Τα ψευδώνυμα σε αρθρογραφία & λογοτεχνία ...

Τα ψευδώνυμα σε αρθρογραφία & λογοτεχνία...

Ανάχαρσις: «Η αγορά -η συγκέντρωση των πολιτών-, είναι τόπος προορισμένος για να εξαπατάει ο ένας τον άλλον και να πλεονεκτεί ο ένας σε βάρος του άλλου».

Ένας συμπολίτης μας: «Ένας είναι ο αρχηγός, ένας και ο οπαδός, για να αποφεύγονται οι διασπάσεις».

Τα παραπάνω με βρίσκουν σύμφωνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνήσετε κι εσείς. Ο καθένας μας έχει τον δικό του θεό, τις δικές του πολιτικές ανησυχίες γι’ αυτό και ακολουθεί εκείνο το ιδεολογικό ρεύμα που του ταιριάζει περισσότερο, ο καθένας μας έχει χτίσει τον μικρόκοσμό του και μέσα από αυτόν πορεύεται, παθιάζεται για τη δική του ομάδα. Αυτά δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, συμβαίνουν και οφείλουμε να τα αποδεχτούμε. Να αποδεχτούμε επίσης ότι λίγοι ή ελάχιστοι, δεν έχουν κανένα θεό, καμία ομάδα, καμία ιδεολογία που να την αποδέχονται, δεν πιστεύουν πουθενά και δεν ελπίζουν τίποτα.

Η ζωή τα πάντα έχει μέσα της, εμείς γιατί θα πρέπει να προβαίνουμε σε διασπάσεις; σε διαχωρισμούς; Επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτόν που έχει από εμάς διαφορετικό τρόπο για να πορεύεται στη ζωή;

Στην αγορά λοιπόν, η εξαπάτηση αλλήλων είναι ορατή, όμως για να την δούμε πρέπει να έχουμε αποκτήσει μία διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Διαφορετική αντίληψη απαιτείται επίσης για να δούμε ότι ο καθένας θέλει να είναι αρχηγός, ότι υπερέχει έναντι των άλλων. Αυτό όμως επειδή δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, γίνεται ο μοναδικός οπαδός του εαυτού του, άρχει εαυτόν, που λένε, κι έτσι δεν έχει τον φόβο να διασπάσει κάτι που αφορά μόνο αυτόν.

Είναι δύσκολο, απαιτείται μεγάλη προσοχή ώστε κάποιος να μπορεί να στέκει έξω από αυτές τις αντιθέσεις που γεννούν μόνο συγκρούσεις. Είτε σε θέματα πίστης, ιδεολογίας, ομάδας, κτλ. Δεν χρειάζεται προσπάθεια για κάτι τέτοιο παρά μόνο ένας καινούργιος τρόπος σκέψης, με ελαχιστοποιημένα τα συναισθήματα που, κι αυτά με τη σειρά τους είναι παράγοντας εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων.

Ένας τρόπος για να προστατέψει κάποιος τον εαυτό του εκφέροντας λόγο έξω από τον συνηθισμένο (μερικές φορές), όπως όλα τα παραπάνω, ή ακόμα επειδή βλέπει σαν παιχνίδι τις αντιφάσεις της ζωής -και με τρόπο σκωπτικό-, είναι να επιλέγει και να υπογράφει τα κείμενά του με ένα ψευδώνυμο.

Το ψευδώνυμο δεν είναι δική μου εφεύρεση. Στην ιστορία το πρώτο ψευδώνυμο προέρχεται από τον Οδυσσέα όταν ξεγέλασε τον Πολύφημο ώς «Ούτις». Πιο κοντά στην εποχή μας με ψευδώνυμα υπέγραφαν έργα τους σημαντικοί άνθρωποι του λόγου, όπως, ο Γιάννης Ρίτσος (με 17 ψευδώνυμα), ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός (με 21 ψευδώνυμα), ο Κώστας Παλαμάς (με 19 ψευδώνυμα), ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης (με 33 ψευδώνυμα), ο Ρένος Αποστολίδης (με 36 ψευδώνυμα), ο Αδαμάντιος Κοραής (με 16 ψευδώνυμα), ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Δημήτρης Καμπούρογλου, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, ο Βασίλης Ρώτας, ο Γιάννης Σκαρίμπας, κ.α. 

Τα ονόματα των Μ. Καραγάτση, Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργου Σεφέρη, Στρατή Μυριβήλη, Στρατή Τσίρκα κ.α., δεν είναι πραγματικά αλλά ψευδώνυμα και με αυτά έγιναν διάσημοι.

Λογοτέχνες, φιλόλογοι, χρονογράφοι, δημοσιογράφοι, μεταφραστές, υπογράφουν έργα τους με ψευδώνυμα. Πιο κοντινοί μας είναι ο σκιτσογράφος Κύρ (πολύ αργότερα μας είπε το πραγματικό του όνομα), αλλά και ο Αρκάς στις μέρες μας.

Υπογράφοντας τα κείμενα μου ως Πεζοπόρος, δεν έχω καμία αυταπάτη να συγκριθώ με όλους αυτούς τους γίγαντες του λόγου. Όμως εγώ, ο πιο αδύναμος κρίκος επειδή δεν στέκομαι στο μπόι τους, έχω δεχθεί χυδαία επίθεση ακριβώς επειδή υπογράφω με ψευδώνυμο. Η χυδαιότητα χαρακτηρίζει αυτούς που την εκφέρουν, όχι εμένα. Σε ό,τι με αφορά, θα συνεχίσω να γράφω με τον δικό μου ιδιότυπο τρόπο υπογράφοντας τα κείμενα του ώς Πεζοπόρος ή ως Ιωσήφ Στάλιν. Με τρόπο σκωπτικό ή όπως αλλιώς με ευχαριστεί.

Κακή κριτική έχω δεχτεί αρκετές φορές και την αποδέχομαι διότι κινείται στα όρια της ευπρέπειας. Εξάλλου, όταν γράφει κάποιος κάτι δημόσια, αυτό κρίνεται. Με τρόπο ευχάριστο ή δυσάρεστο, είναι όμως αποδεκτό.