Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους σας

 

Μόλις ανάτειλε ο ήλιος και δείχνει την καλή μέρα που θα μας χαρίσει. Το γραφείο μου αρχίζει σιγά αλλά σταθερά και το λούζει το φως. Λένε ότι, το φως διαλύει το σκοτάδι. Όχι, δεν το διαλύει, το αγνοεί. Δεν το γνωρίζει καν. Έχω ανοίξει ήδη το ραδιόφωνο και παράλληλα πιάνω από μία βιβλιοθήκη μου, «τον Μύθο του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ. Αν δεν το έχετε διαβάσει σας το συνιστώ γιατί καταπιάνεται με το «παράλογο», αυτό που είναι διάχυτο στην κοινωνία μας.

Το τελευταίο μου άρθρο είναι αυτό που γράφω για την πόλη μας και τους ανθρώπους της και τούτο διότι, λόγοι προσωπικοί με θέλουν μόνιμο σχεδόν κάτοικο στο νησί μου. Να βρίσκομαι αλλού και να γράφω για τα «εδώ», δεν έχει νόημα, πέραν δε των άλλων χάνεται και η αμεσότητα των όσων βλέπω ή ακούω. Έτσι λειτούργησα μέχρι σήμερα, πεζοπορώντας στην πόλη μας και νιώθοντας τον ρυθμό της. Θα μου λείψει η ζωή της πόλης τώρα που αναχωρώ από αυτήν; Όχι, διότι έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητά της. Αν κάτι μου λείψει, είναι τα βιβλία από τις βιβλιοθήκες μου και τούτο διότι δεν έχω την πρόθεση να τα πάρω μαζί μου. Όταν αραιά και που θα επιστρέφω για λίγο, θα μυρίζω τ΄ αρώματά τους.

Μία σημαντική παράλειψή μου, είναι το ότι δεν έκανα ένα αφιέρωμα στους επιπλοποιούς της πόλης μας. Δεν το είχα σκεφτεί και νομίζω πως αδίκησα αυτούς τους τεχνίτες του ξύλου, τον Κουτσιμπέλα, τον Καδηγιουράνη, τον Οικονομίδη, και άλλους που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Ας είναι, ίσως κάποιος άλλος παλιός κάτοικος της πόλης μας το κάνει και συμπεριλάβει και τους σιδεράδες, όπως τον Γιαννικόπουλο και άλλους, κι αυτοί σπουδαίοι τεχνίτες.

Σε ό,τι με αφορά, κατηγορήθηκα από ελάχιστους συμπολίτες μας διότι υπογράφω τα κείμενά μου με ψευδώνυμο. Λες και δεν έχω δικαίωμα να το κάνω, λες και διαπράττω κάποιο αδίκημα. Η ουσία δεν ήταν (και είναι) το ψευδώνυμο αλλά το περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι απόλυτα κατανοητό, αυτά σε άλλους ν’ αρέσουν και σε άλλους όχι, συνεπώς η κριτική, η καλή και η κακή, είναι κι αυτή από τη μεριά της αναγκαία. Η κριτική, όχι η ύβρις, διότι συνέβη κι αυτό, ακούστηκε δηλαδή χυδαίος λόγος αλλά δεν ήταν κριτική. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω αυτόν που με χυδαιότητα εκφράστηκε αλλά ας τον ονομάσω απλά, υποκριτή.

Άκουγα επίσης δεξιά κι αριστερά για το ποιος είμαι. Πλάκα είχε αυτό, διότι ήμουν ταξίαρχος, ήμουν Ναξιώτης, ήμουν Αρκάς, ήμουν Ηπειρώτης, ήμουν Μυκονιάτης, κτλ. Εύκολα μάλλον, στοχοποιήθηκαν αρκετοί ως πεζοπόροι. Από τον Larry King, μέχρι διαφόρους άλλους, δημοσιογράφους, καθηγητές, φίλους καθηγητών, ένα στέλεχος της Ένωσης Γαλατσίου, μέλη του Κονκλάβιου, και πάει λέγοντας. Το πιο ωραίο είναι που μερικοί έλεγαν: ναι, εγώ είμαι ο πεζοπόρος. Εκείνος όμως που το τερμάτισε το θέμα, να τα λέμε αυτά, να μην ντρεπόμαστε, ήταν ο αγαπητός Larry, που δεν δίστασε σε μία εκπομπή του να καλέσει τον πεζοπόρο!

Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι ουδείς γνωρίζει ποιος είναι ο πεζοπόρος, για έναν απλό λόγο. Δεν τον γνωρίζει ούτε το φιλόξενο e-galatsi που δημοσίευε (και θα δημοσιεύσει κι αυτό φαντάζομαι) τα άρθρα του. Και που έβρισκε τα άρθρα του πεζοπόρου το e-galatsi και τα δημοσίευε; Αυτό το ερώτημα ας το απαντήσει αν θέλει το e-galatsi, αν θέλει ας κάνει αναφορά στο ιστολόγιο μου σε υποσημείωση.  

Δεν γνωρίζει ουδείς ποιος είναι ο πεζοπόρος για ακόμα ένα λόγο. Διότι ποτέ αυτός δεν είπε σε γνωστό ή φίλο ποιος είναι. Παρ’ όλα αυτά, μερικοί συμπολίτες μας, για να μην τους πούνε αδαείς, ψιθύριζαν: ο πεζοπόρος είναι ο τάδε, ή είναι ο δείνα.

Ωραίο ήταν αυτό το ταξίδι στη καρδιά της πόλης μας. Με τις καλές και άσχημες στιγμές του. Ακόμα και με τα λάθη μου. Από καρδιάς, θέλω να ευχαριστήσω το e-galatsi που φιλοξένησε και προώθησε τα άρθρα μου. Ευχαριστώ κι εσάς που τα διαβάσατε, συμφωνώντας ή όχι με αυτά.  

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος

 

Οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας

Οι καλοί άνθρωποι της πόλης μας

 

Γνωστό είναι τοις πάσι ότι το Γαλάτσι έχει καλό Δήμαρχο. Τόσο ως πολιτικό αλλά και ως άνθρωπο. Για τους λόγους αυτούς εξάλλου εκλέγεται με τόσο ψηλό ποσοστό, προκαλώντας παράλληλα αλλά άθελα του όμως, και σοβαρά προβλήματα στις πολιτικές τοπικές παρατάξεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Σύριζα, που πρωτού τον διαλύσει ο «Στέφανος» πανελλαδικά, σε τοπικό επίπεδο, τον διάλυσε ο δήμαρχος της καρδιάς μας, ο Γιώργος Μαρκόπουλος. Δεν προέβη σε πράξη επαίσχυντη ο δήμαρχός μας, όχι φυσικά, όμως η συνεχής παρουσία του επί του πεδίου (ας χρησιμοποιήσω εδώ έναν στρατιωτικό κυρίως όρο αντί της «καθημερινότητας»), είναι παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την ελληνική επικράτεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη του πολίτη, του συριζαίου ειδικότερα που, βρήκε σε αυτόν μία θερμή αγκαλιά, σε αντίθεση με τον πόλεμο της καρέκλας στο δήθεν αριστερό κόμμα του.  

Καλοί άνθρωποι φυσικά υπάρχουν και στις άλλες εξαϋλωμένες πολιτικές παρατάξεις (Σύριζα, Πασόκ, κ.ά.), όμως πολιτικά κέρδη -πλήν δημάρχου- αποκομίζει μόνο το ΚΚΕ και τούτο διότι ηγείται (σε τοπικό πάντοτε επίπεδο) εξίσου ένας καλός άνθρωπος, ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης. Παρών επί του πεδίου και ο σύντροφος Γρηγόρης, μόνο με την παρουσία του πήρε στις τελευταίες δημοτικές εκλογές κι αυτός, αρκετούς άστεγους πολιτικά συριζαίους. Λίγους ψήφους από τη δεξαμενή του ρεβιζιονιστικού Σύριζα άντλησε και η ΟΚΔΕ, αυτή όμως σαν οργάνωση, απέχει από την καθημερινότητα της ζωής στο Γαλάτσι. 

