Παλαιό τέρμα - Ζαχαροπλαστείο Νάταλι

Με αφορμή μία ωραιότατη ασπρόμαυρη φωτογραφία που βλέπετε πιο κάτω, σκέφτηκα να γράψω δυό πράγματα σαν γέννημα-θρέμμα της πόλης πού ‘μαι κι εγώ. Ασφαλώς και δεν είμαι σοφός όπως αρκετοί έν Γαλατσίω συμπολίτες μας αλλά έχω νομίζω το δικαίωμα να πω ένα-δυό πράγματα για την αδικημένη περιοχή μας, όπως τουλάχιστον την έζησα.

Πριν αρχίσω, ας κάνω μία ανάλυση (αν και δεν μου αρέσουν οι αναλύσεις, οι πολιτικές τουλάχιστον) για το τι ακριβώς διακρίνουμε στην φωτογραφία. Αρχίζοντας από τ’ αριστερά, διακρίνουμε ένα μηχανάκι, που πρέπει να ήταν Zundapp ή Sachs, δίχρονα και τα δύο αν θυμάμαι καλά και γερμανικά. Μπροστά από τον μοτοσικλετιστή, δεν διακρίνεται στην φωτογραφία, όμως εκεί υπήρχε όλο σχεδόν το 24ωρο πιάτσα με TAXI, αλλά κυρίως πειρατικά. Πίσω ακριβώς από την κυρία που διασχίζει κάθετα την τότε Λεωφόρο Βέϊκου, διακρίνεται ένα μικρό δρομάκι, αυτό ήταν το τελείωμα της οδού Σύρου που σήμερα καταλήγει στην οδό Σωκράτους. Δεξιά από το δρομάκι, φαίνεται πεντακάθαρα το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της εποχής, το θρυλικό Νάταλι. Ειδικότερα τις Κυριακές, σαν επέτρεπε ο πανοσιολογιότατος Χρυσόστομος να φύγουν οι πιστοί από την Αγία Γλυκερία, πολλοί από αυτούς οικογενειακώς κατέληγαν για γλυκό ή πορτοκαλάδα και λεμονάδα στο Νάταλι. Και για καφέ φυσικά. Έχω την εντύπωση ότι τα γκαρσόνια φορούσαν παπιγιόν, δεν είμαι όμως απόλυτα σίγουρος.

Δεξιά από το Νάταλι, ο δρόμος που διακρίνεται, είναι η οδός Πρωτοπαπαδάκη που δεν είχε ιδιαίτερα μεγάλο μήκος. Δεξιά της, διακρίνονται τα κτίρια που σώζονται και σήμερα, στο πρώτο υπήρχε πριν λίγα χρόνια η Εθνική Τράπεζα, στο μεσαίο κτίριο υπάρχει και σήμερα το κατάστημα Κωνσταντίνου με υδραυλικά είδη και στο τρίτο κτίριο λειτουργεί σήμερα στο ισόγειό του η καφετέρια Mom. Μάλλον την γράφω σωστά. Αν όχι, διορθώστε με.

Όλος αυτός ο μεγάλος χώρος που περιελάμβανε το Νάταλι αλλά και τα κτίσματα πίσω από αυτό, απαλλοτριώθηκε αργότερα, κι έτσι έχουμε σήμερα την διπλής κατεύθυνσης οδό Πρωτοπαπαδάκη που αρχίζει από το σημείο αυτό και πηγαίνει προς Παλαιό Ψυχικό κτλ. Η δε φωτογραφία, πρέπει να είναι τραβηγμένη από τη ταράτσα του εμπορικού καταστήματος του Καρόζη. Του καλύτερου έμπορα τότε της πόλης. Το λεωφορείο που στρίβει, μάλλον είναι Scania Vabis. Scania η μηχανή και τα μηχανικά μέρη και Vabis το αμάξωμα, δηλαδή ελληνικής κατασκευής. Την εποχή εκείνη υπήρχαν βαρβάτες εταιρείες όπως η Vabis, η Βιαμάξ κ.ά. που έφτιαχναν και αμαξώματα μεγάλων οχημάτων και έκαναν παράλληλα και εξαγωγές. Το λεωφορείο είχε τότε αφετηρία το Παλαιό Τέρμα, τον χώρο που διακρίνεται δηλαδή και στον οποίο έπαιρνε στροφή – και ο προορισμός του ήταν η οδός Στουρνάρη. Πολύ αργότερα δημιουργήθηκε το Νέο Τέρμα, αυτό που ξέρετε, λίγο μετά την Τράλλεων.

Πολύ ανάλυση έκανα όμως και βαρέθηκα, κουράστηκα, αυτοί οι θεομπαίχτες οι αριστερίζοντες, ήθελα να ‘ξερα, δεν κουράζονται, δεν βαριούνται σε ολάκερη τη ζωή τους να είναι χαμένοι στην ανάλυση, αδυνατώντας με την περιορισμένη αντίληψή τους να κατανοήσουν τον θείο Μάρξ; Τέλος πάντων, την εντελώς διαφορετική τότε πόλη μας από το σήμερα, άλλαξε κατά πολύ ο επί σειρά δεκαετιών δήμαρχός της, ο αείμνηστος Β. Παπαδιονυσίου, που με δυό λόγια ας το πω, την κατέστρεψε. Αναφέρομαι στον ιστό της πόλης και όχι στο Άλσος Βέϊκου που από μόνο του είναι μία πικρή ιστορία. Πως έλεγε κάποτε το κρατικό ραδιόφωνο σε εκπομπή του: πικρή μικρή μου αγάπη! Έτσι και το Άλσος.

Για να σωθεί η πόλη μας, μόνο ένας δρόμος υπάρχει, ν’ αρχίσουμε να γκρεμίζουμε, τουλάχιστον το 50% αυτής. Και, μέσα από το εμφανιζόμενο ΧΑΟΣ, να αρχίσουμε να οικοδομούμε την ΤΑΞΗ. Για να γίνει εφικτό όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μας δώσετε τα κλειδιά της πόλης στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Αλλά δεν θα το κάνετε, φοβάστε, σας αρέσουν φωτογραφίες όπως αυτή εδώ, συγκινείστε, αλλά ως εκεί. Η συγκίνηση, τα συναισθήματα έν γένει καλοί μου συμπολίτες, δεν δίνουν λύσεις. Η λύση είναι το ΧΑΟΣ …