Ήταν ο Καστοριάδης αντικομμουνιστής;

Ήταν ο Καστοριάδης αντικομμουνιστής;

 

Όλα τα πρωινά είναι πανέμορφα πέρα από τις εκάστοτε κλιματολογικές συνθήκες. Μάλιστα, στην Ανατολή η φιλοσοφία δίνει μεγάλη σημασία στο πότε πρέπει να ξυπνάει ο άνθρωπος διότι θεωρεί απαραίτητο ν’ αντικρίσουν τα μάτια του την καθημερινή γέννηση του ήλιου. Εδώ στα δικά μας, στο κέντρο του κόσμου μιας και βρισκόμαστε ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, ανάμεσα στη διαφορετικότητα των πολιτισμών, εδώ ξυπνάμε αργά. Όχι φυσικά όλοι, μα αν πάρουμε το παράδειγμα του Σωκράτη, από τις κραιπάλες και τα συμπόσια, ελάχιστες φορές στη ζωή του ξύπνησε πρωί. Τις περισσότερες φορές έπαιρνε το πρωινό του (κρεμμύδι κι ελιές, μέλι κ.ά.) κατά το μεσημεράκι, όταν ο ήλιος είχε υψωθεί αρκετά. Ό,τι δηλαδή γίνεται και στη Μύκονο που κατά το απόγευμα ρουφάνε τον φρέσκο χυμό τους και τρώνε τα μπέικον τους και λοιπά διατροφικά ελέη.

Εδώ στη πόλη μας, ακολουθούμε μάλλον ανατολίτικες συνήθειες διότι ξυπνάμε νωρίς κάθε πρωί. Έτσι κι εγώ, έφτασα νωρίς στο καφέ ιντερνέτ να γευθώ τον μυρωδάτο καφέ μου – που στην Ανατολή γεννήθηκε σαν αραβικός, βυζαντινός, τούρκικος, αρμένικος κτλ. αλλά εμείς τον λέμε ελληνικό επειδή έτσι μας αρέσει. Δεν θα είχα τραβήξει δυό γουλιές και άκουσα από το παρακείμενο Hasta Luego συζήτηση ανάμεσα σε δύο οπαδούς του Μάρξ και του Έγελου. Πριν από αυτούς, ο δήμαρχος και η μεγάλη παρέα του γεύονταν τον εξαίσιο εσπρέσο που έχει το μαγαζί. Δεν ακουγόντουσαν καν, είχαν αξιοπρεπή παρουσία. Μετά όμως από αυτούς εμφανίστηκαν οι δυο οπαδοί όπως προείπα και τι πιο φυσικό, άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για τον κομμουνισμό και στη συνέχεια αφού άφησαν ήσυχο τον Μάρξ και τον Έγελο, έπιασαν τα παλιά αθλητικά του Γαλατσίου.

Όση ώρα διαφωνούσαν έντονα, γεύονταν και κουλούρι Θεσσαλονίκης. Και τα έλεγαν:

-       Γιατί δεν σου αρέσει σύντροφε ο Καστοριάδης; Δεν τα έλεγε καλά;

-       Ποιος είναι αυτός, δεν τον ξέρω.

-       Τι να ξέρεις ρε στόκε, το κόμμα τον έχει απαγορευμένο;

-       Ά…. Λες αυτόν τον αντικομμουνιστή;

-       Ναι, αυτόν λέω, δεν σας αρέσει;

-       Καλά, είσαι εσύ κομμουνιστής και μιλάς γι’ αυτόν;

-       Γιατί σύντροφε απαγορεύεται; Θα μ’ εξορίσει ο Κουτσούμπας;

-       Καλά, εσύ δεν είσαι κομμουνιστής, ας μιλήσουμε καλύτερα για το ποδόσφαιρο.

-       Τι να πούμε για το ποδόσφαιρο στο Γαλάτσι; Για τον υποβιβασμό της Ένωσης;

-       Τι λες; Πότε υποβιβάστηκε η Ένωση;

-       Α… είσαι πραγματικά στόκος, ρε, η Ένωση παλιά δεν είχε υποβιβαστεί λόγω δωροδοκίας;

-       Δεν το ξέρω αυτό, πρώτη φορά το ακούω.

-       Έχεις μήπως αλτσχάιμερ;

-       Όχι, δεν το ξέρω αυτό, πότε έγινε;

-       Καλά, εσύ από την Καλαμάτα πότε ήρθες στο Γαλάτσι, μου λες;

-       Είμαι πάνω από τρείς δεκαετίες πάντως.

-       Έ… τότε έχασες παλιά μεγαλεία.

-       Για λέγε, σου είπα δεν ξέρω.

-       Να σου πω αλλά θα καταλάβεις σαν στόκος που είσαι;

-       Λέγε σου λέω, με ενδιαφέρει να μάθω.

-       Ναι; Και μετά να ρωτήσεις το κόμμα αν λέω αλήθεια;

-       Λέγε.

