Η σκέψη είναι πάντα παλιά

Αυτοί που σκέφτονται πολύ, είναι πολύ υλιστές γιατί η σκέψη είναι κάτι το υλικό. Η σκέψη είναι τόσο ύλη, όσο ύλη είναι το πάτωμα, ο τοίχος, το τηλέφωνο. Η ενέργεια που λειτουργεί μέσα σ’ ένα πρότυπο, γίνεται ύλη. Υπάρχει η ενέργεια και υπάρχει και η ύλη. Αυτό είναι όλη η ζωή. Μπορεί να νομίζουμε ότι η σκέψη δεν είναι κάτι το υλικό, αλλά είναι. Η σκέψη είναι ύλη όπως και η ιδεολογία. Όπου υπάρχει ενέργεια γίνεται ύλη. Η ύλη και η ενέργεια αλληλοσυνδέονται. Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο, και όσο πιο πολλή αρμονία υπάρχει μεταξύ τους, όσο πιο πολλή ισορροπία, τόσο πιο ενεργά είναι τα εγκεφαλικά κύτταρα. Η σκέψη έχει στήσει αυτό το μοντέλο της ευχαρίστησης, του πόνου, του φόβου και λειτουργεί μέσα του εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν μπορεί να σπάσει αυτό το μοντέλο αφού η ίδια το έχει δημιουργήσει.

        Η σκέψη δεν μπορεί να δει ένα καινούργιο γεγονός. Μπορεί αυτό να γίνει κατανοητό από τη σκέψη αργότερα, λεκτικά, αλλά η κατανόηση ενός καινούργιου γεγονότος δεν είναι πραγματικότητα για τη σκέψη. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να λύσει ένα ψυχολογικό πρόβλημα. Η σκέψη δεν είναι ποτέ καινούργια, όσο έξυπνη και αν είναι, πονηρή, όσο πολυμαθής, όποια και να είναι η δομή που έχει δημιουργήσει μέσω της επιστήμης, μέσω ηλεκτρονικών εγκεφάλων, μέσω εξαναγκασμού ή ανάγκης, και άρα δεν μπορεί ποτέ να απαντήσει σε οποιοδήποτε μεγάλο και πραγματικό σημαντικό ερώτημα. Ο «παλιός» εγκέφαλος δεν μπορεί να δώσει λύση στο τεράστιο πρόβλημα της ζωής.

        Η σκέψη εξαπατά, γιατί μπορεί να εφεύρει το οτιδήποτε και να βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν, μπορεί να μας ξεγελάσει με τα πιο εκπληκτικά κόλπα και άρα δεν μπορούμε να την εμπιστευόμαστε. Αλλά αν καταλάβεις τη δομή του πως σκέφτεσαι, γιατί σκέφτεσαι, τις λέξεις που χρησιμοποιείς, τον τρόπο συμπεριφοράς σου στην καθημερινή σου ζωή, τον τρόπο με τον οποίο μιλάς στους ανθρώπους, τον τρόπο με τον οποίο φέρεσαι στους ανθρώπους, τον τρόπο που περπατάς, τον τρόπο που τρώς – αν κατανοήσεις όλα αυτά τα πράγματα τότε το μυαλό σου δε θα σε παραπλανήσει, γιατί τότε δεν υπάρχει τίποτε να παραπλανηθεί. Ο νους τότε δεν είναι κάτι που απαιτεί, που υποδουλώνει, γίνεται απρόσμενα σιωπηλός, ευπροσάρμοστος, ευαίσθητος, μοναχικός, και σε αυτή τη κατάσταση δεν υπάρχει εξαπάτηση ή τίποτε άλλο παρόμοιο.

        Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι όταν είσαστε σε μία κατάσταση απόλυτης προσοχής, ο παρατηρητής, αυτός που σκέφτεται, το κέντρο, το «εγώ», σταματάει να υπάρχει; Σ’ αυτή την κατάσταση η σκέψη αρχίζει να σβήνει, μέχρι να εξαφανιστεί.

        Αν κάποιος θέλει να δει κάτι πολύ καθαρά, πρέπει το μυαλό του να είναι πολύ ήρεμο, χωρίς προκατάληψη, φλυαρία, συζήτηση, εικόνες – όλα αυτά πρέπει να μπουν στην άκρη, για να «δει». Και μόνο μέσα σε σιωπή είναι που μπορείτε να παρακολουθήσετε την αρχή της σκέψης, όχι όταν ψάχνετε, όταν έχετε απορίες, περιμένοντας για μία απάντηση. Έτσι, λοιπόν, μόνο όταν είστε εντελώς σιωπηλός, όταν όλο σας το «είναι» είναι τελείως σιωπηλό, και έχοντας αναρωτηθεί για το «ποια είναι η αρχή της σκέψης», τότε μόνο θα αρχίσετε να βλέπετε, μέσα από τη σιωπή, πως παίρνει μορφή η σκέψη.

Όταν υπάρχει η συνείδηση του πως γεννιέται η σκέψη, τότε δεν υπάρχει ανάγκη να ελέγξεις τη σκέψη. Ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο και πάρα πολύ ενέργεια σ’ όλη μας τη ζωή, όχι μόνο στο σχολείο, προσπαθώντας να ελέγξουμε τη σκέψη μας. Υπάρχει μία συνεχής μάχη μεταξύ της μίας και της άλλης σκέψης, της μίας επιθυμίας και της άλλης, της μίας απόλαυσης, που υπερισχύει όλων των άλλων. Αλλά όταν υπάρχει συνείδηση της αρχής της σκέψης, τότε δεν υπάρχουν αντιφάσεις στη σκέψη.

Όταν ακούσετε μία δήλωση όπως «η σκέψη είναι πάντα παλιά» ή «ο χρόνος είναι πόνος», η σκέψη αρχίζει να τη μεταφράζει και να την ερμηνεύει. Αλλά η μετάφραση και η ερμηνεία αυτή βασίζεται στη γνώση και την εμπειρία του χθές, έτσι λοιπόν θα ερμηνεύετε μονότονα σύμφωνα με την διαμόρφωσή σας. Αν όμως κοιτάξετε αυτές τις φράσεις και δεν τις ερμηνεύσετε, αλλά απλά τους δώσετε την πλήρη φροντίδα σας (όχι τη συγκέντρωσή σας) θα ανακαλύψετε ότι δεν υπάρχει ούτε παρατηρητής ούτε παρατηρούμενο, ούτε σκεφτόμενος ούτε σκέψη. Μην πείτε «ποιο άρχισε πρώτα;». Είναι ένα έξυπνο επιχείρημα που δεν οδηγεί πουθενά. Μπορείτε να παρατηρήσετε στον εαυτό σας ότι όσο δεν υπάρχει σκέψη – που δεν σημαίνει μία κατάσταση αμνησίας ή κενού, όσο δεν υπάρχει σκέψη που να παράγεται από τη μνήμη, την εμπειρία ή τη γνώση, που ανήκουν όλες στο παρελθόν, δεν υπάρχει καθόλου σκεφτόμενος. Αυτό δεν είναι καμία φιλοσοφική ή μυστικιστική υπόθεση. Ασχολούμαστε με πραγματικά γεγονότα, και θα βεβαιωθείτε ότι, αν έχετε προχωρήσει μέχρι εδώ, θα αντιδράσετε σε μία πρόκληση, όχι με τον παλιό εγκέφαλο, αλλά με έναν εντελώς καινούργιο.

 

 

 

…