Στη θέση του ΠΑΛΑΙ ουρανοξύστης;

Στη θέση του ΠΑΛΑΙ ουρανοξύστης;

Το θέμα του ΠΑΛΑΙ απασχόλησε το Σάββατο που μας πέρασε μία μεγάλη ομάδα ενεργών  συμπολιτών μας που, για το σκοπό της, βρέθηκε έπειτα από σχετικό κάλεσμα ενός αξιόλογου συμπολίτη μας, στους κήπους του εμπορικού κέντρου «Αλέξανδρος». Στο χώρο που κατά περιόδους ζυμώνεται η Δημοκρατία και οι συμπολίτες μας εκφράζονται ελεύθερα. Ας ονομάσουμε τον χώρο αυτό «Μικρή Πνύκα», όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Ο Δήμαρχος δεν παραβρέθηκε αλλά σίγουρα οι άνθρωποί του θα του μετέφεραν τα λεχθέντα της συγκέντρωσης με κάθε λεπτομέρεια.

Το ΠΑΛΑΙ, λίγο ή πολύ όλοι το γνωρίζουμε. Είναι ένα προβληματικό κτίριο από τον καιρό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, τότε δηλαδή που ο μαζικός ευδαιμονισμός είχε γιγαντωθεί και το ευρώ έρεε σαν τα μπαζωμένα ρέματα του Γαλατσίου. Τώρα λοιπόν που πέρασε στον Δήμο, οι ανήσυχοι συμπολίτες μας ζητούν -κι έχουν δίκιο- να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες της σύμβασης μεταξύ Δήμου και Δημοσίου. Και βέβαια, δεν βρίσκει σύμφωνους τους ανησυχούντες συμπολίτες μας η σύμβαση αυτή και μέσω της εν λόγω συνάντησης προσπάθησαν να θέσουν προτάσεις, ιδέες, γνώμες – κάθε τι καλό για το συμφέρον του γαλατσιώτη δημότη.

Μερικοί παρόντες, ξέφυγαν από το θέμα αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει όταν δεν υπάρχει ένας φορέας, ένα κόμμα, να εφαρμόσει και διεκπεραιώσει με ακρίβεια το πρόγραμμα. Το δύσκολο έργο του συντονισμού της συζήτησης, ανέλαβε μία κυρία που της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια διότι πάσχισε να συμμαζέψει τον καημό ορισμένων που ήσαν εντελώς εκτός θέματος. Για παράδειγμα, πήρε τον λόγο ένας συμπολίτης μας και κατέθεσε στην ομήγυρη το παράπονο του. Και ποιο ήταν αυτό; Ένας γείτονάς του, έχει τέσσερα (4) αυτοκίνητα παρκαρισμένα επί του δρόμου και τα μετακινεί σπάνια, με αποτέλεσμα αυτός που έχει ένα αυτοκίνητο να μην βρίσκει θέση πάρκινγκ. Το ότι τα τέσσερα αυτοκίνητα του γείτονα έχουν αριθμό κυκλοφορίας και είναι ασφαλισμένα, ποσώς δεν τον ενδιέφερε. Συγχαρητήρια και πάλι στην συντονίστρια για την υπομονή της.

Κάτι ουσιώδες για το ΠΑΛΑΙ δεν ειπώθηκε, παρά μόνο από τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Συσπείρωσης Γαλατσίου που ήταν πλαισιωμένος από δύο «σωματοφύλακες». Ο τρίτος «σωματοφύλακας», δεν καθόταν γύρω από την τράπεζα της σύσκεψης αλλά λίγο μακρύτερα σημειώνοντας ερωτήματα συμπολιτών που αργότερα θα κατέθετε προς συζήτηση. Ένας φίλα προσκείμενος προς τον κομμουνισμό, χλεύαζε τις εργασίες της σύσκεψης διαταράσσοντας με αναιδή τρόπο την αρμονία της. Η προβοκατόρικη στάση του σχολιάστηκε απ’ όλους τους παρευρισκόμενους.