-       Τι να πω, έπιασαν ένα παράγοντα της Ένωσης να δίνει ζεστό χρήμα για νίκη της ομάδας.

-       Και;

-       Τι και ρε στόκε, τον έπιασαν στα πράσα κι έγινε δικαστήριο.

-       Λοιπόν;

-       Τι λοιπόν, ο κατηγορούμενος έλεγε: κύριε πρόεδρε, τα λεφτά δανεικά ήταν και του τα επέστρεφα.

-       Και;

-       Τι και ρε, καταδικάστηκε για δωροδοκία και η ομάδα έπεσε κατηγορία.

-       Καλά, και ο δικηγόρος, δεν έκανε κάτι;

-       Ρε καλαματιανέ πόσο στόκος μπορεί να είσαι; Με τον Αβραάμ δικηγόρο τι περίμενες; Να σωθεί η ομάδα;

-       Καλά, ας πούμε τίποτε άλλο.

-       Τι άλλο; Για Καστοριάδη δεν θέλεις ν’ ακούς, για την ομάδα πάλι δεν σου αρέσει, να σου πω για μερικούς αριστερούς που πήγαιναν στη Γαλλία της εποχή της χούντας σαν δήθεν αντιστασιακοί;

Δυστυχώς δεν έμεινα κι άλλο ν’ ακούσω τη ζουμερή κουβέντα μεταξύ δύο κομμουνιστών της πόλης μας. Πήρα τον κατήφορο για τη «μικρή Μόσχα».

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος - André Breton‎‎

Ήταν υποκριτής ο Ένγκελς;

Ήταν υποκριτής ο Ένγκελς;

 

Εκμεταλλευόταν ο Ένγκελς τους εργαζομένους που είχε μέσω της υπεραξίας; Το ερώτημα αυτό τέθηκε αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω και να λύσω την απορία που αιωρείται εδώ και μέρες ανάμεσα στα πηγαδάκια του ίντερνετ καφέ και του Hasta luego.

            Γνωστή είναι η διαδρομή του Φρειδερίκου Ένγκελς. Τώρα όμως που βλέπω τι έγραψα κάνω έναν ακραίο συνειρμό: Είχε καμιά σχέση ο Φρειδερίκος με τη δική μας Φρειδερίκη; Δεν νομίζω εκτός της κοινής γερμανικής καταγωγής τους να είχαν κάποια άλλη σχέση, εκτός κι αν κάτι μου διαφεύγει, ή πάλι, οι ιστορικοί του μέλλοντος, οι ασχολούμενοι με οίκους βασιλικούς και με εκμεταλλευτές των μαζών, να ανακαλύψουν κάτι και να μας το παρουσιάσουν. Εδώ θα είμαστε για τους επόμενους αιώνες, οπότε δεν υπάρχει βιάση για περισσότερη και χρήσιμη γνώση.

            Η πριγκίπισσα του Ανόβερου και ο καπιταλιστής του Βούπερταλ, Φρειδερίκη και Φρειδερίκος αντίστοιχα, ίσως τελικά να συνδέονται μέσω του αυτοκράτορα Γουλιέλμου, του Πρώσου κατσαπλιά.

            Όμως, επειδή ξέφυγα από το θέμα (ως συνήθως), επανέρχομαι και θέτω το καυτό ερώτημα: Εκμεταλλευόταν ο Ένγκελς τους εργαζόμενους (σκλάβους) των εργοστασίων του, μέσω της υπεραξίας;  

            Αν δεν τους εκμεταλλευόταν, γιατί δεν τους έκανε μετόχους της φάμπρικας που είχε σε Γερμανία και Αγγλία; Αν πάλι τους εκμεταλλευόταν, δεν ήταν υποκριτής μετέχοντας στη συγγραφή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου με τον υποτακτικό του τον Μάρξ που συντηρούσε, με το Αντί-Ντύρινγκ και με τα σχετικά ευαγγέλια της νέο-θρησκείας που έγραψε; Το γνωρίζω, με αυτά που γράφω, θα ταραχθεί ο καλαματιανός κοντοχωριανός του δημάρχου, ίσως ταραχθεί και ο Αρκάς, ίσως και ο Βοιωτός, πόσο μάλλον το τσιράκι του Στάλιν έν Γαλατσίω, αυτός ο αχυράνθρωπος που βρίζει επί πονηρώ σκοπώ ασκώντας συνωμοτική προπαγάνδα. Όμως, επί του ερωτήματος, μπορεί κάποιος από αυτούς, ή κάποιος άλλος μη πιστός (φανατικός)  του δόγματος, να μας λύσει την απορία που ετέθη;

            Τόσες αναλύσεις επί αναλύσεων διεξάγονται κάθε Σάββατο στο χώρο της διανόησης, όχι μόνο με οχλαγωγή που τρομάζει τα περιστέρια και τις δεκαοχτούρες, αλλά και με λόγια πικρά που φεύγουν από τα χείλη των αναλυτών ουκ ολίγες φορές. Τόσες αναλύσεις αλλά ποτέ δεν δόθηκε κάποια απάντηση στα θέματα που αναλύονται «ενδελεχώς» και ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα της λατρεμένης πόλης μας.  

