Τα ψευδώνυμα σε αρθρογραφία & λογοτεχνία ...

Τα ψευδώνυμα σε αρθρογραφία & λογοτεχνία...

Ανάχαρσις: «Η αγορά -η συγκέντρωση των πολιτών-, είναι τόπος προορισμένος για να εξαπατάει ο ένας τον άλλον και να πλεονεκτεί ο ένας σε βάρος του άλλου».

Ένας συμπολίτης μας: «Ένας είναι ο αρχηγός, ένας και ο οπαδός, για να αποφεύγονται οι διασπάσεις».

Τα παραπάνω με βρίσκουν σύμφωνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνήσετε κι εσείς. Ο καθένας μας έχει τον δικό του θεό, τις δικές του πολιτικές ανησυχίες γι’ αυτό και ακολουθεί εκείνο το ιδεολογικό ρεύμα που του ταιριάζει περισσότερο, ο καθένας μας έχει χτίσει τον μικρόκοσμό του και μέσα από αυτόν πορεύεται, παθιάζεται για τη δική του ομάδα. Αυτά δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, συμβαίνουν και οφείλουμε να τα αποδεχτούμε. Να αποδεχτούμε επίσης ότι λίγοι ή ελάχιστοι, δεν έχουν κανένα θεό, καμία ομάδα, καμία ιδεολογία που να την αποδέχονται, δεν πιστεύουν πουθενά και δεν ελπίζουν τίποτα.

Η ζωή τα πάντα έχει μέσα της, εμείς γιατί θα πρέπει να προβαίνουμε σε διασπάσεις; σε διαχωρισμούς; Επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτόν που έχει από εμάς διαφορετικό τρόπο για να πορεύεται στη ζωή;

Στην αγορά λοιπόν, η εξαπάτηση αλλήλων είναι ορατή, όμως για να την δούμε πρέπει να έχουμε αποκτήσει μία διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Διαφορετική αντίληψη απαιτείται επίσης για να δούμε ότι ο καθένας θέλει να είναι αρχηγός, ότι υπερέχει έναντι των άλλων. Αυτό όμως επειδή δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, γίνεται ο μοναδικός οπαδός του εαυτού του, άρχει εαυτόν, που λένε, κι έτσι δεν έχει τον φόβο να διασπάσει κάτι που αφορά μόνο αυτόν.

Είναι δύσκολο, απαιτείται μεγάλη προσοχή ώστε κάποιος να μπορεί να στέκει έξω από αυτές τις αντιθέσεις που γεννούν μόνο συγκρούσεις. Είτε σε θέματα πίστης, ιδεολογίας, ομάδας, κτλ. Δεν χρειάζεται προσπάθεια για κάτι τέτοιο παρά μόνο ένας καινούργιος τρόπος σκέψης, με ελαχιστοποιημένα τα συναισθήματα που, κι αυτά με τη σειρά τους είναι παράγοντας εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων.

Ένας τρόπος για να προστατέψει κάποιος τον εαυτό του εκφέροντας λόγο έξω από τον συνηθισμένο (μερικές φορές), όπως όλα τα παραπάνω, ή ακόμα επειδή βλέπει σαν παιχνίδι τις αντιφάσεις της ζωής -και με τρόπο σκωπτικό-, είναι να επιλέγει και να υπογράφει τα κείμενά του με ένα ψευδώνυμο.

Το ψευδώνυμο δεν είναι δική μου εφεύρεση. Στην ιστορία το πρώτο ψευδώνυμο προέρχεται από τον Οδυσσέα όταν ξεγέλασε τον Πολύφημο ώς «Ούτις». Πιο κοντά στην εποχή μας με ψευδώνυμα υπέγραφαν έργα τους σημαντικοί άνθρωποι του λόγου, όπως, ο Γιάννης Ρίτσος (με 17 ψευδώνυμα), ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός (με 21 ψευδώνυμα), ο Κώστας Παλαμάς (με 19 ψευδώνυμα), ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης (με 33 ψευδώνυμα), ο Ρένος Αποστολίδης (με 36 ψευδώνυμα), ο Αδαμάντιος Κοραής (με 16 ψευδώνυμα), ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Δημήτρης Καμπούρογλου, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, ο Βασίλης Ρώτας, ο Γιάννης Σκαρίμπας, κ.α. 

Τα ονόματα των Μ. Καραγάτση, Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργου Σεφέρη, Στρατή Μυριβήλη, Στρατή Τσίρκα κ.α., δεν είναι πραγματικά αλλά ψευδώνυμα και με αυτά έγιναν διάσημοι.

Λογοτέχνες, φιλόλογοι, χρονογράφοι, δημοσιογράφοι, μεταφραστές, υπογράφουν έργα τους με ψευδώνυμα. Πιο κοντινοί μας είναι ο σκιτσογράφος Κύρ (πολύ αργότερα μας είπε το πραγματικό του όνομα), αλλά και ο Αρκάς στις μέρες μας.

Υπογράφοντας τα κείμενα μου ως Πεζοπόρος, δεν έχω καμία αυταπάτη να συγκριθώ με όλους αυτούς τους γίγαντες του λόγου. Όμως εγώ, ο πιο αδύναμος κρίκος επειδή δεν στέκομαι στο μπόι τους, έχω δεχθεί χυδαία επίθεση ακριβώς επειδή υπογράφω με ψευδώνυμο. Η χυδαιότητα χαρακτηρίζει αυτούς που την εκφέρουν, όχι εμένα. Σε ό,τι με αφορά, θα συνεχίσω να γράφω με τον δικό μου ιδιότυπο τρόπο υπογράφοντας τα κείμενα του ώς Πεζοπόρος ή ως Ιωσήφ Στάλιν. Με τρόπο σκωπτικό ή όπως αλλιώς με ευχαριστεί.

Κακή κριτική έχω δεχτεί αρκετές φορές και την αποδέχομαι διότι κινείται στα όρια της ευπρέπειας. Εξάλλου, όταν γράφει κάποιος κάτι δημόσια, αυτό κρίνεται. Με τρόπο ευχάριστο ή δυσάρεστο, είναι όμως αποδεκτό.  

Η φασολάδα της Καθαρής Δευτέρας στο Άλσος Βέϊκου

Η φασολάδα της Καθαρής Δευτέρας στο Άλσος Βέϊκου

 

Ο ταξιτζής που με πήγαινε στο σπίτι σήμερα το μεσημέρι είχε μεγάλη οργή εντός του. Και η οργή του ξεχείλισε όπως ένα ήσυχο ποτάμι φουσκώνει ξαφνικά και προξενεί ζημιές. Κι αυτό έγινε από τη στιγμή που απάντησα θετικά στην ερώτησή του, αν είμαι δηλαδή παλιός γαλατσιώτης.

n  Τον Δήμαρχο τον ξέρεις; Με ρώτησε ξαφνικά.

