«Καλό ταξίδι» καλέ άνθρωπε Σπύρο Σπυρόπουλε

«Καλό ταξίδι» καλέ άνθρωπε Σπύρο  Σπυρόπουλε

 

Τα δυσάρεστα νέα μαθεύονται εύκολα. Ακόμα κι εδώ στο νησί που βρίσκομαι και παρατείνω όσο μπορώ τις διακοπές μου. Το τηλέφωνο όμως φίλου από την πόλη μας, με πληροφόρησε ότι «έφυγε» τη Δευτέρα το πρωί 1^η Σεπτεμβρίου 2024, ο Σπύρος Σπυρόπουλος.

            Πριν φύγω -στις αρχές του καλοκαιριού- τον είχα συναντήσει στο ίντερνετ καφέ, και όπως συνήθιζε, διάβαζε ένα βιβλίο. Δεν ξέρω αν είχε κινητό τηλέφωνο ο Σπύρος, πάντως το βιβλίο είχε γίνει η προέκταση του χεριού του. Καθόταν πάντοτε ήσυχα, μακριά από τις φλυαρίες του Κονκλάβιου (δεν συμμετείχε στις «εργασίες του») και με το διάβασμα διεύρυνε το πνεύμα του.

 

            Ανήσυχος άνθρωπος ο Σπύρος, μιλούσε πάντοτε για μία πιο δίκαιη κοινωνία, αντιλαμβανόμενος ότι, αυτό το πολιτικό σύστημα νοσεί βαριά και αυτή η αρρώστια άμεσο αποδέκτη έχει τον απλό κόσμο. Διάβαζε πάρα πολύ τον Κορνήλιο Καστοριάδη, πιθανότατα γνώριζε όλο το συγγραφικό του έργο και παράλληλα έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για την αριστερά που πρέσβευε αυτός και όλη αυτή η διανόηση της Γαλλίας.

            Είχα μιλήσει μερικές φορές μαζί του και αυτή την ιδέα αποκόμισα. Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων και μάλιστα αρκετές φορές απορούσε που, μεγάλοι άνθρωποι (του Κονκλάβιου) μάλωναν χωρίς ν’ ακούνε ο ένας τον άλλον.

            Πριν φύγω για το νησί, τον είχα δει -όπως προ είπα- και μίλησε για κάποια θέματα υγείας που του είχαν παρουσιαστεί αλλά ήταν ελεγχόμενα.

            Ήταν αξιόλογος άνθρωπος ο Σπύρος, αβλαβής, το τονίζω αυτό, διότι ποτέ -απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω- δεν έβλαψε άνθρωπο ή είπε λόγο άσχημο για κάποιον, κάτι που αρκετοί συμπολίτες μας συνηθίζουν να κάνουν, να διαβάλουν, να κουτσομπολεύουν. Ο Σπύρος ήταν έξω από τέτοια νοοτροπία. Του άρεσαν οι πολιτικές συζητήσεις αλλά σε πλαίσια κόσμια, ήρεμα, δίχως φωνές και κραυγές.

            Ο Σπύρος, ήταν επίσης ένας ευγενικός άνθρωπος. Το έβλεπες αμέσως αυτό με την πρώτη του κουβέντα. Του άρεσε επίσης η μουσική, κυρίως η ροκ και μάλιστα από πιτσιρικάς συμμετείχε σε ένα γκρουπάκι (έτσι το έλεγε), παίζοντας κιθάρα και παράλληλα τραγουδούσε – κυρίως ξένο στίχο.

            Θα μας λείψει η παρουσία του, η φιγούρα του πάνω σε ένα βιβλίο, οραματιζόμενος συγχρόνως ένα καλύτερο κόσμο. «Έφυγε» νέος ο Σπύρος αλλά πιστεύω ότι από την τέταρτη διάσταση πλέον που βρίσκεται, έχει την κιθάρα του και τραγουδά, ελεύθερος από το παράλογο της ανθρωπότητας.

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος 

Ελευθερία ή θάνατος

Ελευθερία ή θάνατος

 

Ακόμα ένα καλοκαίρι πλησιάζει προς το τέλος του. Εδώ, το νησί, βουλιάζει από τον τουρισμό, όπως και σε άλλα νησιά, όπως και σε κάθε μέρος που αποτελεί «τουριστικό προορισμό». Η «βαριά βιομηχανία μας» ανθεί, το χρήμα εισρέει και φουντώνει από περηφάνια το κράτος. Το εισρέον βέβαια χρήμα δεν φτάνει στην κοινωνία που βοά από την ακρίβεια, την κακή ποιότητα ζωής, την φτώχεια και όλες εκείνες τις παθογένειες ενός τριτοκοσμικού και υποτελούς κράτους όπως είναι το δικό μας.

            Η πόλη μας άδειασε τον Αύγουστο από τον κόσμο της -όπως πληροφορούμαι από φίλους-, έγινε ανθρώπινη. Πήγαν οι κάτοικοί της σε «τουριστικούς προορισμούς;». Οι περισσότεροι όχι, στα χωριά τους πήγαν και στους τόπους καταγωγής τους όπως εγώ και πόσοι άλλοι. Ο τουρισμός στην Ελλάδα για τον Έλληνα πολίτη είναι πανάκριβος, απλησίαστος για έναν εργαζόμενο ή συνταξιούχο. Οι εκάστοτε όμως κυβερνήσεις, έχοντας το ψέμα και την υποκρισία σαν σημαίες, περί άλλων προπαγανδίζουν και, επειδή ο κόσμος έχει ασταθή χαρακτήρα πιστεύει όσα του σερβίρουν με κάθε τρόπο και μέσο το πολιτικό σύστημα.

            Αν κάτι κυριαρχεί σήμερα -όχι μόνο εδώ αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο- αυτό είναι το παράλογο. Ό,τι απασχολεί και παρακινεί τον άνθρωπο τρέφεται από την ελπίδα. Η μόνη σκέψη που δεν ψεύδεται είναι μία στείρα σκέψη. Στον παράλογο κόσμο, η αξία μιάς έννοιας ή μιάς ζωής μετριέται με τη στειρότητά της.