Οι καλές στιγμές της διάσκεψης ήταν δύο. Η πρώτη, όταν δύο εορτάζοντες, δύο γλυκύτατοι συμπολίτες μας, πρόσφεραν γλυκά επί τη ονομαστική εορτή τους. Και οι δυό τους, κράτησαν αποστάσεις από τα λεχθέντα της σύσκεψης μη θέλοντας να εμπλακούν σε άνοστες κουβέντες.

Η δεύτερη καλή στιγμή δεν εκφράστηκε τελικά, διότι ο τρίτος «σωματοφύλακας» που συνέλεγε ερωτήματα συμπολιτών μας, δεν τόλμησε να τα θέσει προς συζήτηση. Μάλιστα, σ’ ένα εξ αυτών, συμπολίτης μας πρότεινε να γκρεμιστεί το ΠΑΛΑΙ εκ θεμελίων από τον Δήμο και να δοθεί σαν αντιπαροχή προς ανέγερση ουρανοξύστη ογδόντα (80) ορόφων. Ο Δήμος θα λάμβανε το 40%, δηλαδή οι 32 όροφοι θα ανήκαν στο Δήμο Γαλατσίου. Αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, τα τεράστια έσοδα του Δήμου που θα προέκυπταν από μία τέτοια στρατηγική κίνηση. Έσοδα που θα ωφελούσαν την πολύπαθη καθημερινότητα της πόλης μας, που θα απάλυναν τον βίο των συμπολιτών μας.

Αγαπητέ Δήμαρχε, Δήμαρχε της καρδιάς μας - όπως πολύ εύστοχα σε αποκαλούν ορισμένοι όταν αναφέρονται σ' εσένα, δεν γνωρίζω τι ακριβώς σου μετέφεραν οι πράκτορές σου από τις εργασίες της «Μικρής Πνύκας», μελέτησε όμως το θέμα του ουρανοξύστη και λάβε υπόψη σου τα πολλαπλά οφέλη για τους δημότες σου. Και να είσαι βέβαιος ότι, ακόμα και οι υποκριτές, αυτοί δηλαδή που σε κακολογούν για να πουλήσουν αγωνιστικό φρόνημα στις γιάφκες, οι ίδιοι που σου φιλάνε το χέρι όταν σε ανταμώνουν, ακόμα κι αυτοί Δήμαρχε της καρδιάς μας, θα πάψουν τη διπροσωπία τους και από λειχοπίνακες (κοινώς τσανακογλείφτες) που είναι, θα αλλάξουν ίσως και θα γίνουν ισορροπημένοι πολίτες.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος

 

Οριστική λύση στο θέμα «parking» στο Γαλάτσι – με εντολή Δημάρχου

Οριστική λύση στο θέμα «parking» στο Γαλάτσι – με εντολή Δημάρχου

 

Προ ημερών, έκανε γιουρούσι η τροχαία στη Λ. Βέικου και δεν έμεινε αυτοκίνητο χωρίς κλήση. Κυρίως στα διπλοπαρκαρισμένα οχήματα αλλά κοντά σε αυτά την πλήρωσαν κι άλλα – παράνομα σταθμευμένα κι αυτά χωρίς να ενοχλούν ιδιαίτερα. Η τροχαία, δεν κάθεται στις λεπτομέρειες, πιο όχημα ενοχλεί λίγο και πιο πολύ, ό,τι είναι παράνομο γράφεται. Είναι κυνική η τροχαία; Όχι βέβαια, απλά κάνει τη δουλειά της όταν αποφασίζει και βγαίνει στους δρόμους για ελέγχους κάθε είδους. Δεν ξέρω μονάχα, αν την έστησε και στο ύψος της Λαδά, εκεί στο φανάρι που οι ψυχάκηδες οδηγοί παραβιάζουν τη σειρά για να δείξουν τη μαγκιά τους και την κουλτούρα που πήραν από το σπίτι τους, αγνοώντας τη σειρά.

