Ήταν υποκριτής ο Ένγκελς;

Ήταν υποκριτής ο Ένγκελς;

 

Εκμεταλλευόταν ο Ένγκελς τους εργαζομένους που είχε μέσω της υπεραξίας; Το ερώτημα αυτό τέθηκε αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω και να λύσω την απορία που αιωρείται εδώ και μέρες ανάμεσα στα πηγαδάκια του ίντερνετ καφέ και του Hasta luego.

            Γνωστή είναι η διαδρομή του Φρειδερίκου Ένγκελς. Τώρα όμως που βλέπω τι έγραψα κάνω έναν ακραίο συνειρμό: Είχε καμιά σχέση ο Φρειδερίκος με τη δική μας Φρειδερίκη; Δεν νομίζω εκτός της κοινής γερμανικής καταγωγής τους να είχαν κάποια άλλη σχέση, εκτός κι αν κάτι μου διαφεύγει, ή πάλι, οι ιστορικοί του μέλλοντος, οι ασχολούμενοι με οίκους βασιλικούς και με εκμεταλλευτές των μαζών, να ανακαλύψουν κάτι και να μας το παρουσιάσουν. Εδώ θα είμαστε για τους επόμενους αιώνες, οπότε δεν υπάρχει βιάση για περισσότερη και χρήσιμη γνώση.

            Η πριγκίπισσα του Ανόβερου και ο καπιταλιστής του Βούπερταλ, Φρειδερίκη και Φρειδερίκος αντίστοιχα, ίσως τελικά να συνδέονται μέσω του αυτοκράτορα Γουλιέλμου, του Πρώσου κατσαπλιά.

            Όμως, επειδή ξέφυγα από το θέμα (ως συνήθως), επανέρχομαι και θέτω το καυτό ερώτημα: Εκμεταλλευόταν ο Ένγκελς τους εργαζόμενους (σκλάβους) των εργοστασίων του, μέσω της υπεραξίας;  

            Αν δεν τους εκμεταλλευόταν, γιατί δεν τους έκανε μετόχους της φάμπρικας που είχε σε Γερμανία και Αγγλία; Αν πάλι τους εκμεταλλευόταν, δεν ήταν υποκριτής μετέχοντας στη συγγραφή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου με τον υποτακτικό του τον Μάρξ που συντηρούσε, με το Αντί-Ντύρινγκ και με τα σχετικά ευαγγέλια της νέο-θρησκείας που έγραψε; Το γνωρίζω, με αυτά που γράφω, θα ταραχθεί ο καλαματιανός κοντοχωριανός του δημάρχου, ίσως ταραχθεί και ο Αρκάς, ίσως και ο Βοιωτός, πόσο μάλλον το τσιράκι του Στάλιν έν Γαλατσίω, αυτός ο αχυράνθρωπος που βρίζει επί πονηρώ σκοπώ ασκώντας συνωμοτική προπαγάνδα. Όμως, επί του ερωτήματος, μπορεί κάποιος από αυτούς, ή κάποιος άλλος μη πιστός (φανατικός)  του δόγματος, να μας λύσει την απορία που ετέθη;

            Τόσες αναλύσεις επί αναλύσεων διεξάγονται κάθε Σάββατο στο χώρο της διανόησης, όχι μόνο με οχλαγωγή που τρομάζει τα περιστέρια και τις δεκαοχτούρες, αλλά και με λόγια πικρά που φεύγουν από τα χείλη των αναλυτών ουκ ολίγες φορές. Τόσες αναλύσεις αλλά ποτέ δεν δόθηκε κάποια απάντηση στα θέματα που αναλύονται «ενδελεχώς» και ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα της λατρεμένης πόλης μας.  

            Γνωστό είναι ότι στην Ελλάδα ειδικότερα, η αριστερά είναι χαμένη στην ανάλυση. Και από κάθε ανάλυση γεννιέται κι ένα κόμμα που πασχίζει να πάρει κομμάτι της πίτας (της εξουσίας), κατηγορώντας παράλληλα τα άλλα κόμματα (από τις διαφορετικές αναλύσεις), και βάλλουν οι αναλυτές ο ένας εναντίον του άλλου. Βέβαια, δημοκρατία έχουμε, ευτυχώς δηλαδή, και δεν κινδυνεύει κανείς να πάει στη Σιβηρία να σπάει πέτρες για ιδεολογική συμμόρφωση.

