Ο ήρωας σκύλος και ο Μάρξ - αληθινές ιστορίες της πόλης

 

Η καραντίνα λόγω κορωναϊού, ελληνιστί Lockdown, επειδή δεν είμαι ειδικός, δεν γνωρίζω αν μέχρι και σήμερα έχει φέρει επιθυμητά αποτελέσματα. Εκείνο όμως που γνωρίζω καλά, είναι το ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δυνάμωσαν και πάλι. Ναι, διότι στο διάβα του χρόνου και των προβλημάτων που δημιουργεί με μαεστρία η πολιτική, είχαν ατονήσει, είχαν υποβαθμιστεί. Έτσι, γνωρίζεις πάλι τον γείτονά σου, ανταμώνεις με τον παιδικό σου φίλο, γνωρίζεις έκ νέου τα μαγαζιά της γειτονιάς σου που είχες απαξιώσει λόγω υπέρ-καταναλωτισμού, διακρίνεις μέσα από τις μάσκες ακόμα την αισιοδοξία, μπορεί να διακρίνεις και τον φόβο, μα αυτός ήταν πάντοτε διακριτός.

Όταν φεύγεις από το σπίτι σου για να πάς να ψωνίσεις ή να περπατήσεις ή να κάνεις ό,τι υπάρχει σε μία βεβαίωση τύπου Β’, και πάντοτε σε χρόνο περιορισμένο, δεν ξέρεις τι θα δεις στο δρόμο σου. Η Ειμαρμένη κάπου στέκεται και σε καρτερεί. Περνώντας λοιπόν σήμερα το πρωί από την πλατεία Σοφοκλή Πέππα, αντίκρυσα δυό σκυλιά να παίζουν, ένα λυκόσκυλο και ένα άλλο σκυλάκι, πανέμορφο αλλά δεν γνωρίζω την ράτσα του, αν έχει κάποιο στίγμα ή είναι από εκείνα τα ημίαιμα. Πάνω στο παιχνίδι, ο λύκος είχε περισσότερα κέφια, αλλά σαν κατάλαβε ο ιδιοκτήτης του ότι μπορεί και να ξεφύγει σαν άγριος που είναι, είπε με σταθερή φωνή: κάθισε ήσυχος Μάρξ! Στο άκουσμα του Μάρξ ταράχθηκα και κοντοστάθηκα να δω την εξέλιξη της επανάστασης από κοντά. Όμως γελάστηκα. Ο Μάρξ ξάπλωσε στο γρασίδι και ο ιδιοκτήτης του μικρού σκύλου, του Μπουμπούκου, όπως τον έλεγε, τον πήρε στην αγκαλιά του.

Ο Μάρξ είναι υπάκουος, αλλά ο δικός μου ο Μπουμπούκος δεν έχει μάθει να με ακούει.

Τι ηλικία έχει ο σκύλος σας; Ρώτησα αυθόρμητα τον ευγενέστατο κύριο του Μπουμπούκου.

Ά … τώρα είναι πατημένα 12, γεράκος πια. Και επειδή κουράστηκε στην βόλτα, τον παίρνω αγκαλιά μέχρι το σπίτι.

Μένετε εδώ κοντά;

Ναι, πάνω από την πλατεία Κύπρου.

Τον προσέχετε όμως πολύ όπως βλέπω.

Ξέρετε, τον προσέχω, διότι εγώ ζω σήμερα και είμαι εδώ εξαιτίας του Μπουμπούκου.

Δηλαδή; Τι εννοείτε;  

Να σας πω. Πριν από χρόνια, χειμώνα με πολύ χιόνι και πάγο στην πόλη μας, τον είχα βγάλει βόλτα ψηλά προς την Ακτημόνων. Γλίστρησα όμως, έπεσα και χτύπησα πολύ άσχημα. Δεν μπορούσα να μετακινηθώ, ψυχή δεν υπήρχε να με βοηθήσει, και νόμιζα πως θα πάθω ανακοπή από την καρδιά μου, δεν θα άντεχα. Άρχισε να γαυγίζει ο Μπουμπούκος, ερχόταν κοντά μου, με έγλυφε, πάλι γαύγιζε, αλλά ούτε πουλί πετούμενο δεν υπήρχε και δεν άκουγε. Μετά από λίγη ώρα κουράστηκε να γαυγίζει ο μικρός -έτσι νόμισα- διότι έφυγε τρέχοντας από κοντά μου. Όσο ήταν εκεί και γαύγιζε, είχα κάποια ελπίδα ν’ ακουστεί, σαν έφυγε όμως, απελπίστηκα και είπα, εδώ τελειώνω. Αυτός όμως τι έκανε; Έτρεξε στο σπίτι, ξεσήκωσε την οικογένειά μου με τα γαυγίσματα του και οδήγησε τους ανθρώπους μου στο σημείο που ήμουν πεσμένος. Όπως βλέπετε τώρα, τόσο εγώ αλλά και ο Μπουμπούκος μεγαλώσαμε, έτσι, σαν πιο δυνατός εγώ σήμερα τον παίρνω στην αγκαλιά μου και ακόμα και με τον τρόπο αυτό κάνουμε την βόλτα μας.

Σαν μας χαιρέτησε και έφυγε ο ευγενέστατος συμπολίτης μας, ο Μάρξ σηκώθηκε πάλι από την ξάπλα του, έτοιμος για την επόμενη επανάσταση. Ο ιδιοκτήτης του, ένας ρεβιζιονιστής, τον άφησε ελεύθερο …