Περί τέχνης ...

Έχοντας χάσει την επαφή μας με τη φύση, τείνουμε φυσιολογικά στο να αναπτύξουμε διανοητικές ικανότητες. Διαβάζουμε πολλά βιβλία, πηγαίνουμε σε μουσεία και συναυλίες, βλέπουμε τηλεόραση (βλέπετε) και έχουμε τόσες άλλες διασκεδάσεις. Επαναλαμβάνουμε ατελείωτα τις ιδέες άλλων και σκεφτόμαστε και μιλάμε τόσο πολύ για τέχνη. Γιατί εξαρτιόμαστε τόσο πολύ από την τέχνη; Μήπως είναι μία μορφή διαφυγής, ερεθίσματος; Αν είσαι σε απευθείας επαφή με τη φύση, αν παρακολουθείς τη κίνηση μιάς γάτας όταν κυνηγά, την κίνηση ενός πουλιού στο αέρα, αν βλέπεις την ομορφιά της κάθε κίνησης του ουρανού, αν παρατηρείς τις σκιές στα βουνά και τους λόφους, νομίζεις ότι θα θέλεις να πας σε οποιοδήποτε μουσείο να κοιτάξεις και να θαυμάσεις νεκρά πράγματα; Ένα άγαλμα ή μία ζωγραφιά; Ίσως επειδή δεν ξέρεις να κοιτάς όλα τα πράγματα γύρω σου, είναι ο λόγος που καταφεύγεις σε κάποιο είδος ναρκωτικού για να σε διεγείρει να δεις καλύτερα.

        Υπάρχει μία ιστορία για ένα δάσκαλο, μάλλον κάποιας θρησκείας, που συνήθιζε να μιλάει κάθε πρωί στους πιστούς του. Ένα πρωί ανέβηκε στην εξέδρα και ενώ ήταν έτοιμος να αρχίσει να μιλάει, ένα μικρό πουλί ήρθε και έκατσε στο περβάζι του παραθύρου και άρχισε να τραγουδάει. Τραγουδούσε με όλη του την καρδιά, μετά, σταμάτησε και πέταξε μακριά. Ο δάσκαλος τότε είπε: «το κήρυγμα τελείωσε για σήμερα το πρωί».

        Τώρα, έξω από το παράθυρο, τα χελιδόνια κάνουν ασκήσεις επί του αέρα …