Στην πόλη μας, ενώ προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς χώρους ο Γιώργος Μαρκόπουλος και ο Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, ξεχωρίζουν σαν την μύγα μεσ’ στο γάλα. Και οι πληγωμένοι φίλοι των άλλων πολιτικών παρατάξεων που τους ενισχύουν με την ψήφο τους, δεν είναι αριβίστες και οπορτουνιστές (και αυτοί φυσικά υπάρχουν ανάμεσα μας), αλλά σκεφτόμενοι άνθρωποι που εκφράζουν την αγωνία τους. Όταν για παράδειγμα, ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος άνθρωπος του Κονκλάβιου, λέει το σπαρακτικό: «εμείς οι αριστεροί γιατί δεν πείθουμε τον κόσμο;», εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η κοινωνία μας έχει έλλειμα της αριστερής σκέψης. Να μην μας κακοφαίνεται, αλλά την αριστερά δεν την διάλυσε ο «Στέφανος» αλλά ο «Alexis», και τούτο διότι κυβέρνησε ως νεοφιλελεύθερος και όχι ως αριστερός. Απλά ήρθε ο «Στέφανος» και αποτελείωσε το σαθρό ούτως ή άλλο οικοδόμημα του πειράματος «Σύριζα». 

Επί του «πεδίου» τώρα, ενώ εδώ και μέρες έχει αρχίσει ο μετροπόντικας το έργο του και έχει ήδη διανύσει περί τα 250 μ., το κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν γιγαντώθηκε αλλά κινείται σε ανεκτά ακόμα επίπεδα. Το φορτηγά με τα χώματα, δεν μπαίνουν καν στον ιστό της πόλης, όπως ισχυρίζονταν πριν τα έργα οι πάσης φύσεως ειδήμονες και τρομολάγνοι, αλλά κινούνται έξω από αυτήν.

Φυσικά, τα καθημερινά προβλήματα υπάρχουν, αλλά αν σκεφτούμε διαφορετικά, αν δεν υπήρχαν, πάλι θα τα εφευρίσκαμε, διότι αυτά μας τρέφουν, είναι το αλάτι της ζωής μας. Χωρίς προβλήματα θα ζήσουμε μόνο στο μακρινό μέλλον όταν με το καλό έρθει η αταξική (αναρχική) κοινωνία, όπου τότε θα λειτουργούμε όλοι μας με νοημοσύνη. Δεν θα ρωτάμε, θα πράττουμε. Αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου μέσα στο άγνωστο αλλά και γνωστό μέλλον.

Ας έχουμε υπομονή. Οφείλουμε να θυμόμαστε, όχι για να συγκινούμαστε αλλά για να διδασκόμαστε, ότι, ξεκινήσαμε από τα σπήλαια λειτουργώντας με το ένστικτο και περάσαμε στην εποχή μας που λειτουργούμε με το συναίσθημα. Το οποίο ώς γνωστόν φυσικά παράγει κάθε είδους συγκρούσεις που είναι ορατές μπροστά μας αν έχουμε αντίληψη φυσικά. Από το ένστικτο μέχρι και το συναίσθημα, όλη αυτή η εξελεγκτική πορεία μας, είναι γραμμική και από τη φύση της περιορισμένη, διότι κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας είναι η σκέψη. Για να προχωρήσουμε όμως προς την αταξική κοινωνία (που αφελώς ορισμένοι πλανημένοι συνάνθρωποι μας την φαντάζονται μέσω των ιδεολογιών και ειδικότερα του κομμουνισμού), απαιτείται ένα άλμα προς τα πάνω, προς την ανέλιξη. Αυτή φυσικά βρίσκεται έξω από το υλικό πεδίο της σκέψης και απαντάται μόνο στη νοημοσύνη.

Τα αποτελέσματα της σκέψης, εύκολα γίνονται αντιληπτά αν κοιτάξουμε γύρω μας, στον κόσμο, τι γίνεται. Παντού βία, πόλεμοι, πείνα, απληστία, υποκρισία, ο ένας άνθρωπος θέλει να εξουσιάσει τον άλλον, το ένα πολιτικό ιδεολόγημα πολεμάει το άλλο, μία διαρκής σύγκρουση. Αυτό όλο το σκηνικό δεν είναι παρά αποτέλεσμα νοητικής έλλειψης.

