Από
το Γαλάτσι στα Διαπόντια Νησιά
Τη στιγμή που γράφω το
παρόν άρθρο, βρίσκομαι στα Διαπόντια Νησιά, και συγκεκριμένα στους Οθωνούς, στο
μεγαλύτερο (ας πούμε) από αυτά. Εδώ πριν από 30 περίπου χρόνια, υπήρχε ένας
δάσκαλος για έναν και μόνο μαθητή. Αυτός ο Δάσκαλος, ο Σωτήρης, παιδί διαμάντι,
είχε καταγωγή από Ήπειρο, είχε τελειώσει νομίζω τη σχολή Βελλά, και ήταν
κάτοικος Γαλατσίου. Πιθανολογώ ότι ακόμα είναι – και το λέω αυτό διότι έχω
χάσει τα ίχνη του. Μάλιστα, θυμάμαι, επειδή ασχολιόταν και με το Rally, σε ένα στενάκι μετά την Τράλλεων
προς τη στάση του λεωφορείου, υπήρχε ένα πριβέ συνεργείο στο οποίο οδηγοί και
μηχανικοί αγωνιστικών αυτοκινήτων έδιναν καθημερινά το παρών, βελτιώνοντας τα
ένα-δύο αγωνιστικά τους. Δεν συμμετείχαν σε αγώνες κάτω από την υποστήριξη
κάποιας αυτοκινητοβιομηχανίας, οπότε αντιλαμβάνεται ο καθένας το δυσβάσταχτο
κόστος για τις ιδιωτικές συμμετοχές σε αγώνες Rally.
Το διάστημα που είχε διορισθεί σαν
δάσκαλος ο Σωτήρης στους Οθωνούς, έμενε εδώ στην Κέρκυρα και μία φορά την
εβδομάδα, ένα ταχύπλοο του Λιμενικού -αν θυμάμαι καλά- τον πήγαινε στους
Οθωνούς, δίδασκε τον μικρό μαθητή όλη μέρα και κατά το βράδυ, το Λιμενικό τον
επέστρεφε πάλι στην Κέρκυρα, όπου και διέμενε. Θυμάμαι που έλεγε πόσο δύσκολα
ήταν για τον μικρό μαθητή, που ήταν εντελώς μόνος του στην τάξη. Μετά από λίγα
χρόνια επέστρεψε σε σχολείο της Αθήνας.
Κι εγώ -όπως τότε ο Σωτήρης- έφτασα
εδώ στους Οθωνούς σήμερα το πρωί με ταχύπλοο ενός φίλου. Κάθισε λίγο και έφυγε
για την πόλη, θα έρθει δε να μας πάρει το Σαββατοκύριακο. Δεν ξέρω πόσοι από
εσάς έχετε έρθει ποτέ εδώ στους Οθωνούς, στο δυτικότερο άκρο της Ελλάδας. Αν
δεν έχετε έρθει, αξίζει, έστω το καλοκαίρι να κάνετε εδώ τις διακοπές σας.
Αφήστε επιτέλους τη Μύκονο και τη Σαντορίνη και γευτείτε εδώ όλες τις χαρές της
ζωής, από τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γαλήνη, το καλό φαγητό, την άριστη ποιότητα
ζωής, τις λογικές τιμές.
Τώρα, στη καρδιά του χειμώνα, οι
ρυθμοί στα ακριτικά νησιά, ή μάλλον σε όλα τα νησιά μικρού ή μεσαίου μεγέθους,
είναι εντελώς διαφορετικοί από την καλοκαιρινή περίοδο. Είναι ανθρώπινοι.
Νωρίτερα βρεθήκαμε στην ταβέρνα του Αντώνη που τρώς πραγματικό φαγητό και δεν
το πληρώνεις με πλάκες χρυσού κι επιστρέψαμε στο σπίτι που μας φιλοξενεί.
Καθόμαστε γύρω από τη φωτιά γιατί εδώ η ψυχρή υγρασία τσακίζει κόκαλα, και
πίνουμε τσιπουράκι ναξιώτικο – αυτό το έφερα εδώ από το Γαλάτσι, το είχα
αγοράσει από το μαγαζί του Στέφανου, ξέρετε, στην Ιπποκράτους, δίπλα από το
καφενείο. Οι φίλοι μας οι ναξιώτες φημίζονται εξάλλου για τα καλά προϊόντα
τους, εγώ εστιάζω περισσότερο όμως στο τσίπουρο τους.
Εδώ λοιπόν, αντικρυστά στις φλόγες
που κάθομαι, σας έφερα στο νου μου ώ συμπολίτες μου, διότι διάβασα ότι έγινε
σεισμός με επίκεντρο το Γαλάτσι. Ευτυχώς ήταν λίγα τα ρίχτερ. Αλλά και πάλι, το
Γαλάτσι είναι κτισμένο πάνω στη πέτρα, αντέχει και σε δυνατότερους σεισμούς,
όσο τρομακτικοί κι αν είναι αυτοί για πολύ κόσμο. Η πόλη μας , η πολύπαθη πόλη
μας, δεν μπορώ να πω ότι μου έχει λείψει, τα έργα που γίνονται, οι λαϊκοί
αγώνες του προλεταριάτου, οι αναλύσεις στις δεξαμενές σκέψεις (της διανόησης),
αν κάποιο μηχανάκι πιάνει θέση ενός αυτοκινήτου, αν ακούγονται ανεξήγητοι
κρότοι το βράδυ από άγνωστη προέλευση, αν τοποθετήθηκαν οι κάμερες στις
κεντρικές αρτηρίες, αυτά και όσα ακόμα συνθέτουν την μιζέρια ορισμένων κύκλων,
πραγματικά δεν μου λείπουν. Ένας καφές εσπρέσο όμως από το Hasta Luego, αυτός μου λείπει, η καλή
συζήτηση με μερικούς φίλους, κι αυτή μου λείπει, να πάω στον Βραζιλιάνο για
ξηροκάρπια, ναι, κι αυτό μου λείπει, απλά πράγματα με δυό λόγια, που ναι μεν
υπάρχουν κι εδώ αλλά έχουν διαφορετικό χρώμα.
Τελικά, μυστήριο πράγμα το μυαλό,
ταξιδεύει όπου θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει. Πάντοτε όμως υπάρχει κάποια
αιτία. Η αιτία ήρθε σκεφτόμενος τον δάσκαλο από το Γαλάτσι που κάποτε δίδαξε
εδώ σε έναν μαθητή γράμματα αφενός και αφετέρου ο σεισμός στην αγαπημένη πόλη,
που ειρήσθω εν παρόδω, κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο της και θα πορευθεί
χωρίς τους λαϊκιστές που σήμερα βρίσκουν έδαφος για ανούσιες κουβέντες.
Δήμαρχε, την καλησπέρα μου από το
νησί της Καλυψούς.
Ο Πεζοπόρος – Οδυσσέας
