Ἐπιστροφὴ
τῆς
πόλης μας στὴν ἁγνότητα
Τὴν
παλιὰ
ἐποχή,
τὸ
κίνημα τῶν
Κυνικῶν
μὲ
τὸν
Ἀντισθένη
μπροστάρη καὶ τὸν
Διογένη ἐπιτελάρχη
(σὰ
νὰ
λέμε τὸν
Λέοντα Τρότσκι χωρὶς βαριοποῦλες
καὶ
σφυροδρέπανα), ἀπαιτοῦσαν
τὴν
ἐπιστροφὴ
στὴ
φύση. Ἀπέτυχε
τὸ
κίνημα τους
ἀλλὰ
οἱ
ἰδέες
τους ζοῦνε
μέχρι σήμερα, θυμίζοντάς μας τὴν ἁγνότητα
τῆς
καθαρῆς
καὶ
ἀμόλυντης
ἀναρχίας.
Τὴν
ἁγνότητα
σὲ
μία γειτονιὰ τῆς
σύγχρονης Ἀθήνας, τὴ
σμίλεψε σὲ μάρμαρο ἕνας
καλλιτέχνης καὶ τὴν
τοποθέτησε ἀπέναντι ἀπὸ
τὴν
ἀνατολὴ
τοῦ
ἥλιου.
Ἡ
Εὔα,
διότι περὶ αὐτῆς
πρόκειται, στέκεται ἀπέναντι στὸ
Ἠλεκτρικὸ
Πύρ, μὲ
τὸ
βλέμμα στραμμένο πρὸς τὴ
γῆ,
ἀπὸ
σεβασμὸ
πρὸς
τὴν
Πρώτη Ἀρχή.
Καὶ
φυσικὰ
εἶναι
γυμνή, τονίζοντας τὴν ἁρμονία
τῆς
φύσης.
Ἡ
γύμνια τῆς
Εὖας,
μοναδική -τοὐλάχιστον ἀπ’
ὅ,τι
γνωρίζω-, δὲν ὑπάρχει
σὲ
ἄλλο
ἄγαλμα
γυναίκας στὴν ἀρχαία
ἱστορία,
πόσο μᾶλλον
στὴ
σύγχρονη. Στὴ σύγχρονη ἐποχὴ
μπορεῖ
νὰ
σκανδάλισε τὰ χρηστὰ
ἤθη
τῆς
περιοχῆς,
μιᾶς
καὶ
σ’ αὐτὴν
ζοῦσαν
τὰ
χουντικὰ
σταγονίδια (Παττακός, Ἰωαννίδης, Παπαδόπουλος
ἀδελφός,
κ. ἅ.),
καὶ
κάποιοι ἐκείνη
τὴν
περίοδο τοῦ φασισμοῦ,
ἀποφάσισαν
νὰ
τὴν
ἀπομακρύνουν.
Καὶ
τὴν
μετέφεραν στὴ πλατεῖα
τῆς
Κυψέλης, κρυμμένη σὲ μία συστάδα
πρασινάδας. Πάλι καλὰ ποὺ
δὲν
τὴν
κατέστρεψαν, ὅπως ἔκαναν
ὁ
Ἀλάριχος
καὶ
τὰ
τάγματα τῶν καλογέρων στὴ
θέαση καὶ
μόνο τοῦ
ἀρχαίου
κάλλους.
Ἡ
πολύπαθη Εὔα,
κάποια στιγμὴ ἐπανῆλθε
στὴ
πρώτη της θέση καὶ κοσμεῖ
ἔκτοτε
τὸν
χῶρο
τοῦ
πάρκου – ποὺ εἶχε
κάποτε τὸ
ὄνομά
της ἀλλὰ
στὴ
συνέχεια τὰ χρηστὰ
ἤθη
τὸ
ἄλλαξαν.
Τέλος πάντων, ἑκατὸ
μέτρα μακριὰ ἀπὸ
τὴν
Εὔα,
κοσμεῖ
τὴν
πλατεῖα
καὶ
ὁ
Γιαννούλης Χαλεπάς. Ἐνῷ
ἡ
πλατεῖα
ἔφερε
τὸ
ὄνομά
του, πάλι κάποια χρηστὰ ἤθη
τὸ
ἄλλαξαν
σὲ
πλατεῖα
Παπαλουκᾶ.
Ἐμεῖς
ἐδῶ
στὴ
πόλη μας, δὲν ἔχουμε
ἔργα
τέχνης σὰν
αὐτὸ
τῆς
ἀθώας
καὶ
τίμιας Εὖας.
Ἐδῶ
ἔχουμε
κάτι βάρβαρες συνθέσεις τῆς Ἐθνικῆς
Ἀντίστασης.
