Λαχανόκηποι και Κάνναβις ...

Δημοσιεύοντας προ ημερών το e-galatsi ένα σκωπτικό κείμενο (τουλάχιστον ο γράφων έτσι το εξέλαβε), για λαχανόκηπους και χασίσια στο Άλσος του Βέϊκου, μερικοί συμπολίτες μας εξερράγησαν, οργίσθηκαν, μίλησαν  για ντροπή κάποιοι άλλοι, τέλος πάντων τα πάθη πήγαν να φουντώσουν αλλά έν τέλει ξεφούσκωσαν γρήγορα και καλώς ξεφούσκωσαν. Τα πάθη, έλεγε ο σχωρεμένος ο Πλάτωνας, είναι αρρώστια, οπότε, εφόσον καταλάγιασαν, η αρρώστια με μιάς αποσύρθηκε. Ωραία κόλπα έλεγαν οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι, αλλά η ελληνική παιδεία δεν τους καλο-θέλει, μην πω ότι τους απεχθάνεται. Γι’ αυτό μάλιστα, αν θελήσει κάποιος συνέλληνας ν’ ασχοληθεί σοβαρά με την αρχαία ελληνική γραμματεία, θα καταφύγει στους βορειοευρωπαίους που θέλουν το «κακό μας», ενώ εμείς θέλουμε το καλό μας! Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί, Αμερικάνοι, παλιότερα οι Άραβες, αυτοί οι λαοί τους έβαλαν στα σχολεία τους, εμείς, όχι, ντρεπόμαστε. Εμείς διδασκόμαστε τον ανύπαρκτο ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, αυτό το παραμύθι του Κων. Παπαρρηγόπουλου. Ας είναι, η Ελλάδα ούτως ή άλλως έχει πεθάνει από τότε που εκείνος ο Σωκράτης ρούφηξε το κώνειο των ψευδο-ηθικολόγων Αθηναίων.

Οι λαχανόκηποι λοιπόν του Άλσους, είναι πράγματι μία παρά πολύ καλή ιδέα, και νομίζω την σκέφτηκε και την υλοποίησε μία κυρία, με την αρωγή εννοείται του Δήμου μας.

Όμως, και η κάνναβη, θα μπορούσε να καλλιεργηθεί στους φιλόξενους κήπους του Άλσους, η κάνναβη για ιατρικούς σκοπούς και όχι για να φτιάχνουν κεφάλι όσοι αδυνατούν να προχωρήσουν νηφάλιοι στη σκληρή, στη σκληρότατη ζωή. Σύμφωνοι, και η Πυθία ρουφούσε χαρμάνια πριν τους χρησμούς της, αλλά αυτή επιτελούσε εθνικό έργο! Πιθανολογώ και λέω λοιπόν, ότι η δημοσίευση από το e-galatsi, ίσως εκεί θα κατέληγε, στην καλλιέργεια κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς. Και μάλιστα, αν υιοθετηθεί και αυτή η πρόταση από τον Δήμο Γαλατσίου, ο Δήμαρχος θα έχει κάνει ένα βήμα μπροστά.

Είχα διαβάσει παλιότερα για τον πόλεμο που έγινε και μάλιστα είχε πολλούς νεκρούς, στη περίοδο του μεσοπολέμου, και αν δεν κάνω λάθος, στο Λεβίδι Αρκαδίας, εκεί όπου καλλιεργούσαν χιλιάδες στρέμματα με κάνναβη για ιατρικούς και εμπορικούς σκοπούς (ρουχισμό κτλ.). Εκεί λοιπόν, όταν έγινε πρωθυπουργός ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, γέννημα και θρέμμα λεβιδιώτης, απαγόρεψε την καλλιέργειά της. Τότε λοιπόν τα  όπλα πήραν το λόγο αλλά οι χωροφύλακες, δυνατότεροι από τους αγροτο-καλλιεργητές της κάνναβης, τους διέλυσαν. Το ωραίο βέβαια είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ψηφίσει δαγκωτό τον δικό τους άνθρωπο, τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Τι ωραία κόλπα αλήθεια έχει αυτή η ρημάδα η ιστορία αν την κοιτάξεις προσεκτικά, χωρίς φόβους και πάθη.

