Έχει καταφύγια το Γαλάτσι;

Έχει καταφύγια το Γαλάτσι;

 

Σ’ αυτή την πόλη, πολλά και τρομερά μπορεί ν’ ακούσεις πέρα από τους θορύβους της και που προέρχονται από πολλές και διαφορετικές πηγές. Τα ίδια όμως μάλλον συμβαίνουν κι αλλού...

Ένα ωραιότατο πρωινό, επιλέγοντας όπως πάντα ένα τυχαίο δρομολόγιο, δίχως καν να το καταλάβω, πέρασα τα όρια της πόλης μας και πάτησα το αντιπρανές του Αγχεσμού φτάνοντας γρήγορα στην παλιά αγορά του Παλαιού Ψυχικού. Σοφά σκεφτόμενοι οι ψυχικιώτες, τοποθέτησαν την αγορά τους στο άκρο της συνοικίας τους ώστε να μην ενοχλείτε το ήσυχο προάστειο από θορύβους της καθημερινότητας.

Στην μικρή αγορά υπάρχουν τα απολύτως απαραίτητα καταστήματα, ένας φούρνος, το φαρμακείο, μία καφετέρια (η Καμέλια), μία ταβέρνα (με σουβλάκια κι άλλα τινά), ένα ρεστοράν ολίγον τι τσιμπημένο στις τιμές του, νομίζω ένα μανάβικο και δεν θυμάμαι τι άλλο. Συνολικά γύρω στα δέκα μαγαζιά για τις ανάγκες των κατοίκων της ωραιότατης συνοικίας. Και το Γαλάτσι θα μπορούσε να ήταν σαν το Ψυχικό αλλά το ρήμαξαν τα οράματα των εργολάβων και της αρχαίας τοπικής αυτοδιοίκησης. Τέλος πάντων, μην αρχίσω τη γκρίνια πάλι.

Φτάνοντας λοιπόν στην Καμέλια, παράγγειλα τον καφέ μου, άνοιξα την εφημερίδα μου – καφές χωρίς εφημερίδα δεν έχει νοστιμιά, αν και άλλοι λένε πως δίχως tablet δεν έχει νοστιμιά. Γούστα είναι αυτά οπότε δεν πέφτει λόγος σε κανέναν μας περί αυτών, ο καθένας ό,τι τραβά η ψυχούλα του διαβάζει. Εγώ διάβαζα τον Ρωμηό. Ώς γνωστόν, ο Ρωμηός ήταν εφημερίδα του Γ. Σουρή που την έγραφε ο ίδιος έξ ολοκλήρου. Έγραφε μάλιστα στην ταυτότητά του:

«Ο Ρωμηός εφημερίς
που την γράφει ο Σουρής»

 

Βγήκε όμως μία ανταγωνιστική εφημερίδα, ο Μικρός Ρωμιός που στην ταυτότητα του έγραφε:

«Ρωμηός Μικρός, εφημερίς
που δεν την γράφει ο Σουρής»

 

Όμως, μιάς και τό ‘φερε η κουβέντα, ας δούμε ένα ποίημα του Γ. Σουρή, επίκαιρο κι αυτό όπως και κάθε τι άλλο που έγραψε πριν από 150 περίπου χρόνια.

Ἀρχηγοί

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμηὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.

Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα-πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
ι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.

Ωραίοι οι πρόγονοί μας, είχαν χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα. Σήμερα, οι πολιτικοί, μικροί ή μεγάλοι, στην κεντρική πολιτική σκηνή ή στην τοπική αυτοδιοίκηση, αγανακτούν με το χιούμορ, την σάτιρα που προέρχεται από την αρχαία τραγωδία, αγανακτούν και με την ανωνυμία αρθρογράφων. Ας είναι, διαφορετικές εποχές, διαφορετικές νοοτροπίες.

