Χρύσα Χαραλαμπίδου – ο Άνθρωπος της πόλης μας

Χρύσα Χαραλαμπίδου – ο Άνθρωπος

 

Την επόμενη μέρα των εκλογών, είτε βγει ο ένας σωτήρας είτε ο άλλος ή ο παρ’ άλλος, εμείς θα συνεχίσουμε την ζωή μας στην καθημερινότητά της. Φουντώνουν τα πάθη και τα μίση για το παντεσπάνι αλλά επειδή δεν είναι οι πολιτικοί στον δημόσιο βίο τους (δεν λέω στον ιδιωτικό τους βίο διότι αυτός δεν μας αφορά) τίμιοι και ξάστεροι, το δικό τους παντεσπάνι το βαπτίζουν «αγώνα για την Δημοκρατία».

Ωραία είναι αυτά αν τα βλέπουμε αλλά η ψήφος μας έχει μικρή δύναμη μιάς και από την ήττα μας από τον Ιμπραήμ και δώθε, αποτελούμε ένα προτεκτοράτο, είμαστε δηλαδή υπήκοοι μεγάλων δυνάμεων και όχι πολίτες που, μέσω των πολιτικών φερεφώνων τους μας παραμυθιάζουν πως είμαστε ελεύθεροι. Κι εμείς, σαν αφελείς που είμαστε, τους πιστεύουμε.

Αν φύγουμε όμως από την κακώς εννοούμενη πολιτική που ασκείται στην πανέμορφη πατρίδα μας, αν βγάλουμε τις παρωπίδες των γηπέδων και των πάσης φύσεως ναών της δουλοπρέπειας, μπορεί, ξαφνικά ίσως, ν’ ανακαλύψουμε ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας, οι οποίοι έχουν ξεφύγει από την μιζέρια και την γκρίνια των όσων μας κυκλώνουν και δείχνουν προς τα έξω ένα φωτεινό μονοπάτι – που τυφλοί σαν είμαστε, δεν το βλέπουμε. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί στην πόλη μας, είναι όμως αφανείς διότι είναι ταπεινοί. Δεν  πουλάνε εξυπνάδα, δεν είναι νάρκισσοι, δεν είναι παντογνώστες – έχουν μία ποιότητα σαν άνθρωποι, και σαν τέτοιοι, είναι αθόρυβοι. Προσφέρουν στην κοινωνία με το ουμανιστικό τους πνεύμα, δεν το διαλαλούν, δεν έχουν ανάγκη καμία διαφήμιση πλαστή, δεν νιώθουν ανασφάλεια, δεν μειονεκτούν – είναι άνθρωποι πλήρεις.

Γράφω όλα τα παραπάνω διότι εντελώς τυχαία έπεσα σε ένα άρθρο για μία έκθεση Εικαστικών Τεχνών στην οποία συμμετέχει η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου στην Αυστρία. Με εξέπληξε και με κέντρισε το άρθρο και διάβασα την συνέντευξη που έδωσε τόσο για την Έκθεση στην Αυστρία αλλά και για τον τρόπο σκέψης της.

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν την γνωρίζω την κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου αν και οπτικά μου είναι οικεία η μορφή της. Είχα διαβάσει προ καιρού για Έκθεσή της στο πολιτιστικό κέντρο «Καμίνι» στην πόλη μας, και δεν πήγα (ενώ το είχα προγραμματίσει) για λόγους που δεν αφορούν το σημείωμα αυτό.

«Έχουμε πολλούς αστέγους, πολλά άστεγα συναισθήματα, κραυγές, αξεδίψαστες ψυχές. Η τέχνη έχει την ιδιότητα να ξαναπλάθει, ώς λαθραίος θεός, τον κόσμο απ’ την αρχή, σχεδόν μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει. Δεν είναι σημαντικό να ζωντανέψουμε, χρωματίζοντας μία στέγη, μία παλάμη;», αναφέρει η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου στη συνέντευξή της και φανερώνεται μία αγνότητα, αυτή που εμείς έχουμε απωλέσει επειδή διαρκώς δημιουργούμε πλαστές ανάγκες ώς επί το πλείστον καταναλωτικές.

Για να προχωρήσει κανείς, όχι απαραίτητα στην τέχνη – ό,τι μορφή κι αν έχει αυτή, θα πρέπει να νιώσει την ανάγκη, θα πρέπει ν’ αρχίσει να διακρίνει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση, θα πρέπει να αλλάξει ώστε ν’ ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό. Όταν θέλει ο άνθρωπος, τότε όλα είναι δυνατά, αλλά για να θέλει, θα πρέπει να φύγει από την μίζερη πραγματικότητα που φτιάχνει, ασχολούμενος με θέματα συγκρουσιακά, θέματα που τον κρατούν δέσμιο των πλαστών επιθυμιών του.

Η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου, επιλέγοντας τον τρόπο αυτό για να εκφράζεται, άθελά της ίσως, μας δείχνει έναν διαφορετικό δρόμο για να πορευθούμε, δρόμο δημιουργίας και φαντασίας, δρόμο αβλαβή και άκρως ουμανιστικό.

Σαν κάτοικος αυτής της πόλης, νιώθω ιδιαίτερη χαρά διότι ένας άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας, έν προκειμένω η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου, ανοίγει τα φτερά της και πετά ελεύθερα στον κόσμο, σε αυτόν τον κόσμο που τα σύνορά του είναι τεχνικά, γραμμές επί του χάρτου και τίποτα περισσότερο. Η τέχνη, η κάθε τέχνη, είτε λέγεται ζωγραφική, είτε μουσική, είτε θέατρο, μπορεί και καταργεί τα σύνορα, τις συνοριακές γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους από την Ενότητα.

===========

Σημ: ο πίνακας, είναι έργο της κυρίας Χρύσας Χαραλαμπίδου, φιλοξενούμενο, όπως κι άλλα έργα της στο άρθρο με την συνέντευξή της, που μπορείτε να διαβάσετε αν το επιθυμείτε ΕΔΩ.

Πεζοπόρος