12 o'clock ...

Μεγάλη Εβδομάδα και ο λαμπρός Ήλιος διώχνει μακριά κάθε θλίψη από τις απώλειες αγαπημένων ανθρώπων. Η Ζωή συνεχίζεται, σου λένε οι καυτές ακτίνες του που πέφτουν στη γη και πυρώνουν τις καρδιές. Ναι, η Ζωή προχωρά και οι άνθρωποί μας, ειδικότερα αυτοί που έφυγαν νωρίς, ζούν ανάμεσά μας, βρίσκονται παντού, στη λαμπρή μέρα, στη χαρά και στη λύπη, στο γιορτινό τραπέζι, στην άδεια καρέκλα τους. Είναι ριζωμένοι στην καρδιά μας που πονά, στο μυαλό μας, στο Είναι μας. Οι άνθρωποι που έφυγαν είμαστε εμείς στον αέναο κύκλο της Ζωής.

Και βγαίνει αυτός ο υπέροχος ‘Ήλιος να μας υπενθυμίζει ότι, η Ζωή μας είναι συναρπαστική ακόμα και μέσα από τις απώλειες, μέσα από την λύπη και την οδύνη. Κι εμείς τι κάνουμε βιώνοντας όλη αυτή την μαγευτική πραγματικότητα; Σκοτωνόμαστε μεταξύ μας! Ναι, μπαίνουν ανάμεσά μας οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, τα κοινωνικό-πολιτικά συστήματα, τα γήπεδα και οι ομάδες, όλη αυτή η σαβούρα που κάκιστα ονομάζουμε ζωή, διότι κάθε άλλο από Ζωή είναι. Όλη αυτή η σύγκρουση που επιφέρουν οι πλαστές αντιθέσεις μας, εξισώνει θύτες και θύματα, διότι αυτή είναι η δουλειά της. Προϊόν καθυστερημένης νοητικής λειτουργίας είναι η σύγκρουση και φυσικά καθυστερημένοι νοητικά είναι όσοι την συντηρούν και την διαιωνίζουν.

Και υποκριτές φυσικά. Δεν αντέχει την αλήθεια ο άνθρωπος αλλά το ψέμα το θεοποιεί, Ο κάθε καλυμμένος υποκριτής, ευαγγελίζεται τον κόσμο μέσα από τη δική του σκοπιά, ο ψεύτης χριστιανός σκύβει και φιλά ζωγραφιές δήθεν συγκινημένος και βλάπτει τον πλησίον του σε κάθε ευκαιρία, ο ψεύτης ιδεολόγος, θέλει να πάρει την θέση άλλου ψεύτη ιδεολόγου στην εξουσία για να χορτάσει τη φτώχεια της άδειας ψυχής του. Οι υποκριτές, φαινομενικά διαφέρουν ώς προς τους στόχους τους, αλλά επί της ουσίας είναι ακριβώς ίδιοι, Φαρισαίοι στο έπακρο.

Κοιτάζοντας την ανθρώπινη παράνοια ο τροφοδότης της Ζωής Ήλιος, γελά, σκάει από τα γέλια με την ανθρώπινη κουτοπονηριά και αδιαντροπιά, άλλες φορές πάλι, στέκεται απαθής και περιμένει να ειδεί μέχρι που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη σκέψη. Δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τ’ ανθρώπινα ο Φωτοδότης Δημιουργός, μα σαν το κάμει, απορεί, τι λάθος έκανε και ο άνθρωπος βγήκε μισάνθρωπος, βγήκε σκάρτος.

Έρχονται κάτι μέρες σαν κι αυτές κι αναλογίζεσαι ποιος είναι ο σκοπός και ποια η ουσία. Από που ξεκίνησε ο άνθρωπος και που πηγαίνει. Ας είναι, οι υποκριτές του Κόσμου εύχονται Καλή Λευτεριά, τάχα μου, οι καταπιεσμένοι χωριάτες, που δεν θα πάνε όλοι στα χωριά τους να βρωμίσουν τον καθαρό αέρα της ελληνικής υπαίθρου, και αγανακτούν. Αγανάκτησε χωριάτη, αλλά δίπλα σου, ο ξεχασμένος από τη ζωή, ο πεινασμένος, ο πρόσφυγας, ο κάθε άνθρωπος επί της γης που υποφέρει, θα ευχηθεί με τη δύναμη της ψυχής του Καλή Ανάσταση, είτε πιστεύει σε θεούς πλαστούς είτε όχι. Διότι η Ανάσταση του ανθρώπου ίσως να ‘ναι κι ο σκοπός της Ζωής.