Γιώργος
Μουφλουζέλης – ο μεγάλος ρεμπέτης της πόλης μας
Σε μία από τις
καθιερωμένες βόλτες μου στην πολύβουη πόλη μας -μου αρέσει να μπαίνω στα
ενδότερά της, όχι μόνο για ήσυχη πεζοπορία αλλά και για την λιτή ομορφιά που
υπάρχει ακόμα στους μικρούς δρόμους-, έτυχε και πέρασα από την οδό Κύκνων.
Στους περισσότερους συμπολίτες μας, ο δρόμος αυτός δεν λέει τίποτα, εκτός κι αν
είναι μουσικοί και ο νούς τους τρέχει στην Λίμνη των Κύκνων του μέγιστου
Τσαϊκόφσκι. Εγώ, δεν είμαι μουσικός αλλά γηγενής Γαλατσιώτης, κι έτσι, αυτόματα
σχεδόν, ο νούς μου έτρεξε στον Γιώργο Μουφλουζέλη, τον γίγαντα του ρεμπέτικου
που έζησε στον δρόμο αυτό.
Ήταν
η εποχή που το Γαλάτσι είχε χωμάτινους δρόμους, μικρά σπίτια, αυλές με
τριαντάφυλλα και γιασεμιά, φτώχεια, μα κι απέραντο πλούτο από τις ψυχές των
ανθρώπων. Μέσα στη φτώχεια έζησε ο Μουφλουζέλης στην οδό Κύκνων και εμείς οι
τότε πιτσιρικάδες, αλητεύοντας για λάσπη και σκόνη, βλέπαμε συχνά πυκνά τον
άρχοντα της μουσικής μας να κάθεται και να τραγουδά με την λούμπεν φωνή του
και το τρίχορδο μπουζούκι του. Μας μάγευε η εικόνα αυτή κάθε φορά που τον
συναντούσαμε έξω από την υπόγα του.
Λένε,
πως αν κάτι σήμερα μας συνδέει με το ένδοξο παρελθόν των Ελλήνων, αυτό είναι η
γλώσσα. Είναι όντως, διότι ακόμα και σήμερα, την ομηρική γλώσσα μιλάμε
εξελιγμένη φυσικά και ενταγμένη στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Κάτι άλλο που
μας συνδέει αλλά μάλλον το έχουμε στο υποσυνείδητό μας, αυτό είναι η τραγωδία.
Η τραγωδία είναι η γέννηση του πολιτισμού μας. Αυτή, η τραγωδία, συνόδεψε σε
όλη του σχεδόν τη ζωή τον Γιώργο Μουφλουζέλη, από τη γέννησή του στη Μυτιλήνη
το 1912 μέχρι τον θάνατό του το 1991 στο Γαλάτσι.
Ο
τραγωδός Μουφλουζέλης, αφού η δεύτερη γυναίκα του (η πρώτη είχε πεθάνει νέα)
εγκατέλειψε αυτόν και τον μοναχογιό του Σταύρο, οπλίστηκε με κείνη τη δύναμη
που κρύβεται στα εσώψυχα και είναι αθόρυβη κι αθέατη και, μεγάλωσε μονάχος του
τον ακριβό του γιό. Αναγκασμένος από τη ζωή που σπάνια του χαμογέλασε, πόσες
φορές δεν πήρε τον γιό του στα κουτούκια και στα ταβερνεία που έπαιζε και τραγουδούσε,
για ένα πιάτο φαΐ, κοντά σ’ αυτόν να φάει και ο γιός του. Έτσι συνήθως γινόταν
στο ταβερνάκι του Κατσώνη στην πλατεία Λιναρά μα και σε άλλα ταβερνάκια στο
Γαλάτσι, στη Κυψέλη και στη γύρω περιοχή που πάλευε για το μεροκάματο, όπως μας
πληροφορεί ο Αντώνης Μποσκοϊτης. Ο ίδιος μάλιστα αναφέρει ότι τα ίδια ακριβώς
πράγματα συνέβαιναν και με τον Μάρκο Βαμβακάρη και τους γιούς του Στέλιο και
Δομένικο. Όπως μας πληροφορεί ο
αείμνηστος Πάνος Γεραμάνης, εκείνος ο σπουδαίος ερευνητής και δημοσιογράφος του
ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού από τις σελίδες της εφημερίδας «Τα Νέα»,
μονάχα ο Πρόδρομος Τσαουσάκης του στάθηκε, αυτός μονάχα δεν έκλεψε από το έργο
του, όπως έκαναν οι περισσότεροι μεγάλοι ρεμπέτες και όχι μόνο της εποχής. Ο σπουδαίος
αυτός ερευνητής, μας πληροφορεί επίσης ότι τον Μουφλουζέλη τον βοηθούσε
οικονομικά και ο Δήμος Γαλατσίου μιάς και πλήρωνε 7 – 8 χιλιάδες δρχ. κάθε μήνα
σε ένα σούπερ μάρκετ για τα τρόφιμά του. Οικονομικά όμως τον βοηθούσε όλη
σχεδόν η γειτονιά επί της οδού Κύκνων, τον θεωρούσαν άνθρωπο δικό τους και
αναγνώριζαν το μεγάλο του ταλέντο.
