Το καπέλο ... από ψάθα ή από σκυρόδεμα;

Το καπέλο ... από ψάθα ή από σκυρόδεμα;

Αν ήμουν φίλα προσκείμενος προς το ΚΚΕ, αν δηλαδή έρεπα προς τον κομμουνισμό, την Κυριακή των εκλογών θα ψήφιζα και αμέσως μετά -όπως έλεγε ένα χαριτωμένο σποτάκι της αθώας κομμουνιστικής προπαγάνδας- θα πήγαινα για την παραλία. Όμως όχι, δεν ρέπω προς την τέλεια κοινωνία που πασχίζουν να φτιάξουν  ατελείς άνθρωποι μέσω της επανάστασης, κι έτσι, το Σαββατοκύριακο πήρα τας εξοχάς μακριά από την ομορφοπόλη μας. Απείχα δηλαδή συνειδητά από το θέατρο της Κυριακής, τις ευρωεκλογές.

Άμα τη επιστροφή μου όμως, και από την έλλειψη της ενημέρωσης των καυτών προεκλογικών ημερών, κατευθύνθηκα προς την καρδιά της πολιτικής σκηνής που είναι ως γνωστόν ο πάλαι ποτέ χώρος του κινηματογράφου «Αλέξανδρος» και απολάμβανα τον εξαίσιο καφέ του Hasta Luego. Εκεί που απολάμβανα ήσυχα τα ελέη της ζωής συντροφιά με ωραία δροσιά (πρωί γάρ), κοντά μου σχετικά, δύο άλλοι συμπολίτες μας απολάμβαναν κι αυτοί τους καφέδες τους. Παρ’ όλο που δεν καθόντουσαν μαζί, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: φορούσαν και οι δύο καπέλα τύπου «Panama». Όπως κατάλαβα, απ’ αυτά που άκουγα, το καπέλο του ενός εκ των δύο συμπολιτών μας είχε κάποιο λεκέ και ρωτούσε ο άνθρωπος πως μπορεί να βγεί.  Τι πιο φυσικό.

Εκεί κάπου, ο κορίνθιος κομμουνιστής, άρχισε τα ειρωνικά σχόλια, ο τσοπάνης δηλαδή της πόλης μας, είχε άποψη και για τα καπέλα και διακωμωδούσε κάθε τι με αυτά και τους δύο συμπολίτες μας που τα φορούσαν. Ο έτερος κομμουνιστής όμως, ο εκ Καλαμάτας, άνθρωπος καλών προθέσεων, έπιασε το καπέλο στα χέρια του και πάσχιζε να του βγάλει τον λεκέ. Ούτε ειρωνείες, ούτε περιττές λέξεις, προσπαθούσε να βοηθήσει όσο μπορούσε. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε, διότι την ώρα εκείνη με πήραν τηλέφωνο κι έφυγα.  

Αργά το μεσημέρι σαν βρέθηκα στη δροσιά της οικίας μου, άφησα το μυαλό μου ελεύθερο από τα βάρη της σκέψης, το άφησα να περιπλανηθεί στους ωκεανούς της Φύσης:

«Η θάλασσα είναι πολύ γαλήνια και μόλις μπορεί κανείς να διακρίνει τους ελαφρούς κυματισμούς της πάνω στην άσπρη άμμο. Πίσω από τη θάλασσα απλώνονται τα βουνά και τα δένδρα μόλις αγγίζουν το νερό. Ο ουρανός είναι  ολάνοιχτος και γαλανός. Κάθομαι στην παραλία στη σκιά ενός μεγάλου δένδρου ενός ήσυχου καλοκαιρινού πρωινού. Σε λίγο χρόνο η γαλήνη του χώρου περνάει μέσα μου και οι ρυτιδώσεις της σκέψης και του συναισθήματος ακολουθώντας την αρμονία του χώρου υποχωρούν αβίαστα. Είναι τότε που έχεις την αίσθηση ότι γίνεσαι ένα με τα πάντα επειδή δεν υπάρχει ο διαχωριστικός παράγοντας που δημιουργεί η σκέψη και το συναίσθημα. Είναι ο χώρος που κυριαρχεί απόλυτη ομορφιά και τάξη.