            Η έννοια για παράδειγμα του ολυμπισμού έχει εκπέσει. Έχει καμία σχέση μία οποιαδήποτε ολυμπιάδα με το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο αγνέ πατέρα…….», όχι βέβαια, καμία. Τότε γιατί δεν την καταργούμαι από τη ζωή μας; Αν κανείς δεν παρακολουθήσει ολυμπιακούς αγώνες, δεν θα καταρρεύσουν; Και παράλληλα δεν θ’ αλλάξουν; Αν κανείς δεν πατήσει στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, εκεί που σήμερα βιάζουν ένα ωραίο παιχνίδι, δεν θ’ αλλάξει η φιλοσοφία του ποδοσφαίρου; Το ίδιο ισχύει και για το μπάσκετ και όπου αλλού χορεύουν τα εκατομμύρια. Αλήθεια, ένας επαγγελματίας αθλητής που αμοίβεται με εκατομμύρια κλωτσώντας ένα δερμάτινο τόπι, τι προσφέρει στη κοινωνία; Μήπως είναι παράδειγμα για μίμηση; Ό,τι τάχα μου προάγει το αθλητικό πνεύμα; Αστεία πράγματα.

            Στην πολιτική πάλι, αν κανείς δεν ανοίξει τηλεόραση και δεν ακούσει ειδήσεις ή τον κάθε περιφερόμενο φελλό να λέει ασυναρτησίες, δεν έχει κέρδος νομίζετε; Ή φοβάστε ότι δεν θ’ ακούσετε το δελτίο καιρού με τα «τρομερά φαινόμενα» που διαλαλούν οι έμποροι του φόβου;

            Ο φόβος είναι μία παγκόσμια οντότητα που κυριαρχεί διότι βασίζεται στους αδύναμους χαρακτήρες μας. Είναι το εργαλείο κάθε κυβέρνησης, κάθε ηγέτη, κάθε ομάδας (πολιτικής, θρησκευτικής, αθλητικής κτλ.), που απευθύνεται στις εύκολα ελεγχόμενες μάζες.

            Ο άνθρωπος της καθημερινότητας, πριν γνωρίσει το παράλογο, ζει με στόχους, φροντίδα για το μέλλον ή για τη δικαίωση. Εκτιμά τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται, υπολογίζει στο αύριο, στη σύνταξή του ή στη δουλειά των παιδιών του. Στην πραγματικότητα, ενεργεί σαν να ήταν ελεύθερος, ακόμα κι αν όλα τα γεγονότα διαψεύδουν τούτη την ελευθερία. Μετά τη γνωριμία με το παράλογο, τα πάντα κλονίζονται. Τούτη η ιδέα του «υπάρχω», ο τρόπος μου να δρω λες και τα πάντα έχουν νόημα, όλα αυτά διαψεύδονται με ιλιγγιώδη τρόπο από τον παραλογισμό ενός πιθανού θανάτου. Να σκέφτεσαι την επαύριο, να θέτεις ένα σκοπό, να έχεις προτιμήσεις, όλα αυτά προϋποθέτουν ότι πιστεύεις στην ελευθερία, ακόμα κι αν διαπιστώνεις που και που ότι δεν τη νιώθεις. Μα τούτη τη στιγμή, αυτή η ανώτερη ελευθερία, η ελευθερία του «είμαι» που θεμελιώνει από μόνη της μια αλήθεια, ξέρω ότι δεν υπάρχει. Ο θάνατος είναι παρών ως μοναδική πραγματικότητα. Μετά από αυτόν τέρμα το παιχνίδι (της κάθε απληστίας). Δεν είμαι ελεύθερος να διαιωνιστώ, είμαι σκλάβος, και προπάντων σκλάβος δίχως ελπίδα για αιώνια επανάσταση, δίχως προσφυγή στην περιφρόνηση. Και δίχως επανάσταση, δίχως περιφρόνηση, ποιος μπορεί να παραμείνει σκλάβος; Ποια ελευθερία μπορεί να υπάρχει με όλο το νόημα της χωρίς εγγύηση αιωνιότητας;

            Παράλληλα, ωστόσο, ο παράλογος άνθρωπος καταλαβαίνει ότι ως εδώ ήταν δεμένος μ’ αυτό το αίτημα της ελευθερίας, με την αυταπάτη του οποίου ζούσε. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό ήταν τροχοπέδη. Όσο φανταζόταν ένα σκοπό στη ζωή του, προσαρμοζόταν στις απαιτήσεις αυτού του σκοπού που έπρεπε να πετύχει και γινόταν σκλάβος της ελευθερίας του. Έτσι δεν θα μπορούσα πια να ενεργήσω διαφορετικά από τον οικογενειάρχη, ή τον μηχανικό, ή τον ηγέτη λαών, ή κάποιον συμβασιούχο του Δήμου. Πιστεύω ότι είμαι σε θέση να επιλέξω αυτό μάλλον παρά κάτι άλλο. Το πιστεύω ασυνείδητα, είναι αλήθεια. Αλλά ταυτόχρονα, υποστηρίζω την απαίτησή μου για τα πιστεύω εκείνων που με περιβάλλουν, για τις προκαταλήψεις του ανθρώπινου περιβάλλοντος μου (οι άλλοι είναι τόσο σίγουροι ότι είναι ελεύθεροι και τούτη η καλή διάθεση είναι μεταδοτική). Όσο μακριά κι αν μπορούμε να κρατηθούμε από κάθε προκατάληψη, ηθική ή κοινωνική, τις υπομένουμε εν μέρει και προσαρμόζουμε τη ζωή μας στις καλύτερες (υπάρχουν καλές και κακές προκαταλήψεις). Έτσι, ο παράλογος άνθρωπος διαπιστώνει ότι δεν ήταν πραγματικά ελεύθερος. Για να μιλήσουμε καθαρά, εφόσον ελπίζω, εφόσον ανησυχώ για μια δική μου αλήθεια, για τον τρόπο που υπάρχω ή που δημιουργώ, εφόσον τελικά βάζω σε τάξη τη ζωή μου και αποδεικνύω έτσι ότι παραδέχομαι πως έχει ένα νόημα, υψώνω μπροστά μου φράκτες όπου εγκλωβίζω τη ζωή μου. Ενεργώ όπως τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι του πνεύματος και της καρδιάς που δεν μου εμπνέουν παρά μόνο αηδία και που δεν κάνουν τίποτε άλλο -το βλέπω καθαρά τώρα- από το να παίρνουν στα σοβαρά την ελευθερία του ανθρώπου.

