Ἄγνωστα
ρέματα τῆς πόλης μας
Ἡ
πόλη μας ἔχει ἀλλάξει
πολὺ
σὲ
σχέση μὲ
τὸ
παρελθόν, ὄχι ὅμως
πρὸς
τὸ
καλύτερο. Ἔχει γίνει βάρβαρη, ἀφιλόξενη,
βρώμικη ἀπὸ
τὰ
καυσαέρια καὶ τὴν
διαρκῆ
ἠχορύπανση,
καὶ
τὸ
χειρότερο ὅλων, εἶναι
ἡ
διαπίστωση ὅτι θὰ
συνεχίσει τὸν κατήφορο ποὺ
ἄρχισε
ἀπὸ
τὴν
ἐποχὴ
τοῦ
ἀείμνηστου
δημάρχου της, Βασίλη Παπαδιονυσίου.
Κατὰ
ἄλλους,
ὅλη
αὐτὴ
ἡ
διαδρομὴ
μπορεῖ
νὰ
λέγεται ἐξέλιξη,
γιὰ
μένα ὄχι.
Γιὰ
μένα λέγεται διαρκὴς βιασμὸς
μίας πάλαι ποτὲ ἀνθρώπινης
πόλης, Καὶ τί μποροῦν
νὰ
κάνουν οἱ
δημοτικοὶ
ἄρχοντες;
Ἴσως
ἀναρωτηθοῦν
πολλοί. Τίποτα δὲν μποροῦν
νὰ
κάνουν σήμερα παρὰ νὰ
ἐπιταχύνουν
τὴν
πτώση της. Τὸ Γαλάτσι, γιὰ
νὰ
σωθεῖ
καὶ
νὰ
γίνει πραγματικὴ πόλη, χρειάζεται κατὰ
τὸ
ἥμισυ
της
σχεδόν, γκρέμισμα! Ἀλλὰ
ποιός θὰ
τὴν
γκρεμίσει; Τὸ διαχρονικὸ
καὶ
πάσχον πολιτικὸ σύστημα ποὺ
τὴν
δημιούργησε ὡς ἔχει;
Τέλος πάντων, ἐδῶ
θὰ
εἴμαστε
καὶ
τὸ
2320 μ.Χ. νὰ μιλᾶμε
γιὰ
τὰ
προβλήματά της.
Ὅσοι
σὰν
κι ἐμένα
εἶχαν
τὴν
τύχη (ἢ
τὴν
ἀτυχία!)
νὰ
γεννηθοῦνε
στὸ
Γαλάτσι, ἢ νὰ
ζοῦνε
ἐδῶ
πολλὰ
χρόνια, γνωρίζουν ἐπίσης τὰ
ἑκατοντάδες
ρέματα ποὺ ὑπῆρχαν
μὲ
τὸ
καθαρὸ
νερό τους. Τόσο ἀπὸ
τὰ
Τουρκοβούνια καὶ ἄλλο
τόσο ἀπὸ
μικρότερους λόφους, ἡ φυσικὴ
ροὴ
τῶν
νερῶν
ἔδινε
ὀξυγόνο
στὴν
πόλη μας. Πᾶνε φυσικὰ
ὅλα
αὐτά,
τὰ
περισσότερα μπαζώθηκαν καὶ ἔγιναν
οἰκόπεδα,
ἡ
διαδρομὴ
ὅμως
τοῦ
νεροῦ,
μπορεῖ
νὰ
βρίσκει ἐμπόδια
ἀλλὰ
βρίσκει καὶ τρόπους καὶ
τὰ
παρακάμπτει. Μᾶς ἀρέσει
ἢ
ὄχι,
τὰ
ἔργα
τῆς
φύσης πάντοτε θὰ ὑπερτεροῦν
ἔναντι
τῶν
ἀνθρώπινων
ἔργων,
ἔστω
καὶ
μετ’ ἐμποδίων.
Ἂς
δώσω ἕνα
παράδειγμα στὰ ὅσα
λέω. Πρὶν
ἀρχίσουν
τὰ
ἔργα
τοῦ
ΜΕΤΡΟ στὴν
Λ. Βέϊκου, ἔκανα τὴν
διαδρομὴ
ἀπὸ
τὴν
πόλη μέχρι καὶ τὸ
ἄλσος,
πολὺ
συχνά. Ἀπὸ
τὴν
ὁδὸ
Δρυόπιδος καὶ πέρα, ὑπῆρχε
τὸ
καλὸ
καὶ
φαρδὺ
πεζοδρόμιο γιὰ τοὺς
πεζούς, ὑπῆρχε
κατὰ
κάποιο τρόπο μία καλὴ κατάσταση στὸν
ἀέρα
τῆς
περιοχῆς,
καὶ
τὸ
σημαντικότερο, δὲν ἐρχόσουν
σὲ
ἐπαφὴ
μὲ
τ’ αὐτοκίνητα
πού, παρ' ὅλο ποὺ
κινοῦνταν
παράλληλα μὲ σένα, δὲν
σὲ
ἐνοχλοῦσαν
ἰδιαίτερα.
