Στον καιρό του "Μπάλου" ...

Είχαμε την Μήδεια, την Αλκμήνη, την Αλκυόνη, τον Θησέα κ.α. και να που ζούμε και τον Μπάλο, όχι του Σαββόπουλου αλλά αυτόν των μετεωρολόγων που σαν άλλοι τρομοκράτες έχουν τον κόσμο κάτω από τον ζυγό του φόβου. Αρχίζουν το τροπάρι οι μετεωρολόγοι, το συνεχίζει και το εξελίσσει η Πολιτική Προστασία. Γενικώς και ειδικώς, παιχνίδι να γίνεται. Από κοντά εννοείται και τα κόμματα του πολιτικού συστήματος μη και χάσουν κανένα ψήφο.

        Οι κάτοικοι των πόλεων είναι καταδικασμένοι στον τρόμο από μία απλή θεομηνία, από φυσικά καιρικά φαινόμενα που ώ τι θαύμα, οι έχοντες τα ηνία της προπαγάνδας τα βαπτίζουν όπως θέλουν. Αυτό το άθλιο παιχνίδι που λαμβάνει χώρα με ένα χιόνι, έναν παγετό, μία καταιγίδα, μία χαλαζόπτωση, το εντάσσουν τα παρακμιακά ελληνικά κόμματα στην πολιτική ατζέντα τους, και με τρόπο φυσικό περνάει κατόπιν στην πολιτική αρένα. Είπαμε, παιχνίδι να γίνεται. Για τα ρέματα που έκλεισε το πολιτικό σύστημα, για τα ποτάμια που έκρυψε, όλα αυτά στ’ όνομα της μίζας και της αρπαχτής, γι’ αυτά δεν ευθύνεται κανείς. Ή μάλλον ναι, ευθύνονται πάντοτε οι προηγούμενοι, αυτοί που πάντα παραδίδουν καμένη γη.

        Μα και ο φτωχός λαός, κι αυτός άμοιρος ευθυνών είναι, δεν ψηφίζει για να βολευτεί στο δημόσιο και ν’ αράξει -όπως χαριτωμένα κυκλοφορούσε κάποτε. Ν’ αράξει, όχι να εργαστεί. Όταν καταπατούσε τα ρέματα και τα οικοδομούσε, ήταν έξυπνος, σαν πέρναγε το φουσκωμένο νερό και συμπαρέσυρε κάθε εμπόδιο που έβρισκε μπροστά του, θύμωνε, αγανακτούσε με την απουσία της Πολιτείας.

        Σήμερα, στην εποχή μας, είναι λίγο αγανακτισμένος, λίγο έτσι και λίγο αλλιώς, αλλά είναι πολύ φοβισμένος. Φοβάται τα δελτία του καιρού, φοβάται το ξεσάλωμα των μετεωρολόγων επί σκηνής, ανατριχιάζει στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να βρέξει και δεν θα κρατά ομπρέλα.

        Κάπως έτσι κυλά η ζωή στις πόλεις, γιατί στα χωριά, στην ύπαιθρο γενικότερα κυλά διαφορετικά, δίχως τρόμο κι αγανάκτηση, Ειδικότερα όμως για την πόλη μας, τα πράγματα είναι κάπως πιο υποφερτά, το πετρώδες έδαφος, τα πρανή του Αγχεσμού, τα ρέματα που έκλεισαν αλλά δεν οικοδομήθηκαν -έγιναν απλώς δρόμοι-, αυτά και ίσως και άλλα, είναι στοιχεία που διώχνουν τους όγκους του νερού προς τα Πατήσια και η πόλη μας μένει ασφαλής, με μικροπροβλήματα που δεν γεννάνε τρόμο.

        Αλλά, μπορούν να ζήσουν οι πολιτικές παρατάξεις στην πόλη μας δίχως κούφια λόγια; Κι αν το κάνουν, τότε, πως θα συντηρήσουν την μετριότητά και ανεπάρκειά τους;

 

Υγ: αντί του Μπάλου, ας ακούσουμε ένα άσμα από έναν «Βάρβαρο».