            Σε αυτό το σημείο, το παράλογο με διαφωτίζει: δεν υπάρχει αύριο. Ιδού, από εδώ και πέρα, η αιτία της πραγματικής μου ελευθερίας…….

            Όμως, θα σταματήσω κάπου εδώ, διότι πέρασε η ώρα, 8.38 πμ. δείχνει το ρολόι, και είναι η ώρα για το κολύμπι μας. Από τα πρανή του λόφου που βρίσκομαι μέχρι την παραλία, θέλω 5-6 λ. περπάτημα.    

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος - Pierre Joseph Prοudhon

Η Επανάσταση στη πόλη μας ας περιμένει να περάσει το Καλοκαίρι

Η Επανάσταση στη πόλη μας ας περιμένει να περάσει το Καλοκαίρι

Tο άτομο έχει τεράστια σημασία, παρ’ όλο που η κοινωνία, οι θρησκείες, οι κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Ο άνθρωπος (το άτομο), είναι πολύ σημαντικός, γιατί είναι το μόνο μέσο απ’ όπου μπορεί να έλθει εκείνη η εκρηκτική δημιουργικότητα της Πραγματικότητας. Εσείς οι ίδιοι είστε το περιβάλλον στο οποίο η Πραγματικότητα μπορεί να γεννηθεί. Αλλά θα έχετε παρατηρήσει ότι όλες οι κυβερνήσεις, όλες οι οργανωμένες θρησκείες και κοινωνίες, παρ’ όλο που υποστηρίζουν την σπουδαιότητα του ατόμου, προσπαθούν να εξαφανίσουν τους ατομικούς πυρήνες, το αίσθημα της ατομικότητας, γιατί θέλουν να υπάρχει το αίσθημα της συλλογικότητας, επειδή θέλουν μαζικές αντιδράσεις για να τις ελέγχουν. Αλλά ο νους που είναι οργανωμένος σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πρότυπο πίστης, που τον βαραίνουν τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι γνώσεις, δεν είναι ένας ατομικός νους. Ένας ατομικός νους μπορεί να υπάρξει μόνο όταν παραμερίσεις – σκόπιμα, συνειδητά, με αίσθημα – όλες αυτές τις επιρροές, επειδή έχεις κατανοήσει την σημασία τους, την επιφανειακή τους αξία. Μόνο τότε υπάρχει ένας ατομικός δημιουργικός νους.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχωριστεί ο άνθρωπος ως άτομο από την μάζα, κι όμως χωρίς αυτό τον διαχωρισμό η επαφή με την Πραγματικότητα δεν είναι δυνατή. Η αληθινή ατομικότητα λοιπόν, δεν υπάρχει στο άτομο που απλώς έχει το δικό του όνομα, ορισμένες συναισθηματικές αντιδράσεις, ορισμένες συνήθειες, κάποια ιδιοκτησία και λοιπά, αλλά αληθινό άτομο είναι εκείνο που πασχίζει να ξεπεράσει την σύγχυση των ιδεών και των ιδεοληψιών, το τέλμα της παράδοσης – είναι εκείνο που τα παραμερίζει όλα αυτά και προσπαθεί να βρει την αιτία, τον πυρήνα, το κέντρο της ανθρώπινης δυστυχίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν καταφεύγει στα βιβλία, στην αυθεντία, στα γνωστά ήθη, αλλά τα παρατάει όλα αυτά και αρχίζει να ερευνά – αυτός ο άνθρωπος είναι ένα πραγματικό άτομο, ένας άνθρωπος με πραγματική ατομικότητα, που δεν σημαίνει εγωκεντρισμό. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς επαναλαμβάνουμε, αποδεχόμαστε, συμμορφωνόμαστε, μιμούμαστε, υπακούμε, γιατί για εμάς η υπακοή έχει γίνει κανόνας – η υπακοή στο σπίτι, η υπακοή στο βιβλίο, η υπακοή στον δάσκαλο, η υπακοή στο κόμμα. Με την υπακοή νιώθουμε ότι υπάρχει ασφάλεια, σιγουριά. Αλλά η ζωή στην πράξη δεν είναι ασφαλής, η ζωή δεν έχει ποτέ ασφάλεια, αντίθετα είναι το πιο αβέβαιο πράγμα. Και επειδή είναι αβέβαιη, είναι επίσης βαθιά, πλούσια και απέραντη. Αλλά ο νους με την αναζήτησή του ψάχνει να βρει σιγουριά και ασφάλεια, κι έτσι υπακούει, συμμορφώνεται και μιμείται. Και ένας τέτοιος νους δεν είναι καθόλου ατομικός νους. Είναι μάζα.

Αυτά σκέφτομαι τώρα που ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για το νησί. Εκεί, στην αλμύρα της θάλασσας και στον δυτικό καιρό που διώχνει τη βρώμα της Δύσης και τη στέλνει ανατολικότερα, θα στοχαστώ το παρόν, θ’ ακούσω ήχους ξεχασμένους, θα έρθω πάλι σε επαφή με τη φύση. Γιατί κακά τα ψέματα, στη πόλη μας, φύση δεν υπάρχει, παρόν δεν υπάρχει, οι ήχοι που ακούγονται είναι αυτοί του παράλογου, εδώ, γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα η τοξικότητα, η εμπάθεια, η συναισθηματική σύγκρουση (γήπεδα, κόμματα, δόγματα), θεριεύει ο Λεμούρειος άνθρωπος, το συναισθηματικό κενό συμπληρώνεται με λόγια του αέρα. Κοπανιστός αέρας και επανάσταση, βαδίζουν αντάμα, χέρι-χέρι, και φτιάχνουν την αλυσίδα της μάζας. Τα δεσμά που φτιάχνει ο αδύναμος άνθρωπος και τον εγκλωβίζουν, του προσθέτουν αγκυλώσεις, του αφαιρούν φαιά ουσία, άρα νοητική ικανότητα, τον κάνουν πειθήνιο όργανο, ή μάλλον έμψυχο υλικό προς κατανάλωση. Ναι, εν τοις πράγμασι, που λένε, οι μάζες αποτελούνται από έμψυχο και αναλώσιμο υλικό.

