Ο
πόλεμος στη σύγχρονη ζωή μας
Συνήθως αποφεύγω να
διαβάζω ειδήσεις -ειδικότερα το πρωί- κι αυτό διότι δεν θέλω να γίνομαι
κοινωνός του παράλογου, είτε αυτό αφορά τα δικά μας είτε τα διεθνή γεγονότα,
από τόσο νωρίς. Αργότερα, χαλάω όχι παραπάνω από δέκα λεπτά της ζωής μου, και
ακούω τις γνώμες των άλλων, των ειδικών, των αναλυτών, των πολεμοκάπηλων, όλων
αυτών που ζούνε από τον πόνο και τη δυστυχία του διπλανού τους, του συμπολίτη τους,
του συνανθρώπου τους γενικότερα.
Στοιχειώδη λογική να έχει κανείς,
αντιλαμβάνεται εύκολα πως όλο αυτό που βιώνουμε, δεν έχει σχέση με την πραγματική
ζωή μα με τον φόβο. Αυτός κυριαρχεί διότι εντέχνως οι έχοντες την κάθε μορφή
εξουσίας, όχι μόνο τον συντηρούν με μαεστρία αλλά τον έχουν εξελίξει σε βαθμό
τέτοιο που, δεν είναι εύκολα διακριτός αλλά εργάζεται ύπουλα στο υποσυνείδητο.
Το αδύναμο υποσυνείδητο τον δέχεται άκριτα και γίνεται ο αφέντης του.
Βλέπουμε
κοντά μας πολέμους, φτώχεια, σφαγές αθώων ανθρώπων, εξαθλίωση, και σκύβουμε
παθητικά το κεφάλι μας από τον φόβο. Κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για τις διαφορετικές
πολιτικές ιδέες που έχουμε -΄αν έχουμε, διότι εγώ τις έχω αποβάλει από τη ζωή
μου σαν τη γέννηση του κακού-, στεκόμαστε απαξιωτικά σ’ αυτούς που πιστεύουν
διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα από τα δικά μας - τα δικά σας, διότι και από
αυτά έχω φύγει, δεν δίνω ουδεμία βαρύτητα στις θρησκείες και σε ό,τι αυτές
πρεσβεύουν.
Γενικότερα
οι άνθρωποι, έχοντας μπολιασμένη στο πετσί τους τη δουλικότητα, θέλουν κάπου να
πιστεύουν και δεν καταλαβαίνουν ότι η κάθε λογής πίστη στέκεται απέναντι από
την ελευθερία του. Το ίδιο και η «ελπίδα», αυτή η όμορφη λέξη όπως έχω ακούσει
να την αποκαλούν, και πάλι δεν καταλαβαίνουν ότι αν αφαιρεθεί η ελπίδα από τη
ζωή μας, έχουμε κάνει ένα μικρό έστω βήμα προς την ελευθερία. Η ελπίδα, η αναμονή
δηλαδή για κάτι, κρατάει δέσμιο τον άνθρωπο αλλά εφόσον του αρέσει να ελπίζει –
να περιμένει κάτι που θα του αλλάξει τη ζωή υποτίθεται, ας τον αφήσουμε να
ελπίζει. Μπορεί κατά το τέλος της ζωής του να αναρωτηθεί: τόσο χρόνια περίμενα
άδικα και ξέχασα να ζήσω.
Το ξέρω, ο
πολύς κόσμος δεν συμφωνεί με αυτά που γράφω. Αλλοίμονο αν έγραφα όμως ό,τι
αρέσει στον κόσμο. Αν το έκανα, θα γινόμουν κι εγώ μέρος της μάζας, μα όπως είναι
γνωστό, έννοιες όπως μάζα, λαός, δεν μου λένε κάτι, αντίθετα τις αποφεύγω για
να διατηρώ την ψυχική μου υγεία.
Κανείς στον
πλανήτη δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο. Για όλους τους υποψήφιους τρόφιμους των
φρενοκομείων που κυβερνάνε τον κόσμο, οι άνθρωποι δεν είναι παρά αριθμοί,
αναλώσιμοι, τίποτα περισσότερο. Και η κάθε λογής ιδεολογία, νοιάζεται για τους δικούς
της μονάχα ανθρώπους, τους οπαδούς της. Εν τοίς πράγμασι που λένε, δεν πιστεύουμε
πουθενά και δεν περιμένουμε τίποτα από πουθενά. Μονάχα έτσι μπορούμε να δούμε
τον κόσμο καθαρότερα και να αρχίσουμε να ζούμε. Αν δεν φοβόμαστε …
Ο Πεζοπόρος
