Κομματικές παρατάξεις εναντίον της τοπικής κοινωνίας

Κομματικές παρατάξεις εναντίον της τοπικής κοινωνίας

 

Διάβασα το άρθρο τού δημοσιογράφου κ. Κιούπη στο τελευταίο τεύχος της μηνιαίας εφημερίδας «Γραμμή» με τον τίτλο: Ποιοι θέλουν τελικά προοδευτική συμπόρευση στο Γαλάτσι;

Κατανοώ έν μέρει τα ιδεολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και που ανακλούν φυσικά και σε τοπικό επίπεδο, στην πόλη μας έν προκειμένω. Δεν θα σταθώ σε όλο το άρθρο του συμπολίτη μας δημοσιογράφου, διότι όρους ας πούμε όπως: προοδευτικές δυνάμεις, για παράδειγμα, δεν τους αντιλαμβάνομαι, είναι εντελώς ασαφείς αν και η αριστερά θεωρεί το σώμα της «προοδευτικό» συγκρίνοντας το φυσικά με το «συντηρητικό» σώμα της δεξιάς.

Αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, προτάσσουν τις ιδεολογίες τους έναντι του κοινού καλού. Οι δικές τους ιδεολογίες είναι οι σωστές, οι άλλες όχι. Αυτό το παιχνίδι που στην Ελλάδα το βαπτίζουν πολιτικό ενώ είναι ξεκάθαρα κομματικό, ένας νοήμων άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή που δεν φορά παρωπίδες, που δεν φοβάται να προχωρήσει στη ζωή του χωρίς αφέντες κομματικούς ή και θρησκευτικούς, ένας άνθρωπος που δεν γλύφει από τα αποφάγια της εξουσίας για να συντηρήσει την αδυναμία του, ένας άνθρωπος έν τέλει που σέβεται τον εαυτό του και έχει μερικώς έστω το γνώθι σαυτόν, και έχει την αντίληψη και στέκεται έξω από τίς όποιες ιδεολογίες, αυτός ο άνθρωπος, δεν αυτοπροσδιορίζεται με βάση μία ιδεολογία αλλά προτάσσει άλλα ουσιώδη πράγματα.

Εδώ, στο άρθρο του συμπολίτη μας δημοσιογράφου, μεταξύ των άλλων που δεν με αφορούν διότι απευθύνονται σε κομματικά κυρίως πρόσωπα της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει επί λέξει: «ο επικεφαλής της παράταξης να εκλεγεί με κάλπη από την κοινωνία της πόλης». Η συγκεκριμένη πρόταση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο αν και θέλει επέκταση. Θέλει επέκταση η συγκεκριμένη πρόταση διότι αποδέκτη έχει τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μπορεί να προεκταθεί σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας και από άλλες «προοδευτικές δυνάμεις»  και οι μετέχοντες των ψηφοδελτίων -ανεξαρτήτου παράταξης-, να προτείνονται από τις τοπικές κοινωνίες, διότι μόνο αυτές γνωρίζουν την ποιότητα και σοβαρότητα του κάθε ενός έξ ημών.

Αυτό βέβαια, για να γίνει, προϋποθέτει επανάσταση, τουλάχιστον νοητική, διότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα είναι οπισθοδρομικά, δεν μπορούν από τη φύση τους να αναπτύξουν τέτοιων ειδών αντιλήψεις διότι αυτές βρίσκονται έξω από τον περιορισμένο νοητικό και ιδεολογικό τους δακτύλιο. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε μία κάλπη βουλευτικών ή δημοτικών εκλογών, έχουμε μπροστά μας ένα ψηφοδέλτιο που καλούμαστε να ψηφίσουμε σε αυτό τους «καλύτερους», αλλά μας διαφεύγει το γεγονός ότι, οι υποψήφιοι του ψηφοδελτίου δεν έχουν επιλεγεί από εμάς αλλά από την γραφειοκρατία μίας κομματικής συνεδρίασης. Εμείς, απλά καλούμαστε να επιλέξουμε μερικούς από τους αρεστούς του κόμματος, του κάθε κόμματος.

Η λειτουργία αυτή, που έχουμε συνηθίσει εφόσον δεν θέλουμε να έχουμε αυτάρκη σκέψη, δεν περιέχει εντός της ούτε ένα δράμι Δημοκρατίας. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για «κομματικές γραμμές».

Η εποχή που διάγουμε, είναι συναρπαστική, τα λάφυρα που ορέγεται κάθε κόμμα όταν πάρει την εξουσία σιγά αλλά σταθερά λιγοστεύουν. Το κάθε κόμμα που έχει κυβερνήσει ή που θέλει να κυβερνήσει, κατά νου, δεν έχει το εθνικό συμφέρον αλλά την άλωση της εξουσίας με τους δικούς του αχυράνθρωπους, κοινώς, κομματικά μέλη. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας.

Τα κομματικά λάφυρα λιγοστεύουν, διότι έχει ήδη ξεκινήσει μία καινούργια αντίληψη, ένα είδος διαφορετικής σκέψης, που σαν γνώμονα έχει το σταμάτημα του διαχωρισμού των ανθρώπων από τις ηλίθιες ιδεολογίες. Στην εποχή μας, οι όροι: αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής κλπ. δεν έχουν κανένα μα κανένα νόημα. Συντηρούνται όμως σαν όροι, διότι οι ιδεολογίες από κάπου πρέπει να τραφούν. Και τα πάντα τα τρέφει ο Φόβος.

Εύχομαι, ειλικρινά το γράφω, έστω η πρόταση του κ. Κιούπη που έχω υπογραμμίσει να υιοθετηθεί από τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν θα γίνει τίποτα διότι το Κοινό Καλό έρχεται σε δεύτερη μοίρα μιάς και υπερτερεί το «κομματικό καλό».