Εκεί στο ίντερνετ καφέ, γιατί φλυαρείτε και δεν λέτε απολύτως τ ί π ο τ α;

Κοκορομαχίες στο ίντερνετ καφέ!

 

Σήμερα το σαββατιάτικο πρωινό, πήγαμε με φίλο μου έπειτα από καιρό στο ίντερνετ καφέ να παίξουμε το τάβλι μας. Εκεί που πίναμε τους βυζαντινούς μας καφέδες και ρίχναμε τα ντόρντια και το άσσο-τρία, γκαντεμιά στη γκαντεμιά δηλαδή, να ‘σου στο βάθος, στον διάδρομο, οχλαγωγή. Πάλι οι παλαβοί μαζεύτηκαν; Ρώτησα με την αφέλεια που με διακρίνει τον συμπαίκτη μου. Αυτός, μόλις είχε ρίξει πεντάρες και μου σφράγισε το δικό μου τριάρι, ήταν απορροφημένος στο να μου κάνει εξάπορτο και δεν άκουσε την ερώτηση μου που την επανέλαβα: Πάλι οι παλαβοί μαζεύτηκαν να λύσουν τα προβλήματα της κοινωνίας; Την ώρα εκείνη εγώ έφερα τριάρες κι έμεινα μετέωρος δίχως να μπορώ να παίξω την καταραμένη ζαριά μου, μα πάνω στη σύγχυσή μου τον άκουσα να λέει: Αυτοί οι γραφικοί τύποι, δεν κατανοούν ότι από τη στιγμή που είναι μέρη των προβλημάτων δεν μπορούν να τα λύσουν.

Ενώ έχασα γρήγορα το «Φεύγα» και πηγαίναμε για το «Πλακωτό», οι τύποι αυτοί - για λόγο που αγνοώ, έφυγαν από τον διάδρομο και κάθισαν σχεδόν δίπλα μας. Όταν μαζεύονται 10-12 νοματαίοι, δεν τους λές και λίγους. Ειδικότερα όταν σφυροκοπάνε με ανοησίες το μυαλό σου που είναι απασχολημένο στο να μην σου πλακώσει την παραμάνα ο αντίπαλος. Δίπλα μας, καθόντουσαν ήσυχα δυό τύποι, ο ένας είναι καθηγητής όπως έχω ακούσει, ο άλλος δεν ξέρω τι καπνό φουμάρει, μέσα στο μαγαζί, έλιωνε στο τάβλι ο ναύαρχος μ’ ένα φίλο του, το κορίτσι πηγαινοερχόταν με τον δίσκο γεμάτο καφέδες και νερά, οπότε, εκεί κάπου στην οχλαγωγή, έσκασε μύτη και ο πρόεδρος. Ακούγοντας εγώ τη φράση: καλώς τον πρόεδρο, έστρεψα τη ματιά μου και αντικρύζω έναν νεώτερο απ’ όλους τους οχλαγωγούντες να κάθεται και να τους καλημερίζει όλους. Αυτόματα, η οχλαγωγή σταμάτησε κι άπαντες κρεμόντουσαν από τα χείλη του.

Βάλε το θέμα πρόεδρε, τόλμησε να ψελλίσει ένας από την ομήγυρη. Πριν δώσει το θέμα προς συζήτηση ο πρόεδρος, αφήνω τις διπλές που έφερα άπαιχτες και ρωτάω τον συμπαίκτη μου: αυτούς τους ξέρεις; Δεν τους ξέρω, απλώς έχω ακούσει τα ονόματά τους κι άλλες φορές, να αυτός που μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο, είναι ο γιός του Δαίδαλου, αυτός εκεί πέρα με το σακάκι, είναι σύμβουλος του Δημάρχου, αυτοί εκεί οι δυό είναι κουκουέδες, αυτός με την τραγιάσκα είναι συριζαίος και νομίζω και οργανοπαίκτης, αυτοί οι άλλοι δυό είναι αριστεροί όπως λένε, αυτός που κάθεται μόνος του παραδίπλα, είναι ο Νικολάκης, κομμουνιστής ανένταχτος, αυτός στην άκρη, ήταν λένε νομαρχιακός σύμβουλος, νομάρχης, κάτι τέτοιο, δεν ξέρω με ακρίβεια, αλλά για παίξε τις διπλές σου.

… Όλοι αυτοί μιλάνε τόση ώρα και δεν λένε απολύτως τίποτα. Πριν τους ακούγαμε από μακριά να κάνουν κριτική στην πρόεδρο, τώρα σαν ειδικοί που είναι αναλύουν το θέμα με τους Ρομά στο Πέραμα. Υπάρχει άραγε κάτι που δεν γνωρίζουν; Τους έχεις ακούσει ποτέ να λένε «δεν ξέρω;».

… Σημασία δεν έχει τι λένε μιάς και δεν λένε τίποτα, ρίξε τη ζαριά σου και παράτα τους, εγκλωβισμένοι άνθρωποι είναι, δυστυχείς, επαρμένοι μέχρι το κεφάλι τους, μην τους δίνει σημασία.

… Δεν τους δίνω, αλλά δεν σέβονται κιόλας λές και το μαγαζί είναι δικό τους. Στα σοβαρά δηλαδή, αυτοί πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο;

… Έλα, πάει κι αυτό, 3-0 είμαστε, άντε να σου πάρω και τις πόρτες διπλές να τελειώνουμε, ν’ απολαύσουμε κι εμείς με ρέγουλα την διανόηση του Γαλατσίου.

.. Άστο, το παρατάω, ας ακούσουμε λοιπόν τι έχουν να πουν οι ειδικοί επί παντός!

… Ό,τι και να πούν χαμένοι μέσα στον υλισμό είναι, δεν τους βλέπεις; Έχουν χαθεί όλοι τους στην ανάλυση.

… Ναι, δεν έχεις άδικο, στην ανάλυση και στο λέγειν του τίποτα βρίσκονται. Με αυτούς σαν πολιτικούς αντιπάλους, βλέπω τον Δήμαρχο στις επόμενες εκλογές (αν δεν πάει για βουλευτής όπως ακούγεται από τους ψιθυριστές της πόλης) να παίρνει πάνω από 75% κάνοντας τζόκινγκ στο Άλσος του Βέϊκου.

… Και το «Χάος» που λές, τι θα κάνει, θα βρεί ανταπόκριση στο πολιτικό γίγνεσθαι ή θα σκάσει μία ακόμα προεκλογική φούσκα;

… Κοίταξε να δείς, το «Χάος» έχει τάξη, ξέρει πολύ καλά τι θέλει, αλλά αυτό το κάτι απαιτεί νοημοσύνη, ωριμότητα, αλλά τα στοιχεία αυτά είναι άγνωστα στον μαζάνθρωπο, που διαρκώς βρίσκεται σε σύγκρουση, πρώτα με τον εαυτό του και φυσικά με ό,τι κινείται στον χώρο και στον χρόνο.

… Τέλος πάντων, ας τ’ αφήσουμε αυτά γι’ άλλη ώρα, τι λές, πάμε να φύγουμε να γλυτώσουμε παρακμιακές καταστάσεις;

… Ναι, πάμε, αλλά αύριο το βράδυ, ναι την Κυριακή, ας πάμε στο «Gallo», όχι μόνο για τον καλύτερο καφέ που έχει στην πόλη ή την ησυχία, μα θα ‘ρθουνε και κάτι φίλοι να κουβεντιάσουμε τα του Χάους θέματα.

… Εντάξει, θα έρθω κι εγώ, να φέρω μαζί μου κι ένα φίλο μου κομμουνιστή;

… Φέρε, αλλά εμείς δεν θέλουμε οπαδούς, καταλαβαίνεις, όλοι αυτοί φοράνε παρωπίδες και βλέπουν μονοδιάστατα, έχουν μονάχα ένα προτέρημα, είναι καλοί άνθρωποι!