Οι άνθρωποι -όπως έχω ακούσει- δεν γεννιούνται καλοί ή κακοί. Οι συνθήκες της ζωής είναι αυτές που βάζουν τα εμπόδια ανάμεσά τους και βιώνουμε από την αρχή του κόσμου τα ίδια πράγματα. Τα εμπόδια θα θρυμματισθούν όταν εμείς ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Και τότε μόνο, θ’ αρχίσουμε ν’ αλλάζουμε. Αν εμείς αλλάξουμε, τα πάντα θ’ αλλάξουν και τότε θα είμαστε έτοιμοι για το άλμα προς τα «άνω».

Συμπαθάτε με, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Η βία, η κάθε είδους σύγκρουση, είναι ιδίωμα του αδύνατου νοητικά ανθρώπου. 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Ο Μανωλάς στον Πανναξιακό

Ο Μανωλάς στον Πανναξιακό

 

Διάβασα κι εγώ -όπως κι εσείς φαντάζομαι- την επιλογή του ποδοσφαιριστή Κώστα Μανωλά, να συνεχίσει να παίζει μπάλα στον Πανναξιακό. Κάποιο αθλητικοί συντάκτες -ναι, αυτή η κατηγορία των «ειδικών» επί παντός- βγήκαν να κάνουν κριτική στην συγκεκριμένη απόφαση του γνωστού ποδοσφαιριστή. Την τοξικότητα συνέχισαν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα αρκετοί συμπολίτες μας, διότι δεν είναι σύμφωνοι με την απόφαση που πήρε ο ποδοσφαιριστής. Και του ασκούν κι αυτοί δριμεία κριτική. Ναι, το παράλογο είναι εδώ!

            Τον Κώστα Μανωλά δεν τον γνωρίζω, ούτε ως άνθρωπο ούτε ως ποδοσφαιριστή, και τούτο διότι κατ’ επιλογή, τα τελευταία 25-30 χρόνια έχω πάψει να ασχολούμαι με ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κτλ. Διάβασα όμως γι’ αυτόν, για την ποδοσφαιρική του πορεία και την χαρακτηρίζω ως αξιοσημείωτη.

            Επέλεξε λοιπόν ο άνθρωπος να σταματήσει στα 33 του χρόνια την διεθνή ποδοσφαιρική του καριέρα και να επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο του, την Νάξο. Σαν έφτασε όμως στο νησί του, προέβη σε μία πράξη μη αρεστή στους τοξικούς ανθρώπους, δημοσιογράφους ή οπαδούς, επέλεξε να παίξει μπάλα σε μία ερασιτεχνική ομάδα, τον Πανναξιακό. Αλήθεια, πως τόλμησε ο Κώστας Μανωλάς να πάρει τέτοια απόφαση χωρίς να πάρει τη γνώμη των απανταχού ψυχάκηδων; Πως αποφάσισε χωρίς να τους ρωτήσει;

            Καθώς δείχνουν τα πράγματα, ο άνθρωπος αυτός, είναι πολύ χαμηλών τόνων. Δεν φαίνεται να έχει ανάγκη να πλασάρει τον εαυτό του στα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης, δεν κάνει πασαρέλα την προσωπική του ζωή, δεν έχει ακουστεί ποτέ να προβάλει τον ναρκισσισμό του. Δεν είναι και δεν νιώθει σταρ. Δηλαδή με δυό λόγια, ο άνθρωπος δεν έχει ανασφάλειες και πατάει γερά στα πόδια του, έχει το μυαλό του καθαρό, και όπως εικάζω, μάλλον έχει και ήθος, σπάνιο και δυσεύρετο στον επαγγελματικό αθλητισμό.

            Και άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές -σε παγκόσμιο επίπεδο-, λίγοι μάλλον κατά τον αριθμό, έχουν κάνει ανάλογες επιλογές σαν κι αυτή του Κώστα Μανωλά. Έχουν αφήσει την επαγγελματική σταδιοδρομία τους πίσω -ακόμα και σε μικρή ηλικία, όπως αυτή του εν λόγω ποδοσφαιριστή-, κι επέστρεψαν στις ρίζες τους, στην απλότητα της ζωής και μακριά από τα ψεύτικα φώτα της δημοσιότητας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι ψυχικά υγιείς, αυτό πιστεύω. Είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι και ικανοί να προσφέρουν στην κοινωνία που έχουν επιλέξει να διάγουν τον βίο τους.

            Ανθρώπους σαν τον Κώστα Μανωλά, οφείλουμε να τους σεβόμαστε, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, ή τα ποδοσφαιρικά πιστεύω μας. Περαστικά εύχομαι σε όλους αυτούς που δεν ρωτήθηκαν για το τι θα κάνει στη ζωή του ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -- Протасов Олег Валерійович

ΠΑΣ Γαλάτσι ή ΠΑΤΟΣ Γαλάτσι;

ΠΑΣ Γαλάτσι ή ΠΑΤΟΣ Γαλάτσι;

 

Την αρχαία εποχή, στο Γαλάτσι ανθούσε το ποδόσφαιρο. Σε κάθε γειτονιά κι αλάνα παιζόταν ποδόσφαιρο, ξέρετε, αυτό το παιχνίδι με το δερμάτινο τόπι. Σκόνη, λάσπη, βράχια, κακοτράχαλοι δρόμοι, κάθε κενός χώρος γινόταν ένα μικρό γήπεδο και το παιχνίδι άρχιζε. Αντί για γκολπόστ δυό μεγάλες πέτρες, γραμμές οφσάιντ μέχρι τα όρια του επίπεδου ή πλάγιου χώρου, διαιτητής ήταν ο ισχυρότερος από τις δυό αντίπαλες ομάδες, Προπονητές δεν υπήρχαν, οι «παράγοντες» ήταν άγνωστη λέξη, Αυτά και πολλά άλλα κατά την αρχαία εποχή.

Σταδιακά άρχισε και η πρόοδος, οι αλάνες μειώθηκαν, οι χωμάτινοι δρόμοι χάθηκαν, αλλά άνθησε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Οι λιγοστές ομάδες προ της χούντας, με την πτώση της πλήθυναν, αλλά το ποδόσφαιρο εξακολουθούσε και ήταν ακόμα ένα παιχνίδι. Και ο κόσμος κάθε Κυριακή -πρωί ή απόγευμα- γέμιζε τα περιφερειακά γήπεδα (το Γαλάτσι δεν είχε άρτιο ποδοσφαιρικό γήπεδο) και παρακολουθούσε με πάθος την ΑΕ Γαλατσίου και αργότερα τον ΑΟ Γαλατσίου. Γεννήθηκε στη πορεία και η ομάδα της Κορωνίδας, αλλά αυτή είχε μέσα της έντονα τοπικιστικά στοιχεία (Νάξος γάρ), έγινε κι αυτή όμως καλή ομάδα αλλά δεν έφτασε ποτέ σε αγωνιστικότητα τις δύο πρώτες.

Η πιο δυνατή κατηγορία για τις ομάδες μας, ήταν η Α’ Αθηνών και μόνο μία φορά ανέβηκε ο ΑΟ Γαλατσίου στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία αλλά δεν κατάφερε να κρατηθεί σ’ αυτή και την επόμενη χρονιά υποβιβάστηκε στην Α’ Αθηνών. Υποβιβασμό αλλά για λόγους δωροδοκίας είχε υποστεί και η ΑΕ Γαλατσίου και μάλιστα στο δικαστήριο την εκπροσώπησε ο Αβραάμ. Τότε υπήρχε πολύ σασπένς αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ίσως μία άλλη φορά μιλήσουμε εκτενέστερα για το παρασκήνιο του υποβιβασμού.

Στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, χαίρονταν οι ποδοσφαιριστές το παιχνίδι, όπως και τα παιδιά παλιότερα στις αλάνες. Ο κόσμος γέμιζε τα γήπεδα διότι έβλεπε ωραία μπάλα. Οι προπονητές με τις φιλοσοφίες τους περί ποδοσφαίρου έγιναν γενάρχες των «συστημάτων» και πίσω από αυτούς οι παράγοντες άρχιζαν να βλέπουν το χρώμα του χρήματος μέσω των μεταγραφών που θα έκαναν στο τέλος της σαιζόν, πουλώντας ή αγοράζοντας παίκτες. Κάπως έτσι τέλος πάντων, εισήλθε το ωραιότατο παιχνίδι στη σφαίρα του επαγγελματισμού σταδιακά και χάθηκε η αύρα του παιχνιδιού.

