Ήλιος θεός ...

Τρίτη 19 Γενάρη. Η κατάλευκη Πάρνηθα, σαν άλλος βιγλάτορας της πόλης των Αθηνών, την προφυλάσσει όσο μπορεί από τα κέφια του καλού βορειά. Πόσο όμως να φυλάξει ένα βουνό τον θεό άνεμο; Έχει τόση δύναμη ο μπαγάσας ο υπερβόρειος που βρίσκει τρόπους, διόδους αφύλακτες, τρύπες μαύρες, και εισέρχεται ορμητικά στο λεκανοπέδιο και το δροσίζει, μερικές φορές το ψύχει, άλλες φορές αφήνει τη δύναμή του να πέσει στο χώμα και γίνεται ευχάριστος. Θεός είναι και ό,τι θέλει κάνει, αυτά δα έλειπε, να δίνουν και οι θεοί αναφορά στην πλεμπάγια, τι θα κάνουν, πως θα κινηθούνε, πότε θα βήξουν ή πότε θα συνευρεθούν ερωτικά με τα έτερα ημίσεα του ορατού ή του αόρατου κόσμου.

        Θεοί, πάσχιζαν να γίνουν τις παλιές κι αλλόκοτες εποχές και οι βασιλιάδες, όρα Φαραώ, Μεγαλέξανδρο, Καίσαρες και λοιπούς ψυχάκηδες που πέρασαν σαν άνθρωποι και βασιλιάδες και θέλησαν να γίνουν και θεοί. Άπληστοι όλοι τους, πάντα ζητούσαν και κάτι άλλο, μα όλοι τους έφαγαν τα μούτρα τους, έγιναν κι αυτοί χώμα να τρώνε σκουλήκια να στουμπώσουν τη πείνα τους. Ναι, πειναλέοι όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» που θέλησαν να ισιώσουν τον κόσμο από το «κακό». Μετά, έφτασαν άλλοι θεοί, Μπερξόν, Προυντόν, Μπακούνιν, Κάντ, Μάρξ, Έγελος, Λένιν, Στάλιν, Χίτλερ, Φρόϊντ, Φρίντναμ, Λεωνίδας Κύρκος, Ανδρέας Παπανδρέου ο 1^ος (ο δεύτερος θα έρθει αργότερα), Ευάγγελος Βενιζέλος, Γιάννης Βρούτσης, Κούλης, Αλέξης, Χαρίλαος (ο σχωρεμένος), Καραμανλήδες άπαντες, Βαρουφάκης, ο σταλινόφρων Κουβέλης, Σαμαράς και λοιπή συμμορία, τώρα τελευταία ο Μπίλυ ο Γέϊτς, ένας Μάνσκ, ένας Μπέζ, μία Λαγκάρδδ, ένας Ερντογάν, μία Ντε Λίαρ (ή κάπως έτσι) και άλλοι πολλοί και πολλές.

      

  Όλοι αυτοί οι έν δυνάμει θεοί και θεές, τι κατάφεραν; Ένα πράγμα μόνο, έχουν κάνει τον κόσμο ένα τεράστιο μπουρδέλο. Αποκορύφωμα της τρέλας τους από το νταβατζηλίκι που έχουν ονομάσει επιτυχώς: αγάπη προς τον άνθρωπο και λοιπά, η διαχείριση του κορωναϊού. Είναι πανδημία, είναι μήπως σκέτη επιδημία, είναι μούφα της νέας τάξης, φτιάχτηκε στο εργαστήριο ή στο κομμωτήριο, ό,τι και αν είναι, βγαίνουν μπροστά οι ειδικοί και μας εξηγούν, αντικρούονται οι γνώμες τους, αλλά η δουλειά τους δεν είναι να λένε αλήθειες αλλά να μπερδεύουν, μας νουθετούν διότι δεν προσαρμοζόμαστε στα σχέδια καταπολέμησης της μάστιγας, διαλύουν τη ζωή, τις οικονομίες, επιβάλουν απαγορεύσεις, πρόστιμα, ό,τι γουστάρουν κάνουν με εκείνο το υφάκι μάλιστα του μάγκα του πολλά βαρύ, κι εμείς, εμείς πρέπει να φερθούμε ανάλογα. Να φοβηθούμε, πρέπει να μάθουμε να υπακούουμε στας εντολάς, ίδιες με αυτές του σχωρεμένου Μωϋσή που είχαν κάμποσα «ού». Πλάκα δεν έχουν όλα αυτά; Που αφήσαμε τον κάθε καραγκιόζη και έβαλε πόδι στη ζωή μας, και όχι μόνο αυτό, του χαρίσαμε τη ζωή μας να την κουμαντάρει, του επιτρέψαμε να αποφασίζει αυτός αντί για εμάς. Εμείς δεν θέλουμε να παίρνουμε αποφάσεις για τη ζωή μας, ντρεπόμαστε, οι αντιπρόσωποί μας καθόλου.

        Πεντακάθαρο και τούτο το πρωινό, το λαμπρό, μιάς και ο θεός ήλιος (αυτός τουλάχιστον δεν πασχίζει να γίνει κάτι, Είναι), ασυγκράτητος,  σκορπά την αγάπη του, αβίαστα, χωρίς λόγια ξύλινα και περιττά, πράττει, δεν φλυαρεί. Σαν έβγαλε σεργιάνι τις ακτίνες του, μεμιάς έφυγαν, διαλύθηκαν, όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις που πασχίζουν διαρκώς να έχουν τον άνθρωπο εγκλωβισμένο. Ντύνομαι και ετοιμάζομαι να περπατήσω προς το Άλσος του Βέϊκου να ειδώ τη φύση και να χαθώ στην αγκαλιά της. Όταν θα επιστρέψω στο σπίτι, θα έχω όλο τον καιρό να εγκλωβιστώ πάλι, να δικτυωθώ, να οργιστώ, να επαναστατήσω χτυπώντας με δύναμη το πληκτρολόγιο!

Και έχει και λαϊκή σήμερα!