Ηλίαααα ρίξτο το Πασόκ!

Σαν διάβασα τ’ αποτελέσματα από την εκλογή της Κυριακής που μας πέρασε για την ανάδειξη νέου προέδρου στο πασοκοκινάλε, ταράχθηκα. Τόσο για τα τοπικά αποτελέσματα της πόλης μας μα κι άλλο τόσο για τα πανελλαδικά. Στα τοπικά αποτελέσματα, οι θύμησες εμφανίστηκαν σαν όραμα μπροστά μου, στα πανελλαδικά όμως, ένας κόμπος, έκοψε την αναπνοή μου με την πιθανότητα ο καινούργιος αρχηγός της σοσιαλδημοκρατίας να μην είναι ο κύριος Παπανδρέου -κατά κόσμον Γ.Α.Π-, αλλά ο καγκελάριος της εκλιπούσης κύριας Γεννηματά, ο νέος Alexis, κύριος Ανδρουλάκης.

Οι θύμησες της χρυσής εποχής, αποτυπώθηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο στην ταινία «Βιετνάμ» μέρος της τριλογίας του έργου «Όλα είναι δρόμος», σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη. Εκείνη τη χρυσή εποχή, τα σκυλάδικα μετονομάστηκαν σε πολιτιστικά κέντρα όπου έρεαν οι μπόμπες από ουίσκι, έρεε το λελουδικό, έτριζε το πιατικό, υψωνόταν στον ουρανό η καψούρα. Αληθές είναι ότι ο τρίτος δρόμος για τον σοσιαλισμό έφερε μεγάλες ανατροπές στην γλυκιά μας πατρίδα, αλλά το σκυλάδικο έγινε το σήμα κατατεθέν ενός αξιοπρεπή σοσιαλιστή. Αν δεν χόρευες ζεϊμπέκικο αλλά κάρτ, αν δεν ρούφαγες τις μπόμπες σου από το πρώτο τραπέζι πίστα, αν δεν σε συνόδευαν τα σκυλιά της νύχτας, αν δεν έδινες την παραγγελιά σου, αν δεν λειτουργούσες με όλα αυτά, δεν ήσουν σοσιαλιστής, ήσουν ένα τίποτα, ένα απολειφάδι της παρακμής.

Στα σκληρά μαγαζιά της εθνικής οδού πριν εμφανιστεί η παραγγελιά, υπήρχε μία άλλη θαυματουργή λέξη, η «επιθυμία», αυτήν έλεγε σιγούλια ο τραγουδοποιός κι ο χορευτής σηκωνόταν να δείξει τον εγωισμό του. Στα σκληρά κατάλοιπα που άφησε όλη εκείνη η αλλόκοτη εποχή του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, η επιθυμία δεν χάθηκε, έτσι λοιπόν, την Κυριακή που μας πέρασε, το πασοκοκινάλε, το απομεινάρι της καψούρας, πεθύμησε να εκλέξει νέα αρχηγό. Το παλιό Πασόκ, το νεώτερο Πασόκ, το προεδρικό Πασόκ, το σημιτικό Πασόκ, το κιναλοπασόκ, ξύπνησε από το νεκροκρέβατο και πήγε να ψηφίσει τελειωμένες καταστάσεις. Οι νεκροί ψήφισαν τους νεκρούς.

Η ζωή πάει μπροστά, αλλά μια χούφτα «ιδεολόγων» και κακών ερμηνευτών επιμένουν ακόμα στην νεκρανάσταση σαν τον σχωρεμένο τον Λάζαρο. Εδώ, στο κρίσιμο αυτό σημείο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, εισέρχεται δυναμικά ο Ηλίας με τη μπουλντόζα του και γκρεμίζει το σκυλάδικο, γκρεμίζει τις παλιές θύμησες, γκρεμίζει ολάκερη τη ζωή μας, όταν εκτελεί της εντολή του μεγαλοκαψούρη (εκπληκτική ερμηνεία του Γιώργου Αρμένη: «Ηλίαααα ρίξτο».

Εδώ στη πόλη μας το παλιό Πασόκ μπήκε μπροστά γιατί ένας άλλος Ηλίας δεν τόλμησε να ρίξει το σκυλάδικο, δεν έμαθε να χειρίζεται βαρέα μηχανήματα. Την επόμενη Κυριακή που θα παιχθεί πάλι το ίδιο θεατρικό έργο, πέρα από τις δημοσκοπήσεις των ειδικών που προβλέπουν νίκη του νέου Alexis, οι Ηλίες που φυλάνε ιερά και όσια του τρίτου δρόμο προς τον σοσιαλισμό, θα βάλουνε τα σώματά τους σαν ασπίδα και η μπουλντόζα δεν θα περάσει παρά πάνω από το πτώμα τους.

Καλές είναι οι δημοσκοπήσεις, βγάζουν φράγκα και οι εταιρίες, πληρώνουν τους εργαζόμενους που απασχολούν, αλλά δεν αρκούν. Απαραίτητη είναι και η θέση του Ηλία πίσω από το τιμόνι του βαρέου οχήματος, αλλά αυτός ο Ηλίας, εμφανίστηκε μία φορά. Κι αυτή στην ταινία, διότι στην πραγματική ζωή οι Ηλίες της παρακμής δεν θέλουν ανατροπές, είναι βολεμένοι με τη σαπίλα του σκυλάδικου, με τις παλιές θύμησες.

Την Κυριακή που μας έρχεται, αν και δεν είμαι ειδικός σαν προβλεπτής, βλέπω το παλιό να συνεχίζει. Και αν συμβεί αυτό, δεν θα είναι το Καστελόριζο η αφετηρία προς τον όλεθρο, αλλά η Γαύδος, γιατί αρέσουν στον επίγονο της δυναστείας τ’ ακριτικά νησιά μας.