Μία συνηθισμένη Κυριακή ...

 

Κυριακή, 3 Γενάρη. Ο ύπνος μου δεν ήτανε καλός, σαν ξύπνησα, διάφορα όνειρα μου ερχόντουσαν στο μυαλό αλλά ήσαν θολά, δε γαμιούνται και τα όνειρα, τεντώθηκα στο κρεββάτι κι αμέσως φύγανε όλα, εξαφανίστηκαν και σηκώθηκα ευδιάθετος. Βρέθηκα νωρίτερα από την συνηθισμένη ώρα στη θάλασσα και μιάς ο Δημήτρης θ’ αργούσε ακόμα για το κολύμπι μας, πήρα το στρωτό μονοπάτι, το παραθαλάσσιο, κι άρχισα να περπατώ άδειος από σκέψεις.

        Η μπουνάτσα της θάλασσας και η νοτιαδούρα, έφερναν προς τα έξω κείνα τ’ αρώματα τα μεθυστικά, υγρό ιώδιο κι αλμύρα ανακατεύονταν στον αιθέρα κι όλα αυτά τα έβαζα στα σωθικά μου ανεμπόδιστα. Περπατούσα αργά, δυό γατιά μικρά μ’ ακολουθούσαν απ’ απόσταση και μαζί μ’ αυτά ένας μικρός σκύλος. Τα γατιά βάδιζαν πάνω στο πλακόστρωτο μονοπάτι -σαν κι εμένα-, ο σκύλος πήγαινε από την αμμουδιά. Να ‘ταν τυχαία η πορεία αυτή όλων μας ή μήπως τα ζώα, μπαϊλντισμένα από το καθισιό βρήκαν ευκαιρία να ξεμουδιάσουν; Ποιος νοιάζεται τελικά για τέτοιες απαντήσεις και γιατί. Κείνο πού ‘χει αξία είναι πως η πρωινή βόλτα γέμιζε μ’ αρώματα τη ζωή μας.

        Δεν άργησα να φτάσω στο μικρό λιμάνι του Μαραθώνα, μερικές βαρκούλες δεμένες είδα, ανθρώπους δεν είδα, ποιος ξέρει, την ώρα αυτή μπορεί ο κόσμος να εκκλησιάζεται. Αν και οι ισχύοντες κανόνες της γενικής απαγόρευσης δεν επιτρέπουν πολλούς πιστούς εντός της εκκλησίας, αυτοί, όλο και θα εφευρίσκουν τρόπους να βρεθούν μπροστά στα είδωλα και να συγκινηθούν. Γέλασα και μόνο με τη σκέψη των ειδώλων να προσμένουν –-έστω και μέσα από το γυαλί που τα προφυλάσσει-, ένα κόκκινο κραγιόν ή έστω ένα απαλό χάδι. Το κάθε είδωλο, οστεωμένο κατά την συνήθεια της αγιογραφίας, βλοσυρό, ή με βλέμμα απλανές, πολλές φορές παρεκκλίνει και φανερώνει την ψυχοσύνθεση του δημιουργού του. Αυτή όλη η σοβαρότητα που εκπέμπει το κάθε είδωλο, συνεπικουρούμενη από τα φώτα του ηλεκτρισμού αλλά και των κεριών, από τα μεθυστικά αρώματα των λιβανιών, από τον φόβο των πιστών, δημιουργεί χωρίς προσπάθεια μάλιστα, ένα μικροκλίμα ταπεινότητας και μυσταγωγίας. Κάπου εκεί μέσα περιφέρεται και ο παράδεισος αλλά δεν διακρίνεται εύκολα, τον θαμπώνει το χρυσό και οι αντανακλάσεις του, τον κρύβουν τα λόγια του παπά -από τον άμβωνα σαν είναι αυτός- και έχει κάτω ακροατήριο.  

        Ίδια κι απαράλλαχτη μυσταγωγία εμφανίζεται σε πολιτικές συγκεντρώσεις. Εκεί μονάχα, το είδωλο είναι επί της σκηνής και ταράζει τα θεμέλια του κόσμου με τον Λόγο της «αλήθειας». Ακούει το αλαλάζον πλήθος «αλήθειες» και σεληνιάζεται, υψώνει τα χέρια στον ουρανό, κυματίζει τα λάβαρα της νίκης, κι επιστρέφει σπίτι του να συλλογιστεί και ν’ αναλύσει όσ’ άκουσε.

        Αυτές οι κοινωνικές συναθροίσεις, θρησκευτικές, πολιτικές κτλ., ωραίες είναι, περνάει καλά ο άνθρωπος σαν βρίσκεται σ’ αυτές, γνωρίζει νέους φίλους, γεμίζει ευχάριστα ο χρόνος του, «παλεύει για την Δημοκρατία», ισιώνει τον κόσμο μέσα από το συμφέρον του.

        Με τις άχρηστες σκέψεις να γιομίζουν αστραπιαία το μυαλό μου, ευτυχώς, γρήγορα έκανα ένα κλικ και τις άφησα πίσω, τις απέβαλα γιατί είναι τοξικές. Πήρα πάλι το μονοπάτι της επιστροφής για το κολύμπι μιάς κι ο Δημήτρης τώρα βρισκόταν στην παραλία καρτερώντας με.

        Στο δρόμο της επιστροφής, λοξοδρόμησα από τον Βουτσά προς Ραφήνα, έφτασα σε μιά μικρή πλατεία κι έσβησα το αυτοκίνητο. Δεν άργησε να φανεί ο Γιάννης, παιδικός φίλος μου, που καιρό, χρόνια τώρα μένει μόνιμα εδώ. Του έδωσα δυό βιβλία που μου είχε ζητήσει και πιάσαμε να πούμε τα νέα μας. Αυτά ως γνωστόν -τα νέα- είναι πάντοτε παλιά, έτσι ανάμεσα στα παλιά που είπαμε, μου μίλησε για μιά δουλειά που έκανε πριν λίγο καιρό και θα την κάνει πάλι εφόσον δεν βρίσκει καλύτερη την εποχή αυτή ειδικότερα, που αρκετοί επιχειρηματίες δεν ψάχνουν για εργαζόμενους αλλά για σκλάβους.

Τι δουλειά είναι αυτή Γιάννη;

Άσε, είδα κάποια αγγελία που ζητούσαν γραμματειακή υποστήριξη να απαντά σε μηνύματα.

Τι είδους μηνύματα; Τι επιχείρηση είναι αυτή;

Ο τύπος που ζητά προσωπικό (ο επιχειρηματίας) έχει σελίδες κλειστές προς το κοινό (δηλαδή μόνο εγγεγραμμένα μέλη έχουν δικαίωμα πρόσβασης), και θέλει αυτό να απαντά στα μηνύματα των πελατών του, ανδρών και γυναικών.

Και ποιο είναι το περιεχόμενο των σελίδων αυτών; Είναι δηλαδή κοινωνικές;

Ναι ρε Γεωργίου, κοινωνικές, εφόσον μιλάνε για σέξ, βίτσια, και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Καλά, κι εσύ απαντώντας στα μηνύματα, τι λές δηλαδή, δεν καταλαβαίνω.

Εμ βέβαια, δεν καταλαβαίνεις γιατί είσαι πολύ πίσω από την εξέλιξη. Υπάρχει πόνος Γεωργίου και η δουλειά μου αυτή ακριβώς είναι, να γιατρεύω με τις απαντήσεις μου των βαθύ πόνο των πελατών. Για τον λόγο αυτό, στα μηνύματα των ανδρών απαντώ ως γυναίκα και σε αυτά των γυναικών ως άνδρας!

Κάτσε ρε φίλε, όταν δηλαδή κάποιος άνδρας στέλνει μήνυμα, τι ακριβώς λέει; Δώσε μου ένα παράδειγμα να καταλάβω.

Ο άνδρας που στέλνει μήνυμα, πιστεύει πως απέναντί του έχει μια γυναικάρα και της μιλάει ανάλογα, πόσο θέλει να την γαμήσει, τι παιχνίδια να της κάνει, τι παιχνίδια αυτή να του κάνει, διάφορα τέτοια.

Και;

Τι και, εγώ λοιπόν κάνω την αναμμένη γυναίκα απ’ όσα μου λέει και με «φτιάχνει», του δίνω αυτά που θέλει ν’ ακούσει και συνήθως προς το τέλος της ανταλλαγής των μηνυμάτων, αυτός τραβάει μαλακία για να τον νιώσω εγώ η γυναικάρα!

Για συνέχισε.

Τι να συνεχίσω, σε κάθε μήνυμα που δεν διαρκεί με περισσότερες από δέκα λέξεις, εγώ πληρώνομαι 7 λεπτά. Το αφεντικό θα βγάζει σίγουρα περισσότερα. Αν δηλαδή έχεις κέφια να απαντάς στα μηνύματα αυτά, σαν άνδρας ή σαν γυναίκα, μπορείς άνετα σε 3-4 ώρες να βγάλεις και 50 ευρώ! 

Για λέγε καμιά άλλη ιστορία

Τι να πω; Να, τις προάλλες, ένας τύπος, την μία φορά έστελνε μηνύματα ως μαζοχιστής, του απαντούσα ανάλογα φυσικά, την άλλη έκλαιγε γιατί ήταν δυστυχισμένος, ανάλογη απάντηση πάλι, και ούτω καθ’ εξής.

Οι γυναίκες τι λένε στα μηνύματά τους;

Καλά, εδώ είναι πιο εύκολα τα πράγματα, δεν χρειάζεται εξάλλου να υποκρίνομαι, ο δύσκολος ο ρόλος μου είναι όταν κάνω την γυναίκα στα ανδρικά μηνύματα. Εκεί απογειώνω την τέχνη του ηθοποιού!

Και δε μου λές, πως πληρώνεσαι; Με τον μήνα;

Ποιόν μήνα ρε Γεωργίου; Όταν κλείνω τα μηνύματα, βλέπω στο λογαριασμό μου τα λεφτά που μου αναλογούν. Οι πορνοσελίδες έχουνε πολύ ψωμί, το μαύρο χρήμα ρέει, ο ανθρώπινος πόνος υπερυψούται …