Από το χώρο του Είναι βρέθηκα πάλι στο χώρο της διαίρεσης και της σχετικότητας. Είναι μαζεμένοι άνθρωποι απ’ όλη τη γη χωρισμένοι σε ομάδες που τους επιτάσσει η πολιτική και θρησκευτική τους ιδεολογία. Βρίσκονταν άνθρωποι και από τη θρησκεία των άθεων. Για να τονίσουν τη διαφορετικότητα τους φοράνε και τα αντίστοιχα καπέλα. Στο κέντρο κάθε ομάδας δεσπόζει ο ηγέτης (πολιτικός ή θρησκευτικός ταγός) ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το καπέλο του είναι τόσο ψηλό όσο και η υποκρισία του, τόσο πλατύγυρο όσο και ο φόβος του και τόσο στενό όση και η άγνοια του. Η προσπάθεια του εκάστοτε ηγέτη συγκεντρώνεται στο να μετασχηματίσει τα καπέλα των οπαδών του έτσι ώστε να είναι ομοιόμορφα με το δικό του και έτσι να μπορεί να ελέγχει τη συνείδηση τους και τόσο μειώνει το φόβο του να μη τους χάσει και μαζί με αυτούς την ύπαρξή του.

Οι απεσταλμένοι των ιερατείων μιλούν με πύρινους λόγους προσπαθώντας στο όνομα της αγάπης να βγάλουν ένα μέρος από την κόλαση που έχουν μέσα τους παγιδεύοντας τους πιστούς οπαδούς τους με το φόβο της αιώνιας κόλασης ή της αποτυχημένης επανενσάρκωσης. Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί ηγέτες …  Και οι δύο ομάδες αφαιρούν ενέργεια από τους πιστούς οπαδούς τους για δικό τους όφελος.   Έτσι φοβισμένοι προσπαθούν να σώσουν άλλους φοβισμένους.

Όταν ανακαλύπτεις ότι ο συγκεκριμένος ηγέτης δεν σε καλύπτει ακολουθείς κάποιον άλλο μετασχηματίζοντας το καπέλο με καινούργιες προκαταλήψεις, δόγματα και πιστεύω. Έτσι ό,τι καπέλο και αν διαλέξεις σου προσφέρει ψευδή προστασία. Αλλάζοντας καπέλο (δηλαδή τις γνώμες των άλλων) αλλάζω και την παγίδα μου. Αν βγάλω το καπέλο τότε τι έχω να πω; Τα όρια του καπέλου σου φθάνουν μέχρι τα όρια της περιορισμένης σκέψης σου και των προκαταλήψεων σου. Ο χώρος έξω από το καπέλο σου, είναι άγνωστος. Προσπαθώντας να απαλλαγείς από το καπέλο σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να αλλάζεις τη διαμόρφωσή σου.

Το καπέλο, με την πάροδο των αιώνων έγινε σώμα στο εγώ σου. Σκληρό σαν το σκυρόδεμα. Δεν καταλαβαίνεις την ενσωμάτωση και συνεχίζεις την προσπάθεια να απαλλαγείς από αυτό. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να αλλάζεις κάθε φορά την διαμόρφωσή σου. Σαν τον χαμαιλέοντα που αλλάζει χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον όμως πάντοτε παραμένει ο ίδιος.

Εάν δεν φοράς κανένα καπέλο, πράγμα σπάνιο για τα ανθρώπινα (!), τίθεσαι στο περιθώριο. Η μάζα δεν σε αποδέχεται, αυτόματα έχεις γίνεις ο ύπουλος εχθρός που πολεμάς το σύστημα. Ποιο σύστημα όμως; Αυτό που κρατά φυλακισμένο μέσω του φόβου τον άνθρωπο αιχμάλωτο;

Από την άλλη απαιτείς ελευθερία, δηλαδή επιζητείς κάτι που δεν γνωρίζεις. Μία λέξη (η ελευθερία) που το μόνο που κάνεις είναι να της προσδίδεις ερμηνείες».  

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος  ΄