Οι αντιδράσεις φυσικά από την εξόρμηση της τροχαίας στη Λ. Βέικου, ποίκιλλαν. Οι περιπατητές έλεγαν: «Καλά κάνουν» - οι οδηγοί των οχημάτων που έπαιρναν κλήση, δυσανασχετούσαν: «Και που θα παρκάρουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας;». Ο καθένας κοιτούσε το δικό του συμφέρον και ανάλογα μιλούσε.  Ποιο είναι όμως το κοινό συμφέρον; Πως θα λυθεί οριστικά στη πόλη μας το πρόβλημα του parking που έγινε χρόνιο; Και παράλληλα δεν θα στρέφεται ο ένας πολίτης κατά του άλλου;

Στα παραπάνω, να προσθέσουμε την επίσημη ανακοίνωση του Δημάρχου ότι στην Ηνιόχου δεν θα γίνει τελικά το parking αλλά ο χώρος θα βελτιωθεί σε ένα ζωντανό πάρκο. Η απόφαση αυτή του Δημάρχου, λένε ότι προήλθε από «πιέσεις», δηλαδή υπέκυψε στη λαϊκή θέληση. Είναι όμως έτσι;  Όχι, δεν είναι έτσι και θα το δούμε παρακάτω.

Ο Δήμαρχος, αντιλαμβανόμενος τις μελλοντικές ανάγκες του Δήμου, ειδικότερα από τη στιγμή που θα λειτουργήσει το ΜΕΤΡΟ σε λίγα χρόνια, σκέφτηκε και θα υλοποιήσει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, φαραωνικό ίσως για τους μόνιμα φωνασκούντες, αλλά ένα έργο που θα τοποθετήσει το Γαλάτσι στις πιο πράσινες πόλεις της Ευρώπης. Το σχέδιο είναι σε εξέλιξη και υπολογίζεται προς το τέλος του χρόνου να ανακοινωθεί επίσημα και θ’ αρχίσουν οι εργασίες του στο δεύτερο εξάμηνο του 2025. Θα ολοκληρωθεί δε παράλληλα με τη γραμμή 4 του ΜΕΤΡΟ.

Το σχέδιο, όπως έχει προχωρήσει μέχρι τώρα, πριν δηλαδή την ολοκλήρωσή του, αναφέρει: Δημιουργία parking 40.000-50.000 θέσεων στα νταμάρια της ΛΑΤΟ. Υπόγειο και υπέργειο, αρμονικά δεμένο με το περιβάλλον του βουνού. Φυλασσόμενο όλο το 24ωρο. Κάθε όχημα (με ατομική θέση) θα καταβάλει μηνιαίο ενοίκιο 20 ευρώ στο ταμείο του Δήμου, διότι ο Δήμος θα αναλάβει και την εκμετάλλευσή του, τη συντήρησή του και ό,τι θα χρειασθεί ένα μεγάλο και σύγχρονο τεχνολογικά parking. Μάλιστα, φημολογείται ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα έχει ενεργό ρόλο στη λειτουργία του. Χρήση δε θα κάνουν μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης.

Από ποιους δρόμους θα πηγαίνουν και θα φεύγουν από το parking τα χιλιάδες αυτοκίνητα καθημερινά για τις δουλειές των ιδιοκτητών τους; Έχει γίνει πρόβλεψη και γι’ αυτό το ζήτημα. Τρείς υπόγειοι δρόμοι διπλής κατεύθυνσης από το χώρο του parking θα συναντούν τους κεντρικούς οδικούς άξονες του Γαλατσίου.

