Οι πρωτοπόροι γιατροί της πόλης μας και όχι μόνο

Οι πρωτοπόροι γιατροί της πόλης μας και όχι μόνο

 

Σήμερα το πρωί, φεύγοντας από τα όρια της πόλης μας για την πλατεία Παπαδιαμάντη, η μέρα ήταν κάπως μουντή, υγρή, με την θερμοκρασία σε καλά για την εποχή επίπεδα. Έτσι για αλλαγή, είπα να πιώ το καφεδάκι μου στο κλασικό καφέ της Κυπριάδου, στο Blue Red. Κλασικό είναι και το καφέ του Σχίζα στην πλατεία Χαλεπά, αλλά τούτη τη φορά προτίμησα το πρώτο. Παλιότερα, τα αρχαία δηλαδή χρόνια, ό,τι κοπάνες κάναμε από το γυμνάσιο της Αλαμάνας, εδώ συνήθως κατέληγαν ή στο πάρκο της Εύας. Τότε στην τάξη, είχαμε -αν θυμάμαι καλά- απουσιολόγο τον Παύλο τον Καρέτσο μιάς και ήταν ο καλύτερος μαθητής. Καλό παιδί ο Καρέτσος, με καταγωγή από τα Τρίκαλα, πολλές φορές, όσες μπορούσε άλλωστε, μας κάλυπτε. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Αν τύχει δε και διαβάσει ή του μεταφέρουν το παρόν σημείωμα, χαιρετισμούς από τον Γ…..

Καθώς ήμουν στη Λ. Γαλατσίου, λίγο πριν βγω από τα όρια της πόλης μας (στον Βόρειο Πόλο είναι), κοντοστάθηκα λες και μια φωνή μου έλεγε να σταματήσω. Ακριβώς μπροστά μου το πρατήριο της Shell, αλλά η ματιά μου αυτόματα έπεσε δεξιά μου στην παλιά όμορφη μονοκατοικία. Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου, γιατί η μονοκατοικία αυτή, υπήρξε η έδρα, το ιατρείο του κ. Φασουλή, του γιατρού που πηγαίναμε μικροί. Κατοικία και ιατρείο μαζί, αυτή η όμορφη μονοκατοικία, μας καλοδέχτηκε αρκετές φορές όταν ήμασταν παιδιά. Δεν θυμάμαι μονάχα, αν ο κ. Φασουλής ήταν παιδίατρος ή παθολόγος. Θυμάμαι όμως έναν γλυκύτατο άνθρωπο να μας εξετάζει με τέτοιο τρόπο που μας έδιωχνε τις φοβίες μας.

Για την πλατεία Παπαδιαμάντη ξεκίνησα, αλλά το μυαλό έκανε τα δικά του ταξίδια πίσω στον χρόνο, στον καιρό της αθωότητας. Έτσι, κοντά στον κ. Φασουλή, το μυαλό έφερε ακόμα τέσσερις μεγάλους γιατρούς της πόλης μας, τον κ. Βραδή, τον κ. Ντόβα, τον κ. Τραυλό και φυσικά τον κ. Φερέτο. Εκείνα τα χρόνια, το Γαλάτσι, πέρα από τις φυσικές ομορφιές του είχε την τύχη να έχει και μεγάλους γιατρούς. Δεν ήσαν μόνο αυτοί, αλλά αυτοί οι πέντε θυμίζουν έντονα την παιδική ηλικία. Δεν θέλω να αδικήσω άλλους γιατρούς, μα αξίζει νομίζω να μείνει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους που οι περισσότεροι από εμάς τους γνωρίσαμε καλά μέσα από την επιστήμη τους ή ακόμα και από την προσωπική τους ζωή.

Στο ταξίδι του μυαλού, ας κάνω το ταξίδι ανάποδα απ’ ότι το ξεκίνησα πεζοπορώντας για την Κυπριάδου. Να ανοίξω εδώ μιά σύντομη παρένθεση και να πω ότι, τότε, για εμάς, από τον Βόρειο Πόλο και κάτω κατοικούσαν τα βουτυρόπαιδα και γι’ αυτούς, από τον Βόρειο Πόλο και πάνω κατοικούσαν οι βλάχοι! Τι απίθανες εποχές!