Αναζητώντας
πρόσθετες πληροφορίες για τον Μουφλουζέλη, εκτός από την συνέντευξη που έδωσε
στον Πάνο Γεραμάνη το 1989, ένα χρόνο αργότερα, το 1990, ένα δηλαδή χρόνο πριν
πεθάνει, έδωσε άλλη μία συνέντευξη στον Ριζοσπάστη της Κυριακής (30.12.1990) αλλά
η έκπληξη μου, μεγάλωσε πολύ γιατί ο δημοσιογράφος που τον επισκέφτηκε στην
υπόγα του για την συνέντευξη, είναι ένας συμπολίτης μας, δημοσιογράφος κι αυτός,
ο Ιορδάνης Θωμαΐδης. Βέβαια, την συνέντευξη ανασύρει από την λήθη η ηλεκτρονική
εφημερίδα «Lifo»
όμως προς τιμή της αναφέρει την πηγή, όπως είθισται να κάνουν τα σοβαρά Μέσα
Μαζικής Ενημέρωσης.
Μεταξύ
των άλλων διαβάζουμε σε εκείνη τη συνέντευξη του Γιώργου Μουφλουζέλη στον Ιορδάνη Θωμαΐδη: «Το 1987 είχε
αναζητήσει μια σύνταξη μουσικού απ' το υπουργείο Πολιτισμού. "Ας πάει
αυτή", λέει τώρα. "Πάει" κι αυτή όπως "πήγαν" και για
τόσους άλλους λαϊκούς μουσικούς. "Ήταν θυμάμαι τότε που στο υπουργείο ήταν
η Μελίνα. Λέει ότι η Μελίνα τον αγαπά, όπως επίσης τον αγαπά και ο 'Έβερτ και
αναρωτιέται: "Τώρα τι δουλειά έχουν η Μελίνα με τον 'Έβερτ; Εγώ δεν έχω
καμιά δουλειά μαζί τους. Εμένα μ' αγαπούν οι άνθρωποι».
Πολύ
θα ήθελα να βρω τον Ιορδάνη Θωμαίδη και να τον ρωτήσω δια ζώσης για εκείνη την
συνέντευξη του 1990 με τον Μουφλουζέλη, όμως δεν το έκανα, θέλω να παραμείνω
αόρατος στη πόλη μας και να κυκλοφορώ ελεύθερα.
Τον
Γιώργο Μουφλουζέλη, ναι, τον αγαπούσαν, εμείς τα παιδιά τότε, η γειτονιά του, οι
απλοί και λαϊκοί άνθρωποι. Για έναν παραπάνω ίσως λόγο, διότι η τραγωδία αλλά
και η κωμωδία (παιδί της πρώτης), είναι ο συνεκτικός κρίκος της ιστορίας και της
ζωής μας.
Εδώ στο λίνκ η συνέντευξη του Ιορδάνη Θωμαΐδη.
Στην φωτογραφία διακρίνονται
ο Γιώργος Μουφλουζέλης και ο Ιορδάνης Θωμαίδης από τη συνέντευξη στον
Ριζοσπάστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου