Το Bulling τω δασκάλων της πόλης μας

Το Bulling τω δασκάλων της πόλης μας

 

Ανατρέχοντας στη Μυθολογία αλλά και πίσω από αυτήν, στην αρχή του ανθρώπου -που δεν γνωρίζουμε ούτε υποψιαζόμαστε πότε ακριβώς άρχισε-, για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι, για τη βία. Σε ένα βιβλίο που διάβασα προ χρόνων, η εποχή του σύγχρονου ανθρώπου ονομάζεται ατλάντια και έχει να κάνει κυρίως με τα συναισθήματα, ενώ πίσω από αυτήν υπήρξε η λεμούρια εποχή, αυτή που είχε να κάνει με το ένστικτο. Δηλαδή με τη βία.

Ο ανθρώπινος δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ξεκίνησε με βάτους κι αγκάθια, με τη ζωώδη εκδήλωση του φρέσκου ανθρώπου πάνω στη γη, είτε κατά την δαρβινική αντίληψη είτε κατά την «θεία» προέλευσή του. Ευτυχώς, όλοι εμείς στον καιρό μας, είναι φανερό ότι πορευόμαστε με τα συναισθήματά μας κι ας εμπεριέχουν αυτά ακόμα και τη βία. Όπου κι αν στρέψουμε τη ματιά μας σήμερα –το ίδιο συνέβαινε και χθές- κυριαρχεί το παράλογο, η αρρώστια για δύναμη, η απληστία για πλούτο, αλλά αυτό, εκφράζεται πλέον με την κρατική μορφή, έφυγε δηλαδή από τα στενά όρια της μεμονωμένης βίας, της ατομικής κι απόκτησε σαν οντότητα άλλη μορφή, εκσυγχρονίστηκε.

Παρατηρώντας τον κύκλο του παράλογου σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όχι μόνο εδώ στην όμορφη πατρίδα μας, τα κράτη διψάνε για περισσότερη δύναμη, δεν χορταίνουν ποτέ από την απληστία τους. Τα κράτη όμως διοικούνται από ανθρώπους, από εμάς, είναι αυτά έτσι φτιαγμένα διότι είναι δικά μας προϊόντα, εμείς τα φτιάξαμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Τις συναισθηματικές αλλά και ζωώδεις ανάγκες μας. Η καλυμμένη βία ενός κράτους σήμερα λέγεται ανάγκη, καθήκον, πρόοδος, ιδεολογία, πάλη και συγκινεί τον συναισθηματικό άνθρωπο.

Αν φύγουμε από αυτές τις μορφές της βίας και πάμε στις δικές μας εμπειρίες που περιείχαν βία, κυρίως κατά την παιδική ηλικία στα σχολεία κυρίως, ας δούμε με ψυχραιμία όσα ανεχτήκαμε από την βάρβαρη συμπεριφορά μερικών δασκάλων μας.

Σήμερα υπάρχει το γνωστό bulling και ευτυχώς που βγαίνει στην επιφάνεια από όσους κατά διαστήματα το βιώνουν. Παλιότερα όμως, κυρίως στον καιρό της χούντας, σαν μικρά παιδιά νιώσαμε κι εμείς στο πετσί μας (κυριολεκτικά) τα ζωώδη απωθημένα εκπαιδευτικών που για ψύλλου πήδημα μας σακάτευαν με την βέργα (για άλλους την βίτσα).

Βέβαια, σαν θυμάμαι σήμερα πόσες φορές είχα πρησμένα χέρια από την τιμωρία του δασκάλου για συμμόρφωση, μόνο να γελάσω μπορώ. Το ίδιο φαντάζομαι και εσείς, όσοι/όσες τουλάχιστον νιώσατε την βέργα να τσακίζει τα χέρια σας. Το γέλιο, είναι ίσως ένας καλός τρόπος για να αντιμετωπίσεις την ψυχασθένεια εκείνων των δασκάλων που στο όνομα της εθνικοφροσύνης; Της εκπαίδευσης; Ή ό,τι άλλο νόμιζαν πως αντιπροσώπευαν. Δεν έδερνε ο δάσκαλος επειδή ήσουν ενδεχομένως αδιάβαστος, όχι, δεν τον ενδιέφερε να σε μάθει πράγματα, να σου τσακίσει το ηθικό ήθελε κι έτσι, εγώ που είπα κάτι σε ένα κορίτσι, εσύ που χαμογέλασες κρυφά, ένας άλλος με φτωχικά ρούχα, εμείς, και πόσοι από εμάς, γίναμε μάρτυρες, θύματα, του παράλογου.

Ήμασταν όμως σκληροί, πηγαίναμε σπίτι και δεν λέγαμε πόσες βεργιές μας έριξε ο δάσκαλος, είχαμε -έστω και μικροί- μια περηφάνια. Εμάς μας τσάκιζε στο ξύλο ο δάσκαλος και μετά πήγαινε σπίτι του και χάιδευε με αγάπη το παιδί του. Στην εκκλησία θα έκανε τον σταυρό του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις θα καθόταν σε περίοπτη θέση σαν μέρος της εξουσίας σύμφωνα με το τρίπτυχο:  δάσκαλος, παπάς, χωροφύλακας! Η υποκρισία διαχεόταν παντού. Κάτι ανάλογο συνέβαινε αργότερα στο Γυμνάσιο, όταν παρακολουθούσαμε αναγκαστικά κατηχητικό στην Αγία Γλυκερία. Άλλη μορφή βίας εκεί, περισσότερο «θεϊκή».

Έχω την εντύπωση ότι οι δάσκαλοι αυτοί ήταν η μειοψηφία. Και δυστυχώς δεν υπήρξαν ποτέ παιδαγωγοί. Ας γελάσουμε με την μειοψηφία εκείνων των δασκάλων, και φυσικά ας τους συγχωρήσουμε.  

Ευτυχώς για την κοινωνία μας, οι αμόρφωτοι κι αγράμματοι εκείνοι δάσκαλοι, αποτελούν παρελθόν από το οποίο έχουμε υποχρέωση να διδασκόμαστε αν θέλουμε να βελτιωνόμαστε σαν άνθρωποι. Εκείνη η βία που με σημερινούς όρους ονομάζεται bulling, πέρασε και μπορούμε να την δούμε σαν ακόμα μία γελοία έκφανση των υψηλών τότε ιδανικών που μάστιζαν την ελληνική κοινωνία.

Σήμερα, το bulling εξακολουθεί να υφίσταται, όχι στα σχολεία μα σε αδύνατες ομάδες συνανθρώπων μας, παιδιών ή μεγάλων. Και έχουμε υποχρέωση κάθε εκδήλωση bulling, απ’ όπου κι αν προέρχεται όχι μόνο να την καταδικάζουμε αλλά και να την δημοσιοποιούμε. Αυτός τουλάχιστον είναι ένας τρόπος για να χαθεί οριστικά από τη ζωή μας. Ο ασφαλέστερος βέβαια τρόπος είναι η απόκτηση Παιδείας, αλλά γι’ αυτήν, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας …