Οι αμαρτίες της Λεωφόρου Βέϊκου & οι αναμάρτητοι κριτές

Οι αμαρτίες της Λεωφόρου Βέϊκου & οι αναμάρτητοι κριτές

 

Τις τελευταίες δεκαετίες η αλλαγή της πόλης μας είναι αξιοπρόσεκτη. Προς το καλό και προς το κακό, αυτά τα δυό άλλωστε βαδίζουν παρέα, χέρι-χέρι. Ειδικότερα η λεωφόρος Βέϊκου έχει πάρει εντελώς άλλη μορφή σε σχέση με το παρελθόν. Έχω ακούσει να λένε κάποιοι, ότι η ανατολική πλευρά της λεωφόρου είναι εμπορικότερη της δυτικής πλευράς. Τούτο, ίσως να είναι και αληθές μα δεν παίρνω όρκο διότι τον απαγορεύει ρητά ο χριστιανικός Λόγος. Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος εδώ, τότε στα δικαστήρια γιατί υπάρχει ο όρκος; Και όχι φυσικά μόνο σε αυτά. Μα η απάντηση εδώ είναι απλή, διότι ο χριστιανικός κόσμος είναι υποκριτής και με τον όρκο παραβιάζει αυτά για τα οποία υποτίθεται πως νοιάζεται και πιστεύει. Σύμφωνοι, η πίστη είναι νεκρή ενέργεια (πίστη σε κάθε τι) αλλά μην ξεφύγω από το θέμα διότι άλλα έχω στο νού μου.

Παλιότερα λοιπόν, στην ανατολική πλευρά της λεωφόρου Βέϊκου, εκεί που σήμερα είναι η Wind και παλιότερα ο Ζογγός με τα ωραία λουλούδια του, υπήρχε το γαλακτοπωλείο του Βασίλη Τζώρτζου (βρίσκεται έν ζωή) που επεκτάθηκε κι έφτιαχνε απίθανα σουβλάκια. Σουβλάκια γνήσια, αληθινά κι όχι τις σαβούρες που σερβίρουν τα περισσότερα σουβλατζίδικα με τις πατάτες τηγανιτές σ’ ένα πιτόγυρο. Μέγιστη ασέβεια αυτή προς το σουβλάκι. Αργότερα το κατάστημα του Β. Τζώρτζου μετακόμισε 20 μέτρα παραδίπλα, εκεί που είναι σήμερα το εμπορικό κατάστημα Status με ανδρικά ρούχα.

Στην δυτική πλευρά της λεωφόρου Βέϊκου, εκεί που βρίσκεται σήμερα το εμπορικό κατάστημα του Βασιλακάκη με ανδρικά ρούχα, ή ίσως ένα κατάστημα βορειότερα, υπήρχε η ταβέρνα του Βλάχου με σπεσιαλιτέ την ψητή γουρνοπούλα. Μέγας ψήστης ο Βλάχος αλλά έπειτα από εκεί πήγε για ένα διάστημα στο Παλαιό Ψυχικό σαν ψήστης και στη συνέχεια είχε (μπορεί να την έχει ακόμα) την εξαιρετική ταβέρνα στο Μαρκόπουλο του Ωρωπού. Βορειοτέρα από την ταβέρνα του Βλάχου, είχε δικό του στέκι ο Μίνωας, με καφέ και μεζέ και τσίπουρο και μπύρα.

Ο Μίνωας, ήταν ιδιόρρυθμος σαν άνθρωπος (όλοι είμαστε) αλλά ήσυχος. Κοιτούσε το μαγαζί του, τις ιδιορρυθμίες του, πάντοτε χαμογελαστός και φιλότιμος. Αργότερα, έκλεισε το στέκι αυτό κι άνοιξε ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ. Μάλλον δεν θα πήγε καλά και το έκλεισε, από τότε και μετά, μέχρι και σήμερα, τον χώρο αυτό τον χρησιμοποιεί ώς κατοικία. Δικός του είναι ο χώρος, ό,τι θέλει τον κάνει.

Με τα χρόνια να περνούν, οι ιδιορρυθμίες του ίσως αυξήθηκαν αλλά και πάλι, αν έκανε κακό σε κάποιον αυτός ήταν ο εαυτός του και μόνο. Προ ημερών λοιπόν, έπιασε φωτιά η κατοικία του και μαζί με την φωτιά ξέρασε κακία σεβαστός αριθμός συμπολιτών μας, προσάπτοντας πολλά και διάφορα στον Μίνωα. Μερικοί δε έξ αυτών, άρχισαν και τις υποθέσεις: κι αν έσκαγαν οι μπουκάλες προπανίου;  ….. κτλ. Όταν αρχίζεις και κάνεις μία υπόθεση, δημιουργείς ένα πρόβλημα και κοιτάζεις να δώσεις λύσεις. Παλεύεις έν ολίγοις, να δώσεις λύσεις σε κάτι που δεν υπάρχει, που έφτιαξες με ένα «αν», με μία υπόθεση.

Στον αντίποδα της υπόθεσης, υπάρχει η πραγματικότητα που φανερώνει ψυχολογικά προβλήματα σε ένα συνάνθρωπό μας και εκδηλώνεται μάλιστα με πυρκαγιά. Προφανώς αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια κι όχι κριτική. Χρειάζεται την ανθρωπιά μας κι όχι την κακότητά μας. Ας το δούμε το θέμα που προέκυψε με διαφορετική ματιά, που εμπεριέχει όμως μέσα της ουμανιστικές αξίες.