            Όπως πληροφορούμαι, το Hasta Luego διοργανώνει πρωτάθλημα τάβλι. Οπότε, μήπως είναι πράξη σοφή από τη μεριά σας ώ αναλυτές, να πιάσετε τα ντόρντια και τις εξάρες από το να χάνεστε στα όσα έγραψε ο υποκριτής Φρειδερίκος; Ειδικότερα στην εποχή μας που ο υλισμός είναι αποτέλεσμα και όχι αρχή; Η επιστήμη υποστηρίζει τη θέση αυτή, όχι εγώ.

             Μέρες γιορτινές, ας πάμε στα χωριά μας να σφάξουμε και να ψήσουμε τ' αρνιά μας. Καλά Σφάγια λοιπόν, διότι το Καλό Πάσχα, έχει χάσει τα νοήματά του.

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Prοudhon

Η σκόνη της πόλης μας αιτία του χωρισμού του πρίγκιπος;

Η σκόνη της πόλης μας αιτία του χωρισμού του πρίγκιπος;

 

Η απογευματινή βροχή διώχνει τη βρωμιά από την πόλη μας. Δεν είναι δυνατή, δεν είναι Φαρκαδώνα εδώ να δυστυχούν οι άνθρωποι χάνοντας τη ζωή τους από τις βουλές της άγριας φύσης. Εδώ είναι το βιλαέτι του Μαρκό με τους κομματικούς αγάδες του από την επάρατη δεξιά έως και την κομμουνιστική αριστερά. Με όσους τέλος πάντων διαθέτει το πολιτικό σύστημα. Εποπτεύει ο Μαρκό και οι κομματικοί αγάδες συμφωνούν, αφού πρώτα καταθέσουν τις αντιρρήσεις τους.

Όσο αναλύουν τις αντιρρήσεις τους οι συστημικοί ταγοί της πόλης μας, ο Μαρκό, σαν άλλος Βούδας, στέκει σιωπηλός, αφήνει τους αντιρρησίες να εκτονωθούν, να καταθέσουν την γνώμη τους (την άγνοιά τους), και, αφού άπαντες βγάλουν τα εσώψυχά τους, εγκρίνουν ό,τι είναι προς έγκριση. Όταν λήγει το πανηγύρι αυτό και τελειώνουν οι εναγκαλισμοί αμφοτέρων, ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Μέχρι την επόμενη συστημική μάζωξη, το επόμενο συμβούλιο και την επόμενη έγκριση των θεμάτων.

Η πόλη μας υποφέρει, έκλεισε η μία λωρίδα της Πρωτοπαπαδάκη, θα κλείσει από μέρα σε μέρα η Αγίας Γλυκερίας, θα κλείσει η Βέικου. Όταν κλείνει κάτι, γεννιέται η σκόνη, η κίτρινη, η κόκκινη, η σκόνη της ανάπτυξης και της προόδου. Και να, μερικές φορές, όπως σήμερα το απόγευμα, έρχεται μία απαλή βροχούλα να γλυκάνει την τοξικότητα της διαβίωσής μας, να διαλύσει έστω και προσωρινά τη βρωμιά που επικάθεται παντού, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στις στέγες των κατοικιών – έρχεται η βροχούλα να διαλύσει ό,τι από συνήθεια θεωρούμε λογικό ενώ δεν είναι.

Ό,τι γίνεται στην πόλη μας, δεν έχει λογική, όλα είναι αφημένα στη τύχη τους και στους εργολάβους των έργων που δεν υπολογίζουν τίποτα. Ναι, χρειάζεται το ΜΕΤΡΟ και η κατασκευή του φέρνει ανατροπές στην καθημερινότητά μας, προβλήματα λογιών-λογιών. Χρειάζονται τα πάρκινγκ που γίνονται, κάθε τι που θα απαλύνει έστω και στο ελάχιστο τον βίο μας, είναι χρήσιμο. Από τον Δήμο όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο. Εφόσον η πόλη μας δεν μπορεί να γκρεμιστεί εκ θεμελίων και να κτιστεί από την αρχή, ας βάλει ο Δήμαρχος τα σαΐνια, τους εκλεγμένους συμβούλους του, ας βάλουν οι συστημικοί ταγοί της αντιπολίτευσης τους δικούς τους συμβούλους και από κοινού ας κάνουν υπερβάσεις. Καλοί είναι οι εναγκαλισμοί εντός κι εκτός συμβουλίων, όμως ο κόσμος δεν τους ψήφισε γι’ αυτό, τους έκλεξε αντιπροσώπους του για να μοχθήσουν για το κοινό καλό.