            Γνωστό είναι ότι στην Ελλάδα ειδικότερα, η αριστερά είναι χαμένη στην ανάλυση. Και από κάθε ανάλυση γεννιέται κι ένα κόμμα που πασχίζει να πάρει κομμάτι της πίτας (της εξουσίας), κατηγορώντας παράλληλα τα άλλα κόμματα (από τις διαφορετικές αναλύσεις), και βάλλουν οι αναλυτές ο ένας εναντίον του άλλου. Βέβαια, δημοκρατία έχουμε, ευτυχώς δηλαδή, και δεν κινδυνεύει κανείς να πάει στη Σιβηρία να σπάει πέτρες για ιδεολογική συμμόρφωση.

            Όπως πληροφορούμαι, το Hasta Luego διοργανώνει πρωτάθλημα τάβλι. Οπότε, μήπως είναι πράξη σοφή από τη μεριά σας ώ αναλυτές, να πιάσετε τα ντόρντια και τις εξάρες από το να χάνεστε στα όσα έγραψε ο υποκριτής Φρειδερίκος; Ειδικότερα στην εποχή μας που ο υλισμός είναι αποτέλεσμα και όχι αρχή; Η επιστήμη υποστηρίζει τη θέση αυτή, όχι εγώ.

             Μέρες γιορτινές, ας πάμε στα χωριά μας να σφάξουμε και να ψήσουμε τ' αρνιά μας. Καλά Σφάγια λοιπόν, διότι το Καλό Πάσχα, έχει χάσει τα νοήματά του.

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Prοudhon

Η σκόνη της πόλης μας αιτία του χωρισμού του πρίγκιπος;

Η σκόνη της πόλης μας αιτία του χωρισμού του πρίγκιπος;

 

Η απογευματινή βροχή διώχνει τη βρωμιά από την πόλη μας. Δεν είναι δυνατή, δεν είναι Φαρκαδώνα εδώ να δυστυχούν οι άνθρωποι χάνοντας τη ζωή τους από τις βουλές της άγριας φύσης. Εδώ είναι το βιλαέτι του Μαρκό με τους κομματικούς αγάδες του από την επάρατη δεξιά έως και την κομμουνιστική αριστερά. Με όσους τέλος πάντων διαθέτει το πολιτικό σύστημα. Εποπτεύει ο Μαρκό και οι κομματικοί αγάδες συμφωνούν, αφού πρώτα καταθέσουν τις αντιρρήσεις τους.

Όσο αναλύουν τις αντιρρήσεις τους οι συστημικοί ταγοί της πόλης μας, ο Μαρκό, σαν άλλος Βούδας, στέκει σιωπηλός, αφήνει τους αντιρρησίες να εκτονωθούν, να καταθέσουν την γνώμη τους (την άγνοιά τους), και, αφού άπαντες βγάλουν τα εσώψυχά τους, εγκρίνουν ό,τι είναι προς έγκριση. Όταν λήγει το πανηγύρι αυτό και τελειώνουν οι εναγκαλισμοί αμφοτέρων, ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Μέχρι την επόμενη συστημική μάζωξη, το επόμενο συμβούλιο και την επόμενη έγκριση των θεμάτων.

Η πόλη μας υποφέρει, έκλεισε η μία λωρίδα της Πρωτοπαπαδάκη, θα κλείσει από μέρα σε μέρα η Αγίας Γλυκερίας, θα κλείσει η Βέικου. Όταν κλείνει κάτι, γεννιέται η σκόνη, η κίτρινη, η κόκκινη, η σκόνη της ανάπτυξης και της προόδου. Και να, μερικές φορές, όπως σήμερα το απόγευμα, έρχεται μία απαλή βροχούλα να γλυκάνει την τοξικότητα της διαβίωσής μας, να διαλύσει έστω και προσωρινά τη βρωμιά που επικάθεται παντού, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στις στέγες των κατοικιών – έρχεται η βροχούλα να διαλύσει ό,τι από συνήθεια θεωρούμε λογικό ενώ δεν είναι.

