Οι λαϊκιστές έν Γαλατσίω - μέρος Β'

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τον τίτλο: «Λαϊκιστές έν Γαλατσίω», μεταξύ των άλλων έγραφα ότι στο Γαλάτσι υπάρχουν δύο σταθερές -συμφωνούμε ή όχι-, ο δήμαρχος κ. Μαρκόπουλος και το ΚΚΕ (Λαϊκή Συσπείρωση) και συνέχισα γράφοντας για το ΚΚΕ πως η θέση του για το παράνομο εκκλησάκι της Παναγιάς στο Άλσος του Βέϊκου, δεν ήταν ξεκάθαρη.

Με σημερινή της ανακοίνωση η Λαϊκή Συσπείρωση Γαλατσίου, με διορθώνει, σημειώνοντας επί λέξει: «Η Λαϊκή Συσπείρωση από την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκε και κατήγγειλε την αυθαίρετη ενέργεια του Δημάρχου, τόσο με δημόσια παρέμβαση στις 21.1.2021 με τον τίτλο "Αυθαιρεσίες" , η οποία δημοσιεύτηκε και από την ιστοσελίδα σας (e-galatsi.gr), όσο και κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου στις 25.1.2021 όπου συζητήθηκε το θέμα κατόπιν εκτός ημερησίας διάταξης ερώτησης από την Λαϊκή Συσπείρωση για το θέμα αυτό. Τα πρακτικά της εν λόγω συνεδρίασης είναι στη διάθεσή σας, εφόσον το επιθυμεί η ιστοσελίδα σας ή ο αρθρογράφος».

Στο τέλος της ανακοίνωσης, το e-galatsi, δεν παραλείπει να με χαρακτηρίσει «αδιάβαστο». Ναι, πράγματι, ήμουν αδιάβαστος στο συγκεκριμένο θέμα και καλώς τοποθετείται η Λαϊκή Συσπείρωση με την ανακοίνωσή της και με διορθώνει. Θα σταθώ εδώ λίγο και θα πω, ότι δεν διεκδίκησα ούτε διεκδικώ το αλάθητο -όχι του Πάπα- αλλά της ελληνικής πολιτικής σκηνής γενικότερα, και το αναφέρω αυτό, διότι όπου κι αν στρέψει κανείς την ματιά του, θα διαπιστώσει ότι οι πολιτικές ομάδες (κόμματα) γενικότερα, την λέξη «λάθος» δεν την χρησιμοποιούν στο λεξιλόγιο τους. Δεν εξαιρώ εδώ ούτε το ΚΚΕ φυσικά. Αυτό βέβαια, από τη φύση του, θεωρεί την ύλη ως αρχή, ενώ η σύγχρονη επιστήμη (Φυσική) έχει δείξει πως η ύλη δεν είναι η Αρχή (το Αίτιο) αλλά το αποτέλεσμα, συνεπώς, οι θέσεις του Μαρξισμού στην εποχή μας δεν μπορούν έκ των πραγμάτων να σταθούν. Αυτό όμως είναι μία κουβέντα για το μέλλον και δεν αφορά την σημερινή ανακοίνωση της ορθής ανακοίνωσης της Λαϊκής Συσπείρωσης.

Θα μπορούσα εύκολα θαρρώ -πέραν αυτών- να απαντήσω στην «οργή και την αγανάκτηση του κυρίου Κουνάνη», αλλά δεν το κάνω, δεν θέλω ν’ ανοίξω διάλογο μαζί του – και ομολογώ πάλι, πως κακώς αναφέρθηκα έστω και σκωπτικά σε αυτόν, αν και πιστεύω, πως, όπως εγώ κρίνομαι από αυτά που γράφω, κατά τον ίδιο τρόπο και περισσότερο μάλιστα, θα πρέπει να μιλάμε ελεύθερα για όσα πράγματα μπορεί και να μην τα θεωρούμε σωστά, έστω ακόμα και αν κάνουμε λάθος.

Μέσα και έξω απ’ όλα αυτά, είναι καλό πιστεύω, να μην κραυγάζουμε για ό,τι θετικό πράττουμε βοηθώντας συνανθρώπους μας, διότι η κραυγή εμπεριέχει ιδιοτέλεια, και ιδιοτέλεια μπορεί να είναι ένας απλός ναρκισσισμός, ή ακόμα η γοητεία της προσφοράς. Είναι μαγικό, και ίσως άκρως χριστιανικό, να περνά απαρατήρητος ένας συμπολίτης μας που βοηθά με κάθε τρόπο έναν συνάνθρωπό του. Αυτό μπορεί να ειπωθεί και ως πραγματική ανιδιοτέλεια.