Κοινό καλό δεν σημαίνει κομματικό καλό. Έχουν υποχρέωση άπαντες οι εκλεγέντες να κατεβάζουν ιδέες, προτάσεις, κάθε τι που θα υπερβαίνει το κομματικό συμφέρον. Μπορούν; Έχουν τέτοιες ικανότητες; Μάλλον όχι, για τον λόγο αυτό εξάλλου, στέκονται στην ουρά του Μαρκό, του μετενσαρκωμένου Βούδα και ψηφίζουν παθητικά ό,τι ο αητός φέρει προς ψήφιση.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά ενώ έχω αρκετά να καταθέσω στο σημείωμα αυτό, μόλις πληροφορήθηκα ένα τραγικό γεγονός και θα διακόψω. Ναι, δυστυχώς είναι αλήθεια, το βασιλόπουλο ο πρίγκιψ, χώρισε έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια γάμου. Ο Κόδρος, ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας πριν μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, κλαίει με αναφιλητά σαν οι βασιλικοί αγγελιοφόροι του γνωστοποίησαν τα θλιβερά μαντάτα του εγγονού του, του πρίγκηπα Νικολάου. Κουράγιο Κόδρε, κουράγιο γενάρχη του οίκου  Σλέσβιχ - Χόλσταϊν και Γλύξμπουργκ.

Έκκληση προς το Think tank του Κονκλάβιου: ας αναλύσουμε σας παρακαλώ πολύ τους λόγους που το βασιλόπουλο χώρισε το θνητό κορίτσι.

 

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Η Χήρα του Μάο

Βάστα Σόιμπλε

Βάστα Σόιμπλε

 

Κυκλοφόρησαν τ’ απομνημονεύματα του Σόιμπλε και στην Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα ανησύχησε. Σε κάποια αποσπάσματα που διάβασα, τα λέει τα πράγματα, τα όσα έγιναν και η Ελλάδα φτωχοποιήθηκε, με χαριτωμένο τρόπο. Μας κούνησε για πολλά χρόνια το δάκτυλο ο αδιάφθορος Σόιμπλε, μας νουθέτησε, μας απείλησε, πήγε κι αυτός στον παράδεισο σαν καλός χριστιανοδημοκράτης που ήταν.

Φταίει άραγε ο ελληνικός λαός που πέρασε από τόσα δεινά όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης;». Φταίει το πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν ανέλαβε τις ευθύνες του; Μήπως η ευθύνη βαραίνει τον ανεύθυνο γιατί ο υπεύθυνος δεν έχει τη δυνατότητα της κρίσης; Και ανεύθυνος, στις μεγάλες τομές της ιστορίας είναι ο λαός, αυτό το μεγάλο παιδί, που το τρέφουμε με το «κατάλοιπο» της ιστορίας, αυτό -που σοφά είπε ο Πολύβιος- γίνεται διήγηση, μύθος, θρύλος, παράδοση. Ωστόσο, μπορεί ο λαός να ζει το «κατάλοιπο» - στη βάση όμως είναι σε θέση να το χαρακτηρίζει κι έτσι, συχνά, η αποστροφή του αγγίζει τα όρια του τραγικού. Γιατί έχει μία διαίσθηση την ώρα της κρίσης. Κι αυτή τον κάνει να φτάνει στην καυτή ρήση: «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα».