Εκεί λοιπόν που διάβαζα με αφοσίωση την Ρωμηό, για να επανέλθω στο θέμα διότι έκανε κοιλιά με την ποίηση, απολάμβανα τον καφέ μου κι άκουγα τα κοτσύφια από το μικρό αλσάκι να φλυαρούν, δίπλα μου ακριβώς, μία τετραμελής παρέα ηλικιωμένων ανθρώπων, μιλούσε για τα περασμένα. Πρέπει να ήσαν παλιοί ψυχικιώτες διότι μιλούσαν με ευκολία για τα όσα πέρασαν στην κατοχή και στον εμφύλιο. Δεν θα έδινα ιδιαίτερη σημασία αλλά με κέντρισε ο λόγος ενός έξ αυτών που έθεσε ένα καυτό ερώτημα στην παρέα του: δεν μου λέτε, απ’ ό,τι θυμάμαι, είχαμε ένα μεγάλο καταφύγιο που κρυβόμασταν οικογενειακώς σ’ αυτό όταν κυνηγούσαν τους μεγαλύτερους, να υπάρχει ακόμα; Αλλά και πίσω, στο Γαλάτσι, εκεί είχε πολλά, 5-6 αν θυμάμαι καλά, όπως τουλάχιστον έλεγε ο πατέρας μου, διότι εγώ δεν τα ήξερα. Εδώ, συνέχισε ένας άλλος από την παρέα, είχε αυτό που ήτανε στο λατομείο, τώρα δεν υπάρχει, έχει καταστραφεί. Για το Γαλάτσι όμως κι ο δικός μου πατέρας έλεγε πως είχε πολλά, πόσα, δεν θυμάμαι, ούτε που ήσαν.

Στο Γαλάτσι, από τα λίγα, τα ελάχιστα που γνωρίζω, υπήρχε η μεγάλη στοά, οι σπηλιές με τους σβησμένους σταλακτίτες πάνω στο βουνό, αλλά για καταφύγια δεν είχα ακούσει άλλη φορά. Έτοιμος ήμουν να ρωτήσω την καλή παρέα για περισσότερες λεπτομέρειες, όμως δεν πρόλαβα. Την ίδια στιγμή, η κόρνα ενός μεγάλου Jeep, τους έκανε να σηκωθούν ομαδικά. «Πάμε, είπε ένας έξ αυτών, ήρθε η κόρη μου να μας πάρει.

Έμεινα με την απορία στα χείλη διότι έχασα μάλλον μία μοναδική ευκαιρία να μάθω για κάτι που δεν γνώριζα και ούτε είχα ακούσει ποτέ άλλοτε. Άρχισα να δουλεύω το μυαλό μου για πιθανά σημεία που μπορούν ή μπορούσαν να υπάρχουν καταφύγια στο Γαλάτσι. Ίσως ένα πιθανό σημείο για καταφύγιο, να είναι στο Δημαρχείο, διότι από παλιά έδρευε εκεί στρατιωτική μονάδα. Αλλά και πάλι, κάτι θα είχαμε ακούσει. Ένα άλλο πιθανό σημείο, ίσως να είναι πέριξ του ναού της Αγίας Γλυκερίας, αλλά κι αυτό δύσκολο μου φαίνεται. Μία άλλη σκέψη οδηγεί ίσως στα πρανή της περιοχής μας, όμως όχι, κάποιος θα είχε πει κάτι, κάποιος θα είχε δει, κάποιος θα είχε ακούσει.

Μπορεί κάποιοι παλιοί γαλατσιώτες, πολύ παλαιότεροι φυσικά από μένα, να έχουν να μας πουν κάτι παραπάνω για το θέμα. Εγώ δεν έχω, απλώς καταθέτω κάτι που άκουσα τυχαία πίνοντας ένα πρωινό τον καφέ μου στο Παλιό Ψυχικό. Αν όμως υπάρχουν καταφύγια στην πόλη μας, ίσως ο πιο αρμόδιος για να μας λύσει την απορία, να είναι ο Δήμαρχος Γαλατσίου. Λόγω θέσης φυσικά.

Δήμαρχε, μπορείς να μας πληροφορήσεις σχετικά αν αληθεύουν αυτά περί καταφυγίων ή όχι;

 

 

Πεζοπόρος Ν1