Η τέχνη του να γράφεις χωρίς να λές τίποτα

Η τέχνη του να γράφεις χωρίς να λές τίποτα

 

Στην πόλη μας κυκλοφορούν ώς γνωστόν, αρκετά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.) που συμβάλουν με τον τρόπο τους στην ενημέρωσή μας, σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. Χάριν της ενημέρωσης λοιπόν και της διακίνησης των ιδεών -θεμελιώδης αρχή της Δημοκρατίας μας-, έστω και αστικής όπως με πόνο μολογάνε διάφοροι κύκλοι, νοσταλγοί του παρελθόντος αλλά και του ζοφερού μέλλοντος, ο καθένας έξ ημών μπορεί να αρθρογραφεί, να κριτικάρει τα κακώς κείμενα αλλά να υπόκειται και ο ίδιος σε κριτική. Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε σε μία μόνο έκδοση και η δική μας εφημερίδα «Χάος», σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων (200), αλλά εμείς την μοιράσαμε χέρι-χέρι. Δεν διαφημίσαμε καθόλου την εκδοτική μας προσπάθεια διότι δεν ήταν αυτή η επιθυμία μας παρά μόνο η έκδοση της πειραματικής εφημερίδας μας. Πέτυχε το πείραμα και ίσως το επαναλάβουμε κάποια στιγμή, ίσως.

Τόσο λοιπόν στον έντυπο τύπο κι άλλο τόσο και στον ηλεκτρονικό, μιλάω πάντα για την αμαρτωλή πόλη μας, το Γαλάτσι, ο λόγος, ο γραπτός λόγος, κρίνεται. Κρίνεται διότι η Δημοκρατία μας, όπως θέλει ελεύθερη την διακίνηση των ιδεών εκφραζομένη μέσω του γραπτού λόγου, άλλο τόσο θέλει και την κριτική. Ό,τι λοιπόν γράφεται ελεύθερα υπόκειται και σε κριτική. Με υποκειμενικά κριτήρια πάντοτε.

Κι εγώ για παράδειγμα, έχω δεχθεί κατά το παρελθόν κριτική με όσα κατά καιρούς γράφω και φυσικά θα δεχθώ και στο μέλλον. Την αποδέχομαι την κριτική διότι είναι μέρος της ελευθερίας. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία, ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο γραφής, το ίδιο συμβαίνει και με τον κριτικό ή τον έν δυνάμει κριτικό.

Ό,τι γράφεται όπως προείπα, μένει. Όμως και ο προφορικός λόγος κατά την ανατολίτικη φιλοσοφία μένει, στα Ακασικά Αρχεία, όπως τα ονομάζουν. Προφορικός ή γραπτός έν τέλει ο λόγος, έντυπος ή ηλεκτρονικός, μπορεί και κρίνεται. Φυσικά, όταν κρίνουμε ένα άρθρο για παράδειγμα, κρίνουμε αυτό καθαυτό, δεν κρίνουμε τον βίο τον ιδιωτικό του αρθρογράφου, και δεν το κάνουμε διότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις πράξεις του άλλου, τουλάχιστον κατά την χριστιανική αντίληψη.

Έτσι λοιπόν, θέλω να καταθέσω την σκέψη μου εδώ, για μία στήλη που διαβάζω συχνά και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς γράφει. Ο απίθανος λοιπόν αυτός αρθρογράφος της έν λόγω στήλης, με έχει κερδίσει. Είμαι ίσως ο πρώτος που θα διαβάσω το άρθρο του, με δυό λόγια δηλαδή, είμαι φανατικός οπαδός του.

Βέβαια, εγώ φανατικός στη ζωή μου δεν είμαι για κανένα λόγο, πολιτικό, θρησκευτικό, γηπεδικό, τηλεοπτικό κλπ. Τότε, πως ξέπεσα κι έγινα φανατικός; Για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Διότι, από τότε που πρωτοδιάβασα την στήλη αυτή, δεν έχω καταλάβει απολύτως τ ί π ο τ α! Γράφει, γράφει, γράφει, αυτός ο απίθανος τύπος και δεν λέει απολύτως, μα απολύτως τίποτα! Πως τα καταφέρνει; Όλα τα ανωτέρα εννοείται με υποκειμενικά κριτήρια.