            Ο Σόιμπλε και οι λοιποί ευρωπαίοι είχαν και έχουν ασθενή μνήμη όμως. Μας κούνησαν το δάκτυλο, αλλά το μεγάλο έγκλημα που διέπραξαν εις βάρος μας, ξεκίνησε πριν από μερικούς αιώνες, από τότε που η μεγάλη ντροπή του παπισμού, ο Ιννοκέντιος ο 3ος (αυτός απ’ ό,τι θυμάμαι), με την τέταρτη σταυροφορία διέλυσε την Ελλάδα και την έκανε Φραγκοκρατούμενη. Αν ρίξουμε μία ματιά προς τα πίσω, θα νιώσουμε τον άνεμο να σηκώνει τα σκουπίδια της Ευρώπης (λογής-λογής τιτλούχους) και να τ’ αποθέτει στο χώρο που λέγεται Ελλάς και μόλις τ’ αποθέσει πάλι να σηκώνεται και να τα σκορπίζει. Βέβαια δεν σταθήκαμε κι εμείς αμέτοχοι σ’ αυτό το μάζεμα και σ’ αυτό το σκόρπισμα. Την εποχή αυτή κι εμείς πολύ σαβούρα είχαμε στους κόλπους μας. Ας μη ρίχνουμε όλα τα βάρη στην Ευρώπη. Βάλαμε κι εμείς το χέρι μας σ’ αυτή την υπόθεση. Δικοί μας οι Αλέξιοι Κομνηνοί, δικοί μας οι Καντακουζηνοί, δικοί μας και οι Λέοντες Σγουροί. Χωρίς αυτούς η Φραγκοκρατία θα ήταν ανύπαρκτη, δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτήν. Τώρα που μιλάμε ξέρουμε πόσο ρόλο παίζει μία άλλη ρήση του λαού: «Κάστρο χωρίς ρουφιάνο δεν παίρνεται». Και είναι αλήθεια πως η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα στάθηκε με τα κάστρα της – αυτά σκυθρωπά ορθώθηκαν στο γαλανό μας ουρανό από κάτω, και ορθώθηκαν γιατί το θελήσαμε, γιατί την ώρα του χαμού δεν σφίξαμε το δεμάτι τα ξύλα, το σκορπίσαμε. Να γιατί τα ερείπια των λογιών-λογιών κάστρων μένουν για να θυμίζουν τη συνεργασία μας με τον εχθρό. Και η συνεργασία αυτή είναι μία ντροπή που δεν ξεπλένεται. Εμείς όμως, επειδή έχουμε ασθενή μνήμη, τα κάστρα αυτά τα θαυμάζουμε αντί να πάρουμε μία βαριοπούλα και ν’ αρχίζουμε να τα γκρεμίζουμε.

             Πολλά πρέπει να αφαιρέσουμε, πολλά ν’ αναθεωρήσουμε, πολλά να γκρεμίσουμε, για να βρούμε κάποια ισορροπία. Ο Ιννοκέντιος ο 3ος, ο μεγαλύτερος πάπας του Μεσαίωνα, αυτό το άθλιο υποκείμενο, θα φανεί ένας καιροσκόπος, ένας μοχθηρός, έναν υπολογιστής, που δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα προκειμένου ν’ αυξήσει το ποίμνιό του και τον παρά του. Ο Rene Grousset, στην ιστορία των σταυροφοριών, φροντίζει και ξεπλένει τον Ιννοκέντιο τον 3ο και κατ’ επέκταση και το έγκλημα της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. Δεν είναι φυσικά ο μόνος ευρωπαίος που συσκοτίζει το μέγα έγκλημα που διαπράχθηκε κατά του Έλληνα.

            Όχι μόνο με τη Φραγκοκρατία στην Ελλάδα αλλά γενικότερα και με τις τέσσερις σταυροφορίες, ο ευρωπαϊκός συρφετός χόρτασε την πείνα του, γέμισε τα μουσεία του με τον ελληνικό πλούτο και όχι μόνο, έσφαξε με το λάβαρο του σταυρού, κάθισε σαν κουρνιαχτός στον μαρτυρικό τόπο επί αιώνες.

            Αυτός ο ίδιος κουρνιαχτός μερικούς αιώνες αργότερα, δια του Σόιμπλε, μας κούνησε το δάκτυλο.

            Και στον παράδεισο που είσαι τώρα Σόιμπλε, βάστα γερά! Γιατί εμείς είμαστε για την κόλαση!

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος – Λέων Τρότσκι