Δὲν
θὰ
πῶ
γιὰ
τὸν
Κολοκοτρώνη, διότι αὐτὴ
ἡ
ἐπικίνδυνη
ψυχή, μαζὶ μὲ
τὶς
ἐπικίνδυνες
ψυχὲς
τῶν
Καραϊσκάκη κι Ἀνδρούτσου, ἔκαναν
τὸν
Ἐθνικοαπελευθερωτικὸ
Ἀγῶνα
γιὰ
τὴ
λευτεριά μας. Ἀγάλματα ὅπως
αὐτό
του Κολοκοτρώνη, πρέπουν καὶ στοὺς
μέγιστους ἐπίσης στρατηγούς μας ποὺ
προανέφερα. Καὶ παρακαλῶ
πολύ, μὴ
μοῦ
πεῖ
κανεὶς
ὅτι
ἡ
Ἐπανάσταση
ἦταν
ταξική, αὐτὲς
δηλαδὴ
τὶς
ἀνοησίες
ποὺ
ὑποστήριζε
ὁ
Κορδάτος, διότι θὰ τὸν
ἐπιπλήξω
καὶ
θὰ
τοῦ
βάλω διαγωγὴ κοσμία!
Μὲ
τὶς
ἀναφερόμενες
σκέψεις σὲ ἰσχύ,
ρωτάω ἐσένα
ἀγαπητὲ
Δήμαρχε, Δήμαρχε τῆς καρδιᾶς
μας, γιατί δὲν κάνεις ἕνα
πολιτιστικὸ «ντοῦ»
στὶς
ἁρμόδιες
ἀρχὲς
καὶ
νὰ
φέρεις στὴ γκρίζα πόλη μας τὸ
ἄγαλμα
τῆς
Εὖας;
Γνωρίζουμε ἅπαντες ὅτι
γιὰ
σένα τίποτα δὲν εἶναι
ἀδύνατο.
Τὸ
πολιτικὸ
σύστημα (σὲ ὅλο
του τὸ
φάσμα) τὸ
παίζεις στὰ δάκτυλά σου, ποιός εἶναι
ἱκανὸς
ἐσένα
νὰ
σοῦ
ἀρνηθεῖ;
Μήπως αὐτὸ
τὸ
κολεγιόπαιδο τοῦ Δήμου Ἀθηνῶν;
Ἀστεῖα
πράγματα.
Φαντάσου
Δήμαρχέ μας, τὸ ΜΕΤΡΟ σὲ
λειτουργία, καὶ στὴ
στάση Λ. Γαλατσίου καὶ Ἁγίας
Γλυκερίας τί θὰ γίνεται ἀπὸ
τὴν
πολυκοσμία. Οἱ κεντρικοὶ
ὁδικοὶ
ἄξονες
θὰ
εἶναι
φυσικὰ
μόνιμα μποτιλιαρισμένοι, τὰ πάρκινγκ μόνιμα γεμᾶτα
καὶ
ἕνα
μέρος τῆς
βόρειας Ἀθήνας
θὰ
παλεύει νὰ πάει ὑπογείως
στὶς
δουλειές του. Κυριολεκτικὰ ἕνα
καθημερινὸ χάος στὸ
ὄνομα
τῆς
προόδου καὶ τῆς
ἀνάπτυξης.
Φαντάσου ἐπίσης Δήμαρχε τῆς
καρδιᾶς
μας, μέσα σὲ ὅλο
αὐτὸ
τὸ
χαοτικὸ
περιβάλλον, τὸ ἄγαλμα
τῆς
Εὖας
νὰ
στέκεται μὲ εὐπρέπεια
ἔξω
ἀπὸ
τὴν
κεντρικὴ
στάση τοῦ
ΜΕΤΡΟ γιὰ
νὰ
ὑπενθυμίζει
στὸν
ἁπλὸ
καὶ
φοβισμένο κόσμο ὅτι ὑπάρχει
καὶ
κάτι ἄλλο
πέραν τῆς
μιζέριας ἀπὸ
τὴν
βάναυση καθημερινότητα.
Πᾶρε
τὴν
Εὔα
ἀπὸ
τὴν
Κυπριάδου Δήμαρχέ μας καὶ τοποθέτησέ την στὴν
πόλη μας, σὲ θέση ἁρμόζουσα
μὲ
τὸ
μεγαλεῖο
καὶ
τὴν
ἁγνότητά
της. Γιὰ
ν’ ἀποκτήσει
ἡ
πόλη μας ἕνα φῶς,
σμιλεμένο ἔστω σὲ
μάρμαρο.
Ὁ
Πεζοπόρος
