Η Επανάσταση στη πόλη μας ας περιμένει να περάσει το Καλοκαίρι

Η Επανάσταση στη πόλη μας ας περιμένει να περάσει το Καλοκαίρι

Tο άτομο έχει τεράστια σημασία, παρ’ όλο που η κοινωνία, οι θρησκείες, οι κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Ο άνθρωπος (το άτομο), είναι πολύ σημαντικός, γιατί είναι το μόνο μέσο απ’ όπου μπορεί να έλθει εκείνη η εκρηκτική δημιουργικότητα της Πραγματικότητας. Εσείς οι ίδιοι είστε το περιβάλλον στο οποίο η Πραγματικότητα μπορεί να γεννηθεί. Αλλά θα έχετε παρατηρήσει ότι όλες οι κυβερνήσεις, όλες οι οργανωμένες θρησκείες και κοινωνίες, παρ’ όλο που υποστηρίζουν την σπουδαιότητα του ατόμου, προσπαθούν να εξαφανίσουν τους ατομικούς πυρήνες, το αίσθημα της ατομικότητας, γιατί θέλουν να υπάρχει το αίσθημα της συλλογικότητας, επειδή θέλουν μαζικές αντιδράσεις για να τις ελέγχουν. Αλλά ο νους που είναι οργανωμένος σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πρότυπο πίστης, που τον βαραίνουν τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι γνώσεις, δεν είναι ένας ατομικός νους. Ένας ατομικός νους μπορεί να υπάρξει μόνο όταν παραμερίσεις – σκόπιμα, συνειδητά, με αίσθημα – όλες αυτές τις επιρροές, επειδή έχεις κατανοήσει την σημασία τους, την επιφανειακή τους αξία. Μόνο τότε υπάρχει ένας ατομικός δημιουργικός νους.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχωριστεί ο άνθρωπος ως άτομο από την μάζα, κι όμως χωρίς αυτό τον διαχωρισμό η επαφή με την Πραγματικότητα δεν είναι δυνατή. Η αληθινή ατομικότητα λοιπόν, δεν υπάρχει στο άτομο που απλώς έχει το δικό του όνομα, ορισμένες συναισθηματικές αντιδράσεις, ορισμένες συνήθειες, κάποια ιδιοκτησία και λοιπά, αλλά αληθινό άτομο είναι εκείνο που πασχίζει να ξεπεράσει την σύγχυση των ιδεών και των ιδεοληψιών, το τέλμα της παράδοσης – είναι εκείνο που τα παραμερίζει όλα αυτά και προσπαθεί να βρει την αιτία, τον πυρήνα, το κέντρο της ανθρώπινης δυστυχίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν καταφεύγει στα βιβλία, στην αυθεντία, στα γνωστά ήθη, αλλά τα παρατάει όλα αυτά και αρχίζει να ερευνά – αυτός ο άνθρωπος είναι ένα πραγματικό άτομο, ένας άνθρωπος με πραγματική ατομικότητα, που δεν σημαίνει εγωκεντρισμό. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς επαναλαμβάνουμε, αποδεχόμαστε, συμμορφωνόμαστε, μιμούμαστε, υπακούμε, γιατί για εμάς η υπακοή έχει γίνει κανόνας – η υπακοή στο σπίτι, η υπακοή στο βιβλίο, η υπακοή στον δάσκαλο, η υπακοή στο κόμμα. Με την υπακοή νιώθουμε ότι υπάρχει ασφάλεια, σιγουριά. Αλλά η ζωή στην πράξη δεν είναι ασφαλής, η ζωή δεν έχει ποτέ ασφάλεια, αντίθετα είναι το πιο αβέβαιο πράγμα. Και επειδή είναι αβέβαιη, είναι επίσης βαθιά, πλούσια και απέραντη. Αλλά ο νους με την αναζήτησή του ψάχνει να βρει σιγουριά και ασφάλεια, κι έτσι υπακούει, συμμορφώνεται και μιμείται. Και ένας τέτοιος νους δεν είναι καθόλου ατομικός νους. Είναι μάζα.

Αυτά σκέφτομαι τώρα που ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για το νησί. Εκεί, στην αλμύρα της θάλασσας και στον δυτικό καιρό που διώχνει τη βρώμα της Δύσης και τη στέλνει ανατολικότερα, θα στοχαστώ το παρόν, θ’ ακούσω ήχους ξεχασμένους, θα έρθω πάλι σε επαφή με τη φύση. Γιατί κακά τα ψέματα, στη πόλη μας, φύση δεν υπάρχει, παρόν δεν υπάρχει, οι ήχοι που ακούγονται είναι αυτοί του παράλογου, εδώ, γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα η τοξικότητα, η εμπάθεια, η συναισθηματική σύγκρουση (γήπεδα, κόμματα, δόγματα), θεριεύει ο Λεμούρειος άνθρωπος, το συναισθηματικό κενό συμπληρώνεται με λόγια του αέρα. Κοπανιστός αέρας και επανάσταση, βαδίζουν αντάμα, χέρι-χέρι, και φτιάχνουν την αλυσίδα της μάζας. Τα δεσμά που φτιάχνει ο αδύναμος άνθρωπος και τον εγκλωβίζουν, του προσθέτουν αγκυλώσεις, του αφαιρούν φαιά ουσία, άρα νοητική ικανότητα, τον κάνουν πειθήνιο όργανο, ή μάλλον έμψυχο υλικό προς κατανάλωση. Ναι, εν τοις πράγμασι, που λένε, οι μάζες αποτελούνται από έμψυχο και αναλώσιμο υλικό.

Από τα μέσα του Σεπτέμβρη, που θα επιστρέψω πάλι στη πόλη των ονείρων μας, θα τα πούμε πάλι. Μέχρι τότε, ούτε θα μου λείψετε και ούτε θα σας λείψω. Επειδή δε έχουμε την καλή συνήθεια να διαβάζουμε βιβλία (ακραία συνήθεια!), ας προτείνω κι εγώ ένα βιβλίο διδαχτικό για ανάγνωση στην παραλία, ή στο καφέ δίπλα στο κύμα. Οι περισσότεροι το ξέρετε ασφαλώς αλλά ίσως είναι και κάποιοι που δεν το έχουν διαβάσει. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο Αναρχισμός, από τη θεωρία στη πράξη» του Daniel Guerin. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ίσως την καλύτερη εισαγωγή στον Αναρχισμό που έχει γραφτεί ποτέ. Μέσα από τις σελίδες του, αντλούμε επίσης πληροφορίες για τη δημιουργία των Σοβιέτ από τους ουκρανούς αναρχικούς δύο περίπου χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, δίνονται επίσης πληροφορίες για το πως ο Λέοντας ο Τρότσκι, ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, έσφαξε, δολοφόνησε κι έπνιξε στο αίμα εκατοντάδες χιλιάδες αναρχικούς, όταν φυσικά εδραιώθηκε η μειοψηφία των Μπολσεβίκων (5% είχαν οι Μπολσεβίκοι στην Οκτωβριανή επανάσταση) στην εξουσία.

Λέει πολλά το βιβλίο, όμως ας μην τα μαρτυρήσω όλα! Μην τα θέλετε κι εσείς όλα στο πιάτο!

Καλό Καλοκαίρι

 

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Λεό Τρότσκι, ο τσεκουρωμένος από τον Στάλιν