Τον ξέρω όπως οι περισσότεροι στην πόλη μας, τον βλέπω που και που στον δρόμο, σε κάποια εκδήλωση, να, προ ημερών τον είδα στην συγκέντρωση του ΚΚΕ στο δημαρχείο που ήρθε και μίλησε ο Γ. Γραμματέας του. Τον ξέρω αλλά δεν έχουμε προσωπικές επαφές.

n  Ήθελα νά ΄ξερα, δεν ντρέπεται καθόλου ο Δήμαρχος;

Να ντραπεί αλλά για πιο πράγμα; Τι έκανε που είναι άπρεπο;

n  Ρε φίλε, το ξέρεις ότι εφτά (7) χρόνια έχει να βράσει φασολάδα στο Άλσος;

Ταράχτηκα. Είσαι σίγουρος πως είναι τόσα πολλά; Λόγω covid τις προηγούμενες χρονιές δεν έκανε εκδηλώσεις στο Άλσος με φασολάδες κ.α. και καλώς έπραξε, αλλά εσύ μιλάς για 7 χρόνια και μου φαίνονται πολλά, είσαι σίγουρος;

n  Ρε φίλε, τι σίγουρος, σου λέω, 7 χρόνια. Κάθε φορά της Καθαρής Δευτέρας, πήγαινα από τον Καραβίδα -τον ξέρεις;-, έπαιρνα απ’ αυτόν το χταπόδι μου, από το σπίτι κρασί και τα δέοντα και πήγαινα -οικογενειακώς πηγαίναμε δηλαδή- στο Άλσος, μάς έβαζαν καυτή φασολάδα από το καζάνι και περνούσαμε φίνα. Καλά, ένα καζάνι δεν μπορεί να βάλει;

Καλά, κι εσύ γιατί έπαιρνες χταπόδι από τον Καραβίδα;

n  Τι γιατί ρε φίλε, είναι σπεσιαλίστας στα θαλασσινά του ο Καραβίδας. Παλιότερα πήγαινα κι έπαιρνα από τον Νίκο στον Άγιο Ευστάθιο, καλός κι ο Νίκος αλλά βγήκε στη σύνταξη.

Και γιατί το λες σε μένα και δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο στο Δημαρχείο να κάνεις τα παράπονά σου; Απ’ όσα ακούω, ο Δήμαρχος είναι ανοιχτός σε κάθε δημότη του, δεν κάνει εξαιρέσεις σε κανέναν και για κανένα λόγο.

n  Ρε φίλε, αν ήμουν δημότης Γαλατσίου, νομίζεις πως θα έκανα τώρα παράπονα σε σένα;

Συγνώμη, μιλάμε τόση ώρα, κάνεις θέμα την φασολάδα που δεν βράζει στο καζάνι ο Δήμος Γαλατσίου και μου λες τώρα πως δεν είσαι δημότης του; Καλά, που είσαι δημότης;

n  Ρε φίλε, εγώ είμαι γέννημα θρέμμα του Περισσού, αλλά εδώ σε εμάς είναι όλοι άχρηστοι, ποτέ τους δεν έχουν οργανώσει κάτι ανάλογο με εσάς την Καθαρή Δευτέρα. Γι’ αυτό σε ρωτάω και πάλι, μπορείς να πεις δυό κουβέντες του Δημάρχου σας; ένα καζάνι ρε φίλε, ένα καζάνι φασολάδα τι στοιχίζει; Ξέρεις τι όμορφα που περνούσαμε, όχι μόνο εμείς, όλος ο κόσμος. Και όπως ξέρω, δεν ήταν όλοι γαλατσιώτες, υπήρχαν άνθρωποι σαν και μένα από γειτονικές περιοχές.

Να το πω στον Δήμαρχο δεν μπορώ, δεν είμαι στον στενό του κύκλο, μπορώ όμως να το γράψω.

n  Θα το διαβάσει αν το γράψεις;

Ναι, θα το διαβάσει, όλα τα διαβάζει.

n  Ρε φίλε πές του, ένα καζάνι, ένα καζάνι γαμώτο μου, τι στοιχίζει;  

Μισό… μισό λεπτό έ;

Μισό… μισό λεπτό έ;

 

Όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν βαδίζουμε καθόλου καλά, τα καθημερινά προβλήματα συσσωρεύονται κι έχουν γίνει πλέον μάστιγα. Όση καλή διάθεση να ‘χει κάποιος για ν’ αντιμετωπίσει το καθημερινό χάος της πόλης μας, πάλι, δεν θ’ αντέξει πολύ, θα φουντώσει η οργή από το αδιέξοδο που, κατά πως φαίνεται τείνει να γίνει ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση.

Όλη η πόλη μας μοιάζει σαν βομβαρδισμένο τοπίο από τα έργα του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, τις ασφαλτοστρώσεις του Δήμου κι αν συμπεριλάβουμε και τα έργα του ΜΕΤΡΟ που ουσιαστικά δεν έχουν αρχίσει ακόμα αλλά βρίσκονται σε αρχικά στάδια, αντιλαμβάνεται ο καθένας μας πόση υπομονή απαιτείται. Καλή είναι η υπομονή και βοηθάει στην ψυχολογία μας, αλλά αν διακρίνεται κάπου στο βάθος ένα τέλος, ένα φως τέλος πάντων. Αλλά στο βάθος δεν διακρίνεται παρά σκοτάδι.

Τα έργα της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, του Δήμου, χρήσιμα είναι, όλως τυχαίως όμως γίνονται την χρονιά των εκλογών. Τα προηγούμενα χρόνια ο Δήμος κοιμόταν, το ίδιο και μερικές από τις λεγόμενες ΔΕΚΟ. Τρέχει το πολιτικό σύστημα να κάνει έργα, να δώσει παροχές (αφού μας καταλήστευσε, τώρα μας κάνει τη χάρη και μας δίνει), τρέχει ο Δήμος να εμφανίζει έργο που δεν έχει κάνει Τα προηγούμενα χρόνια βασίλευε ο ύπνος, τώρα βασιλεύει το χάος. Όλο το Γαλάτσι, ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης, ηχορύπανσης, απρέπειας, παρακμής.

Ειδικά αυτό το άθλιο πράγμα που συμβαίνει στην Λ. Βέϊκου τις περισσότερες ώρες της μέρας, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Στο μόνιμο διπλοπαρκάρισμα προστέθηκε το τριπλοπαρκάρισμα και η φαρδιά Λεωφόρος γίνεται ένα επικίνδυνο στενό που όλοι θέλουν να τρέξουν να προλάβουν. Το τελευταίο διάστημα εμφανίστηκε αυτή η καινούργια φυλή των αθλίων, που τριπλοπαρκάρουν και ενώ ξέρουν ότι βαρύνουν το ήδη βεβαρημένο κυκλοφοριακό χάος, σου λένε αναιδέστατα: μισό…. μισό λεπτό ε; Και πάνε με ρέγουλα να παραγγείλουνε τον καφέ τους, να βρούνε φίλους να μιλήσουν, να κάνουν τα ψώνια τους, τις πάσης φύσεως δουλειές τους μη λογαριάζοντας τίποτε και κανέναν. Αν κάνει δε το λάθος κάποιος να τους παρατηρήσει, θα υποστεί χυδαία συμπεριφορά.

Αυτό το πράγμα δεν διορθώνεται με ευχολόγια παρά με αποφάσεις. Όμως, για να πάρουν αποφάσεις οι αρμόδιοι, είτε λέγονται Δήμος είτε τροχαία, απαιτείται θέληση. Και, ειδικότερα τον χρόνο που διανύουμε, χρόνο εκλογών, κανείς δεν θέλει να κακοκαρδίσει τους έν δυνάμει ψηφοφόρους του, είτε λέγεται κυβέρνηση είτε Δήμος. Από την μία η αδιάφορη Πολιτεία και από την άλλη ο αστοιχείωτος πολίτης, ο αμόρφωτος, από κοινού, κάνουν την καθημερινότητα χαοτική στην πολύπαθη πόλη μας.

Και δεν φτάνουν όλα αυτά τα τραγικά, ένα άλλο γεγονός έλαβε χώρα στο πολιτιστικό κέντρο «Καμίνι» και έδειξε για ακόμα μία φορά ότι η αριστερά στην πόλη μας είναι χαμένη υπόθεση. Μίλησε προ ημερών σε αυτό η πρώην βουλευτής του Σύριζα κυρία Αυλωνίτου για το πρόγραμμα του κόμματος της και είχε 29 ακροατές. Μα καλά, οι άλλοι συριζαίοι, των καφενείων, των Κονκλάβιων, της διανόησης και των πλειστηριασμών, των δημοτικών παρατάξεων, όλοι αυτοί που ήσαν; Σαμπόταραν την συντρόφισσά τους; Ετοιμάζονται μήπως σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο να στηρίξουν ψυχή και σώματι την παράταξη Μαρκόπουλου;

Ευτυχώς, που, πάλι στο Δημαρχείο, 282 άτομα συγκεντρώθηκαν μέσα κι έξω από αυτό ν΄ ακούσουν τον σύντροφο Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ. Εκεί υπήρχε τάξη, ησυχία, χαλάρωση, μερικούς δε τους πήρε κι ο ύπνος. Άλλο πράγμα να κοιμάσαι σπίτι σου κι άλλο να σε νανουρίζει ο λόγος του συντρόφου Γ. Γραμματέα.  

Και το ΚΚΕ στηρίζει Μαρκόπουλο;

Και το ΚΚΕ στηρίζει Μαρκόπουλο;

 

Διάβασα την είδηση και κρυφογέλασα: «Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ σύντροφος Δημήτρης Κουτσούμπας, θα μιλήσει στο δημαρχείο Γαλατσίου (Πνευματικό Κέντρο) το Σάββατο 18 Φλεβάρη στις 6.30 μ.μ.».  

Κρυφογέλασα διότι ο νους μου αμέσως έτρεξε στον πονηρό καλαματιανό, στον Δήμαρχό μας, ο οποίος φυσικά θα είναι στις πρώτες θέσεις της εκδήλωσης. Ώρες-ώρες, απορώ με αυτό τον άνθρωπο, πως τα έχει αλήθεια καταφέρει και τον στηρίζει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα; Την προηγούμενη «επαναστατική» τετραετία είχε ένα γερό χαρτί, έγινε ο έκ δεξιών της κ. Δούρου, επί παλαιολιθικής εποχής Σύριζα δηλαδή. Τώρα, εμφανίζεται γερός υποστηρικτής του ο Γ. Γραμματέας του ΚΚΕ.

Αυτόματα, γεννιέται η απορία, μα καλά, εφόσον όλα τα κόμματα τον στηρίζουν ψυχή και σώματι, γιατί δεν ομονοούν τα παραρτήματά τους στην πόλη μας για να υπάρχει ένα μόνο ενιαίο ψηφοδέλτιο με την επωνυμία «Ενωμένο Γαλάτσι» με μπροστινό τον πονηρό καλαματιανό και με όλους τους άλλους να ακολουθούν;

Δεν ξέρω βέβαια τι ακριβώς σκέφτονται οι δημοτικές παρατάξεις, αλλά αν είχαν την επίγνωση πως θα τις καταπιεί όλες το ρεύμα Μαρκόπουλου, ίσως να άρχιζαν να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα στην πολύπαθη πόλη μας – που δεν την σώζει ούτε ένας Αρμαγεδδών. Από την άλλη όμως, αν δεν δηλώσουν την παρουσία τους δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Οπότε μάλλον το πρόβλημα είναι καθαρό υπαρξιακό. Είμαι υποψήφιος, άρα υπάρχω.

Όσο πλησιάζουμε την μεγάλη μέρα, την ώρα της αλήθειας, όλο και θα πυκνώνουν οι αντιστάσεις, οι αντιπαλότητες κατά του Δημάρχου. Για το θεαθήναι και μόνο και για τίποτε άλλο. Ίσως και για κάποια θέση με αντιμισθία – όμως κι εδώ ο Δήμαρχος, χατήρι δεν χαλάει σε κανέναν, σαν στοργικός πατέρας φροντίζει όλα του τα παιδιά, γιατί επί της ουσίας, όλα παιδιά του είναι ανεξάρτητα με την κομματική ταυτότητα που έχει ο καθένας.

Πως άραγε μπορεί κανείς να σταθεί εμπόδιο στην εκλογή Μαρκόπουλου; Μπορεί; Στην πόλη μας και αυτή τουλάχιστον την επερχόμενη τετραετία μάλλον δεν μπορεί. Και μπορεί το Σάββατο να μιλάει στην πόλη μας ο σύντροφος Δ. Κουτσούμπας, ένα άλλο Σάββατο να μιλήσει ο σοσιαλδημοκράτης Α. Τσίπρας, ένα άλλο ο φιλελεύθερος Κ. Μητσοτάκης ή ακόμα κι αυτός ο κεδρώος Ν. Ανδρουλάκης. Και λοιπόν; Θα αλλάξει κάτι; Κεντρικά ή αυτοδιοικητικά;   

Μπορούν άραγε, οι ίδιες απολιθωμένες πολιτικές όλων των κομμάτων να προσθέσουν κάτι καινούργιο και μη ειπωμένο; Μπορούν οι έν Γαλατσίω παρηκμασμένες δημοτικές παρατάξεις να φέρουν τον αέρα της ανατροπής; Τόσο κεντρικά και άλλο τόσο στην αυτοδιοίκηση, το κυρίαρχο στοιχείο είναι αυτό της συντήρησης. Κανένα κόμμα δεν είναι προοδευτικό, όλα αναμασούν λόγια και ιδεοληψίες του συρμού, και όσο θα συνεχίζεται η κατάσταση αυτή, δεν σώζεται ούτε η πόλη μας μα ούτε και η λαμπρή πατρίδα μας.

Ίσως στο άγνωστο μέλλον, να εμφανιστούν άνθρωποι που αγαπούν την Ελλάδα και τους ανθρώπους της, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, στο Γαλάτσι θα συνεχίζει ο ίδιος Δήμαρχος και στην κεντρική πολιτική σκηνή θα αλλάζουν θέσεις τα ονόματα Μητσοτάκης, Τσίπρας, ίσως και Ανδρουλάκης και φυσικά το ΚΚΕ θα συνεχίσει να είναι δεκανίκι της εξουσίας. Αυτός είναι ο ρόλος του στον αιώνα που ζούμε.

Αλήθεια, μας αξίζουν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι για να διαφεντεύουν τη ζωή μας;  

Οι παλιοί άνθρωποι της πόλης μας - τα κρεοπωλεία τους & άλλα εμπορικά καταστήματα

 

Οι παλιοί άνθρωποι της πόλης μας - τα κρεοπωλεία τους & άλλα εμπορικά καταστήματα

 

Σήμερα ίσως να ξεφύγω λίγο από το θέμα, διότι μέσα από αυτό ξεπηδούν γεγονότα και άνθρωποι που συνδέονται μεταξύ τους. Δεν ακολουθώ με ευλάβεια κάποιον κανόνα διότι δεν δίνω και εξετάσεις στην έκθεση για να έχω τον φόβο του κακού βαθμού από την φιλόλογο Λαρίου.

        Η Ελλάδα όπως ξέρουμε, ήταν σε μεγάλο βαθμό χώρα γεωργική και κτηνοτροφική, στην πορεία οι καινούργιες συνθήκες ζωής αλλά και η ευρωπαϊκή ένωση στην συνέχεια την κατέστησαν χώρα υπηρεσιών. Αυτό δηλαδή που ζούμε στην εποχή μας. Εκείνους όμως τους χαλεπούς χρόνους, ο Έλληνας, τόσο στην επαρχία και άλλο τόσο στα προάστεια των αστικών κέντρων, παρόλο που είχε στην παράδοσή του την κτηνοτροφία, το κρέας (αρνί, βοδινό, χοιρινό) δεν το γευόταν σε τακτά αλλά σε αραιά διαστήματα και κύρια αιτία γι’ αυτό υπήρξε η ανέχεια. Η κότα ήταν πιο προσιτή στις οικονομικές δυνάμεις του και την κατανάλωνε περισσότερο. Ακόμα και το Πάσχα. Την περίοδο της ανταλλακτικής οικονομίας ειδικότερα, οι κτηνοτρόφοι για παράδειγμα έδιναν κρέας κι έπαιρναν αλάτι, λάδι κ.α. – κατά τον ίδιο τρόπο έπρατταν και οι αγρότες, έδιναν τα προϊόντα τους κι έπαιρναν κρέας και ό,τι άλλο δεν παρήγαγαν.  

Το ψητό αρνί που θέλει η Παράδοσή μας να σουβλίζουμε το Πάσχα, είναι σχετικά καινούργιο έθιμο. Αρνί στη σούβλα, έψηναν οι κτηνοτρόφοι ανήμερα του Αγιωργιού στις στάνες τους, τιμώντας έτσι τον δικό τους άγιο. Αυτά ειδικά στην ηπειρωτική Ελλάδα διότι στη νησιώτικη αγνοούσαν εντελώς το έθιμο αυτό. Επειδή όμως όλα αλλάζουν, άλλαξε και το έθιμο αυτό και καθιερώθηκε στη συνείδησή μας ο πασχαλιάτικος οβελίας. Το πασχαλιάτικο έθιμο του ψητού οβελία, νομίζω ότι το καθιέρωσε πανελλαδικά η χούντα όπου κατά την άγια μέρα, έλιωναν οι φαντάροι στο γύρισμα της σούβλας και απολάμβαναν οι κυρίες των συνταγματαρχών και λοιπών «πατριωτών» την τραγανή πέτσα. Βέβαια, τον καιρό της πραγματικής επανάστασης του 21’ ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης, είχανε το κλέφτικο στην διατροφή τους όλες τις μέρες του χρόνου, ούτε νήστευαν ούτε φυσικά είχανε έννοιες μεταφυσικές, πόσο μάλλον έννοιες περί Μεσογειακής διατροφής που αιώνες μετά εισήλθε στην ζωή μας. Κλέφτικο και λίγο χορταρικό να δουλέψει το έντερο έτρωγαν οι πρωτο-καπετάνιοι κι αμέσως έπεφταν στον αγώνα, στις γράνες και στα καραούλια και όπου τους καλούσε ο Μεγάλος Σκοπός.

Στην πόλη μας, τον παλιό καιρό, το κρέας έμπαινε στο ταψί ή στην κατσαρόλα το Σάββατο αραιότερα, συνήθως όμως την Κυριακή, την γιορτινή μέρα της εβδομάδας. Έτσι, τα κρεοπωλεία είχαν συνήθως την μεγαλύτερη πελατεία τους από την Παρασκευή και ύστερα, όλες τις άλλες μέρες ελάχιστοι ήσαν οι πελάτες τους. Και από που ψώνιζαν κρέας οι γαλατσιώτες; Τι από πού; Από τα κρεοπωλεία της γειτονιάς μας. Και κατά τις συνήθειες της εποχής, το κρέας το ψώνιζε ο αρχηγός της οικογένειας, πατριαρχία γάρ.

Έξη ή μάλλον εφτά ήταν τα κρεοπωλεία της παλιάς εποχής, του Φάνη Ρούσσα, του Κώστα Καφρίτσα και του Μίμη Τζανούλα γύρω από το Παλιό Τέρμα. Στην Λ. Βέϊκου και Μαυρογένους, εκεί που είναι σήμερα η Analysis υπήρχε το χασάπικο του Παπιώτη. Χαμηλότερα στην Λ. Γαλατσίου, κοντά στου Αγάθου τον καφενέ και τα μπιλιάρδα, λειτουργούσαν τα κρεοπωλεία των αδελφών Ασφή και λίγο πιο κάτω επί της πλατείας Λιναρά το κρεοπωλείο του Καραθανάση.  

Γύρω από το Παλιό Τέρμα ανθούσε η εμπορική ζωή του Γαλατσίου -όπως και στου Λιναρά άλλωστε-, ειδικά όμως για το Παλιό Τέρμα, εκείνοι που δημιούργησαν την αγορά, ήταν οι αδελφοί Καμπέρη. Μάλιστα, ο Σωτήρης Καμπέρης, ένας έκ των ιδιοκτητών του χώρου που εδρεύει σήμερα η Εθνική Τράπεζα κάλεσε τον Φάνη Ρούσσα (κατά μαρτυρία του ίδιου), όπως και άλλους επαγγελματίες ώστε να αποκτήσει η περιοχή τον δικό της εμπορικό κόμβο.

Ο Φάνης Ρούσσας είχε καταγωγή από την Ρούμελη και γι’ αυτό άλλωστε στην ταμπέλα έγραφε: Κρεοπωλείον η Ρούμελη – Φάνης Ρούσσας. Το κρεοπωλείο το άνοιξε το 1955 και το λειτούργησε μέχρι και το 1972 που βγήκε στη σύνταξη. Ακριβώς δίπλα του λειτούργησε το ιχθυοπωλείο του Διονύση Ανδρεόλα και στον ίδιο χώρο με αυτό συστεγάστηκε το μανάβικο του Σταύρου Κεφαλληνού. Έτσι, η ταμπέλα των δύο συστεγαζόμενων καταστημάτων έγραφε: Λαχανοπωροπωλείον-Ιχθυοπωλείον.

Μία από τις δύο φωτογραφίες με το κρεοπωλείο και το λαχανοπωροπωλείο-ιχθυοπωλείο δίπλα-δίπλα, δείχνει τον Φάνη Ρούσσα με την λευκή στολή του γεμάτη αίματα από την κοπή του κρέατος. Παρατηρώντας τις φωτογραφίες, διακρίνουμε επίσης την χωμάτινη τότε Λ. Βέϊκου, η άσφαλτος οι πρασιές στους δρόμους εμφανίστηκαν πολλά χρόνια μετά. Ο μικρός της φωτογραφίας είναι ο γιός του Φάνη, ο Δημήτρης που  αργότερα άνοιξε το βενζινάδικο της BP στη γωνία Λ. Βέϊκου και Χρήστου Λαδά και που συνεχίζει σήμερα την λειτουργία του ο γιός του ο Φάνης, εγγονός του παλιού κρεοπώλη του Γαλατσίου. Άριστος γνώστης φυσικά του κρέατος ο Φάνης Ρούσσας, ρουμελιώτης γάρ, άφησε το αποτύπωμά του βαθιά χαραγμένο στην ανάπτυξη της πόλης. Όταν δε βγήκε στη σύνταξη, επέλεξε για την απρόσκοπτη λειτουργία του κρεοπωλείου του τον Νίκα, που μέχρι τότε δούλευε στο κρεοπωλείο του Παπιώτη στην Λ. Βέϊκου και  ο οποίος συνέχισε από τον ίδιο χώρο να προμηθεύει με κρέας την γαλατσιώτικη οικογένεια.

Εκτός από το Λαχανοπωροπωλείο του Διονύση Ανδρεόλα, πιο δίπλα στη γωνία, εκεί που εδρεύει σήμερα η τράπεζα Πειραιώς, υπήρχε ένα υπαίθριο μανάβικο. Ιδιοκτήτης του χώρου ήταν ο Σπύρος Σπυρόπουλος, ένας από τα αδέλφια που είχαν τα νταμάρια ως αδελφοί Σπυρόπουλοι και το πούλησε ο ίδιος ή οι κληρονόμοι του στην σημερινή τράπεζα Πειραιώς. Στην δεύτερη φωτογραφία του Λαχανοπωροπωλείου, όρθιος στην πόρτα διακρίνεται ο Ανδρεόλας και δίπλα του ο βραχύσωμος άνδρας είναι βοηθός του.

Ο Κώστας Καφρίτσας, ήταν Ευρυτάνας στην καταγωγή, από την Ανιάδα της Καλιακούδας συγκεκριμένα. Όταν αποφυλακίστηκε από την Μακρόνησο, άνοιξε το κρεοπωλείο του στο Παλιό Τέρμα αλλά επί της Λ. Γαλατσίου. Δίπλα του ήταν το ναξιώτικο καφενείο, το κουρείο του Ρίζου και παραδίπλα το φαρμακείο Πρινέα-Στασινάκη (ειδικά για την κυρία Πρινέα, έχω ακούσει πως ήταν αρχοντογυναίκα).  Ήταν ίσως ο πρώτος κρεοπώλης στο Γαλάτσι (ή ένας από τους πρώτους αν υπολογίσουμε στους παλιότερους τον Καραθανάση και τους αδελφούς Ασφή), λίγα χρόνια παλιότερος από τον Φάνη Ρούσσα. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που έβαλε ηλεκτρικό ψυγείο για τα κρέατά του, διότι τότε και μέχρι του τέλος της δεκαετίας του 60-70 υπήρχαν τα ψυγεία πάγου, τουλάχιστον για την οικιακή χρήση. Και ήταν επίσης ο δεύτερος στην πόλη του Γαλατσίου που έβαλε στο κρεοπωλείο του τηλέφωνο. Το πρώτο τηλέφωνο το είχε το κέντρο του Μοστρού. Αργότερα ο Καφρίτσας μετέφερε το κρεοπωλείο του στην Λ. Βέϊκου, εκεί που είναι σήμερα το φαρμακείο του Δασκαλάκη, ή ίσως το διπλανό μαγαζί. Παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ ο Καφρίτσας, κομμουνιστής γερός, με φυλακές στην πλάτη του και μάλιστα στην κηδεία του, το κόμμα, του έβαλε για το «ταξίδι του» έναν Ριζοσπάστη στο στήθος του να τον συντροφεύει. Είχανε τους δικούς τους κώδικες οι παλιοί και αυθεντικοί κομμουνιστές. Μάλιστα, στις πρώτες δημοτικές εκλογές (του 1964 νομίζω), είχε κατέβει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Παπαδιονυσίου και δεν είχε εκλεγεί για λίγους ψήφους. Τότε, το κομμουνιστικό κόμμα στήριζε ψυχή και σώματι τον Παπαδιονυσίου, αλλά αυτός λοξοδρόμησε κατά τον δρόμο της απώλειας, καλοκοίταξε τον «τρίτο δρόμο» του Πασόκ, δεν στάθηκε στο ύψος της εμπιστοσύνης που έμπρακτα του έδωσαν και οι κομμουνιστές αλλά και οι δεξιοί της πόλη μας. Να σημειωθεί εδώ ότι το Γαλάτσι τότε ήταν μία πόλη που στην μεγάλη του πλειοψηφία αποτελείτο από αριστερούς, αλλά από την μεταπολίτευση και ύστερα αυτό άλλαξε, εντάθηκε η αστικοποίησή του και οι νιόφερτοι πλέον κάτοικοί του σμίκρυναν την αριστερή πλειοψηφία των παλιότερων κατοίκων του.

Δίπλα στο κρεοπωλείο του Κώστα Καφρίτσα, άνοιξε αργότερα το πρώτο εμπορικό κατάστημα της πόλης μας, εκεί που είναι σήμερα τα Everest, ο Βαγγέλης Καρόζης, κυρίως με οικιακές συσκευές (κουζίνες, ψυγεία, σόμπες πετρελαίου κτλ.) και απογείωσε το εμπόριο. Ήταν μάλιστα η εποχή που επειδή το χρήμα ήταν λειψό, οι περισσότεροι ψώνιζαν με δόσεις ή με γραμμάτια. Μέγας έμπορας ο Βαγγέλης Καρόζης, εξυπηρέτησε με τον πλέον επαγγελματικό τρόπο τον κάθε γαλατσιώτη που ήθελε να αγοράσει αλλά τα οικονομικά του δεν έφταναν. Το σπουδαίο αυτό εμπορικό κατάστημα, ο γαμπρός του στη συνέχεια (παντρεύτηκε την κόρη του την Μαρία) ο Γρηγόρης Καμπέρης το απογείωσε και για αναπτυξιακούς λόγους το μετέφερε στο πολυώροφο κτίριο επί της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου ως Electronet, με τις καλύτερες τιμές της ελληνικής αγοράς. Ο Γρηγόρης Καμπέρης, είχε ανοίξει επίσης το κατάστημα με είδη μουσικής (ενισχυτές, πικάπ, ηχεία, cd player κλπ. στον ιδιόκτητο χώρο, στην σημερινή Εθνική τράπεζα. Τουλάχιστον μέχρι το 2000 μ.Χ. ήταν σε λειτουργία, διότι είχα αγοράσει εκείνη τη χρονιά έναν ραδιοενισχυτή Marantz.

Στην εποχή του Φάνη Ρούσσα, του Παναγιώτη Παπιώτη και του Κώστα Καφρίτσα και κατά την εποχή της χούντας, η Ασφάλεια είχε τα γραφεία της στα Άνω Πατήσια επί της οδού Χαλεπά, τους καλούσε δε η Υπηρεσία τακτικά για συμμόρφωση. Εκείνη η «συμμόρφωση» στα κρατητήρια δίχως νερό για πολλές μέρες, στον Κώστα Καφρίτσα έφερε στη συνέχεια το ζάχαρο (σοβαρή ασθένεια) όπως διέγνωσε αργότερα  ο Παναγιώτης Φερέτος, ο γιατρός του. Δεν γνωρίζω αν επιστημονικά ισχύει η διάγνωση αυτή, την καταθέτω όμως επειδή την είχα ακούσει. Γενικότερα, ήταν δύσκολη εκείνη η περίοδος της «συμμόρφωσης προς την αγνότητα», σε κομμουνιστές και σε όσους είχαν εκδηλωμένο ενδιαφέρον προς τις δημοκρατικές δυνάμεις (κεντρώους, δεξιούς κ.α.).

Το χασάπικο του Μίμη Τζανούλα, αρχικά ήταν επί της οδού Σύρου, κοντά στην σημερινή τράπεζα Πειραιώς ή λίγο παραπάνω μέχρι το καφέ Molliz. Επί εποχής Νάταλι δηλαδή. Πολύ αργότερα μεταφέρθηκε επί της οδού Φιγαλείας όπου και συνεχίζει πλέον ο ανεψιός του. Το μοναδικό έν ζωή παλιό κρεοπωλείο, οπότε μάλλον και το αρχαιότερο.

Ο Παναγιώτης Παπιώτης που προανέφερα, ήταν νομίζω ο τελευταίος από τους παλιούς χασάπηδες της πόλης μας που πέθανε τελευταίος, και μάλιστα πλήρης ημερών εφόσον άγγιξε τα 103 χρόνια ζωής. Αρχικά δεν γνώριζε από κρέατα διότι η δουλειά που έκανε ήταν αυτή του νερουλά. Γέμιζε το φορτηγό του με νερό και έκανε διανομή σε όλο το Γαλάτσι διότι δεν υπήρχε στην πόλη τότε εσωτερικό δίκτυο ύδρευσης. Αυτό άρχισε να φτιάχνεται από το 1964 και ύστερα. Το φορτηγό του το γέμιζε με νερό από δύο τουλάχιστον σημεία, ένα ήταν αυτό στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου δίπλα στο δημοτικό σχολείο και το άλλο ήταν στην Λ. Βέϊκου, κάπου ανάμεσα στις καφετέριες και στην Αγία Ειρήνη. Μπορεί να υπήρχε και άλλο σημείο αλλά δεν το θυμάμαι ή δεν το γνωρίζω.

Η δουλειά του πωλητή νερού όλο και λιγόστευε κι έτσι αποφάσισε αρχικά να ανοίξει βενζινάδικο. Επειδή όμως περνούσαν από την Μαυρογένους πυλώνες ρεύματος υψηλής τάσης, δεν μπορούσε. Έτσι, αποφάσισε και άνοιξε το κρεοπωλείο και μη γνωρίζοντας την δουλειά, προσέλαβε σαν χασάπη τον κ. Πέτρο (διακρίνεται μαζί του στην φωτογραφία, δεξιά). Μετά από αυτόν κι άλλοι χασάπηδες πέρασαν από το κρεοπωλείο του, όπως ο Πεκλάρης ο Ευρυτάνας, και ο καλύτερος κατά ομολογία του ίδιου, ο Νίκας, όμως και αυτός αργότερα έφυγε για να συνεχίσει σαν κρεοπώλης στο κρεοπωλείο του Φάνη Ρούσσα. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Παπιώτης είχε μάθει καλά την τέχνη του κρέατος και σταμάτησε να παίρνει άλλους χασάπηδες. Το κρεοπωλείο όμως ήταν στο όνομα της γυναίκας του Θεανώς και όταν αυτή πήρε πρόωρη σύνταξη κατά τον καιρό της χούντας, σε αυτόν δεν έδιναν άδεια λειτουργίας επειδή ήταν αριστερός. Μάλιστα, εδώ υπάρχει ένας διάλογος για το πως δούλευε το σύστημα τότε. Επισκέπτονται το κρεοπωλείο ο γιατρός του υγειονομικού και ο αστυφύλακας.

Γιατρός: Παναγιώτη τι έγινε έβγαλες άδεια;
Παπιώτης: όχι, δεν μου δίνουν.
Γιατρός: θα μας κάψεις Παναγιώτη!

        Έπαιρνε ο γιατρός δυό κιλά μοσχάρι κι άλλα δυό κιλά αρνί, έπαιρνε και ο αστυφύλακας ένα κιλό κιμά κι ένα κοτόπουλο και πήγαιναν στο καλό. Μέχρι την επόμενη επίσκεψη για έλεγχο!

        Αυτά συνέβαιναν μέχρι που ο ένας του γιός, ο Αλέκος έγινε 18 χρονών και βγήκε η άδεια στο όνομά του. Τόσο όμως ο Αλέκος αλλά και ο άλλος του γιός ο Δημήτρης, δεν ήθελαν να συνεχίσουν τη δουλειά αυτή. Έτσι, όταν κουράστηκε το πούλησε στον Τούσκα, αλλά πάνω στον χρόνο περίπου μη αντέχοντας χωρίς δραστηριότητα, το αγόρασε, το κράτησε ακόμα ένα χρόνο και ο πούλησε οριστικά τη φορά αυτή στον Μιχάλη Μελέτη.

Οι αδελφοί Ασφή, καταγόντουσαν από τα μέρη της Φωκίδας. Τα κρεοπωλεία τους, «Τα Βαρδούσια», βρισκόντουσαν επί της Λ. Γαλατσίου δίπλα από το βενζινάδικο της  FINA, αυτό που αργότερα και έως τις μέρες μας λειτουργεί ώς ETEKA, πλησίον του καφενείου του Αγάθου. Το ένα από τα δύο αυτά κρεοπωλεία, το δούλευε αρχικά ο Γιάννης Ασφής ο οποίος είχε ασχοληθεί με την πολιτική σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο - το Γαλάτσι αρχικά υπαγόταν διοικητικά στον Δήμο Αθηναίων αλλά το 1955 έγινε αυτόνομη Κοινότητα με πρώτο Κοινοτάρχη τον Παπαηλιού και εκλέχθηκε με τον συνδυασμό του την περίοδο 1955-1959 ή με τον συνδυασμό του Δημήτρη Κεχαγιά την περίοδο 1959-1964. Δεν γνωρίζω με ακρίβεια. Οι πρόεδροι τότε νομίζω πως άλλαζαν κάθε δύο χρόνια. Στο μεσοδιάστημα είχε εκλεγεί πρόεδρος και ο Νίκος Χωριανόπουλος. Πέθανε όμως νέος, στην ταβέρνα Χαρβάτι πάνω στον χορό. Από τότε και ύστερα το κρεοπωλείο το δούλεψε η γυναίκα του  μέχρι την μέρα της συνταξιοδότησής της. Το δεύτερο κρεοπωλείο το δούλευε ο αδελφός του Γιάννη, ο Γιώργος  Ασφής και νομίζω πως σταμάτησε την λειτουργία του τελευταίο, είχε ήδη προηγηθεί το άλλο. Να σημειωθεί επίσης ότι ο γιός του Γιάννη Ασφή, ο Μπάμπης, ήταν επικεφαλής συνδυασμού του ΚΚΕ στην πόλη μας, εκλεγείς για πολλά χρόνια.