Από τα μέσα του Σεπτέμβρη, που θα επιστρέψω πάλι στη πόλη των ονείρων μας, θα τα πούμε πάλι. Μέχρι τότε, ούτε θα μου λείψετε και ούτε θα σας λείψω. Επειδή δε έχουμε την καλή συνήθεια να διαβάζουμε βιβλία (ακραία συνήθεια!), ας προτείνω κι εγώ ένα βιβλίο διδαχτικό για ανάγνωση στην παραλία, ή στο καφέ δίπλα στο κύμα. Οι περισσότεροι το ξέρετε ασφαλώς αλλά ίσως είναι και κάποιοι που δεν το έχουν διαβάσει. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο Αναρχισμός, από τη θεωρία στη πράξη» του Daniel Guerin. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ίσως την καλύτερη εισαγωγή στον Αναρχισμό που έχει γραφτεί ποτέ. Μέσα από τις σελίδες του, αντλούμε επίσης πληροφορίες για τη δημιουργία των Σοβιέτ από τους ουκρανούς αναρχικούς δύο περίπου χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, δίνονται επίσης πληροφορίες για το πως ο Λέοντας ο Τρότσκι, ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, έσφαξε, δολοφόνησε κι έπνιξε στο αίμα εκατοντάδες χιλιάδες αναρχικούς, όταν φυσικά εδραιώθηκε η μειοψηφία των Μπολσεβίκων (5% είχαν οι Μπολσεβίκοι στην Οκτωβριανή επανάσταση) στην εξουσία.

Λέει πολλά το βιβλίο, όμως ας μην τα μαρτυρήσω όλα! Μην τα θέλετε κι εσείς όλα στο πιάτο!

Καλό Καλοκαίρι

 

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Λεό Τρότσκι, ο τσεκουρωμένος από τον Στάλιν 

Οι μέλισσες και τα μυρμήγκια στο Γαλάτσι

Οι μέλισσες και τα μυρμήγκια στο Γαλάτσι

Ο όρος “Δημοκρατία”, ετυμολογικά αναλύεται πολύ εύκολα. Στην πραγματικότητα όμως, ακριβώς επειδή αναλύεται εύκολα, ο καθένας δίνει τη δική του ανάλυση-ερμηνεία, σύμφωνα με το συμφέρον το δικό του ή της πολιτικής ομάδας που είναι ακόλουθος και πιστό σκυλί της.

Η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αρετή κ.ά. όροι, επί της ουσίας εκφράζουν τις Ιδέες, έρχονται δηλαδή από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Εμείς λοιπόν, άπαντες, βρισκόμαστε έξω από τις Ιδέες, αλλά για να μην μας πουν αμόρφωτους και αγράμματους, με την περιορισμένη σκέψη μας αναλύουμε τις Ιδέες και τις υποβιβάζουμε στα δικά μας πεδία, δημιουργούμε τις ιδεολογίες και αυτές με τη σειρά τους τις ιδεοληψίες.

Είναι τόσο τραγικό αυτό που συμβαίνει με όλες αυτές τις αναλύσεις ιδεολογιών, αποτέλεσμα δε ολοφάνερο είναι οι συγκρούσεις που έχουν γεννηθεί επειδή η μία ιδεολογία θέλει να καβαλήσει την άλλη, η καθεμιά θεωρεί ότι εκφράζει την αλήθεια έναντι των άλλων, η καθεμιά μάχεται όλες τις άλλες και εν κατακλείδι, όλες μαζί πολεμούν η μία την άλλη.

Συμβαίνουν αυτά, ίσως πει κάποιος, διότι έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία, μέσω της πολυφωνίας και της αρχής της πλειοψηφίας. Όχι, συμβαίνουν αυτά διότι η μειονεκτική θέση των αναλυτών έχει στρεβλώσει κάθε έννοια των Ιδεών. Αντί λοιπόν, οι πάσης φύσεως αναλυτές να πουν έναν απλό “δεν ξέρω” ώστε ν’ αρχίσουν από το σημείο αυτό την έρευνα, επιμένουν στην άγνοια τους και στο μικροσυμφέρον τους και γιγαντώνουν το πρόβλημα που δημιούργησαν.

Πάρτε για παράδειγμα την ιδεολογία του κομμουνισμού. Υπήρξε αυτός της Σοβιετικής Ένωσης, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαϋίας, υπάρχει αυτός της Κίνας, του Βιετνάμ, του Λάος, της Καμπότζης, της Κούβας, της Β. Κορέας, ίσως και άλλων που μου διαφεύγουν. Ποιός κομμουνισμός απ’ όλους αυτούς ήταν ο σωστός; Ποιά χώρα από τις αναφερόμενες ήταν όντως κομμουνιστική ή είναι; Εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω.

Ούτε εσείς γνωρίζετε, αλλά ντρέπεστε να πείτε “δεν ξέρω”. Αντ’ αυτού, επειδή εσείς τα ξέρετε όλα, τσακώνεστε μεταξύ σας σαν μωρά παιδιά, στα καφενεία, στα συνέδρια, στους ναούς της διασκέδασης, και όπου αλλού “χτυπάει η καρδιά” της Δημοκρατίας, ή της Λαοκρατίας για τους εγκλωβισμένους ακόμα στα γρανάζια της διαρκούς στρέβλωσης και ανάλυσης. Έχετε αφήσει τους άλλους να σας αντιπροσωπεύουν, να σας εκφράζουν, εσείς απλά είστε πιστοί.

Οι μόνοι ίσως που γνωρίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ποιό είδους κομμουνισμού είναι σωστό, αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ορθόδοξους Έλληνες κομμουνιστές, τους γνωστούς και ως δογματιστές, δηλαδή πιστούς. Αυτοί, με μέθοδο, συλλέγουν πληροφορίες, αναλύουν τα λάθη των Σοβιετικών, των Κινέζων, των Κουβανών και άλλων, μελετούν την κάθε λεπτομέρεια, καταγράφουν που πέτυχε και που αστόχησε ο καθένας ξεχωριστά, μελετούν σε βάθος το κέρδος των καθεστώτων αυτών από τις εξορίες των αντιφρονούντων στα αρχιπέλαγα και στη Σιβηρία, και, όταν πληρωθεί ο χρόνος, όταν ωριμάσουν οι μάζες, τότε και μόνο τότε θα επέμβουν δυναμικά και θα φέρουν την παγκόσμια ανατροπή. Από την μικρή Ελλάδα θα γεννηθεί η τέλεια κοινωνία και θα σαρώσει στο πέρασμά της κάθε τι ατελές.

Έτσι κινούνται κατά κάποιο τρόπο τα πράγματα με τις ερμηνείες των Ιδεών. Οι διαφορετικές απόψεις είναι φυσικά σεβαστές, αλλά μέχρι εκεί. Στο “εκεί”, ανοίγει και κλείνει η παρένθεση διότι δεν είναι εκπαιδευμένοι οι πολίτες μέσω της Παιδείας, ν’ ακούνε και την διαφορετική θέση. Αν κάτι ακούνε, είναι ο αντίλαλος της δικής τους φωνής και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Έστω κι έτσι όμως, με όλες τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις, η υποβαθμισμένη Δημοκρατία, λειτουργεί με την αρχή της πλειοψηφίας. Αντίθετα δηλαδή από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου νόμος είναι η θέληση ενός πολιτικού γραφείου, μίας μειοψηφίας δηλαδή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια που κινείται η πολιτική -στην Ελλάδα ειδικότερα- η Δημοκρατία εκφράζεται από την μειοψηφία. Έχω μπερδευτεί!

Έχω μπερδευτεί, διότι στη πόλη μας, με τα μεγάλα προβλήματά της (ουδείς αντιλέγει σ’ αυτό), θέλουν διακαώς να επιβάλουν τη θέση τους οι μειοψηφίες. Ειδικότερα οι μειοψηφίες εκείνες που κουβαλάνε υποτίθεται πάνω τους κι ένα ψευδο-ιδεολογικό υπόβαθρο – ένα από αυτά που προανέφερα από τις άνευ ουσίας ερμηνείες και αναλύσεις τόσο της Δημοκρατίας κι άλλο τόσο του κομμουνισμού. Βλέπουν το δέντρο αλλά αγνοούν το δάσος.

Κατ’ επέκταση, Δήμαρχε εν Γαλατσίω, είναι σωστό ν’ ακούς τις απόψεις των πάντων, πολιτικών αντιπάλων και μη, κάτι, που νομίζω ότι κάνεις. Μπράβο σου διότι δεν έχεις την αυταρχικότητα που χαρακτηρίζει πολλούς αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είσαι ανοιχτός στους πάντες, ακόμα και σε αυτούς που σε διαβάλλουν πισώπλατα και σε γλύφουν όταν σε αντικρύσουν. Οπότε, μην πτοείσαι Δήμαρχε, ακόμα κι αν κάνεις λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι πιστοί των ψευδο-ιδεολογιών.

Ακολούθησε στο μέτρο του δυνατού το πρόγραμμά σου. Και όταν λήξει η θητεία σου, ας σε κρίνει η πλειοψηφία των πολιτών της πόλης μας. Η μειοψηφία ας κάνει την αυτοκριτική της κι ας χαθεί ως συνήθως στην ανάλυση.

Όλα βέβαια τα παραπάνω, με μικροδιαφορές, θα συμβαίνουν για τα επόμενα χιλιάδες χρόνια, μέχρι δηλαδή να κατανοήσει ο κάθε άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών και όπου τότε, όταν δηλαδή εισέλθει στον κόσμο της Νοημοσύνης, δεν θα ρωτά, δεν θα έχει αρχηγούς και πολιτικά συστήματα. Απλά, θα πράττει. Καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια.

Ο Πεζοπόρος – Στάλιν, ο δολοφόνος του Μαρξισμού

Ο γέροντας της Λ. Βέικου

Ο γέροντας της Λ. Βέικου

Τον καιρό της μεγάλης κρίσης που διαλύσανε οι «καλοί» ευρωπαίοι την «κακή» Ελλάδα, την εποχή δηλαδή που φτωχοποιήθηκε μεγάλος μέρος των πολιτών της, άνθισαν κάποιες ομάδες της προσφοράς. Η «φιλανθρωπία», αυτός ο άθλιος όρος που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, έδωσε σε ανθρώπους μειονεκτικούς το βήμα, ή τον τρόπο ώστε να «φανούν», να δείξουν στον πάσχοντα κόσμο ότι υπάρχουν, ότι προσφέρουν, ότι η καλοσύνη είναι το κύριο γνώρισμά τους. Η ιδιοτέλεια μέσω της προσφοράς γιγαντώθηκε.

            Ιδιοτέλεια, διότι προβάλλεις την «ενάρετη» πράξη που κάνεις, κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Πέραν αυτού, δεν νοείται ο άνθρωπος να χαρακτηρίζεται «φιλάνθρωπος» επειδή μπορεί μέσω της προβολής του να δίνει σακούλες με τρόφιμα ή ό,τι άλλο σε μη έχοντες.

