Στις εκλογές ψηφίζουμε τα «είδωλά» μας

Στις εκλογές ψηφίζουμε τα «είδωλά» μας

 

Τη χρυσή εποχή -όχι αυτή της Θεογονίας με το Χρυσό Γένος-, την εποχή που η πόλη μας διαμορφωνόταν, αρχής γενομένης με την διάνοιξη της οδού Αγίας Γλυκερίας στο ύψος της εκκλησίας, όλα φάνταζαν ωραία, επαναστατικά. Άνοιξε κατά πλάτος ο δρόμος, καταστράφηκε ο πράσινος πνεύμονας γύρω από το ξενοδοχείο και το κέντρο Μοστρού, και το αποτέλεσμα εκείνης της επανάστασης το διακρίνουμε όλοι μας σήμερα: πολυκατοικίες, καταστήματα, κίνηση, νεύρα κτλ. Λίγο αργότερα, μολύνθηκε ο υδροφόρος ορίζοντας και το νερό της πηγής έγινε μη πόσιμο. Παρόλο σήμερα που υπάρχει το παρκάκι με την μεταφερόμενη πηγή, δεν στάζει σταγόνα, το μολυσμένο νερό κάπου αλλού διοχετεύεται, που ακριβώς, το αγνοώ. Αλλά και να το γνώριζα, θα άλλαζε μήπως τίποτα; Μπορεί να επανέλθει το αρχαίο κάλλος στην περιοχή;

Αλλάζει η ζωή μας, αλλάζει η πόλη μας, αλλάζουμε εμείς, κάθε ώρα και μέρα, όμως, την διαρκή αυτή αλλαγή δεν την αντιλαμβανόμαστε άμεσα, μας λείπουν τα νοητικά εργαλεία. Η πόλη μας, είχε κάποτε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μιά πανέμορφη συνοικία, αλλά οι κάτοικοί της δεν το θέλησαν. Αν το ήθελαν πραγματικά, θα είχαν άλλους δημάρχους, άλλους δημοτικούς συμβούλους, άλλες συνήθειες, άλλη νοοτροπία. Από τότε που η πόλη μας απόκτησε οντότητα, πρώτα σαν κοινότητα και στη συνέχεια σαν δήμος, δεν ευτύχησε να διοικηθεί από άξιους συμπολίτες μας. Την ευθύνη την φέρουν όλοι αυτοί οι δημοτικοί άρχοντες, την μεγαλύτερη όμως ευθύνη φέρνουμε εμείς που τους εκλέγαμε, που ήμασταν αφελείς και πιστεύαμε τα παραμύθια τους.

Όταν κοιτάζουμε έναν δημοτικό σύμβουλο, έναν δήμαρχο, όσο κακός κι αν είναι στο έργο του, είναι σαν να κοιτάζουμε τον εαυτό μας. Διότι, το είδωλό μας ψηφίζουμε συνήθως, τόσο στην αυτοδιοίκηση αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είμαστε ειδωλολάτρες αλλά πιστεύουμε πως είμαστε άνθρωποι ελεύθεροι, επειδή ελεύθερα νομίζουμε πως εκφραζόμαστε. Είμαστε και ειδωλολάγνοι, μιάς και σκύβουμε και προσκυνάμε εικόνες, πάσης φύσεως είδωλα, από εικόνες και αγάλματα μέχρι φωτογραφίες όλων αυτών που έχει αναδείξει η μετριότητά μας σαν κάτι σπουδαίο. Οι εικόνες, τα αγάλματα, οι φωτογραφίες, δεν περιέχουν κάτι θείο, από ανθρώπους φτιάχτηκαν, αν τα βλέπαμε σαν έργα τέχνης όλα θα ήταν λογικά. Το παράλογο όμως αρχίζει από τη στιγμή που έργα δικά μας τα ονομάζουμε θεία. Πέραν δηλαδή όλων των άλλων, είμαστε και βέβηλοι.

Είμαστε φυσικά και δογματικοί εφόσον πιστεύουμε σε ιδεολογίες. Το δόγμα, η πίστη, είτε στη θρησκεία είτε στην πολιτική, φανερώνει απουσία ενέργειας. Δεν έχουμε ενέργεια και αφήνουμε τη ζωή μας σε αυτούς που μας λένε πως έχουν, πως πασχίζουν για το καλό μας, πως είναι άξιοι να γίνουν αντιπρόσωποί μας και να διαχειριστούν τη ζωή μας εφόσον εμείς δεν έχουμε την ικανότητα να την διαφεντεύουμε. Το να είναι κάποιος οπαδός της οποιαδήποτε ιδεολογίας, φανερώνει ανεπάρκεια, φόβο, ανασφάλεια, μικροσυμφέρον, ιδιοτέλεια. Έτσι, επιλέγει ένα λάβαρο και το ακολουθεί. Ας αναλογιστεί ο καθένας, πόσο αίμα, πόσα δάκρυα, πόσος πόνος, πόση δυστυχία στην ανθρωπότητα αλλά και στα δικά μας, από το λάβαρο, από ένα πανί κι ένα ξύλο -  που ο καθένας από το μικροσυμφέρον του και μόνο, ονόμασε «ιερό» για να δικαιολογήσει το παράλογο.

Από την αρχή της η φιλοσοφία, που γεννήθηκε από εκείνους τους μεγάλους μας Δασκάλους, τους Προσωκρατικούς, μίλησε για ενότητα. Όλοι εκείνοι οι πρόγονοί μας που εξακολουθούν σήμερα να ζουν μέσα από την σύγχρονη επιστήμη, ήσαν υλοζωιστές. Μιλούσαν για την Ενότητα, για το «Έν το Πάν», για το «Αείζωον Πύρ» του Ηράκλειτου, μιλούσαν για τον θεό, αλλά όχι τον βιβλικό, αυτός είναι δημιούργημα τεχνικό, μιλούσαν για τον θεό αναφερόμενοι στη Φύση σαν δημιουργό των πάντων, ότι τίποτα δεν γίνεται από το τίποτα (αν και η κβαντομηχανική σήμερα λέει ότι από το τίποτα γίνεται κάτι).

Τόσο πνευματικό πλούτο έχουμε, πραγματική διανόηση και όχι την νοούμενη κακώς σήμερα, πως αλήθεια έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας να πάρει τέτοιο κατήφορο; Ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος, λέει ο Ηράκλειτος, εμείς γιατί επιλέξαμε το κατηφορικό σκέλος και όχι το ανηφορικό, αυτό που μας οδηγεί μαθηματικά στην ανέλιξη;

Όσο παίζουμε ρόλους, θα κυλάμε στον κατήφορο, εκεί που θα συναντήσουμε τις ιδεολογίες και τους εκφραστές τους, τα είδωλά μας, εκεί όπου εύκολα θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Αλήθεια, γι’ αυτούς τους λόγους βρισκόμαστε φιλοξενούμενοι πάνω στη γη; Για να σφαζόμαστε μεταξύ μας; Για να μισούμε ο ένας τον άλλον; Για να εξουσιάζει ο ένας τον άλλον;

Ξέρω, στις επερχόμενες εκλογές, θα πρέπει να επιλέξω από όλες τις μετριότητες των υποψηφίων, εκείνον που θα μου πει τα πιο αληθοφανή ψέματα, εκείνον που θα «ματώσει» για το καλό μου με «ανιδιοτέλεια». Σε κάποιον πρέπει έν τέλει να δώσω τα κλειδιά της ζωής μου για να την διαχειριστεί μιάς κι εγώ είμαι ανίκανος να το κάνω. Εσείς, ξέρω, εσείς είστε ικανοί…