Τέλος πάντων, είναι όντως χρήσιμα τα μποστάνια και αξίζουν της στήριξής μας αυτοί που δούλεψαν για την υλοποίησή τους. Άξιο λόγου θα είναι επίσης, αν βρεθούν στο ίδιο χώρο και εκτάσεις κάνναβης, για ιατρικούς σκοπούς, το τονίζω.

Εν κατακλείδι, εσείς αδέλφια των κοινωνικών δικτύων μην παλεύτε με τα πληκτρολόγια, αν θέλετε δράσεις, ιδού οι λαχανόκηποι, ιδού και οι καλλιέργειες κάνναβης (αόρατες προς ο παρόν).

===========

Ας ακούσουμε όμως κι ένα παλιό άσμα από τον Eric Clapton (η πρώτη εκτέλεση ήταν του JJ Cale).

Στον κήπο της Παναγιάς της Ινδιάνας ...

Δευτέρα 17 Μάη. Με πλάκωσε το στρώμα μάλλον μιάς και κοιμήθηκα κάπου οχτώ ώρες συνεχόμενες. Τακτοποιώντας το πρωινό μου ξύπνημα, κάθομαι τώρα αντικρυστά στον ήλιο και τον ευχαριστώ που και τούτο το πρωινό μ’ έχει εδώ, στην αγκαλιά του και μου χαρίζει απλόχερα τον πλούτο του.

        Από το γραφείο μου -που βλέπει την Ανατολή- μπορώ και παρακολουθώ μιά λωρίδα πράσινου, κήπους με λεμονιές, κλήματα, πουλιά να τριγυρνάνε ανεμπόδιστα όπου θέλουν, γάτες να παραβιάζουν ιδιοκτησίες, ακούω απόλυτη σιωπή, ανθρώπους δεν αντικρύζω πουθενά. Σκέφτομαι ξαφνικά: όταν ο άνθρωπος δεν φανερώνεται, τότε πραγματικά υπάρχει απόλυτη σιωπή. Αυτός όπου σταθεί φλυαρεί μη μπορώντας έστω και μερικές στιγμές να καθίσει ήρεμος, σιωπηλός μέσα και έξω του. Μου φαίνεται τελικά πως ο άνθρωπος έχει πλάκα σαν τον παρατηρείς να θυμώνει, να φωνάζει, να φοβάται, να οργίζεται με την πουτάνα την ζωή, να παλεύει με τον συνάνθρωπό του για τις ψευδό-ιδεολογίες, να ζει διαρκώς μέσα στη σύγκρουση, αυτός ο καλός, οι άλλοι, όσοι δεν συνερίζονται τον πόνο του, κακοί.

        Τώρα που το βλέπω, τι είναι κακό και καλό δεν ξέρω, αλλά μάλλον αυτές οι δυό έννοιες πάνε πακέτο, αν δεν υπάρχει η μιά ούτε η άλλη έχει λόγο ύπαρξης. Όχι μόνο εγώ δεν ξέρω τι εστί καλό και κακό, κανείς δεν ξέρει, αλλά σαν ρωτήσεις κάποιον τι είναι, κάτι θα βρεί να απαντήσει, μην τον πείς κι αμόρφωτο! Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν και με την ηθική, όλοι μιλάνε για δαύτη, πολιτικοί, ιερείς, χωροφύλακες, όλες οι τάξεις την αναλύουν κατά το συμφέρον τους, και το αστείο βέβαια είναι το αντίθετό της, το ανήθικο. Καλό – κακό, ηθική – ανήθικο, τι ωραία αλήθεια κόλπα απασχολούν τον άνθρωπο; Στο σχολείο θυμάμαι, γράφαμε διαγώνισμα στη Λογική. Τι να ξέρω από Λογική εγώ, είχα το βιβλίο μαζί μου κι έκανα αντιγραφή. Ούτε ο πρώτος ήμουν ούτε ο τελευταίος, στην ασάφεια εκείνο που έχεις να κάνεις για να πάρεις βαθμούς, η αντιγραφή είναι μονόδρομος. Με τσακώνει όμως ο καθηγητής στα πράσα, μου παίρνει το βιβλίο, το κλείνει, με κοιτάζει απαθής και μου λέει: το να αντιγράφεις την ηθική παιδί μου είναι ανήθικο, αν αντιγράφεις Λογική είναι παράλογο. Θα συνέχιζε, αλλά πιο πίσω κάποιος άλλος δρούσε επίσης παράλογα, οπότε άφησε εμένα και πήγε σ’ αυτόν, λίγο μετά -όπως κατάλαβα τότε- το παράλογο κυριαρχούσε εντός της αίθουσας.  