            Υπήρχε μία τέτοια ομάδα που δρούσε στο κέντρο της Αθήνας. Τη συντόνιζε ένας καθώς πρέπει πολίτης και φρόντιζε ώστε, οι προσφορές των ανώνυμων ανθρώπων που από το περίσσευμά ή το υστέρημα τους, έδιναν ό,τι μπορούσαν για ν’ απαλύνουν τον πόνο συνανθρώπων τους, να καταλήξουν όπου έπρεπε. Οι ανώνυμοι πρόσφεραν και ο επώνυμος εισέπραττε τη δόξα, συντηρούσε δηλαδή τη μειονεξία του. Τι έκανε; Έπαιρνε στα χέρια του δύο σακούλες, τις πήγαινε σε έναν άστεγο και τη στιγμή που του τις έδινε, αποθανάτιζε ο φακός την «καλή» πράξη. Γέμιζαν τα κοινωνικά δίκτυα με φωτογραφίες του μειονεκτικού πολίτη που «πρόσφερε» στον πάσχοντα άνθρωπο, και με καμάρι μάλιστα, έλεγε πόσο φιλάνθρωπος ήταν.

            Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο που η Ελλάδα υπέγραφε μνημόνια, αντίκρυσε και η πόλη μας έναν άστεγο, που εμφανίζεται συχνά-πυκνά, ειδικότερα στη Λ. Βέικου, πλησίον της εθνικής τράπεζας. Βρώμικος, εξαθλιωμένος, ακαθορίστου ηλικίας. Λίγο-πολύ, όλοι μας τον έχουμε δει. Δεν γνωρίζω αν κάποιοι συμπολίτες μας του δίνουν φαγητό, ή αν ο Δήμος κάνει κάτι, ή αν και ο ίδιος θέλει να φύγει από το πεζοδρόμιο.

            Ένα βραδάκι, από τα τελευταία, λίγο πιο κάτω από την «έδρα του», καθόταν σε ένα παγκάκι έχοντας μαζί του ένα μπουκάλι νερό και κάπνιζε. Ένα ζευγάρι συμπολιτών μας καθώς περνούσε, κοντοστάθηκε διότι -όπως κατάλαβα αργότερα- βίωσε στιγμιαία τη βρώμα που εξέπεμπε ο άστεγος. Κατευθύνθηκε λοιπόν το ζεύγος στο παρακείμενο κατάστημα και απαίτησε από τον ιδιοκτήτη του να «κάνει κάτι». Τι μπορώ να κάνω εγώ; Απάντησε αυτός. Δεν ξέρουμε, συνέχισε το ζεύγος, να καλέσετε την αστυνομία να τον συλλάβει, δεν ανεχόμαστε τη βρωμιά του, είναι επικίνδυνος άνθρωπος. Μα τι λέτε; Να καλέσω την αστυνομία; Καλέστε τη εσείς!

            Συνέχισε τη πορεία του το εκνευρισμένο ζεύγος και χάθηκε στο σκοτάδι. Έπειτα από λίγο, σηκώθηκε από το παγκάκι και ο άστεγος πιάνοντας στο ένα του χέρι το μισοάδειο μπουκάλι με το νερό και απομακρύνθηκε, αναζητώντας προφανώς κάποιο άλλο παγκάκι. Βάδιζε πολύ αργά και μάλλον προσπαθούσε να κρατήσει την ισορροπία του.

            Αυτός ο άνθρωπος, αν είναι επικίνδυνος, είναι μόνο για τον εαυτό του. Σε αυτόν κάνει κακό, σε άλλον δεν μπορεί. Αλλά είμαι σε θέση εγώ, εσείς, ο καθένας μας, να κρίνει αυτόν τον άνθρωπο; Τον κάθε άνθρωπο, που δεν γνωρίζουμε τι κουβαλά στη ζωή του, δεν γνωρίζουμε τους λόγους που τον έκαναν άστεγο και εξαθλιωμένο; Η ματιά αυτού του ανθρώπου, φανερώνει πόνο, μια διαλυμένη ψυχή. Να του κάνει τι η αστυνομία, που έλεγε το ζεύγος;

            Σίγουρα, στον άνθρωπο αυτό, κάποιοι συμπολίτες μας του αφήνουν ό,τι έχουν αλλιώς θα είχε πεθάνει από ασιτία. Και σίγουρα από τα παρακείμενα μαγαζιά θα του δίνουν ένα μπουκάλι νερό για να πιεί. Αυτοί όμως δεν φωτογραφίζονται μαζί του με σακούλες για να τονώσουν την μειονεξία τους, διότι δεν είναι «φιλάνθρωποι» αλλά απλοί άνθρωποι.

            Τώρα βέβαια, μπορεί κάποιοι να εκνευριστούν με τα ανωτέρω και να θεωρούν επικίνδυνο τον πάσχοντα γέροντα. Αν πραγματικά θέλουν ν’ αντικρύσουν έναν επικίνδυνο και τοξικό άνθρωπο, ας κοιτάξουν το είδωλό τους στον καθρέπτη τους.  

 

 

 

Ο Πεζοπόρος - Max Stirner

Πόντιοι Πιλάτοι και παραπληροφόρηση

Πόντιοι Πιλάτοι και παραπληροφόρηση

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ήταν δροσερό, είχε εκείνο το βοριαδάκι που όταν έχει κέφια, χαϊδεύει το σώμα, τις αισθήσεις, ακόμα και το μυαλό. Είναι οι στιγμές αυτές που υψώνεις το βλέμμα σου στον περιορισμένο (από τη φύση του) ορίζοντα και ευχαριστείς την άγνωστη δύναμη (ας την ονομάσω Πύρ) που δημιουργεί και κινεί τα Πάν(τα). Οι θρησκείες, στο Πύρ, έδωσαν το όνομα “θεός”, οι ποδοσφαιρόφιλοι θεό αποκαλούν τον Μαραντόνα (για μένα ο  Zinedine Zidane ήταν ο θεός της μπάλας), θεός ειπώθηκε και ο Γκάλης, η πολιτική πάλι, έχει φτιάξει τους δικούς της θεούς, ανάλογα με την ιδεολογική σκοπιά εκείνου που του αρέσει να προσκυνά και να δηλώνει τη δουλικότητά του. Ό,τι ευχαριστεί εν κατακλείδι τον κάθε άνθρωπο, είναι σεβαστό.