Ωραίο ακούγεται αλλά πως θα ανεβαίνουν και θα κατεβαίνουν το βουνό οι οδηγοί των αυτοκινήτων; Με τα πόδια; Στο σημείο αυτό έρχεται το μεγαλόπνοο σχέδιο που λέει ότι: από τα υπόγεια του μεγάλου parking θα ξεκινούν σχεδόν ακτινωτά δέκα-δεκαπέντε (10-15) υπόγειες γραμμές τραίνου (ηλεκτρικού) που θα καλύπτουν όλο το Γαλάτσι. Για παράδειγμα, μία γραμμή θα φτάνει μέχρι την ΟΥΛΕΝ έχοντας ενδιάμεσα πολλές στάσεις που θα καλύπτουν κάθε κάτοικο της περιοχής. Μία άλλη γραμμή θα φτάνει μέχρι τον Βόρειο Πόλο, μία τρίτη προς Καραγιαννέϊκα μέχρι τα όρια της Κυψέλης. Ειδικότερα η οδός Ωρωπού θα έχει τουλάχιστον 5-6 σταθμούς. Οι πολλές στάσεις της κάθε γραμμής, δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε κάτοικο της πόλης -όπου κι αν κατοικεί- να πάρει πολύ εύκολα το υπόγειο τραίνο και να πάει στο parking, ή να επιστρέψει στο σπίτι του από αυτό, μ’ ένα εισιτήριο κόστους 0,75 ευρώ.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το έργο των υπόγειων τραίνων θ’ αναλάβει η ΑΤΤΙΚΟΝ ΜΕΤΡΟ και θα έχει και την εκμετάλλευσή τους. Το έργο αυτό εντάσσεται στα αντισταθμιστικά οφέλη της γραμμής 4.

Με την ολοκλήρωση του έργου, ο Δήμος θα διώξει από τους δρόμους της πόλης παρκαρισμένα οχήματα. Σε κάθε δρόμο θ’ αφήσει μία λωρίδα κυκλοφορίας και παράλληλα ο κάθε δρόμος θα γίνει ένα πάρκο, με δέντρα, λουλούδια, συντριβάνια. Θα επανέλθει στη πόλη μας η χλωρίδα και η πανίδα με τα χιλιάδες πουλιά (κοτσύφια, παπαγάλους, σπουργίτια κ.ά.).

Μέσα σε όλα αυτά, η απόφαση για την Ηνιόχου ήταν από καιρό ειλημμένη. Άλλοι κοιτάζουν το δέντρο αλλά ο Δήμαρχος κοιτάζει το δάσος συνολικά. Κατά τον ίδιο τρόπο φροντίζει και το πολιτικό σύστημα της πόλης μας, και μάλιστα έχει ανοίξει την αγκαλιά του και έχει δεχθεί όλη σχεδόν την πάσχουσα αριστερά, την πονεμένη και προδομένη αριστερά που ψάχνει -σαν ορφανή που έμεινε- κάπου ν’ ακουμπήσει να βρει ζεστασιά, κατανόηση, αγάπη. Δεν χαλάει χατίρια σε κανένα πονεμένο και λυπημένο ο Δήμαρχος. Όλοι δικοί του είναι, πλήν κουκουέδων. Αλλά και με αυτούς υπάρχει αμφίδρομη σχέση στοργής και ας μην αρέσει αυτή η σχέση στον αγαπητό Larry King. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μερικοί κουκουέδες τον αποκαλούν "Δήμαρχο της καρδιάς μας". 

Εν αναμονή …

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -1

 

Το θρυλικό αριστερό , (κόμμα) που δεν είχε σχέση με την αριστερά

Το θρυλικό αριστερό , (κόμμα) που δεν είχε σχέση με την αριστερά

 

«Μπορεί να μου πει κάποιος σας παρακαλώ, γιατί εμείς οι αριστεροί δεν πείθουμε τον απλό κόσμο να έρθει μαζί μας;»

Το παραπάνω ερώτημα έχει τεθεί πολλές φορές από αριστερούς που έφαγαν τις εξορίες με το κουτάλι, «γεύτηκαν» τις διώξεις του εθνικόφρονα πολίτη, και δικαίως κατά κάποιο τρόπο αγιοποιήθηκαν. Βέβαια, το να είσαι εθνικόφρονας κατά τον Ραφαηλίδη, δήλωνε αυτόματα και το πόσο βλάξ και ηλίθιος ήσουν. Η Ελλάς όμως έτσι πορεύθηκε, με ηλίθιους και ανθρώπους που πλήρωσαν την ιδεολογία τους. Αυτά, ευτυχώς έχουν περάσει και ανήκουν στο παρελθόν διότι στην εποχή μας η ελευθερία έκφρασης είναι δεδομένη για τον καθένα μας.