Ό,τι γίνεται στην πόλη μας, δεν έχει λογική, όλα είναι αφημένα στη τύχη τους και στους εργολάβους των έργων που δεν υπολογίζουν τίποτα. Ναι, χρειάζεται το ΜΕΤΡΟ και η κατασκευή του φέρνει ανατροπές στην καθημερινότητά μας, προβλήματα λογιών-λογιών. Χρειάζονται τα πάρκινγκ που γίνονται, κάθε τι που θα απαλύνει έστω και στο ελάχιστο τον βίο μας, είναι χρήσιμο. Από τον Δήμο όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο. Εφόσον η πόλη μας δεν μπορεί να γκρεμιστεί εκ θεμελίων και να κτιστεί από την αρχή, ας βάλει ο Δήμαρχος τα σαΐνια, τους εκλεγμένους συμβούλους του, ας βάλουν οι συστημικοί ταγοί της αντιπολίτευσης τους δικούς τους συμβούλους και από κοινού ας κάνουν υπερβάσεις. Καλοί είναι οι εναγκαλισμοί εντός κι εκτός συμβουλίων, όμως ο κόσμος δεν τους ψήφισε γι’ αυτό, τους έκλεξε αντιπροσώπους του για να μοχθήσουν για το κοινό καλό.

Κοινό καλό δεν σημαίνει κομματικό καλό. Έχουν υποχρέωση άπαντες οι εκλεγέντες να κατεβάζουν ιδέες, προτάσεις, κάθε τι που θα υπερβαίνει το κομματικό συμφέρον. Μπορούν; Έχουν τέτοιες ικανότητες; Μάλλον όχι, για τον λόγο αυτό εξάλλου, στέκονται στην ουρά του Μαρκό, του μετενσαρκωμένου Βούδα και ψηφίζουν παθητικά ό,τι ο αητός φέρει προς ψήφιση.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά ενώ έχω αρκετά να καταθέσω στο σημείωμα αυτό, μόλις πληροφορήθηκα ένα τραγικό γεγονός και θα διακόψω. Ναι, δυστυχώς είναι αλήθεια, το βασιλόπουλο ο πρίγκιψ, χώρισε έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια γάμου. Ο Κόδρος, ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας πριν μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, κλαίει με αναφιλητά σαν οι βασιλικοί αγγελιοφόροι του γνωστοποίησαν τα θλιβερά μαντάτα του εγγονού του, του πρίγκηπα Νικολάου. Κουράγιο Κόδρε, κουράγιο γενάρχη του οίκου  Σλέσβιχ - Χόλσταϊν και Γλύξμπουργκ.

Έκκληση προς το Think tank του Κονκλάβιου: ας αναλύσουμε σας παρακαλώ πολύ τους λόγους που το βασιλόπουλο χώρισε το θνητό κορίτσι.

 

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος – Η Χήρα του Μάο

Βάστα Σόιμπλε

Βάστα Σόιμπλε

 

Κυκλοφόρησαν τ’ απομνημονεύματα του Σόιμπλε και στην Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα ανησύχησε. Σε κάποια αποσπάσματα που διάβασα, τα λέει τα πράγματα, τα όσα έγιναν και η Ελλάδα φτωχοποιήθηκε, με χαριτωμένο τρόπο. Μας κούνησε για πολλά χρόνια το δάκτυλο ο αδιάφθορος Σόιμπλε, μας νουθέτησε, μας απείλησε, πήγε κι αυτός στον παράδεισο σαν καλός χριστιανοδημοκράτης που ήταν.

Φταίει άραγε ο ελληνικός λαός που πέρασε από τόσα δεινά όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης;». Φταίει το πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν ανέλαβε τις ευθύνες του; Μήπως η ευθύνη βαραίνει τον ανεύθυνο γιατί ο υπεύθυνος δεν έχει τη δυνατότητα της κρίσης; Και ανεύθυνος, στις μεγάλες τομές της ιστορίας είναι ο λαός, αυτό το μεγάλο παιδί, που το τρέφουμε με το «κατάλοιπο» της ιστορίας, αυτό -που σοφά είπε ο Πολύβιος- γίνεται διήγηση, μύθος, θρύλος, παράδοση. Ωστόσο, μπορεί ο λαός να ζει το «κατάλοιπο» - στη βάση όμως είναι σε θέση να το χαρακτηρίζει κι έτσι, συχνά, η αποστροφή του αγγίζει τα όρια του τραγικού. Γιατί έχει μία διαίσθηση την ώρα της κρίσης. Κι αυτή τον κάνει να φτάνει στην καυτή ρήση: «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα».