Ανεβαίνοντας (νοητά) λοιπόν την Λ. Γαλατσίου, περνώντας τον Βόρειο Πόλο, συναντάμε στ’ αριστερά μας την μονοκατοικία του γιατρού Φασουλή, συνεχίζουμε και πριν φτάσουμε στο Παλιό Τέρμα (Νάταλι ζαχαροπλαστείο κτλ.) πάλι στ’ αριστερά μας, νομίζω κοντά στο Ωδείο, υπήρχε το ιατρείο του γιατρού Σπύρου Βραδή. Δεν μιλάμε για έναν απλό γιατρό, μιλάμε για γίγαντα της επιστήμης και της καλοσύνης. Παθολόγος ο κ. Βραδής, οι διαγνώσεις του ποτέ δεν λάθευαν και οι ασθενείς του τον λάτρευαν. Αργότερα, μετέφερε το ιατρείο του στην Πηγή και νομίζω προς το τέλος, πίσω από την στάση των λεωφορείων στο Παλιό Τέρμα. Και για τις μετακινήσεις του είχε τον ταπεινό σκαραβαίο.

Στρίβοντας αριστερά στην Λ. Βέϊκου, εκεί στο περίπτερο του Γκουγκούση, η πολυκατοικία αντικριστά του, αυτή που φιλοξένησε και το Ροντίνι, στον δεύτερο ή τρίτο όροφο, φιλοξενούσε το μικροβιολογικό εργαστήρι του κ. Ντόβα. Μέγας γιατρός και ο κ. Ντόβας, ευγενέστατος, γλυκομίλητος, αναλυτικός, βοήθησε πολύ κόσμο τις δύσκολες εκείνες εποχές.

Συνεχίζοντας στην Λ. Βέϊκου, στα δεξιά μας τη φορά αυτή, επί της οδού Απειράνθου αν δεν κάνω λάθος, ήταν το ιατρείο του κ. Τραυλού. Παθολόγος νομίζω ο κ. Τραυλός, πολύ αγαπητός στους ασθενείς του σαν επιστήμονας και σαν άνθρωπος, απόκτησε μεγάλη φήμη με την αξιοσύνη του.

Προχωρώντας, πάλι στα δεξιά μας μεταξύ Μεσσηνίας και Χρ. Λαδά, ήταν το ιατρείο του Παναγιώτη Φερέτου, του επαναστάτη γιατρού. Γράφω επαναστάτη, διότι το ιατρείο του κοσμούσε μια μεγάλη φωτογραφία από την εποχή που ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πολύ μεγάλος γιατρός και ο κ. Φερέτος, παθολόγος, ήταν πάρα πολύ αγαπητός στην πόλη μας, τόσο, που μια φορά που κατέβηκε σαν δημοτικός σύμβουλος να στηρίξει τον Παπαδιονυσίου, πήρε σχεδόν όλες τις ψήφους της παράταξης. Προσωπικός γιατρός και του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, που του χάρισε μάλιστα μιά Mercedes που είχε, την αμερικάνα αν δεν κάνω λάθος, λευκού χρώματος.  

Με το ιατρείο του κ. Φερέτου υπήρχε και μία ιδιαιτερότητα. Εκτός από την αίθουσα των ασθενών-επισκεπτών και την αίθουσα του ιατρείου του, υπήρχε ακόμα ένα δωμάτιο και στο οποίο γινόντουσαν ομηρικές μάχες στην πρέφα. Μαζευόντουσαν οι φίλοι του και γινόταν το έλα να δεις. Αν υπήρχε αγορά στην πρέφα, στα αχρωμάτιστα ή στα 7 σπαθιά, ἠ αν η παρτίδα ήταν σε εξέλιξη κι ένας παίκτης καβαλούσε την ντάμα ατού, γινόταν επανάσταση. Τα σόλο και τα πάσο ήσαν συνηθισμένα γεγονότα, τα καπίκια αυγάτιζαν και ο τυχερός που κατέβαζε πρώτος την κάσα (που συνήθως ξεκινούσε από τα 30) έβλεπε κέρδη. Αν αυτά δεν υπήρχαν, ο γιατρός εξέταζε τον ασθενή του και μάλιστα τις περισσότερε φορές χωρίς λεφτά. Όχι μόνο ο Φερέτος αλλά και οι υπόλοιποι γιατροί, από ανθρώπους που δεν είχαν οικονομική ευχέρεια, δεν έπαιρναν χρήματα.  

Αντάρτης στον εμφύλιο ο κ. Φερέτος, άλλοι γαλατσιώτες βρέθηκαν στην άλλη πλευρά, αντίπαλοι. Σαν τέλειωσε όμως εκείνος ο Πόνος των Ελλήνων, πολιτικοί αντίπαλοι του γιατρού υπήρξαν ασθενείς του και φίλοι του. Εκείνοι οι άνθρωποι του Εμφυλίου, είχαν την ωριμότητα και πορεύθηκαν ειρηνικά μεταξύ τους, εργάστηκαν στην πόλη τους, φίλιωσαν, άφησαν πίσω τους τις μαύρες σελίδες και προχώρησαν μπροστά.

Απρέπεια έκ μέρους μου όμως θα είναι, να μην αναφέρω έστω και μία γυναίκα γιατρό της παλιάς εποχής, την σπουδαία κ. Παπαγεωργίου, που είχε το ιατρείο της πάνω από την παλιά Εθνική Τράπεζα (αν θυμάμαι καλά). Ούτε η κ. Παπαγεωργίου έπαιρνε χρήματα από ασθενείς της που δεν είχαν οικονομική ευχέρεια. Είπαμε, ήταν η εποχή της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.

Το Γαλάτσι, υπήρξε την παλιά εποχή αριστεροκρατούμενη πόλη στην πλειοψηφία του, μα οι κάτοικοί του, αριστεροί και δεξιοί ζούσαν αγαπημένοι, διότι περισσότερα ήσαν εκείνα που τους ένωναν απ’ όσα τους χώριζαν. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι περισσότεροι αριστεροί ψηφίζουν Μαρκόπουλο κι είναι άπαντες ευχαριστημένοι. Η αριστερή πόλη παραμένει αριστερή αλλά της αρέσει να βγάζει δεξιούς Δημάρχους, τι να λέμε, είναι πόλη με εκκεντρικούς πολίτες. Κάποτε, ομονόησαν όλες οι αριστερές δυνάμεις του τόπου, ακόμα και το ΚΚΕ και με μπροστινό τον Παπαδιονυσίου, έκαναν την επανάσταση στο Άλσος του Βέϊκου με την ολονύκτια καταπάτηση. Σήμερα, ομονοούν όλες οι αριστερές δυνάμεις πλην ΚΚΕ και βγάζουν αέρα για Δήμαρχο τον επαναστάτη Μαρκόπουλο. Αυτή η πόλη……. δεν πλήττει ποτέ!

Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, ας πω επίσης πως τώ καιρώ εκείνω, δύο υπήρξαν τα πρώτα φαρμακεία στο Γαλάτσι, αυτό του Στασινάκη στο Παλιό Τέρμα και αυτό του Στράτου στην Λ. Βέϊκου. Στην πορεία φυσικά έγιναν πολλά. Έχω την εντύπωση πως και ο κ. Στράτος ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, μια ευγενέστατη φυσιογνωμία που διάβαζε απ’ ό,τι θυμάμαι την Αυγή. Τότε, η Αυγή ήταν αριστερή εφημερίδα του ΚΚ εσωτερικού, σήμερα είναι πολύ καλή για το περιτύλιγμα των ψαριών ή για το κάπνισμα καμιάς ρέγκας.

Μιάς κι έπιασα όμως τα φαρμακεία, ας πιάσω και την κλινική του Κολιόπουλου στο Παλιό Τέρμα, που πρέπει να είχε και ψυχιατρική πτέρυγα. Όπως λέγεται σήμερα, το κτίριο της πάλαι ποτέ κλινικής θα κατεδαφισθεί με όλα τα υπόλοιπα ώστε να απελευθερωθεί χώρος και να γίνει η πολυπόθητη πλατεία στο τετράγωνο: Αγίας Γλυκερίας, Ιπποκράτους, Λυσίου και Λ. Γαλατσίου. Μακάρι να δούμε κάποτε στην πόλη μας κεντρική πλατεία.  

 

Σημείωση: αν κάτι σε αυτά που αναφέρω μου διαφεύγει ή ακόμα είναι και λάθος, παρακαλώ διορθώστε με. Δεν διεκδικώ τον τίτλο του αλάθητου. Ούτε φυσικά διαθέτω μνήμη ελέφαντα.