Ακόμα και στον ξύλινο λόγο, μπορεί να βγεί κάποιο νόημα, δύσκολα, αλλά μπορεί. Εδώ, στον καταπληκτικό αυτόν αρθρογράφο, δεν υπάρχει έλεος. Τότε, ίσως μου πει κάποιος, γιατί διαβάζεις κάποιον έτσι φανατικά εφόσον δεν τον καταλαβαίνεις; Δεν έχω απάντηση, ειλικρινά, σε τούτο το κοφτερό ερώτημα που μπορεί να προκύψει. Μήπως είμαι μαζοχιστής; Αστείο; Φυσικά, αλλά μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά η φανατική μου προσκόλληση σε κάτι που είναι άγευστο, άοσμο, άνευ ουσίας;

Τα Μ.Μ.Ε. της πόλης μας, είναι αξιέπαινα διότι μάχονται σε τοπικό επίπεδο, άρα έχουν περιορισμένο κοινό που μπορεί όμως να μεταφραστεί σε δεκάδες χιλιάδες ίσως αναγνώσεις. Δεν είναι δηλαδή αμελητέοι οι αριθμοί για μία πόλη όπως η δική μας. Σε μεγαλύτερης εμβέλειας Μέσα, παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα, εκεί μάλιστα που όλα κινούνται από τον επαγγελματισμό, υπάρχουν αρθρογράφοι που δεν λένε απολύτως τίποτα. Και εκεί ρέει και χρήμα. Εδώ τουλάχιστον οι τοπικοί αρθρογράφοι είναι ερασιτέχνες. Ναι, αλλά μπορούν και οι ερασιτέχνες όπως ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, να γράφουν, όχι με τρόπο επαγγελματικό, δεν είναι πανάκεια εξάλλου ο επαγγελματισμός τού είδους αυτού, όμως, να γράφουν κάτι, ό,τι τραβάει η ψυχούλα τους, αλλά να έχει ένα νόημα; Να βγαίνει κάτι;

Κατά καιρούς, το φιλόξενο κατά τ’ άλλα e-galatsi πέφτει στην ίδια παγίδα. Ο διευθυντής του κυρίως, γράφει, γράφει, γράφει και τι αλήθεια μας λέει; Αναμασά λόγο πεπερασμένο. Στο τελευταίο μάλιστα άρθρο του με τις ευχές προς τους δημοτικούς άρχοντες συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης και έν δυνάμει νέους δημάρχους, σκόπιμα πιστεύω παρέλειψε την κ. Έλενα Ζέρβα. Γιατί αγαπητέ κατά τ’ άλλα κ. Διευθυντά; Ξεχάσατε το 4% που έλαβε στις τελευταίες εκλογές ουσιαστικά μόνη της; Να υποθέσω ότι και σείς γράφετε με υποκειμενικά κριτήρια;

Θα πει ίσως τώρα κανείς, καλά βρε Πεζοπόρε, εσύ γράφεις πράγματα που έχουν νόημα; Που από τη γραφή σου βγαίνει κάτι; Ό,τι και αν γράφω, σημασία έχει πως την κριτική την δέχομαι, από την καλύτερη ώς την χειρότερη. Κι αυτό διότι δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η κριτική, μιάς και η Δημοκρατία Είναι τα πάντα.

Πέραν αυτών για την αρθρογραφία χωρίς νόημα, σκέφτομαι να αλλάξω το όνομα μου από Πεζοπόρος σε Ιωσήφ Στάλιν. Το σκέφτομαι διότι πολλούς πεζοπόρους τώρα τελευταία απόκτησε η πόλη μας που πέφτουν μάλιστα και σε λακκούβες… Έτσι, αν δείτε σε επόμενο άρθρο να φέρει υπογραφή «Ιωσήφ Στάλιν» θα είμαι εγώ. Όμως το σκέφτομαι…  Φυσικά, πάντα με «υποκειμενικά κριτήρια.