            Ο Σόιμπλε και οι λοιποί ευρωπαίοι είχαν και έχουν ασθενή μνήμη όμως. Μας κούνησαν το δάκτυλο, αλλά το μεγάλο έγκλημα που διέπραξαν εις βάρος μας, ξεκίνησε πριν από μερικούς αιώνες, από τότε που η μεγάλη ντροπή του παπισμού, ο Ιννοκέντιος ο 3ος (αυτός απ’ ό,τι θυμάμαι), με την τέταρτη σταυροφορία διέλυσε την Ελλάδα και την έκανε Φραγκοκρατούμενη. Αν ρίξουμε μία ματιά προς τα πίσω, θα νιώσουμε τον άνεμο να σηκώνει τα σκουπίδια της Ευρώπης (λογής-λογής τιτλούχους) και να τ’ αποθέτει στο χώρο που λέγεται Ελλάς και μόλις τ’ αποθέσει πάλι να σηκώνεται και να τα σκορπίζει. Βέβαια δεν σταθήκαμε κι εμείς αμέτοχοι σ’ αυτό το μάζεμα και σ’ αυτό το σκόρπισμα. Την εποχή αυτή κι εμείς πολύ σαβούρα είχαμε στους κόλπους μας. Ας μη ρίχνουμε όλα τα βάρη στην Ευρώπη. Βάλαμε κι εμείς το χέρι μας σ’ αυτή την υπόθεση. Δικοί μας οι Αλέξιοι Κομνηνοί, δικοί μας οι Καντακουζηνοί, δικοί μας και οι Λέοντες Σγουροί. Χωρίς αυτούς η Φραγκοκρατία θα ήταν ανύπαρκτη, δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτήν. Τώρα που μιλάμε ξέρουμε πόσο ρόλο παίζει μία άλλη ρήση του λαού: «Κάστρο χωρίς ρουφιάνο δεν παίρνεται». Και είναι αλήθεια πως η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα στάθηκε με τα κάστρα της – αυτά σκυθρωπά ορθώθηκαν στο γαλανό μας ουρανό από κάτω, και ορθώθηκαν γιατί το θελήσαμε, γιατί την ώρα του χαμού δεν σφίξαμε το δεμάτι τα ξύλα, το σκορπίσαμε. Να γιατί τα ερείπια των λογιών-λογιών κάστρων μένουν για να θυμίζουν τη συνεργασία μας με τον εχθρό. Και η συνεργασία αυτή είναι μία ντροπή που δεν ξεπλένεται. Εμείς όμως, επειδή έχουμε ασθενή μνήμη, τα κάστρα αυτά τα θαυμάζουμε αντί να πάρουμε μία βαριοπούλα και ν’ αρχίζουμε να τα γκρεμίζουμε.

             Πολλά πρέπει να αφαιρέσουμε, πολλά ν’ αναθεωρήσουμε, πολλά να γκρεμίσουμε, για να βρούμε κάποια ισορροπία. Ο Ιννοκέντιος ο 3ος, ο μεγαλύτερος πάπας του Μεσαίωνα, αυτό το άθλιο υποκείμενο, θα φανεί ένας καιροσκόπος, ένας μοχθηρός, έναν υπολογιστής, που δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα προκειμένου ν’ αυξήσει το ποίμνιό του και τον παρά του. Ο Rene Grousset, στην ιστορία των σταυροφοριών, φροντίζει και ξεπλένει τον Ιννοκέντιο τον 3ο και κατ’ επέκταση και το έγκλημα της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. Δεν είναι φυσικά ο μόνος ευρωπαίος που συσκοτίζει το μέγα έγκλημα που διαπράχθηκε κατά του Έλληνα.

            Όχι μόνο με τη Φραγκοκρατία στην Ελλάδα αλλά γενικότερα και με τις τέσσερις σταυροφορίες, ο ευρωπαϊκός συρφετός χόρτασε την πείνα του, γέμισε τα μουσεία του με τον ελληνικό πλούτο και όχι μόνο, έσφαξε με το λάβαρο του σταυρού, κάθισε σαν κουρνιαχτός στον μαρτυρικό τόπο επί αιώνες.

            Αυτός ο ίδιος κουρνιαχτός μερικούς αιώνες αργότερα, δια του Σόιμπλε, μας κούνησε το δάκτυλο.

            Και στον παράδεισο που είσαι τώρα Σόιμπλε, βάστα γερά! Γιατί εμείς είμαστε για την κόλαση!

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος – Λέων Τρότσκι  

Στου Λάκη στο "No Name"

Στου Λάκη στο "No Name"

 

Την οδό Σύρου την γνωρίζουμε διότι επί αυτής τον αρχαίο καιρό, ο Τσιρώνης είχε τον φούρνο του. Αν όχι ο παλιότερος, σίγουρα ένας από τους παλιότερους φούρνους στο Γαλάτσι. Για όσους δεν γνωρίζουν, βρισκόταν βόρεια από το βενζινάδικο της Shell (Πρωτοπαπαδάκη και Βενιζέλου).

Λίγο χαμηλότερα από τον Τσιρώνη, -πάντα επί της οδού Σύρου- στην πολυκατοικία των αδελφών Σπυρόπουλων, για πολλά χρόνια, εκεί που σήμερα είναι ένα σούπερ μάρκετ, λειτουργούσε συνεργείο για Maserati. Ανατολικά από το συνεργείο, η μαρκίζα του μεγάλου καταστήματος έγραφε «No Name». Την ίδια εποχή, «No Name» λεγόταν και το ροκ κλαμπ κοντά στη Μιχαλακοπούλου. DJ, όπως και στην «Μπανάνα» της Νάουσας στην Πάρο, ήταν φυσικά ο Manos. Ήταν η εποχή της ροκ.