Τα κρεοπωλεία αυτά εξυπηρετούσαν την μία πλευρά του Γαλατσίου, την αρχαιότερη εφόσον αυτή αναπτύχθηκε πρώτη και μετά η ανάπτυξη μεταφέρθηκε στο Παλιό Τέρμα. Οι Ασφήδες, παράλληλα με το κρέας πουλούσαν και φρέσκο γάλα που το προμηθεύονταν από τσοπάνηδες της περιοχής. Μάλιστα, μόνιμους πελάτες είχαν και το ΚΕΕΘΑ (αν το γράφω σωστά), δηλαδή την στρατιωτική μονάδα που υπήρχε στο Γαλάτσι και που σήμερα είναι το δημαρχείο Γαλατσίου. Μεγάλη στρατιωτική μονάδα αυτή, κατανάλωνε σε καθημερινή βάση γάλα για τις ανάγκες των στρατιωτών και όσων ακόμα υπηρετούσαν εκεί.

Τελευταίο άφησα το κρεοπωλείο του Καραθανάση, επί της πλατείας Λιναρά. Ακριβώς δίπλα του είχε ο Αντώνης Κλέντρος το κατάστημα με τα φωτιστικά, όπως κι ένα τσαγκαράδικο, πιο κει, στην οδό Δρίσκου, υπήρχε ο φούρνος – λειτουργεί και σήμερα υπό τον Στέλιο Διώχνο και το μπακάλικο του Κατσώνη που λειτουργούσε και σαν ταβέρνα. Πιθανολογώ ότι το κρεοπωλείο αυτό μπορεί να υπήρξε το παλιότερο του Γαλατσίου, διότι η περιοχή αυτή οργανώθηκε πρώτη με τα καταστήματά της που τα γέννησε η ανάγκη.

Σήμερα η πόλη μας, έχει πολλά και άξια λόγου κρεοπωλεία, αλλά κρέας βέβαια προμηθεύεται κανείς και από τα σούπερ μάρκετ, εφόσον το καθένα από αυτά διαθέτει οργανωμένο κρεοπωλείο. Μεγάλα κρεοπωλεία είναι, του Νιώτη (που θα κατεδαφισθεί όμως λόγω των έργων της πλατείας Γαλατσίου), ο Ριζόπουλος στη συμβολή Αγίας Γλυκερίας και Νίκου Ξυλούρη, αλλά πιο απλό κατά την μορφή είναι εκείνο του Πεντζίκη στην πλατεία Κύπρου, με εκλεκτά φυσικά κρέατα και που μέχρι και το Παλαιό Ψυχικό παίρνει την δυτική πλαγιά του Αγχεσμού για να προμηθευτεί τα κρέατά του. Κεντρικά ή αποκεντρωμένα κρεοπωλεία, έχει αρκετά η πόλη μας σήμερα, αλλά εκείνα τα παλιά υπήρξαν σημείο αναφοράς στους πέτρινους και όχι μόνο χρόνους. Ακόμα, στον Μασούτη της πλατείας Κύπρου, χασάπης είναι ο παλιός συμπολίτης μας Αλέκος Νομικός, άνθρωπος διαμάντι, χαμογελαστός, αισιόδοξος, φωτεινός. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι πάνω απ’ όλα καλοί επαγγελματίες, τα μαγαζιά τους πεντακάθαρα, και οι τιμές των προϊόντων τους καλές. Σαν μακρινό όνειρο, θυμάμαι τον παππού μου ή τον πατέρα μου ν’ ανηφορίζουν για το Παλιό Τέρμα μιάς και συνήθως ψώνιζαν από τού Ρούσσα η του Καφρίτσα. Ο κάθε γαλατσιώτης είχε επιλέξει το δικό του χασάπικο και πολύ δύσκολα το άλλαζε.

Οι άνθρωποι στο Γαλάτσι που κίνησαν το εμπόριο εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι τουλάχιστον, το έκαναν από την ανάγκη επιβίωσης. Σαν αριστεροί, προερχόμενοι οι περισσότεροι από τον ΕΛΑΣ, με εξορίες στα ξερονήσια, ήσαν αποκομμένοι από δουλειές του δημοσίου ελέω του χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων που δεν τους το παρείχε καμία Ασφάλεια. Έπρεπε όμως να ζήσουν. Με την εργατικότητά τους, την αξιοσύνη τους, βλέποντας τον πελάτη τους σαν άνθρωπο πρώτα και μετά σαν καταναλωτή, πρόκοψαν, καταξιώθηκαν στην κοινωνία τους, προχώρησαν μπροστά. Μαζί όμως με τους αριστερούς και οι δεξιοί κάτοικοι της πόλης μας,  έζησαν αρμονικά μεταξύ τους, γεμάτοι αξιοσύνη και αυτοί, εργάστηκαν σκληρά, τίμια, και όλοι μαζί, ενωμένοι, έφτιαξαν έκ θεμελίων ίσως, το Γαλάτσι.  

Όλα βέβαια αλλάζουν επί βελτίω (που λένε), αλλά η αύρα εκείνων των παλιών μαγαζιών, έν προκειμένω των κρεοπωλείων και των υπολοίπων καταστημάτων, έχει χαθεί οριστικά. Ο Ρούσσας, ο Καφρίτσας, ο Τζανούλας, ο Παπιώτης, οι αδελφοί Ασφή, ο Καραθανάσης, ο Καρόζης, ο Ανδρεόλας, ο Κεφαλληνός, ο Ρίζος, ο Κλέντρος και πόσοι άλλοι ακόμα, έδιναν τον δικό τους τόνο στους γοητευτικούς ρυθμούς της πόλης μας. Ο καθένας τους, είχε τη δική του προσωπικότητα, τη δική του προσφορά μέσα από την αξιοσύνη του και τον επαγγελματισμό του,  κι αυτή ακριβώς η θετική παρουσία αποτυπώθηκε στην μνήμη. Ευτυχώς, συνεχίζει ακόμα σήμερα ο μεγαλύτερος και καλύτερος έμπορας της πόλης μας ο Γρηγόρης Καμπέρης.