Στο δροσερό λοιπόν Σαββατοκύριακο που πέρασε, ένας Πόντιος Πιλάτος, δεν σεβάστηκε τον κομμουνιστή συνομιλητή του και τον έλουσε με μη κόσμια επίθετα, εκφράζοντας έτσι το αντικομμουνιστικό του μένος. Το να μην σε εκφράζει ο κομμουνισμός, εννοείται πως είναι απόλυτα σεβαστό, αλλά το να ξεπερνάς τα όρια της ευπρέπειας και να φτάνεις στον φανατισμό, δεν συνάδει με τον πολιτικό πολιτισμό που οφείλουμε όλοι μας να έχουμε.

Κομμουνιστής, ή φίλα προσκείμενος προς τον κομμουνισμό, ούτε εγώ είμαι, θεωρώντας μάλιστα το ΚΚΕ ένα συντηρητικό κόμμα. Μέσα από τη στήλη αυτή, πολλές φορές, έχω πειράξει φίλους κομμουνιστές, έχω μάλιστα παρεξηγηθεί αρκετές φορές, διότι όπως -έστω και αργά κατάλαβα-, για τον κομμουνιστή, η ιδεολογία του είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση, αντίστοιχα το δόγμα για τον θρησκευόμενο, και έχοντας εν τέλει την επίγνωση αυτή, και επειδή δεν θέλω να στεναχωρώ φίλους, είμαι περισσότερο προσεκτικός στη χιουμοριστική προσέγγιση του λεπτού αυτού θέματος.

Πόντιε Πιλάτε της πόλης μας, το ΚΚΕ, είναι το αρχαιότερο κόμμα στην Ελλάδα, μετρά τουλάχιστον ένα αιώνα αδιάκοπης παρουσίας στην ελληνική κοινωνία. Με τα λάθη του; Φυσικά και με αυτά. Αλλά και με τους αγώνες του για τον εργαζόμενο, με τους αγώνες του πολεμώντας τον Γερμανό καταχτητή, με τις ατέλειωτες εξορίες των μελών του και τους βασανισμούς στα “πέτρινα χρόνια”. Αυτά τα ελάχιστα να σεβαστείς, αν φυσικά έχεις την ικανότητα, και να αφαιρέσεις τον φανατισμό, που δυστυχώς, είναι ένα μόνιμο σχεδόν αγκάθι, στους δροσιστικούς κήπους του πάλαι ποτέ κινηματογράφου “Αλέξανδρου”.

Στον αντίποδα, μαθαίνω πως ο αγαπητός Larry, εκφράζει παράπονα, διότι αρκετοί τον διαβάλουν στον Δήμαρχο ότι τον βρίζει. Δήμαρχε όχι, ο Larry, ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει μιλήσει με λόγια υβριστικά προς το πρόσωπό σου. Ενδεχομένως μπορεί να διαφωνεί μερικές φορές με την πολιτική σου, αλλά έως εκεί. Μην δίνεις σημασία λοιπόν Δήμαρχε στους κόλακες που σε περικυκλώνουν, ξέρεις καλύτερα απ’ όλους ότι, οι τσανακογλείφτες τρέφονται απ’ τ’ αποφάγια της εξουσίας, της κάθε εξουσίας.

Ο αγαπητός Larry, εκείνο που υποστηρίζει, αλλά φανερά, όχι κρυφά, είναι το επεισόδιο που έγινε με τα ψηφοδέλτια την παραμονή των δημοτικών εκλογών και μάλιστα ρίχνει ευθύνες στο ΚΚΕ γι’ ό,τι έγινε, εφόσον σε ειδοποίησε έγκαιρα. Θεωρεί δηλαδή, ότι το ΚΚΕ σε εξέλεξε Δήμαρχο. Δεν θα αναλύσω τη θέση του αγαπητού Larry, δεν την επικροτώ αλλά τη σέβομαι.

Έτσι λοιπόν και συ Πόντιε Πιλάτε, μάθε να σέβεσαι την αντίθετη άποψη και μάθε να είσαι ταπεινός, όπως τουλάχιστον ήταν ο συνομιλητής σου όταν τον έλουζες με ύβρεις.

Ο Πεζοπόρος – Pierre Proudhon

Το καπέλο ... από ψάθα ή από σκυρόδεμα;

Το καπέλο ... από ψάθα ή από σκυρόδεμα;

Αν ήμουν φίλα προσκείμενος προς το ΚΚΕ, αν δηλαδή έρεπα προς τον κομμουνισμό, την Κυριακή των εκλογών θα ψήφιζα και αμέσως μετά -όπως έλεγε ένα χαριτωμένο σποτάκι της αθώας κομμουνιστικής προπαγάνδας- θα πήγαινα για την παραλία. Όμως όχι, δεν ρέπω προς την τέλεια κοινωνία που πασχίζουν να φτιάξουν  ατελείς άνθρωποι μέσω της επανάστασης, κι έτσι, το Σαββατοκύριακο πήρα τας εξοχάς μακριά από την ομορφοπόλη μας. Απείχα δηλαδή συνειδητά από το θέατρο της Κυριακής, τις ευρωεκλογές.

Άμα τη επιστροφή μου όμως, και από την έλλειψη της ενημέρωσης των καυτών προεκλογικών ημερών, κατευθύνθηκα προς την καρδιά της πολιτικής σκηνής που είναι ως γνωστόν ο πάλαι ποτέ χώρος του κινηματογράφου «Αλέξανδρος» και απολάμβανα τον εξαίσιο καφέ του Hasta Luego. Εκεί που απολάμβανα ήσυχα τα ελέη της ζωής συντροφιά με ωραία δροσιά (πρωί γάρ), κοντά μου σχετικά, δύο άλλοι συμπολίτες μας απολάμβαναν κι αυτοί τους καφέδες τους. Παρ’ όλο που δεν καθόντουσαν μαζί, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: φορούσαν και οι δύο καπέλα τύπου «Panama». Όπως κατάλαβα, απ’ αυτά που άκουγα, το καπέλο του ενός εκ των δύο συμπολιτών μας είχε κάποιο λεκέ και ρωτούσε ο άνθρωπος πως μπορεί να βγεί.  Τι πιο φυσικό.

