Η στρέβλωσις του χωροχρόνου στην Λ. Βέικου

Η στρέβλωσις του χωροχρόνου στην Λ. Βέικου

 

Ο Δίας ο Αγχέσμιος, ο θεός της γενέθλιας πόλης μας, θέλησε ν’ αφήσω το όμορφο νησί μου μέσα στο κατακαλόκαιρο και έστω για λίγες μέρες, να ζήσω από κοντά τους παλμούς της καρδιάς της. Τον Αύγουστο μήνα, οι παλμοί της πόλης μας, βαρούν αργά, σαν εκείνου του Ιταλού δρομέα καλή ώρα, του Μένεα.

Ειρήσθω έν παρόδω, να πω σε εσάς τα νέα ζευγάρια, να μην παντρεύεστε στα μέσα του Αυγούστου. Δεν θα μας χαλάτε εσείς τις διακοπές μας επειδή σας κάπνισε στο κατακαλόκαιρο να «φτιάξετε» τη ζωή σας. Τέλος πάντων, ας εισέλθω στο θέμα μου που έλαβε χώρα στην καυτή Λ. Βέικου, ένα πρωινό.

Βρισκόμουν στη δυτική πλευρά της Λεωφόρου και απολάμβανα στο χέρι ένα ωραιότατο παγωμένο ρυζόγαλο που προμηθεύτηκα από τον Στάμου. Όρθιος ήμουν, ο ήλιος έκαιγε για τα καλά, όμως το μελτέμι δρόσιζε τρόπον τινά την άδεια από αυτοκίνητα πολύπαθη και τρύπια συν τοις άλλοις Λ. Βέικου. Υπήρχε μία απόκοσμη ησυχία, εκτός από τα αυτοκίνητα, και οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούσαν στα πεζοδρόμια. Πήγαν οι βλάχοι στα χωριά τους (βλάχοι στην νοοτροπία εννοώ) και απόκτησε το Γαλάτσι πάλι ανθρώπινο πρόσωπο. Μείνετε στα χωριά σας παρακαλώ αν θέλετε, δεν θα μας λείψετε.

Αίφνης, από το ανατολικό πεζοδρόμιο της Λεωφόρου, άκουσα οχλαγωγή. Μόλις είχα τελειώσει το ρυζόγαλό μου και στρέφω τη ματιά μας προς τα εκεί και, στο ωραιότατο Buzer Bitter, υπήρχε πολύς κόσμος αλλά τόση ώρα δεν ακουγόταν. Τι συνέβη ξαφνικά; Πολύ απλά, επισκέφτηκε τον δροσερό χώρο του καταστήματος ο Δήμαρχος της καρδιάς μας και το πλήθος των θαμώνων έσπευσε να τον αποθεώσει. Έβλεπα από απέναντι αγκαλιές, φιλιά, η περιέργεια μ’ έκανε και μεταφέρθηκα κι εγώ στην ανατολική πλευρά του αρχαίου δρόμου με τις υπόγειες στοές του και τις σύγχρονες τρύπες του.

Μία γηραιά κυρία, είχε πιάσει (όπως είδα από κοντά πλέον) τον Δήμαρχο στο λακριντί, κι αυτός την άκουγε με στωικότητα. Στο τέλος τον άκουσα να της λέει: «σας ευχαριστώ πολύ, η αγάπη σας μου δίνει δύναμη να συνεχίσω». Έλιωσα στο άκουσμα των λίγων λέξεων. Τι να συνεχίσεις Δήμαρχε, δεν λυπάσαι τους συριζαίους που τους έχεις αποσυντονίσει και τους περιθάλπεις στην αγκαλιά σου, σαν αστέγους πολιτικά πλέον;

Άφησε ο Δήμαρχος την γηραιά κυρία και στράφηκε προς την μεγάλη παρέα της νομενκλατούρας αλλά εκεί, στο σημείο αυτό, το σύμπαν (ένα από τα πολλά τέλος πάντων) κατέρρευσε. Βρέθηκε ο Δήμαρχος της καρδιάς μας πρόσωπο με πρόσωπο με τον αγαπητό Larry. Κι εκεί που θα περίμενε κανείς να δεί αίματα από την «πάλη τους», έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κι έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά. «Μπορώ εγώ να ξεχάσω Larry ότι ήσουν δυό φορές υποψήφιος στον συνδυασμό μου;», ακούστηκε τρεμάμενη η φωνή του Δήμαρχου και λύγισαν οι πλάκες του πεζοδρομίου. Κάποιος κακεντρεχής είπε πως οι πλάκες κουνήθηκαν από τις εργασίες του ΜΕΤΡΟ.

Αγκαλιασμένοι, απομακρύνθηκαν από το δροσερό Buzer Bitter και πίσω τους άρχισε η ανάλυση της νομενκλατούρας του Γαλατσίου. Τη λειψής λόγω διακοπών.

 

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος