Από τον Πελετίδη μέχρι τον Μαρκόπουλο

Από τον Πελετίδη μέχρι τον Μαρκόπουλο

 

Η αποχή δεν είναι η λύση στα προβλήματα που μας αφορούν. Η ψήφος στη Λαϊκή Συσπείρωση μπορεί να δώσει λύσεις,  μαζί με όλους τους …. (εδώ βάζει ο καθένας τους δημότες του δήμου που επιθυμεί, Πατρινούς για παράδειγμα). Το σύνθημα αυτό δημοσιεύθηκε προεκλογικά από υποψήφιο με το ΚΚΕ σε έναν Δήμο της Αθήνας, για να πείσει μάλλον και τον πλέον μετέωρο πολίτη ώστε να πάει στην κάλπη και να ενισχύσει τον κάθε κομμουνιστή υποψήφιο Δήμαρχο.

«Αποχή και άκυρο στις επαναληπτικές εκλογές του Δήμου της Αθήνας». Κι αυτό το σύνθημα προέρχεται από το ΚΚΕ και προτρέπει τους Αθηναίους να μην πάνε στην κάλπη, ώστε να εκλεγεί Δήμαρχος με ασφάλεια, με άνεση, ο κ. Μπακογιάννης. 

Που είναι η αντίφαση ανάμεσα στις δυό αυτές ανακοινώσεις; Πουθενά, διότι το ΚΚΕ δεν πέφτει σε αντιφάσεις, δεν κάνει πολιτικά λάθη όπως τα αστικά κόμματα. Ό,τι θέλει λέει και λογαριασμό δίνει μόνο στα μέλη του!

Στις εθνικές εκλογές στον δήμο της Πάτρας, το ΚΚΕ έλαβε 8,14%, ο κ. Πελετίδης στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση του Οκτωβρίου για τον Δήμο έλαβε 39,95%. Δηλαδή, ένα ποσοστό 31,81% προερχόμενο από άλλα κόμματα, έδειξε την προτίμησή του σε αυτόν. Έγιναν όλοι αυτοί οπαδοί του ΚΚΕ; Όχι βέβαια, αλλά ελεύθερα σκεπτόμενοι, έξω από κομματικές νουθεσίες και αγκυλώσεις, τον θεώρησαν ώς τον καταλληλότερο για την πόλη τους. Μπορεί τα αστικά κόμματα (όπως χαριτωμένα τα ονομάζει το ΚΚΕ) να συμφώνησαν να αλληλοϋποστηριχθούν απέναντι στον κ. Πελετίδη, όμως τα αστικά κόμματα δεν έχουν πιστούς οπαδούς στο βαθμό που έχει το ΚΚΕ. Και φυσικά δεν εισακούστηκαν.

Οι οπαδοί του ΚΚΕ, είναι πιστοί σαν τους χριστιανούς, ό,τι πει το κόμμα, κατά το «ό,τι πει ο δεσπότης από τον άμβωνα». Δεν διαφέρουν πουθενά διότι δεν αμφισβητούν την αρχή. Γι’ αυτούς, τους μεν και τους δε, ο λόγος του δεσπότη ή του γραμματέα του κόμματος, είναι θεόπνευστος, δε λαθεύει, ομολογεί πάντοτε την αλήθεια.

Οι αρχαίοι Έλληνες, αμφισβητούσαν τα πάντα, έτσι προχώρησαν και εξελίχθηκε η ανθρωπότητα, οι επιστήμονες πάλι, αμφισβητούν τα πάντα και δέχονται μόνο το πείραμα, την απόδειξη, έτσι φτάσαμε στην 4^η τεχνολογική επανάσταση του καιρού μας. Η αμφισβήτηση είναι αυτή που ωθεί τα πράγματα προς τα εμπρός. Τα δόγματα, θρησκευτικά ή πολιτικά, αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη, οι οπαδοί όμως των δογμάτων, δεν έχουν την νοητική ικανότητα να αντιληφθούν πράγματα πέραν του υλισμού – που ακόμα και σήμερα, εσφαλμένα, τον θεωρούν σαν αρχή ενώ είναι το αποτέλεσμα. Εδώ πάλι, τίθεται ένα ακόμα ζήτημα, πόσοι πιστοί έχουν διαβάσει τα ευαγγέλια ή τον Μάρξ; Και όσοι τέλος πάντων το έχουν κάνει, τι έχουν καταλάβει; Απολύτως τίποτα! Διότι, αν είχαν καταλάβει τι έλεγε ο Χριστός ή ο Μάρξ, δεν θα είχαμε σήμερα μυριάδες ερμηνείες των ευαγγελίων ή του κεφαλαίου. Αλήθεια, ποιος κομμουνιστής είναι σωστός, αυτός του ΚΚΕ-ΜΛ; Του ΚΚΕ-ΛΜ; Της ΟΚΔΕ; Του Ανταρσύα; Η μήπως ο ορθόδοξος, ο δογματικός του ΚΚΕ; Το ίδιο ακριβώς μπορεί να ειπωθεί και για τις εκκλησίες.

