Γεράσιμος Μασούρας, - ένας αξέχαστος άνθρωπος

Γεράσιμος Μασούρας, - ένας αξέχαστος άνθρωπος

 

Τον γνώρισα τον καιρό που η Ελλάδα βογκούσε από τον τζόγο του χρηματιστηρίου - και ειδικότερα η πόλη μας, που είχε τον δικό της ναό στο καφέ Papagalino. Ναι, τη «χρυσή εποχή» που πρωθυπουργός και λοιποί υπουργοί προέτρεπαν τους αφελείς να παίξουν για το καλό της πατρίδας. Και οι αφελείς επειδή ήταν και άπληστοι, έπαιζαν, και μία αποφράδα μέρα του Σεπτεμβρίου, άπαντες έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ. Ήταν η ώρα που ο τζογαδόρος έκανε ταμείο και ήταν μείον.

Στον «πορτοκαλί» παλμό ζούσε το Papagalino, λόγω των οικονομικών εφημερίδων που υπήρχαν διάσπαρτες σε κάθε τραπέζι. Όμως, σε μια γωνιά, αν όχι κάθε μέρα, τουλάχιστον πολύ συχνά, μία παρέα, ξεχώριζε όπως η μύγα μέσα στο γάλα. Αντί για τον «πορτοκαλί τύπο, στο τραπέζι της μικρής αυτής παρέας υπήρχαν βιβλία. Ευρισκόμενη κυριολεκτικά η παρέα ανάμεσα σε βαρβάρους, ξεχώριζε διότι ασχολούνταν με την ιστορία κυρίως και δευτερευόντως με την λογοτεχνία και άλλα θέματα που είχαν να κάνουν με την εκπαίδευση. Ο ένας από αυτούς, ο Σωτήρης Γιαννόπουλος, ήταν κινητή βιβλιοθήκη της ιστορίας και ο άλλος ήταν ο Γεράσιμος Μασούρας, και οι δυό καθηγητές φιλόλογοι της Δρυόπιδος αλλά ο Γεράσιμος Μασούρας αργότερα δίδασκε στο λύκειο της Γκράβας.

Ο Γεράσιμος, καταγόταν από το χωριό Μπούκα της Αμφιλοχίας και με την οικογένειά του από τους δυό γάμους του, απόκτησε τρείς κόρες (η πρώτη σύζυγός του πέθανε πάνω στη γέννα) κατοικούσε πλησίον της Παναγίτσας. Η έμφυτη ευγένειά του, οι ξεχωριστοί τρόποι του όταν μιλούσε με κάποιον, η ήρεμη πάντοτε χροιά της φωνής του, σου φανέρωναν έναν σπάνιο άνθρωπο. Μπορεί να υπήρχαν διαφωνίες σε κάποια συζήτηση, μα ήταν ακόμα κι αυτές που εκτόξευαν τον λόγο στις πραγματικές του διαστάσεις. Οι συνομιλητές, άκουγαν με προσοχή ο ένας τον άλλον, δεν διέκοπταν τον ειρμό της σκέψης τους, δεν φωνασκούσαν και δεν οχλαγωγούσαν όπως καλή ώρα στο περιθωριακό κονκλάβιο.

Ο Γεράσιμος, σαν ενεργός πολίτης της πόλης μας, αρθρογραφούσε συχνά και στην τοπική εβδομαδιαία εφημερίδα του «Παλμού», βοηθώντας την καλή εφημερίδα στην ποιότητά της με λόγο ξάστερο και όχι ξύλινο. Ας δούμε ένα απόσπασμα από άρθρο του στην εφημερίδα του «Παλμού» όπως αυτό φαίνεται μέσα στο πλαίσιο που ακολουθεί.

Γενικά, όπως σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις των ανθρώπινων σχέσεων, έτσι μοιραία και στην πολιτική, το σύστημα αξιών και κανόνων που υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί και να ρυθμίζει τα πολιτικά δρώμενα παίζει συνέχεια δευτερεύοντα ρόλο. Φαίνεται ότι από τη βάση των ανθρωπίνων σχέσεων δεν ξεριζώθηκε ακόμη το αυστηρά ιδιοτελές, ατομικό συμφέρον. Μοιραία έτσι ο ιδεαλισμός που θεωρητικά τουλάχιστον παρουσιάζεται στις πολιτικές διακηρύξεις, στην πράξη μένει γράμμα κενό. Είναι μάλλον οι εξαιρέσεις παρά ο κανόνας όπου στην πολιτική τους δράση εκείνοι που έχουν την πρωτοβουλία, επιτρέπουν την αντιμετώπιση καταστάσεων και υποθέσεων σύμφωνα με τις ηθικές αξίες. Αντίθετα, όχι λιγότερο από άλλες εποχές, τα πολιτικά κίνητρα χαρακτηρίζονται από έντονο κυνισμό και ηθικό αμοραλισμό. Στον λαβύρινθο των ανθρωπίνων σχέσεων φαίνεται ότι κυριαρχούν οι έντονα συμφεροντολογικές συμπεριφορές. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να ξεριζώσει κανείς τη γενική αντίληψη πως η πολιτική δεν έχει σχέση με την ηθική. Αντίθετα μάλιστα είναι εδραιωμένη η άποψη ότι οι διακηρύξεις αξιών, οι αρχές και οι θεσμοί που προβλέπονται στην πολιτική δράση, εφαρμόζονται όλο και λιγότερο στην πράξη. Οι αντισταθμιζόμενες δε από κάποιο ηθικό προσανατολισμό ηθικές ενέργειες, δυστυχώς δεν αποτελούν τον κανόνα όπως θα έπρεπε αλλά τις εξαιρέσεις. Έτσι, τις πιο πολλές φορές το ηθικό στοιχείο για ευνόητους λόγους θυσιάζεται χάριν της σκοπιμότητας, συνεχίζοντας έτσι να παραείμαστε κίβδηλοι. Η υποκρισία και ο κανονισμός εξακολουθούν να κυριαρχούν στην πολιτική πράξη, υπενθυμίζοντάς μας ότι για το «επιθυμητό» και το «πρέπον» δεν αρκούν μόνο οι καλές προθέσεις, πολύ δε περισσότερο οι γενικόλογες διακηρύξεις που βασίζονται σε ψεύτικα ηθικολογικές έννοιες.

 

Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, η ζωή θέλησε να γίνει Μεγάλος Ταξιδιώτης και να πάει στα άγνωστα μονοπάτια του επέκεινα και του άγνωστου για εμάς κόσμου, πλην όμως πραγματικού. Η οικογένειά του έχασε έναν σπάνιο άνθρωπο αλλά και το Γαλάτσι έχασε έναν λαμπρό καθηγητή, που μάθαινε γράμματα τα παιδιά του.  

Δυστυχώς, μόλις πρόσφατα πληροφορήθηκα για τον θάνατό του. Αν η εφημερίδα που αρθρογραφούσε, «ο Παλμός», είχε αξιωθεί να του κάνει ένα αφιέρωμα μιάς και ήταν πολύτιμος συνεργάτης του, ασφαλώς θα το μάθαινα νωρίτερα, όχι μόνο εγώ αλλά και πόσοι πολίτες του δήμου μας.

Αιωνία η μνήμη στον Γεράσιμο Μασούρα που τίμησε με την παρουσία του την πόλη μας.  

 

 

 

 

Ο Πεζοπόρος