        Για να μην με τρώνε όμως οι σκέψεις και οι ασαφείς έννοιες, σηκώνομαι από τη βολή του γραφείου και ετοιμάζομαι να πάω να περπατήσω στο Άλσος του Βέϊκου. Έχει ανοίξει πάλι εδώ και αρκετές μέρες και προσφέρει στον επισκέπτη ένα σωρό οφέλη, σε λίγο καιρό θα προσφέρει και κεριά για τις αρτοκλασίες στην Παναγιά την Ινδιάνα, σφάγια στη γιορτή της, μπορεί και κανένα θαύμα για να συγκινείται ο λαός. Τελικά αυτό το Άλσος έχει τα πάντα μέσα του, από την «επανάσταση» να απαλλοτριωθεί τον παλιό καιρό, μέχρι στον θαυμαστό καιρό μας της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης μια Παναγιά να ευλογεί τα «έργα και ημέραι» του καλού μας Δημάρχου που όπως μολογάνε οι γνωρίζοντες είναι πολλά και ωφέλιμα.

        Ας είναι, μπορεί στο μέλλον, εντός του ναού να συναθροίζονται και οι μικρό-σοφιστές του Γαλατσίου, υλιστές είναι κι αυτοί σαν τους παπάδες. Μονάχα ο Χριστός γκρέμιζε ναούς, οι υλιστές πάντα βρίσκουν τρόπους και το χρήμα το μυρίζονται σαν τις ύαινες και ... οικοδομούν συνέχεια κτίσματα αποβλάκωσης, βαπτίζοντας τα "ιερά". 

Το Πανηγύρι ...

Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά χωρίς πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας. Βέβαια, το πανηγύρι της πολιούχου της πόλης μας δεν ήταν παραδοσιακό, όπως στα χωριά καλή ώρα της ωραίας και τίμιας πατρίδας μας, όπου, τσίκνιζε ο ουρανός από τις γουρνοπούλες, τα πάσης φύσεως σφαχτά, έρρεαν οι μπόμπες από κρασί μέχρι σκώτς κι έφτιαχνες κεφάλι απ’ αυτά και από τα πολλά ντεσιμπέλ των μικροφωνικών εγκαταστάσεων. Όχι, στο πανηγύρι της πόλης μας λάμβαναν μέρος διαφορετικά πράγματα, πιο ουσιώδη, πιο πολιτισμένα, πιο εμπορικά.   

Λίγα χρόνια πιο πίσω ας πούμε, ο «γύρος του θανάτου» ήταν πολύ προχώ γεγονός, με τους μηχανόβιους να φέρνουν σβούρες ή τα μίνι κούπερ να κόβουν τις ανάσες των θεατών. Πιο προχώ κατάσταση όμως ήταν αυτή με τη ρουλέτα. Τι παιδιά κι αυτοί οι τύποι οι γκρουπιέρηδες, αλλά και ο άδολος λαός, δίψαγε για γρήγορα κέρδη, όπως διψάει καλή ώρα ο λαφιάτης σαν μυρίζεται φρέσκο γάλα. Λαφιάτης ή τζογαδόρος, την αρρώστια την είχαν στο αίμα τους. Παρακεί όμως από την ρουλέτα, νάσου κι οι παπατζήδες, αυτοί οι απίθανοι τύποι που πόνταραν στην αφέλεια του καθενός. Πάντοτε όμως, έπεφτε σύρμα: «αστυνομία» και για λίγο, μέχρι να περάσουν οι αστυνομικοί, όλοι αυτοί οι τύποι έκαναν αγαθοεργίες.