Πέραν όλων αυτών των αναλύσεων που δεν οδηγούν και πουθενά, όπως έχει δείξει η πράξη, ο κ. Πελετίδης, όπως τουλάχιστον λένε όσοι γνωρίζουν την Πάτρα, έχει κάνει σημαντικό έργο. Αυτό θεωρώ ότι δεν αμφισβητείται ούτε από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Και σαν άξιος στον ρόλο του, έπρεπε να στηριχθεί έκ νέου από τον πολίτη της Πάτρας, ανεξαρτήτου ιδεολογικής τοποθέτησης. Και αυτό ακριβώς έκανε ο πολίτης της Πάτρας που στην συντριπτική του πλειοψηφία δεν ανήκε στον χώρο του δογματικού ΚΚΕ. Τον στήριξε, αγνοώντας επιδεικτικά τις κομματικές γραμμές που τον συμβούλευαν να πράξει το αντίθετο. Στην Πάτρα λοιπόν, ο κ. Πελετίδης με 55,66% περίπου, έκ των οποίων 8,14% κουκουέδες και το υπόλοιπο 47,52% του πατρινού λαού, αναγνωρίζοντας το έργο του, τον εξέλεξε για ακόμα μία πενταετία Δήμαρχο.

Στην Πάτρα λοιπόν, όλα καλώς καμωμένα. Στην Αθήνα όμως, το ΚΚΕ στάθηκε το δεκανίκι του κ. Μπακογιάννη, μιάς και ο δικός του υποψήφιος δεν κατάφερε να φτάσει στον 2^ο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης. Αν όμως έφτανε ο κ. Σοφιανός στον 2^ο γύρο, το ΚΚΕ δεν θα μιλούσε για αποχή αλλά για λαϊκή συσπείρωση! Ευτυχώς όμως, στην Αθήνα οι κουκουέδες μπορεί να απείχαν της εκλογικής διαδικασίας σκύβοντας το κεφάλι στην κομματική γραμμή, οι πολίτες όμως της Αθήνας στην πλειοψηφία τους, δεν απείχαν και άφησαν τον κ. Μπακογιάννη στο παρελθόν, στην ιστορία ν’ αναπολεί τους περιπάτους και τις κάμερες.

Η πολιτική υποκρισία στα καλύτερά της. Τίμησε ο πολίτης της Πάτρας τον κ. Πελετίδη, όχι επειδή είναι καλός γιατρός ή πιστός στο κόμμα, τον τίμησε διότι είδε σε αυτόν έναν άξιο Δήμαρχο, έξω από κόμματα και πολιτικά παιχνίδια. Και έτσι κατά τη γνώμη μου πρέπει να ψηφίζονται οι Δήμαρχοι, δίχως να προτάσσουν την κομματική τους ταυτότητα. Κατά τον ίδιο λόγο ο λαός, άφησε στη μπάντα τον ξύλινο λόγο των κομμάτων και εξέλεξε τον κ. Σελέκο στο Χαϊδάρι και τον κ. Σίμο στην Πετρούπολη. Το ίδιο έπραξε και ο πολίτης στο Χαλάνδρι, που εξέλεξε τον κ. Ρούσο για δεύτερη συνεχόμενη θητεία για Δήμαρχο, αγνοώντας επιδεικτικά την συστράτευση της Νέας Δημοκρατίας εναντίον του διότι προέρχεται από τον Ανταρσύα.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην πόλη μας με την εκλογή του κ. Μαρκόπουλου. Ο πολίτης τίμησε το έργο του και τη διαρκή παρουσία του στα προβλήματα της πόλης, έξω από κομματικές αγκυλώσεις και κομματικές γραμμές. Είναι στο Γαλάτσι όλοι οι πολίτες φίλα προσκείμενοι της δεξιάς; Όχι, απεναντίας μάλιστα, αλλά σε επίπεδο τουλάχιστον Δήμου, εκλέγουν αυτόν που θεωρούν ότι εργάζεται ή θα εργαστεί για την ευημερία της πόλης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. 

