Ο ήχος του μετροπόντικα

 

Ο ήχος του μετροπόντικα

 

Βρέθηκα πάλι στην αιώνια πόλη τούτες τις μέρες. Και γράφω «αιώνια» όχι για την Ρώμη αλλά για τη δική μας πόλη. Το Γαλάτσι εκ του «Γαλάκη», διότι ανθρωπωνύμιο είναι και τίποτε άλλο λιγότερο ή περισσότερο. Και το «Γαλάκης» είναι βυζαντινό όνομα, δηλαδή υπάρχει από τον ύστερο Μεσαίωνα. Ποιος ήταν ο Γαλάκης δεν γνωρίζω, προφανές είναι όμως ότι αυτός υπήρξε επιφανής ανήρ στον καιρό του, άνθρωπος ισχυρός, μεγαλοϊδιοκτήτης (κοινώς τσιφλικάς) και όταν μιλούσαν τρίτοι για την ιδιοκτησία του έλεγαν: «στου Γαλάκη», στου Γαλάτση, κατά την αττική διάλεκτο (Καρύτσης-Καρύκης, κτλ.). Δοθείσης εδώ της ευκαιρίας, καταθέτω επίσημη πρόταση στον δήμαρχο της καρδιάς μας αλλά και στον σύντροφο Γρηγόρη, από κοινού, να κάνουν τις δέουσες ενέργειες ώστε ν’ αποκτήσει η πόλη μας το πραγματικό της όνομα «Γαλάτση».

Αναφέρομαι στον δήμαρχο της καρδιάς μας και στο σύντροφο Γρηγόρη, διότι μόνο αυτοί είναι ικανοί στα κοινά του Δήμου μας. Οι υπόλοιποι κομματόφρονες δώθε και κείθε, έχουν εξαϋλωθεί από την πολιτική του δημάρχου της καρδιάς μας αλλά και από την σοβαρότητα που ο σύντροφος Γρηγόρης και οι συν αυτώ, αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα. Δεν γνωρίζω τι στάση θα κρατήσει ο αγαπητός Larry King για την πρότασή μου, αν την υιοθετήσει ή την αφορίσει. Και το αναφέρω αυτό διότι είναι ακόμα οργισμένος που το ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές ενημέρωσε τον δήμαρχο για τα άκυρα ψηφοδέλτια. Με την πράξη του εκείνη όμως τόσο ο σύντροφος Γρηγόρης κι άλλο τόσο το κόμμα του, δίδαξαν πολιτικό πολιτισμό, έναν όρο που δυστυχώς έχει χαθεί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Το οξύμωρο όμως εδώ είναι ότι και ελάχιστοι λανθάνοντες κουκουέδες αντί να συμπορευθούν με τις αποφάσεις του «εύ αγωνίζεσθαι» που δίδαξε το κόμμα τους, περί άλλων τυρβάζουν και δρούν προβοκατόρικα. Υπάρχουν κι αυτοί και ζουν ανάμεσά μας, απολωλότα πρόβατα είναι, ας τα σφίξουμε όμως στην αγκαλιά μας με θέρμη.

Χθές το βράδυ λοιπόν, αργά, περί το μεσονύχτιο, επιστρέφοντας από την βόλτα μου, στάθηκα στη Λ. Βέικου, να πάρω κάποια χρήματα από το AΤΜ μιάς τράπεζας. Κόσμος δεν υπήρχε, αραιά και που έβλεπες κάποιον στο δρόμο, αυτοκίνητα δεν υπήρχαν επίσης, εκείνο που υπήρχε όμως ήταν η απόλυτη σχεδόν ησυχία. Σπάνιο πράγμα για την πόλη μας η ησυχία, τις μεταμεσονύχτιες όμως ώρες είναι κανόνας.

Όταν έφυγα από την τράπεζα, κάτι δεν μου πήγαινε καλά όμως, κάτι άκουγα, έναν ακαθόριστο μακρινό θόρυβο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Στάθηκα για ώρα ακούνητος, μήπως και καταλάβω τι συμβαίνει. Ένιωσα, έτσι τουλάχιστον νομίζω, θόρυβο κάτω από τα πόδια μου, Ένα θόρυβο ρυθμικό, αν αυτή είναι η σωστή λέξη, ένα μοτίβο ήχων, έναν ακαθόριστο ήχο σαν από κομπρεσέρ. Δεν ξέρω, προς στιγμή πήγε ο νους μου σε σεισμό, αλλά όχι, δεν ήταν σεισμός.

Ξαφνικά, σκέφτηκα τον μετροπόντικα. Μήπως αυτός ήταν κάτω από τα πόδια μου κι εγώ αντιλαμβανόμουν τους κραδασμούς του; Ειλικρινά δεν ξέρω, δεν γνωρίζω καν σε ποιο σημείο βρίσκεται ο μετροπόντικας. Αν κάποιοι από εσάς τύχει και βρεθείτε αργά στη διασταύρωση της πόλης μας, αφουγκραστείτε αν μπορείτε, ακούγεται όντως ο μετροπόντικας ή ήταν η ιδέα μου;

 

 

 

Ο Πεζοπόρος Ν^ο 1

Οι άγνωστοι μουσικοί της πόλης μας – Όνειρα & Αυταπάτες

Οι άγνωστοι μουσικοί της πόλης μας – Όνειρα & Αυταπάτες

 

Αφορμή για την παρούσα σημείωση, στάθηκε το  κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό  βιβλίο «Όνειρα και Αυταπάτες» του συμπολίτη μας Ηλία Χορταριά. Είναι ένα μουσικό ταξίδι στο Γαλάτσι και στις γύρω γειτονιές από αυτό, όπου κυριαρχεί η πανκ μουσική, η κλασική ροκ, όλα τα είδη μάλλον της ροκ, από έναν άνθρωπο που έζησε από «μέσα» τα πράγματα από μικρός. Άκουγε μουσική, συμμετείχε σε μπάντα, έδωσε συναυλίες -έστω σε μικρούς χώρους-, διάβαζε για τη μουσική και πιθανόν μέσα σε όλα τα άλλα, να είναι από μόνος του και μία μικρή «μουσική εγκυκλοπαίδεια» της ροκ μουσικής.

Μου άρεσε το βιβλίο του Ηλία Χορταριά, είναι καλογραμμένο, βιωματικό, και μας δείχνει μία όμορφη πλευρά της πόλης μας που αγνοούμε. Πολλά μάλλον αγνοούμε για το Γαλάτσι, είτε γεννηθήκαμε σε αυτό είτε όχι. Η πόλη μας έχει στην καθημερινότητά της σκληρό πρόσωπο, οι άνθρωποί της όμως κάθε άλλο παρά σκληροί είναι.

«Οι γείτονες δε βλέπανε με καλό μάτι την όλη φάση του στούντιο. Η εικόνα ενός χώρου, όπου διάφορα άτομα (πάνκηδες. Ροκάδες, μαλλιάδες κλπ.) μπαινοβγαίναν συνεχώς, ενώ παράλληλα μηχανές μεγάλου κυβισμού παρκάρανε απ’ έξω, δεν άρεσε καθόλου στα “καθώς πρέπει” μάτια τους». Πράγματι, η εικόνα που μας δίνει εδώ ο συγγραφέας, δείχνει ότι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που φοβούνται αυτό που δεν κατανοούν, το δαιμονοποιούν και φυσικά το καταγγέλλουν «στις αρχές» δια τα περαιτέρω.

«Όσο κι αν ακούγεται ασυνήθιστο για κάποιον που ακούει ροκ μουσική, είχαμε αρχίσει να συχνάζουμε και σε ντισκοτέκ. Στο Γαλάτσι υπήρχαν τότε τρείς ντίσκο. Η Face, η Olympic Venus και η Barbados». Εδώ να συμπληρώσω και να πω, ότι εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι από τον Ηλία Χορταριά και την παρέα του, όταν θέλαμε ν’ ακούσουμε καθαρή ροκ και Jazz, πηγαίναμε στον «Νάρκισσο», στο πίσω μέρος του κτιρίου (στη σούδα) πριν από την Alpha Bank. Φυσικά και στο No Name που πίσω από τη μπάρα και τις μουσικές επιλογές ήταν ο αείμνηστος (κι αυτός) Λάκης Σπαγάκος.

«Στη Barbados συνεχίζαμε να πηγαίνουμε, επίσης πολύ συχνά και να αράζουμε με τις ώρες. Εκεί, κάτω από τα φωτορυθμικά και τις πολύχρωμες μπάλες, πίναμε τα ποτά μας περιμένοντας να περάσει η ώρα και να βάλει τραγούδια των Cure και άλλων αγαπημένων συγκροτημάτων, ώστε να πάμε στην πίστα και να “χτυπηθούμε” λίγο. Εκεί ήταν που πρωτογωριστήκαμε και με τον Σπύρο τον “Αμερικάνο”, έναν πάνκη ο οποίος είχε ένα συγκρότημα που λεγόταν Αντίστροφη Μέτρηση». Ίσως να μην γνωρίζει ή να μην θυμάται ο συγγραφέας ότι «Ο Σπύρος ο Αμερικάνος», ήταν ο αείμνηστος Σπύρος Σπυρόπουλος που δυστυχώς «έφυγε» πριν από μερικούς μήνες εντελώς ξαφνικά.

Είναι εντυπωσιακό νομίζω το πως συνδέονται διαφορετικοί άνθρωποι του καλλιτεχνικού κόσμου στη πόλη μας. Πρόσφατα σχετικά ανακάλυψα μία συνεργασία του Γιώργη Πιλάλα (Ζώρζ Πιλαλί) με την εικαστικό κ. Ηλιάνα Νοεά σε βίντεο στο YouTube. Η κυρία Νοεά, άνθρωπος της πόλης μας, μεγαλουργεί στην Αμερική αλλά είναι άγνωστη ακόμα και στους γείτονές της επί της Λ. Βέϊκου.  Οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι άνθρωποι σεμνοί και επιλέγουν φυσιολογική ζωή. Η πόλη μας έχει πάρα πολλούς ανθρώπους των τεχνών, μουσικούς, ηθοποιούς, εικαστικούς κτλ. που δεν οχλαγωγούν.

Ο συμπολίτης μας Ηλίας Χορταριάς, μέσα από το βιβλίο του, μας φανερώνει μία πλευρά της πόλης μας, την πιο αγνή της, όπου οι άνθρωποί της δημιουργούν. Η βιωματική βόλτα του στα μουσικά στέκια της περιοχής μας, οι ανησυχίες των ανθρώπων αυτών για έναν διαφορετικό κόσμο χωρίς φθόνο και βία, τα μικρά και καθημερινά που πραγματεύεται, είναι όσα μας αγγίζουν αλλά τα ξεχνάμε. Κάπου αλλού λέει: «η σχολική χρονιά της πρώτης Γυμνασίου έφτανε στο τέλος της. Όσον αφορά της αθλητικές δραστηριότητες, είχα σταματήσει από τον Α.Ο. Γαλατσίου, γενικώς δεν έδωσα καθόλου σημασία στο ποδοσφαιρικό μου μέλλον. Αν και μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες από τον προπονητή μου τον Κούλη (εννοεί τον Κούλη Γιαννικόπουλο), είχα ήδη πάρει τις αποφάσεις μου. Θα αφοσιωνόμουν στη μουσική και στις παρέες μου».

Εν τέλει, διαβάζοντας το βιβλίο του Ηλία Χορταριά, κάνεις νοερά μία βόλτα στο Γαλάτσι, όχι το παλιό, όχι αυτό της μιζέριας και της συνεχούς από τότε τσιμεντοποίησης. Και εδώ γεννιέται και το ερώτημα, «πως μία συνοικία που στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από προοδευτικούς ανθρώπους, επέτρεψε την δίχως τέλος κατρακύλα της;». Μία πρόχειρη απάντηση ίσως να είναι: «διότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν ασχολούνται με το παρακμιακό πολιτικό σύστημα από την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια κι εντεύθεν».

Στο έντονα γκρίζο χρώμα της πόλης μας, το βιβλίο «Όνειρα & Αυταπάτες», προβάλει το φως και την πεποίθηση ότι τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί. Η βιωματική πορεία ενός συμπολίτη μας μέσα από μουσικές ατραπούς τη δεκαετία 1980-90, έχει τη δύναμη και διαλύει κάθε τι γκρίζο και ασαφές.

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος του Hard Rock