Εκεί κάπου, ο κορίνθιος κομμουνιστής, άρχισε τα ειρωνικά σχόλια, ο τσοπάνης δηλαδή της πόλης μας, είχε άποψη και για τα καπέλα και διακωμωδούσε κάθε τι με αυτά και τους δύο συμπολίτες μας που τα φορούσαν. Ο έτερος κομμουνιστής όμως, ο εκ Καλαμάτας, άνθρωπος καλών προθέσεων, έπιασε το καπέλο στα χέρια του και πάσχιζε να του βγάλει τον λεκέ. Ούτε ειρωνείες, ούτε περιττές λέξεις, προσπαθούσε να βοηθήσει όσο μπορούσε. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε, διότι την ώρα εκείνη με πήραν τηλέφωνο κι έφυγα.  

Αργά το μεσημέρι σαν βρέθηκα στη δροσιά της οικίας μου, άφησα το μυαλό μου ελεύθερο από τα βάρη της σκέψης, το άφησα να περιπλανηθεί στους ωκεανούς της Φύσης:

«Η θάλασσα είναι πολύ γαλήνια και μόλις μπορεί κανείς να διακρίνει τους ελαφρούς κυματισμούς της πάνω στην άσπρη άμμο. Πίσω από τη θάλασσα απλώνονται τα βουνά και τα δένδρα μόλις αγγίζουν το νερό. Ο ουρανός είναι  ολάνοιχτος και γαλανός. Κάθομαι στην παραλία στη σκιά ενός μεγάλου δένδρου ενός ήσυχου καλοκαιρινού πρωινού. Σε λίγο χρόνο η γαλήνη του χώρου περνάει μέσα μου και οι ρυτιδώσεις της σκέψης και του συναισθήματος ακολουθώντας την αρμονία του χώρου υποχωρούν αβίαστα. Είναι τότε που έχεις την αίσθηση ότι γίνεσαι ένα με τα πάντα επειδή δεν υπάρχει ο διαχωριστικός παράγοντας που δημιουργεί η σκέψη και το συναίσθημα. Είναι ο χώρος που κυριαρχεί απόλυτη ομορφιά και τάξη.

Από το χώρο του Είναι βρέθηκα πάλι στο χώρο της διαίρεσης και της σχετικότητας. Είναι μαζεμένοι άνθρωποι απ’ όλη τη γη χωρισμένοι σε ομάδες που τους επιτάσσει η πολιτική και θρησκευτική τους ιδεολογία. Βρίσκονταν άνθρωποι και από τη θρησκεία των άθεων. Για να τονίσουν τη διαφορετικότητα τους φοράνε και τα αντίστοιχα καπέλα. Στο κέντρο κάθε ομάδας δεσπόζει ο ηγέτης (πολιτικός ή θρησκευτικός ταγός) ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το καπέλο του είναι τόσο ψηλό όσο και η υποκρισία του, τόσο πλατύγυρο όσο και ο φόβος του και τόσο στενό όση και η άγνοια του. Η προσπάθεια του εκάστοτε ηγέτη συγκεντρώνεται στο να μετασχηματίσει τα καπέλα των οπαδών του έτσι ώστε να είναι ομοιόμορφα με το δικό του και έτσι να μπορεί να ελέγχει τη συνείδηση τους και τόσο μειώνει το φόβο του να μη τους χάσει και μαζί με αυτούς την ύπαρξή του.

Οι απεσταλμένοι των ιερατείων μιλούν με πύρινους λόγους προσπαθώντας στο όνομα της αγάπης να βγάλουν ένα μέρος από την κόλαση που έχουν μέσα τους παγιδεύοντας τους πιστούς οπαδούς τους με το φόβο της αιώνιας κόλασης ή της αποτυχημένης επανενσάρκωσης. Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί ηγέτες …  Και οι δύο ομάδες αφαιρούν ενέργεια από τους πιστούς οπαδούς τους για δικό τους όφελος.   Έτσι φοβισμένοι προσπαθούν να σώσουν άλλους φοβισμένους.

Όταν ανακαλύπτεις ότι ο συγκεκριμένος ηγέτης δεν σε καλύπτει ακολουθείς κάποιον άλλο μετασχηματίζοντας το καπέλο με καινούργιες προκαταλήψεις, δόγματα και πιστεύω. Έτσι ό,τι καπέλο και αν διαλέξεις σου προσφέρει ψευδή προστασία. Αλλάζοντας καπέλο (δηλαδή τις γνώμες των άλλων) αλλάζω και την παγίδα μου. Αν βγάλω το καπέλο τότε τι έχω να πω; Τα όρια του καπέλου σου φθάνουν μέχρι τα όρια της περιορισμένης σκέψης σου και των προκαταλήψεων σου. Ο χώρος έξω από το καπέλο σου, είναι άγνωστος. Προσπαθώντας να απαλλαγείς από το καπέλο σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να αλλάζεις τη διαμόρφωσή σου.

Το καπέλο, με την πάροδο των αιώνων έγινε σώμα στο εγώ σου. Σκληρό σαν το σκυρόδεμα. Δεν καταλαβαίνεις την ενσωμάτωση και συνεχίζεις την προσπάθεια να απαλλαγείς από αυτό. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να αλλάζεις κάθε φορά την διαμόρφωσή σου. Σαν τον χαμαιλέοντα που αλλάζει χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον όμως πάντοτε παραμένει ο ίδιος.

Εάν δεν φοράς κανένα καπέλο, πράγμα σπάνιο για τα ανθρώπινα (!), τίθεσαι στο περιθώριο. Η μάζα δεν σε αποδέχεται, αυτόματα έχεις γίνεις ο ύπουλος εχθρός που πολεμάς το σύστημα. Ποιο σύστημα όμως; Αυτό που κρατά φυλακισμένο μέσω του φόβου τον άνθρωπο αιχμάλωτο;

Από την άλλη απαιτείς ελευθερία, δηλαδή επιζητείς κάτι που δεν γνωρίζεις. Μία λέξη (η ελευθερία) που το μόνο που κάνεις είναι να της προσδίδεις ερμηνείες».  

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος  ΄