Ναι, αυτή η πόλη, πριν την καταστρέψουν οι δημοτικοί άρχοντες με τα «οράματά» τους, είχε φτώχεια, ήταν τίμια και εξέπεμπε αρώματα μεθυστικά, ήταν γοητευτική. Ήταν -είναι δηλαδή- η γενέθλια πόλη μας.  

==============

Ο Παναγιώτης Παπιώτης, η γυναίκα του Θεανώ και τα παιδιά του Αλέκος και Δημήτρης. 

Έξω από το κρεοπωλείο στη Λ. Βέϊκου.

Ο Παναγιώτης Παπιώτης με τους γιούς του Αλέκο και Δημήτρη.

Ο Αλέκος Παπιώτης σε νεαρή ηλικία. Απεβίωσε πριν από 10 περίπου χρόνια. 

=========== 

Υγ1: Ευχαριστώ πολύ τους παλιούς γαλατσιώτες που μέσω των ανταποκριτών μου, έδωσαν φωτογραφικό υλικό και πρόσθετες πληροφορίες για το αφιέρωμα αυτό.

Υγ2: Παρακαλώ να μην μου στέλνετε αιτήματα φιλίας στο Facebook, δεν χρησιμοποιώ αυτό το μέσον παρά μόνο για λόγους πρακτικούς. Σάς ευχαριστώ.  

Έργα ανάπτυξης του Γαλατσίου

Έργα ανάπτυξης του Γαλατσίου

 

Από έγκυρες πηγές, μαθαίνω ότι είναι υπό συζήτηση η υλοποίηση μεγάλων έργων που θα δώσουν ανάσα στην ήδη πνιγμένη πόλη μας από την ηχορύπανση και την σκόνη. Ήδη οι μελέτες βρίσκονται στο τελικό στάδιο για τα τρία σπουδαία έργα που θα αλλάξουν την εικόνα που ξέρουμε, θα μάς χαρίσουν μία εντελώς καινούργια εικόνα για την πολύπαθη πόλη μας.

Το πρώτο μεγάλο έργο που πολύ σύντομα θα αρχίσει, είναι ο περιφερειακός δρόμος από το Πανόραμα προς την Λ. Κύμης. Θα περνά υπόγεια από την περιοχή της ΛΑΤΟ, κάτω από την βίλλα του Τσάκωνα (στα όρια της πόλης μας), κάτω από τα αρχαιολογικά λείψανα (του Αγχεσμού;), κάτω από το ρολόι της ΟΥΛΕΝ και θα συναντά την Λ. Κύμης έξω από τα όρια του Άλσους Βέϊκου. Εκτός του οδικού αυτού άξονα, να πούμε εδώ ότι στην ΛΑΤΟ, θα αξιοποιηθεί το Καμίνι, θα γίνει πολιτιστικό κέντρο, με χώρους συνεδριακούς, κινηματογράφο, καφέ, εστιατόρια και φυσικά ένα μικρό αστεροσκοπείο. 

Ο νέος αυτός οδικός άξονας που θα γίνει θα δώσει ανάσα στο κυκλοφοριακό χάος που υπάρχει σήμερα και οδεύει προς το χειρότερο. Θα παρακάμπτεται εντελώς η Λ. Βέϊκου και ελάχιστα αυτοκίνητα θα κυκλοφορούν σε αυτήν. Μάλιστα, το ένα ρεύμα κυκλοφορίας της θα καταργηθεί εντελώς, το δυτικό ρεύμα, διότι σε αυτό θα γίνουν πάλι έργα ώστε να φέρουν στο φως το παλιό ρέμα που κλείστηκε πριν 60-70 χρόνια από τους χείριστους τότε θεσμικούς παράγοντες που αστικοποίησαν την περιοχή. Το ρέμα αυτό θα αναδειχθεί, θα γίνει χώρος πρασίνου, χώρος περιπάτου, θα εμφανιστεί πάλι το νερό που εξακολουθεί να έχει την ίδια διαδρομή, και θα ενοποιηθεί ο χώρος με αυτόν του Άλσους Βέϊκου, ώστε η πόλη μας να γίνει ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου στην Ελλάδα.

Το ίδιο θα γίνει και με την Λ. Γαλατσίου, το νότιο ρεύμα κυκλοφορίας θα κλείσει κι αυτό διότι τα έργα που θα ακολουθήσουν θα έχουν να κάνουν με την ανάδειξη έκ νέου του παλιού ρέματος. Κατά τον ίδιο τρόπο με την Λ. Βέϊκου, θα γίνουν κι εδώ πάρκα, χώροι περιπάτου και φυσικά η ροή του νερού θα είναι και πάλι ορατή. Με δυό λόγια, στην Λ. Βέϊκου και την Λ. Γαλατσίου, θα επανέλθει η παλιά φυσική ομορφιά που χάριν της αναλγησίας της πολιτικής πρίν από 60-70 χρόνια, έφερε το σημερινό χάλι. Το χάλι διορθώνεται μόνο με γκρέμισμα, όπως καλή ώρα θα γίνει στο κέντρο της πόλης.

Εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: και τα αυτοκίνητα που και πως θα παρκάρουν τότε; Εύκολη κι εδώ η απάντηση. Ο Δήμος, θα κάνει το πρώτο μεγάλο δεκαώροφο πάρκινγκ 2000 θέσεων κάτω από την κεντρική πλατεία. Ένα δεκαώροφο υπόγειο πάρκινγκ θα κάνει πάλι στην Ζαΐρα 500 θέσεων. Επίσης το μεγαλύτερο πάρκινγκ θα το κάνει στα νταμάρια, 10000 τουλάχιστον θέσεων. Μα καλά, και πως θα πηγαίνει κάποιος στα νταμάρια να πάρει το αυτοκίνητό του ή πως θα πάει σπίτι του αν το παρκάρει εκεί; Κι εδώ πολύ εύκολη η λύση στο πρόβλημα, θα φτιάξει ο δήμος υπόγεια τρένα, όπως αυτό που πάει στην Λυκαβηττό, και θα ξεκινούν από τις εγκαταστάσεις του ΜΕΤΡΟ εξυπηρετώντας τον κάθε κάτοχο αυτοκινήτου.

Πέραν αυτών των χρήσιμων, στο μεγάλο πάρκο που θα δημιουργηθεί στο κέντρο της πόλης, θα γίνουν φυσικά και ποδηλατοδρόμοι. Και εκτός αυτού, μπορεί ο ίδιος ο Δήμος να διαθέσει χιλιάδες ηλεκτρικά ποδήλατα για τις εύκολες μετακινήσεις των δημοτών του.

Όλα αυτά τα έργα προχωρούν με γοργούς ρυθμούς και σε λίγα χρόνια θα είναι έτοιμα, πολύ νωρίτερα από το ΜΕΤΡΟ που προβλέπεται να λειτουργήσει το 2032 μ.Χ.

Σάν ξύπνησα απότομα, είμαι λουσμένος στον ιδρώτα, ο χθεσινοβραδινός πυρετός με τσάκισε, έφτασε τους 39 βαθμούς. Τώρα όμως είμαι καλά. Απύρετος. Γρίπη; Covid;, ό,τι νάναι, θα δείξει.

Το κακό είναι ότι μαζί με τον πυρετό έφυγε και το όνειρο!