Το δικό μας «No Name», αυτό επί της Σύρου, ήταν στέκι για όσους έπαιζαν μπιλιάρδα, για τους φρουτέμπορους (τζογαδόρους στα φρουτάκια) και τους σοβαρούς πότες. Στα μπιλιάρδα, οι παίκτες ήταν σαφώς υποδεέστεροι από τα μεγαθήρια της υπόγας του Αλέκου (στη Φιγαλείας), διότι κανείς τους δεν ήταν της κλάσης του Γλού-Γλού, ή του Γιώργη Θεοχάρη. Συνεπώς δεν γινόντουσαν μάχες επικές αλλά χλιαρές.

Στο βάθος του μαγαζιού, υπήρχαν στη σειρά τα μηχανάκια με τα φρούτα και οι φρουτέμποροι τζόγαραν τον πόνο τους. Τι μπανάνες τσικίτα, τι φράουλες, τι μήλα και αχλάδια, τι καρπούζια και πεπόνια, το μαγαζί διέθετε τεράστια ποικιλία από φρούτα όλων των εποχών του έτους. Φρούτα λαχταριστά αλλά μάλλον ακριβά για τους παθιασμένους φρουτέμπορους.

Αντικριστά από την είσοδο του μαγαζιού, στο βάθος, ήταν το μπαρ. Καθαρά ποτά, καθαρή μουσική, καφέδες εξαιρετικοί και όλα αυτά από τον υπεύθυνο του μπαρ, τον Λάκη. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, το μπαρ γέμιζε από κόσμο. Στη μπάρα οι λίγοι και οι πολλοί πέριξ αυτής άφηναν το αλκοόλ να ρέει στον οισοφάγο τους και σταδιακά άρχιζαν οι βαριές κουβέντες. Τις κουβέντες του ποδοσφαίρου τις όριζε ο Μήτσος, γαύρος φανατικός και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, και γινόταν το έλα να δεις. Τις καραβίσιες κουβέντες τις ξεκινούσε ο ναυπηγός και το τεχνικό τμήμα της εταιρείας του που το στελέχωναν ο τεχνικός αυτοματοποίησης -ένας αθεράπευτα δεξιός- ένα ηλεκτρολόγος κι ένας άλλος ηλεκτρονικός. Σ’ αυτές, συμμετείχε και ο στρατηγός Απόστολος. Κατά τρόπο παράδοξο, ο στρατηγός που γνώριζε καλά τις τακτικές του πολέμου, ορμήνευε τους θαλασσοδαρμένους τεχνικούς της θάλασσας. Όχι μόνο για το αντικείμενο της δουλειάς τους αλλά ακόμα τους ανέλυε τα χούγια του Πουνέντη, ή του Όστριαγαρμπή!

Ο Ηλίας, έπινε ήσυχα το ουίσκι του και άκουγε τις βαριές κουβέντες με στωικότητα. Και τι να έκανε; Να τους έβαζε όλους πάνω στο ανάκλιντρο του ασθενή για εξέταση;

Σε αυτό το κλίμα, ο ναυπηγός πάλι, κοιτούσε κατά την είσοδο του μαγαζιού από συνήθεια, διότι κάθε τόσο έκανε ρεσάλτο η καλή του η Άλεξ για να λιώσει στο αλκοόλ επειδή ο καλός της -όπως νόμιζε- δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Πράγματι, στο μπαρ του Λάκη εκτός από τα καθαρά ποτά και την καλή μουσική, υπήρχε και πόνος αβάσταχτος.

Αυτά όλα όμως τα διέλυε ο καραφλός ανήρ όταν εμφανιζόταν στο μπαρ. Συνήθως καθόταν στη μπάρα κι άρχιζε αμέσως την δίχως σταματημό κουβέντα με τον άλλο του εαυτό. Κάποια φορά τον είχα ακούσει, αφού είχε κατεβάσει το ουίσκι του, να κοιτάζει μπροστά του στο κενό και να ρωτά τον Keith Richards: «Mπορείς να μου πεις τι σε έπιασε εκείνο τον Αύγουστο στη Μύκονο και κυκλοφορούσες με παλτό;».

==========

Στη μνήμη του Λάκη Σπαγάκου, του καλύτερου μπάρμαν που είχε ποτέ η πόλη μας.  

 

 

 

 

 

Πεζοπόρος 

Επιστροφή στα άγια τσιμέντα

Επιστροφή στα άγια τσιμέντα

 

Περισσότερο από μήνα έλλειψα από την πολύπαθη πόλη μας. Δε μπορώ να πω ότι μου ράγισε τη καρδιά η μεγάλη απουσία μου. Εξ άλλου, αυτό το διάστημα βρέθηκα στο όμορφό νησί μου, φύτεψα μερικά δέντρα, μπόλιασα κάποια άλλα, έκανα περιπάτους δίπλα στο κύμα αναπνέοντας ιώδιο και οξυγόνο, ή πήγαινα στην καταπράσινη και αμόλυντη εξοχή. Όταν βρίσκεσαι έξω από την πόλη μας, πολλά είναι τα οφέλη για το σώμα και το πνεύμα.

