματος έγραφε «No Name». Την ίδια εποχή, «No Name» λεγόταν και το ροκ κλαμπ κοντά στη Μιχαλακοπούλου. DJ, όπως και στην «Μπανάνα» της Νάουσας στην Πάρο, ήταν φυσικά ο Manos. Ήταν η εποχή της ροκ.

Το δικό μας «No Name», αυτό επί της Σύρου, ήταν στέκι για όσους έπαιζαν μπιλιάρδα, για τους φρουτέμπορους (τζογαδόρους στα φρουτάκια) και τους σοβαρούς πότες. Στα μπιλιάρδα, οι παίκτες ήταν σαφώς υποδεέστεροι από τα μεγαθήρια της υπόγας του Αλέκου (στη Φιγαλείας), διότι κανείς τους δεν ήταν της κλάσης του Γλού-Γλού, ή του Γιώργη Θεοχάρη. Συνεπώς δεν γινόντουσαν μάχες επικές αλλά χλιαρές.

Στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχαν στη σειρά τα μηχανάκια με τα φρούτα και οι φρουτέμποροι τζόγαραν τον πόνο τους. Τι μπανάνες τσικίτα, τι φράουλες, τι μήλα και αχλάδια, τι καρπούζια και πεπόνια, το μαγαζί διέθετε τεράστια ποικιλία από φρούτα όλων των εποχών του έτους. Φρούτα λαχταριστά αλλά μάλλον ακριβά για τους παθιασμένους φρουτέμπορους.

Αντικριστά από την είσοδο του μαγαζιού, στο βάθος, ήταν το μπαρ. Καθαρά ποτά, καθαρή μουσική, καφέδες εξαιρετικοί και όλα αυτά από τον υπεύθυνο του μπαρ, τον Λάκη. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, το μπαρ γέμιζε από κόσμο. Στη μπάρα οι λίγοι και οι πολλοί πέριξ αυτής άφηναν το αλκοόλ να ρέει στον οισοφάγο τους και σταδιακά άρχιζαν οι βαριές κουβέντες. Τις κουβέντες του ποδοσφαίρου τις όριζε ο Μήτσος, γαύρος φανατικός και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, και γινόταν το έλα να δεις. Τις καραβίσιες κουβέντες τις ξεκινούσε ο ναυπηγός και το τεχνικό τμήμα της εταιρείας του που το στελέχωναν ο τεχνικός αυτοματοποίησης -ένας αθεράπευτα δεξιός- ένα ηλεκτρολόγος κι ένας άλλος ηλεκτρονικός. Σ’ αυτές, συμμετείχε και ο στρατηγός Απόστολος. Κατά τρόπο παράδοξο, ο στρατηγός που γνώριζε καλά τις τακτικές του πολέμου, ορμήνευε τους θαλασσοδαρμένους τεχνικούς της θάλασσας. Όχι μόνο για το αντικείμενο της δουλειάς τους αλλά ακόμα τους ανέλυε τα χούγια του Πουνέντη, ή του Όστριαγαρμπή!

Ο Ηλίας, έπινε ήσυχα το ουίσκι του και άκουγε τις βαριές κουβέντες με στωικότητα. Και τι να έκανε; Να τους έβαζε όλους πάνω στο ανάκλιντρο του ασθενή για εξέταση;

Σε αυτό το κλίμα, ο ναυπηγός πάλι, κοιτούσε κατά την είσοδο του μαγαζιού από συνήθεια, διότι κάθε τόσο έκανε ρεσάλτο η καλή του η Άλεξ για να λιώσει στο αλκοόλ επειδή ο καλός της -όπως νόμιζε- δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Πράγματι, στο μπαρ του Λάκη εκτός από τα καθαρά ποτά και την καλή μουσική, υπήρχε και πόνος αβάσταχτος.

Αυτά όλα όμως τα διέλυε ο καραφλός ανήρ όταν εμφανιζόταν στο μπαρ. Συνήθως καθόταν στη μπάρα κι άρχιζε αμέσως την δίχως σταματημό κουβέντα με τον άλλο του εαυτό. Κάποια φορά τον είχα ακούσει, αφού είχε κατεβάσει το ουίσκι του, να κοιτάζει μπροστά του στο κενό και να ρωτά τον Keith Richards: «Mπορείς να μου πεις τι σε έπιασε εκείνο τον Αύγουστο στη Μύκονο και κυκλοφορούσες με παλτό;».

==========

Στη μνήμη του Λάκη Σπαγάκου, του καλύτερου μπάρμαν που είχε ποτέ η πόλη μας.  

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος