Οι άγνωστοι μουσικοί της πόλης μας – Όνειρα & Αυταπάτες

Οι άγνωστοι μουσικοί της πόλης μας – Όνειρα & Αυταπάτες

 

Αφορμή για την παρούσα σημείωση, στάθηκε το  κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό  βιβλίο «Όνειρα και Αυταπάτες» του συμπολίτη μας Ηλία Χορταριά. Είναι ένα μουσικό ταξίδι στο Γαλάτσι και στις γύρω γειτονιές από αυτό, όπου κυριαρχεί η πανκ μουσική, η κλασική ροκ, όλα τα είδη μάλλον της ροκ, από έναν άνθρωπο που έζησε από «μέσα» τα πράγματα από μικρός. Άκουγε μουσική, συμμετείχε σε μπάντα, έδωσε συναυλίες -έστω σε μικρούς χώρους-, διάβαζε για τη μουσική και πιθανόν μέσα σε όλα τα άλλα, να είναι από μόνος του και μία μικρή «μουσική εγκυκλοπαίδεια» της ροκ μουσικής.

Μου άρεσε το βιβλίο του Ηλία Χορταριά, είναι καλογραμμένο, βιωματικό, και μας δείχνει μία όμορφη πλευρά της πόλης μας που αγνοούμε. Πολλά μάλλον αγνοούμε για το Γαλάτσι, είτε γεννηθήκαμε σε αυτό είτε όχι. Η πόλη μας έχει στην καθημερινότητά της σκληρό πρόσωπο, οι άνθρωποί της όμως κάθε άλλο παρά σκληροί είναι.

«Οι γείτονες δε βλέπανε με καλό μάτι την όλη φάση του στούντιο. Η εικόνα ενός χώρου, όπου διάφορα άτομα (πάνκηδες. Ροκάδες, μαλλιάδες κλπ.) μπαινοβγαίναν συνεχώς, ενώ παράλληλα μηχανές μεγάλου κυβισμού παρκάρανε απ’ έξω, δεν άρεσε καθόλου στα “καθώς πρέπει” μάτια τους». Πράγματι, η εικόνα που μας δίνει εδώ ο συγγραφέας, δείχνει ότι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που φοβούνται αυτό που δεν κατανοούν, το δαιμονοποιούν και φυσικά το καταγγέλλουν «στις αρχές» δια τα περαιτέρω.

«Όσο κι αν ακούγεται ασυνήθιστο για κάποιον που ακούει ροκ μουσική, είχαμε αρχίσει να συχνάζουμε και σε ντισκοτέκ. Στο Γαλάτσι υπήρχαν τότε τρείς ντίσκο. Η Face, η Olympic Venus και η Barbados». Εδώ να συμπληρώσω και να πω, ότι εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι από τον Ηλία Χορταριά και την παρέα του, όταν θέλαμε ν’ ακούσουμε καθαρή ροκ και Jazz, πηγαίναμε στον «Νάρκισσο», στο πίσω μέρος του κτιρίου (στη σούδα) πριν από την Alpha Bank. Φυσικά και στο No Name που πίσω από τη μπάρα και τις μουσικές επιλογές ήταν ο αείμνηστος (κι αυτός) Λάκης Σπαγάκος.

«Στη Barbados συνεχίζαμε να πηγαίνουμε, επίσης πολύ συχνά και να αράζουμε με τις ώρες. Εκεί, κάτω από τα φωτορυθμικά και τις πολύχρωμες μπάλες, πίναμε τα ποτά μας περιμένοντας να περάσει η ώρα και να βάλει τραγούδια των Cure και άλλων αγαπημένων συγκροτημάτων, ώστε να πάμε στην πίστα και να “χτυπηθούμε” λίγο. Εκεί ήταν που πρωτογωριστήκαμε και με τον Σπύρο τον “Αμερικάνο”, έναν πάνκη ο οποίος είχε ένα συγκρότημα που λεγόταν Αντίστροφη Μέτρηση». Ίσως να μην γνωρίζει ή να μην θυμάται ο συγγραφέας ότι «Ο Σπύρος ο Αμερικάνος», ήταν ο αείμνηστος Σπύρος Σπυρόπουλος που δυστυχώς «έφυγε» πριν από μερικούς μήνες εντελώς ξαφνικά.

Είναι εντυπωσιακό νομίζω το πως συνδέονται διαφορετικοί άνθρωποι του καλλιτεχνικού κόσμου στη πόλη μας. Πρόσφατα σχετικά ανακάλυψα μία συνεργασία του Γιώργη Πιλάλα (Ζώρζ Πιλαλί) με την εικαστικό κ. Ηλιάνα Νοεά σε βίντεο στο YouTube. Η κυρία Νοεά, άνθρωπος της πόλης μας, μεγαλουργεί στην Αμερική αλλά είναι άγνωστη ακόμα και στους γείτονές της επί της Λ. Βέϊκου.  Οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι άνθρωποι σεμνοί και επιλέγουν φυσιολογική ζωή. Η πόλη μας έχει πάρα πολλούς ανθρώπους των τεχνών, μουσικούς, ηθοποιούς, εικαστικούς κτλ. που δεν οχλαγωγούν.

Ο συμπολίτης μας Ηλίας Χορταριάς, μέσα από το βιβλίο του, μας φανερώνει μία πλευρά της πόλης μας, την πιο αγνή της, όπου οι άνθρωποί της δημιουργούν. Η βιωματική βόλτα του στα μουσικά στέκια της περιοχής μας, οι ανησυχίες των ανθρώπων αυτών για έναν διαφορετικό κόσμο χωρίς φθόνο και βία, τα μικρά και καθημερινά που πραγματεύεται, είναι όσα μας αγγίζουν αλλά τα ξεχνάμε. Κάπου αλλού λέει: «η σχολική χρονιά της πρώτης Γυμνασίου έφτανε στο τέλος της. Όσον αφορά της αθλητικές δραστηριότητες, είχα σταματήσει από τον Α.Ο. Γαλατσίου, γενικώς δεν έδωσα καθόλου σημασία στο ποδοσφαιρικό μου μέλλον. Αν και μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες από τον προπονητή μου τον Κούλη (εννοεί τον Κούλη Γιαννικόπουλο), είχα ήδη πάρει τις αποφάσεις μου. Θα αφοσιωνόμουν στη μουσική και στις παρέες μου».

Εν τέλει, διαβάζοντας το βιβλίο του Ηλία Χορταριά, κάνεις νοερά μία βόλτα στο Γαλάτσι, όχι το παλιό, όχι αυτό της μιζέριας και της συνεχούς από τότε τσιμεντοποίησης. Και εδώ γεννιέται και το ερώτημα, «πως μία συνοικία που στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από προοδευτικούς ανθρώπους, επέτρεψε την δίχως τέλος κατρακύλα της;». Μία πρόχειρη απάντηση ίσως να είναι: «διότι οι σοβαροί άνθρωποι δεν ασχολούνται με το παρακμιακό πολιτικό σύστημα από την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια κι εντεύθεν».

Στο έντονα γκρίζο χρώμα της πόλης μας, το βιβλίο «Όνειρα & Αυταπάτες», προβάλει το φως και την πεποίθηση ότι τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί. Η βιωματική πορεία ενός συμπολίτη μας μέσα από μουσικές ατραπούς τη δεκαετία 1980-90, έχει τη δύναμη και διαλύει κάθε τι γκρίζο και ασαφές.

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος του Hard Rock