Στο διάστημα αυτό, αν κάτι μου έλλειψε, ήταν η γκρίνια και η μιζέρια ορισμένων που τίποτα δεν τους ικανοποιεί. Την κλάψα αυτή λοιπόν αναζήτησα ευθύς σαν πάτησα εκ νέου στα γενέθλια τσιμέντα (αλλοτινά χώματα). Και τι έκανα; Μα τι άλλο; Επισκέφτηκα το σοφιστικέ καφέ της πόλης μας, αυτό που είναι δίπλα από το Hasta Luego. Το Hasta Luego έχει θεσπέσιο καφέ, αλλά και η έδρα της διανόησης έχει καλό καφέ αλλά και συζητήσεις, αναλύσεις, ενίοτε ομηρικούς καβγάδες, Όταν μάλιστα τα πάθη φουντώνουν, ορισμένοι θαμώνες του Hasta Luego πλησιάζουν δειλά-δειλά τον χώρο της διανόησης για ν’ αφουγκραστούν τον παλμό της πόλης. Ένας από αυτούς και ο «καλαματιανός», ένας άλλος ο «κορίνθιος». Περίεργοι και οι δυο τους (μήπως είναι κομμουνιστές;) ρουφάνε γνώσεις όπως ο λαφιάτης καλή ώρα ρουφάει γάλα από την καρδάρα. Όσοι δεν πλησιάζουν, γίνονται θεατές τιτάνιων μονομαχιών στο "φεύγα" και στο "πλακωτό" όπου ο ναύαρχος συνομιλεί με το ζάρι, ή ο κ. καθηγητής χτυπά ανελέητα τους αντιπάλους του, όλους πλην του γνωστού φωτορεπόρτερ.  

Το καινούργιο όμως θέμα που απασχολεί έναν πρόεδρο για παράδειγμα, είναι αν το πάρκινγκ στο Παλαιό Τέρμα θα φιλοξενεί περιστασιακά τα οχήματα ή αν κάποιοι θα παρκάρουν σε αυτό μόνιμα τα οχήματά τους. Και αν συμβαίνει το δεύτερο, μήπως θα πρέπει ο δήμαρχος να επέμβει;

Τέτοια σοβαρά θέματα ταλανίζουν τη πόλη μας. Φτιάχνει θέσεις πάρκινγκ ο δήμαρχος, αρχίζει ο πόλεμος, δεν φτιάχνει πάρκινγκ, πάλι πόλεμος, κατηγορίες και ό,τι άλλο φαντάζεται κανείς. Αυτά όλα όμως εκ του μακρόθεν, διότι αν τύχει και συναντήσουν τον δήμαρχο στο δρόμο, σε ένα γκαλά, ή όπου αλλού, σπεύδουν να του φιλήσουν το χέρι λες και είναι δεσπότης.

Είναι ο δήμαρχος δεσπότης; Όχι, δεν είναι. Ξέρει κι αφουγκράζεται τον πολίτη, είναι πανταχού παρών και «τα πάντα πληρών», έχει καταφέρει με την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, και διέλυσε τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα, ή μάλλον, ενοποίησε τις ιδεολογικές αντιθέσεις. Ό,τι κι αν του προσάπτουν ορισμένοι κύκλοι, το κάνουν από συνήθεια, δεν έχουν οι αντιρρήσεις τους κάποιο λογικό υπόβαθρο, παρά μικροπολιτικό.

Η αγαπητή κατά τ’ άλλα διανόηση, ας φύγει από τα ίδια και τα ίδια και ας μιλήσει για σοβαρότερα θέματα, ας ανοίξει θέματα με τους Έλληνες φιλοσόφους, ας μιλήσει για τους συμβολισμούς της Μυθολογίας, για το ρόλο της εκκλησίας (για παράδειγμα) στην επανάσταση του1821, για τα εθνικά μας παραμύθια (Κρυφό Σχολειό κ.ά.), για το αν το σύμπαν διαστέλλεται ή συστέλλεται, ή πάλι αν η ύλη είναι αρχή ή αποτέλεσμα, ή ακόμα για την τεχνική νοημοσύνη και αν μπορούν οι μηχανές ν΄ αποκτήσουν συναισθήματα. Τόσα ωραία θέματα υπάρχουν και η διανόηση ασχολείται με τη μιζέρια της πολιτικής – που στην Ελλάδα δεν υφίσταται καν πολιτική.