Και εδώ έρχεται το παράδοξο, η αριστερά -που σήμερα δεν διώκεται και δρα ελεύθερα- δεν μπορεί να πείσει τον απλό κόσμο να την ακολουθήσει. Ποιος φταίει γι’ αυτό;

Δόθηκε στην αριστερά η ευκαιρία να κυβερνήσει αλλά δυστυχώς το πείραμα απέτυχε. Ήταν τόσο «αριστερά» που έσκισε τα μνημόνια με ένα νόμο, έφερε το life style στα διεθνή φόρα με το γνωστό «ουάου», έφερε το τρίτο μνημόνιο που έθεσε τη χώρα υπό ομηρία για εκατό τουλάχιστον χρόνια, έδωσε στα Σκόπια το όνομα που επιθυμούσαν στρεβλώνοντας την ιστορία, χάρισε αεροδρόμια και τραίνα αντί πινακίου φακής στον ξένο παράγοντα, ολοκλήρωσε με μαεστρία ό,τι άρχισαν οι κυβερνήσεις του πασόκ και της δεξιάς.

Η πραγματική αριστερά χάθηκε από τα συνθήματα του πρώτου πασόκ, του «σοσιαλιστικού», η αριστερά που έμεινε δεν ήταν παρά ένα φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος. Ένα συνονθύλευμα συνιστωσών που ήθελαν διακαώς να πάρουν την εξουσία. Την πήραν και ένιωσε στο πετσί του ο κόσμος την μετάλλαξη της, την ανεπάρκειά της, την μειονεξία της. Στο τέλος, τον εκφυλισμό της, αυτόν που ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα.

Φταίει και ο κόσμος για όλη αυτή την κατρακύλα της αριστεράς; Φυσικά φταίει διότι ουδείς είναι αθώος. Οι ευθύνες πάνε αναλογικά. Αλλά ποιος αφήνει στην άκρη τον εγωισμό του για να παραδεχθεί τα λάθη των επιλογών του; Ίσως ελάχιστοι να το κάνουν, ελάχιστοι όμως.

Προς το παρόν, δεν διακρίνεται φως στο τούνελ του ξεπεσμένου πολιτικού συστήματος. Και αυτό δεν είναι καλό για τον πολίτη που βάλεται από παντού. Όταν δεν υπάρχει αντιπολίτευση να ισορροπήσει τ’ αντιδραστικά μέτρα της κάθε κυβέρνησης, τότε χορεύει ο λύκος μόνος του, ανενόχλητος. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει τώρα. Και η αριστερά ασχολείται με τα οικογενειακά ξεκατίνιασμά της. Μέχρι εκεί φτάνει σήμερα ο αριστερός της λόγος, δυστυχώς.

Αριστερά δεν υπάρχει, το γνωρίζουμε όλοι αυτό, το ΚΚΕ που υπάρχει και είναι συμπαγές σαν μπετόν, γιατί αυτό δεν πείθει τον κόσμο; Φταίει ο κόσμος που δεν το ακολουθεί ή αυτό κάτι δεν κάνει καλά;

Εν κατακλείδι, όταν θα ωριμάσει ο άνθρωπος - αυτό θα γίνει αλλά το πότε δεν γνωρίζουμε, τότε, δεν θα έχει ανάγκη τα κόμματα. Την καλή και μελλούμενη εκείνη εποχή, ο άνθρωπος θα δρα με νοημοσύνη, καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια στον καιρό μας. Στην εποχή της νοημοσύνης, θα διδάσκεται στα σχολικά βιβλία ο μαθητής του νηπίου, το πόσο οπισθοδρομικά ήταν κάποτε τα ,,, (κόμματα) και καθυστέρησαν την εξέλιξη του ανθρώπου. Αυτός είναι ο ρόλος των κομμάτων, ίδιος με αυτόν της κάθε εκκλησίας άλλωστε, να βάζουν εμπόδια στην πρόοδο κρατώντας τον άνθρωπο όμηρο του φόβου.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Ιωσήφ Στάλιν (ο θεμελιωτής της ελεύθερης έκφρασης) 