Ἐκεῖ
λοιπόν, καὶ πρὶν
φτάσει κανεὶς στὸν
περιφραγμένο χῶρο τοῦ
Ἄλσους,
μερικὲς
δεκάδες μέτρα πρίν, ἕνα μικρὸ
μονοπάτι ἀνέβαινε τὸν
ὄχθο
τῆς
Λεωφόρου, στὴν ἀρχὴ
ἦταν
στενό, ψηλότερα γινόταν πιὸ φαρδύ -σὰν
ἀγροτικὸς
δρόμος-, ἀκόμα ψηλότερα στένευε πάλι. Αὐτὸ
τὸ
μονοπάτι, ἦταν ἡ
κοίτη ἑνὸς
ἀπὸ
τὰ
πολλὰ
ρέματα τοῦ Γαλατσίου καὶ
ξεκινοῦσε
τὴν
πορεία του ἀπὸ
τὸν
Λόφο τοῦ
Κόκκου. Αὐτὸ
τὸ
ρέμα, περνοῦσε κάθετα τὴν
Λ. Βέϊκου καὶ συνέχιζε μπροστὰ
ἀπὸ
τὴν
Ἁγία
Εἰρήνη,
συναντοῦσε
δεξιὰ
τὴν
ΟΥΛΕΝ καὶ
σταδιακὰ
ἀντάμωνε
τὸ
ρέμα της Λαμπρινῆς, ποὺ
κι αὐτὸ
μὲ
τὴ
σειρά του, εἶχε δεχθεῖ
τὰ
νερὰ
ἀπὸ
τὰ
ρέματα τῆς
Φωκὰ
καὶ
τῆς
Τράλλεων. Ὅλος αὐτὸς
ὁ
ὑδάτινος
ὄγκος,
ἑνοποιημένος
πλέον σὰν
ρέμα της Λαμπρινῆς, φτάνει ἀκόμα
καὶ
σήμερα στὸν μολυσμένο (φυσικὰ)
Ποδονίφτη, ἀφοῦ
περάσει κάθετα τὴν Ἡρακλείου,
συνεχίζει δίπλα σχεδὸν ἀπὸ
τὸν
σταθμὸ
τοῦ
ΗΣΑΠ στὴν
Ἁγία
Βαρβάρα γιὰ νὰ
τὸν
ἀνταμώσει
κοντὰ
στὴ
γέφυρα τῆς
ὁδοῦ
Χσλκίδος.
Ὅλη
αὐτὴ
τὴν
διαδρομὴ
ποὺ
περιγράφω, μπορεῖτε νὰ
τὴν
δεῖτε
στὸ
καταπληκτικὸ βίντεο ποὺ
βλέπετε στὸ τέλος τοῦ
ἄρθρου.
Αὐτὴ
ἡ
ὁμάδα
τῶν
ἐξερευνητῶν,
μᾶς
ὁδηγεῖ
βῆμα-βῆμα
ἀπὸ
τὴν
ἀρχὴ
μέχρι τὸ
τέλος, στὴν διαδρομὴ
τοῦ
νεροῦ
ποὺ
πλέον εἶναι
καλυμμένη ἀπὸ
τὸν
οἰκιστικὸ
ἱστό.
Ἡ
ἴδια
ὁμάδα
τῶν
ἐξερευνητῶν,
σὲ
ἄλλο
της βίντεο (ψάξτε τὸ ἂν
σᾶς
ἐνδιαφέρει),
ξεκινᾶ
ἀνάποδα,
δηλαδὴ
ἀπὸ
τὸν
Ποδονίφτη, παίρνει τὴν σήραγγα τοῦ
νεροῦ
κι ἀνεβαίνει
πρὸς
Γαλάτσι.
Δήμαρχε
τῆς
καρδιᾶς
μας, δὲν
πιστεύω στὸν Λόφο τοῦ
Κόκκου νὰ
εἶναι
καὶ
σήμερα τραγικὴ (ὅπως
διακρίνεται στὸ βίντεο) ἡ
κατάσταση.
Ὁ
Πεζοπόρος