Σαν στέγνωναν από φράγκα οι τζογαδόροι, και δεν είχαν ούτε για ένα σουβλάκι περιωπής από του «Βελή», ξέπεφταν στο μαλλί της γριάς, τι να κάνουν, να πάνε πίσω στο σπίτι με άδειο στομάχι μέρα γιορτινή; Δεν γινόντουσαν αυτά τα πράγματα.

Η εξέλιξη βέβαια, ή άλλως η οσμή του χρήματος, το πανηγύρι το επέκτεινε με ένα σωρό άχρηστα πράγματα πλήν δυό πάγκων βιβλίων, οι γύροι του θανάτου καταργήθηκαν μιάς και σήμερα όλα τα παιδιά έχουν δικά τους μηχανάκια για να κάνουν τις τανζανιές τους, η μόνη σταθερά που συνδέει το παλιό με το καινούργιο, είναι φυσικά το μαλλί της γριάς. Όλος ο παλιός κόσμος εξαφανίστηκε και καλώς εξαφανίστηκε δηλαδή, αλλά να, κάποιες φορές όπως τώρα, η γλυκιά νοσταλγία του παράνομου τζόγου σε κάνει συναισθηματικό, ευάλωτο. Ας είναι, στα πανηγύρια επιτρέπονται ακόμα και καημοί κι αναστεναγμοί.

Μία άλλη σταθερά που συνδέει το πίσω με το τωρινό, είναι το γρήγορο και καθαρό κέρδος, ενίοτε και μαύρο, γιατί όχι; Το μαύρο χρήμα δεν κινεί κι αυτό τη οικονομία; Βέβαια, αν πάμε πίσω στον Λόγο του Χριστού, οι ναοί γκρεμίστηκαν σαν οίκοι εμπορίου, αλλά ποιος καλός χριστιανός νοιάζεται αλήθεια για το τι είπε ή έπραξε ο Χριστός; Ή πάλι, είπε ποτέ ο Χριστός: χτίστε ναούς για να με δοξάζεται και να συλλέγεται χρήμα. Ή μήπως, είπε στους παπάδες να είναι ντυμένοι στον χρυσό και στις πλουμιστές πέρσικες φορεσιές; Αν είπε τέτοια πράγματα ο Χριστός, μάλλον δεν έχω διαβάσει καλά τα ευαγγέλια. Οπότε συγχωρήστε με μέσα στην άγνοια μου.

Μιάς και ξέφυγα όμως ας ξεφύγω λίγο ακόμα. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Θεός όρισε σαν αντιπρόσωπό του στη γη τον Πάπα, τον αρχηγό των καθολικών χριστιανών. Αν το έκανε αυτό ο Θεός, δεν θα διόρισε και τον Πατριάρχη τον δικό μας σαν αντιπρόσωπό του όσον αφορά τους ορθόδοξους χριστιανούς; Το ίδιο δεν θα έκανε και με τον Μωάμεθ; Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων για παράδειγμα, από που είναι διορισμένος; Από τον Θεό; Ο Ρώσος πατριάρχης από που; Πολλά τα ερωτήματα τα αναπάντητα, περισσότερη βέβαια η λειψή μου γνώση περί όλων αυτών και μου δημιουργεί ανασφάλειες. Το θέμα είναι να μην αρχίσει ο Θεός να διορίζει, διότι τότε, οι πολιτικοί τι δουλειά θα κάνουν;

Εσείς αλήθεια, που είστε καλοί χριστιανοί, έχετε διαβάσει τα ευαγγέλια ή ξέρετε γι’ αυτά όσα σας λένε οι ερμηνευτές τους; Αυτή η αβεβαιότητα της γνώσης με τσακίζει!