Το Σάββατο το πρωί, έπειτα από απουσία ενός μήνα, θα δώσω το παρών στην καθιερωμένη μάζωξη για να φουντώσω κι εγώ από συναισθήματα. Εσύ «καλαματιανέ» θα δώσεις το παρών;

 

 

 

Πεζοπόρος (Λεωνίδας Τρότσκι) 

Ν τ ρ ο π ή σας «αριστερούληδες» του Κονκλάβιου

Ν τ ρ ο π ή  σας «αριστερούληδες» του Κονκλάβιου

 

Λένε … το να μπορείς να διαβάζεις είναι και τέχνη, πέραν των άλλων….. Οπότε, μερικοί (ευτυχώς δηλαδή που είναι μερικοί), όμως την φασαρία οι μερικοί την κάνουν συνήθως, οι ολίγοι, όπως για παράδειγμα ένας άδειος τενεκές -που σαν τον χτυπήσεις- κάνει φασαρία, έτσι και οι άδειοι πνευματικά ενοείται συμπολίτες μας, που δηλώνουν , ή μάλλον έχουν το θράσος και δηλώνουν «αριστεροί», ολίγοι όπως προείπα κατά τον αριθμό, διάβασαν ένα άρθρο μίας κυρίας, αλλά δεν κατάλαβαν τι ακριβώς έγραφε, οπότε, την δαιμονοποίησαν για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους, κάνοντας φυσικά φασαρία, ή μάλλον οχλαγωγή, μια λέξη που την προτιμώ.  

Και σε μένα έχει τύχει πολλές μάλιστα φορές και έχω διαβάσει πράγματα, βιβλία κτλ. Και δεν έχω καταλάβει τι λένε. Για παράδειγμα, τον Μάρξ ας πούμε, ενώ είναι ευκολοδιάβαστος, δεν τον καταλαβαίνω, οπότε, κάθομαι στην άκρη και δεν πέφτω σε ανούσιες αναλύσεις. Αυτοί βέβαια που τον αναλύουν, ούτε κατά διάνοια πήραν χαμπάρι τι έλεγε και έγραφε, όμως, για να μην τους πούνε αδαείς, αναλύουν την άγνοιά τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που χιλιάδες ερμηνείες μιλάνε για τον μαρξισμό και η κάθε ανάλυση προτάσσει την δική της αλήθεια, κατηγορώντας όλες τις άλλες αναλύσεις. Χαθήκαμε στην ανάλυση αδέρφια μου αλήτες πουλιά!

Εκεί στο Κονκλάβιο, που ειρήσθω έν παρόδω, είχα αναφέρει ότι δεν θα ασχοληθώ άλλο, ασχολούμαι όμως επειδή διακαώς περιμένουν αρκετοί συμμετέχοντες σε αυτό την θέση μου, και με πάθος έλεγαν μπροστά μου: να δούμε τώρα τι θα γράψει ο Πεζοπόρος! Τι να γράψω αλήθεια; Τα χάλια σας (μας); Σε σένα το λέω αριστερούλη που παλαιότερα υποστήριζες με θέρμη τους πλειστηριασμούς των τραπεζών, και τώρα βρήκες άλλο πεδίο τάχα μου να κουβεντιάσεις: το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας. Εσύ, όσο και ο άλλος αριστερούλης, που έχετε την αναίδεια και ρίχνετε ευθύνες για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας σε έναν συνάνθρωπό σας, μόνο και μόνο επειδή κατ’ επιλογή του δεν θέλει παιδιά. Εγώ έχω δύο παιδιά σύντροφοι της συμφοράς, έ και; Άλλοι συμπολίτες μας έχουν ένα παιδί, τρία, τέσσερα, η και κανένα, δεν είναι δικαίωμά τους; Δηλαδή μήπως θέλετε να γεννοβολάνε οι γυναίκες 10 και 12 παιδιά για να γίνεται η Φρειδερίκη κουμπάρα της οικογένειας; Έτσι βλέπετε εσείς τη γυναίκα; Σαν μηχανή παραγωγής; Μήπως είστε κρυφό-βασιλόφρονες και μας το κρύβετε;

Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό, το κυριώτερο είναι το πως, με τι δικαίωμα εσείς κρίνετε τον ιδιωτικό βίο ενός συμπολίτη σας. Από που πήρατε τέτοιο δικαίωμα αριστεροί της συμφοράς; Ντροπή σας! Δεν θέλω ν’ ασχοληθώ άλλο με την πνευματική σας «διαύγεια», αλλά όταν κοιτάξετε το είδωλό σας στον καθρέπτη σας, φτύστε τον…… μην τον ματιάσετε. Και φυσικά, να ζητήσετε συγνώμη από έναν άνθρωπο που προσβάλατε βάναυσα. Αλλά θα πει κάποιος; Από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. 

Το ότι αυτός ο άνθρωπος είναι γυναίκα, και μάλιστα κατά το παρελθόν έχει δεχθεί κι άλλες αναίτιες λεκτικές επιθέσεις, θα πρέπει να σας προβληματίσει περισσότερο. 

leonidas Trotskis (τσεκουρωμένος από τον Στάλιν) - Πεζοπόρος