Οι ομάδες της πόλης μας, διακρίνοντας προφανώς τον ανταγωνισμό που γεννήθηκε στο ποδόσφαιρο, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους κι έτσι, η ΑΕ Γαλατσίου και ο ΑΟ Γαλατσίου έγιναν ΠΑΣ Γαλάτσι. Με τις δικές τους εγκαταστάσεις στο Άλσος του Βέικου, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις που θα μπορούσε να έχει μία ερασιτεχνική ομάδα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αγωνιστικά δεν πάει καθόλου καλά. Από τότε που έγινε η ενοποίηση των δύο αθλητικών σωματείων, δεν κατάφερε η νέα ομάδα να φύγει από την μετριότητα. Δεν γνώρισε τις διακρίσεις – εκτός κι αν εννοεί διάκριση την παραμονή της επί μακρόν στην Α' Αθηνών. Παρ’ όλες τις απογοητεύσεις στον αγωνιστικό τομέα, ο σύλλογος διοικείται από καλούς ανθρώπους και ειδικότερα από έναν πρόεδρο με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό του Γαλατσίου. Τι όμως δεν πάει καλά;

Έπειτα από τόσα χρόνια, το πείραμα αυτό απέτυχε. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται ή έτσι εγώ νομίζω. Αν κάνω λάθος, συγχωρήστε με. Αν το πείραμα απέτυχε, γιατί συνεχίζουμε στο ίδιο μοντέλο; Η καλή διάθεση των παραγόντων ή και των ποδοσφαιριστών, δεν αρκεί, χρειάζεται κάτι άλλο, μία ιδέα καινούργια ίσως, ένα νέο όραμα, ένα φρέσκο σχέδιο, ώστε να φύγει η πόλη μας από το ποδοσφαιρικό τέλμα στο οποίο βρίσκεται εδώ και χρόνια.

Μας αρέσει ή όχι, το ποδόσφαιρο, δεν είναι σήμερα ένα παιχνίδι – όπως ήταν κατά τους «αρχαίους χρόνους», έγινε πολύπλοκο, το έκαναν πολύπλοκο και του αφαίρεσαν την έννοια του παιχνιδιού. Σήμερα κυριαρχούν σε αυτό τα συστήματα, τα μοντέλα, ο ποδοσφαιριστής έχασε την προσωπικότητά του σαν παίκτης και έγινε ένα απλό γρανάζι στη μηχανή του κέρδους. Αν αυτό θέλει ένας ποδοσφαιρόφιλος σήμερα, καλώς, όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε τι μας αρέσει και τι όχι.

Το ποδόσφαιρο αλλά και το κάθε παίγνιο, προσφέρει συγκινήσεις. Οι άρτοι και τα θεάματα γενικότερα συγκινούν. Συμπαθάτε με που εμένα δεν με συγκινούν, που δεν πάλλονται τα συναισθήματά μου. Συμπαθάτε με που δεν θαυμάζω ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, αθλητές, καλλιτέχνες. Γιατί; Διότι δεν μου αρέσει η μυρωδιά του χρήματος αλλά τα μέσα (ενημέρωσης) πλάθουν ένα φανταστικό κόσμο (ήρωες, ημίθεοι, θεοί του Ολύμπου, ρίγησε η Ελλάδα με το γκόλ του Γκάλη ή το τρίποντο του Δεληκάρη) με δημοσιογράφους που έχουν απωλέσει κάθε έννοια της δημοσιογραφίας. Υπάρχει κι ένα σύντομο ανέκδοτο επ’ αυτού: «αθλητικός συντάκτης».

 Τι θαυμάζω; Τον κάθε αφανή άνθρωπο, τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε επιστήμονα, που πασχίζουν να ζήσουν τις οικογένειές του ή να προωθήσουν και βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής στην ανθρωπότητα. Αυτοί όμως συνήθως, ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας διότι γνωρίζουν, ή μπορούν να διακρίνουν το ψευδές από το πραγματικό. 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος -  Лев Ива́нович Я́шин‎‎ (Λεβ Ιβάνοβιτς Γιάσιν)