Έν κατακλείδι όλων των παραπάνω, η αποχή και το λευκό/άκυρο, είναι πολιτικές θέσεις, δεν είναι αδιαφορία και μη συμμετοχή στα κοινά. Το πολιτικό σύστημα όμως έχει δαιμονοποιήσει την αποχή ειδικότερα και την χτυπά λυσσαλέα κατά το συμφέρον του και μόνο. Άν ήταν δίκαιο το εκλογικό μας σύστημα, το ποσοστό της αποχής και των άκυρων/λευκών, θα έπρεπε να μεταφραζόταν σε έδρες, τόσο στο Κοινοβούλιο και άλλο τόσο στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Στην Αθήνα για παράδειγμα, το 70% των εδράνων θα έπρεπε να ήταν άδεια. Στην Βουλή το ίδιο, τα μισά βουλευτικά έδρανα έπρεπε να ήταν κενά, διότι η βούληση του ελληνικού λαού έτσι αποφάσισε. Και στην πόλη μας, από τις 35 έδρες του δημοτικού συμβουλίου, οι 18 έπρεπε να ήταν κενές, διότι η αποχή πρέπει να πάρει το ποσοστό που της αναλογεί, στην πράξη. Είτε αρέσει είτε όχι στο πολιτικό σύστημα, η αποχή έχει την απόλυτη πλειοψηφία και μας διοικούν σε κεντρικό ή δημοτικό επίπεδο, οι μειοψηφίες. Ας πάμε όμως παρακάτω... 

Εκεί που τα έκανε θάλασσα ο συμπαθέστατος κ. Πελετίδης, ήταν σε ένα βίντεο όπου ανέλυε την επανάσταση του 1821. Όχι, δεν ισχυρίσθηκε ότι η επανάσταση του 1821 ήταν ταξική, δεν ήταν άλλωστε, αλλά θέλοντας να την συνδυάσει με τον καπιταλισμό και την υπεραξία του Μάρξ, έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια. Του συγχωρείται όμως όλο το ιστορικό σαρδάμ κι ας μπήκε σε ξένα χωράφια που αγνοεί. Αναζητήστε το βίντεο αν θέλετε, έχει ενδιαφέρον.

Αναμφίβολα, ο αναστοχασμός ιστορικών περιόδων, ως επικρατούσα τάση, είναι αναγκαίος για την επιστήμη και την κοινωνία, ιδιαίτερα αν προκύπτουν νέα στοιχεία. Παρατηρείται όμως ότι μαζί με την αναγκαία τάση για διαρκή επιστημονική έρευνα συνυπάρχουν και πολιτικές και ιδεολογικές στοχεύσεις. Ως προς την αναγκαιότητα επαναδιατύπωσης του ιστορικού μας παρελθόντος φαίνεται ότι συστρατεύθηκαν ακόμη και ετερόκλητοι πολιτικά και ιδεολογικά πόλοι. Ο καθένας έχει προφανώς διαφορετική τελική στόχευση: την αναδιατύπωση της Ελληνικής Επανάστασης στη βάση οικείων ιδεολογικών και πολιτικών προταγμάτων και προσανατολισμών.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του: «Επιστήμη, Ισχύς και Απόφαση», αποφαίνεται ακριβώς για τον αγώνα κυριαρχίας μεταξύ ανταγωνιστικών ερμηνευτικών σχημάτων επί ιστορικο-κοινωνικών ζητημάτων, αναφέροντας: «όποιος θέλει να εγείρει αξιώσεις ισχύος μέσα σε μια καινούργια κατάσταση πρέπει να προτείνει και να επιβάλλει είτε μια καινούργια ερμηνεία των κυρίαρχων βασικών εννοιών, είτε μια καινούργια εννοιολογία, δηλαδή μια καινούργια θεωρητική τοποθέτηση». (Παναγιώτης Κονδύλης, Επιστήμη, Ισχύς και Απόφαση, Εκδόσεις Στιγµή, Αθήνα, 2001, σελ. 51 – για όποιον ενδιαφέρεται).

Όμως μην το κουράζω άλλο το θέμα, το ΚΚΕ, όπως και οι χριστιανοί, περιμένουν την Δευτέρα Παρουσία, τότε που, αυτοί θα πάνε στον παράδεισο κι εμείς στη κόλαση!

 

 

 

Λέων Τρότσκι ο τσεκουρωμένος από τον Στάλιν – Πεζοπόρος