«Καλό ταξίδι» καλέ άνθρωπε Σπύρο Σπυρόπουλε

«Καλό ταξίδι» καλέ άνθρωπε Σπύρο  Σπυρόπουλε

 

Τα δυσάρεστα νέα μαθεύονται εύκολα. Ακόμα κι εδώ στο νησί που βρίσκομαι και παρατείνω όσο μπορώ τις διακοπές μου. Το τηλέφωνο όμως φίλου από την πόλη μας, με πληροφόρησε ότι «έφυγε» τη Δευτέρα το πρωί 1^η Σεπτεμβρίου 2024, ο Σπύρος Σπυρόπουλος.

            Πριν φύγω -στις αρχές του καλοκαιριού- τον είχα συναντήσει στο ίντερνετ καφέ, και όπως συνήθιζε, διάβαζε ένα βιβλίο. Δεν ξέρω αν είχε κινητό τηλέφωνο ο Σπύρος, πάντως το βιβλίο είχε γίνει η προέκταση του χεριού του. Καθόταν πάντοτε ήσυχα, μακριά από τις φλυαρίες του Κονκλάβιου (δεν συμμετείχε στις «εργασίες του») και με το διάβασμα διεύρυνε το πνεύμα του.

 

            Ανήσυχος άνθρωπος ο Σπύρος, μιλούσε πάντοτε για μία πιο δίκαιη κοινωνία, αντιλαμβανόμενος ότι, αυτό το πολιτικό σύστημα νοσεί βαριά και αυτή η αρρώστια άμεσο αποδέκτη έχει τον απλό κόσμο. Διάβαζε πάρα πολύ τον Κορνήλιο Καστοριάδη, πιθανότατα γνώριζε όλο το συγγραφικό του έργο και παράλληλα έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για την αριστερά που πρέσβευε αυτός και όλη αυτή η διανόηση της Γαλλίας.

            Είχα μιλήσει μερικές φορές μαζί του και αυτή την ιδέα αποκόμισα. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων και μάλιστα αρκετές φορές απορούσε που, μεγάλοι άνθρωποι (του Κονκλάβιου) μάλωναν χωρίς ν’ ακούνε ο ένας τον άλλον.

            Πριν φύγω για το νησί, τον είχα δει -όπως προ είπα- και μίλησε για κάποια θέματα υγείας που του είχαν παρουσιαστεί αλλά ήταν ελεγχόμενα.

            Ήταν αξιόλογος άνθρωπος ο Σπύρος, αβλαβής, το τονίζω αυτό, διότι ποτέ -απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω- δεν έβλαψε άνθρωπο ή είπε λόγο άσχημο για κάποιον, κάτι που αρκετοί συμπολίτες μας συνηθίζουν να κάνουν, να διαβάλουν, να κουτσομπολεύουν. Ο Σπύρος ήταν έξω από τέτοια νοοτροπία. Του άρεσαν οι πολιτικές συζητήσεις αλλά σε πλαίσια κόσμια, ήρεμα, δίχως φωνές και κραυγές.

            Ο Σπύρος, ήταν επίσης ένας ευγενικός άνθρωπος. Το έβλεπες αμέσως αυτό με την πρώτη του κουβέντα. Του άρεσε επίσης η μουσική, κυρίως η ροκ και μάλιστα από πιτσιρικάς συμμετείχε σε ένα γκρουπάκι (έτσι το έλεγε), παίζοντας κιθάρα και παράλληλα τραγουδούσε – κυρίως ξένο στίχο.

            Θα μας λείψει η παρουσία του, η φιγούρα του πάνω σε ένα βιβλίο, οραματιζόμενος συγχρόνως ένα καλύτερο κόσμο. «Έφυγε» νέος ο Σπύρος αλλά πιστεύω ότι από την τέταρτη διάσταση πλέον που βρίσκεται, έχει την κιθάρα του και τραγουδά, ελεύθερος από το παράλογο της ανθρωπότητας.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος