Πίκρα … στην πόλη μας και όχι μόνο!

Πίκρα … στην πόλη μας και όχι μόνο!

 

«Έχω ένα μεγάλο μειονέκτημα, λέω πάντα την αλήθεια», είναι η τυποποιημένη φράση των μικρών πολιτικών - που είναι μάλιστα η μεγάλη πλειοψηφία αυτών στην πολιτική μας ζωή. Κι εγώ έχω ένα μεγάλο χάρισμα, να μην ντρέπομαι να λέω «δεν ξέρω» σε κάτι που πραγματικά δεν ξέρω. Οι πολιτικοί ψάχνουν για ψήφους, η αφεντιά μου ψάχνει να βρει την λογική του εκλογικού αποτελέσματος που τάραξε τον βίο 200 χρόνων του Ελληνικού κράτους. Διακόσια χρόνια εκλογικών αναμετρήσεων τέτοια πίκρα και σε τόσο βάθος δεν έζησαν ποτέ ξανά οπαδοί ενός κόμματος, που ειρήσθω έν παρόδω, έσκισε μνημόνια, έφτυσε τη βούληση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, διέλυσε τους μικρομεσαίους με την υπερφορολόγηση, ξεπούλησε μπίρ-παρά τα αεροδρόμια, έκανε την συμφωνία ντροπής για τα εθνικά συμφέροντα στις Πρέσπες, διέλυσε ό,τι απέμεινε από τις συντάξεις, έκλεισε τις τράπεζες που ούτε στην κατοχή δεν είχαν κλείσει, και άπειρα ακόμα κόλπα στο όνομα δήθεν του: «πρώτη φορά αριστερά» ενώ θα έπρεπε να έλεγαν: «είμαστε η δεξιά της δεξιάς συντήρησης φορώντας τη μάσκα του αριστερού».

Επειδή -το ομολογώ-, δεν κατέχω πολλά πράγματα από πολιτική ανάλυση και μόνος μου δεν μπορώ να φτάσω σε κάποια λογικά συμπεράσματα, έκανα μία κίνηση μάτ, Επισκέφτηκα την έδρα του Κονκλάβιου για τον πικρό καφέ αφενός και αφετέρου να μάθω πράγματα, να χωθώ μέσα στη γνώση της πολιτικής ανάλυσης που την παίζουν σαν τις ζαριές στο μπαρμπούτι, οι συμμετέχοντες σε αυτό.

Βέβαια, το Σάββατο, παραμονή των εκλογών, πάλι μία απρέπεια πήρε σάρκα και οστά στην έδρα του Κονκλάβιου, την φορά αυτή από έναν αριβίστα δεξιούλη που δεν ήξερε τι έλεγε και τι έκανε έχοντας απέναντί του έναν δηλωμένο συριζαίο αλλά τίμιο και καθαρό άνθρωπο και μάλιστα πολύ χαμηλών τόνων. Τώρα, μετά τις εκλογές και την πανωλεθρία του τάχα μου αριστερού Σύριζα, κάθισα απολαυστικά στην τριζάτη από την χρήση δεκαετιών πολυθρόνα, παράγγειλα τον πικρό καφέ μου κι αφουγκράστηκα την μεσημεριάτικη ανάλυση. Τα Σαββατιάτικα πάθη ευτυχώς είχαν καταλαγιάσει κι έτσι η γνώμη των άλλων, των αναλυτών, έγινε γνώση δική μου. Ό,τι κι αν έλεγαν το πίστευα, όταν ακούς από σοφούς ανθρώπους πράγματα, τα κρατάς στο μυαλό σου σαν πολύτιμη παρακαταθήκη για το αβέβαιο και γεμάτο προκλήσεις μέλλον.

Στην ανάλυση, βάθυνε πολύ κι ένας σεβάσμιος κύριος αλλά αυτός ντρεπόταν να μολογήσει που έκλινε πολιτικά, Παρόλο που πιέστηκε από την ομήγυρη να φανερώσει επτασφράγιστο μυστικό, κράτησε, δεν έδωσε ραπόρτο – αν και όλοι όπως κατάλαβα τον θεωρούσαν κρυφοδεξιό. Κάτι δηλαδή σαν το: «κρυφοχριστιανός» της Ρωμαϊκής εποχής.

Τέλος πάντων, το ζουμί είναι πως ούτε το σοφό Κονκλάβιο κατέληξε κάπου για το στραπάτσο της «αριστεράς και της προόδου», που περιελάμβανε μάλιστα δυνατά στελέχη του τόπου, όπως έναν Αντώναρο από την δεξιά, έναν Τζουμάκα από το βαθύ Πασόκ, έναν Τσίπρα από το δεκαπενταμελές των Αμπελοκήπων. Το παραμύθι αυτό κράτησε λίγα ευτυχώς χρόνια, το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό το παραμύθι γιγάντωσε έκ νέου την αλαζονεία της σκληρής δεξιάς.

Η μόνη σταθερά σε όλο αυτό το αλισβερίσι, ήταν πάλι του ΚΚΕ. Είτε συμφωνεί κανείς μαζί του, είτε διαφωνεί, όπως εγώ, τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε ότι διέπεται από μία συνέπεια των λόγων του.

Πέραν όλων αυτών, το μεγάλο θύμα, ο μεγάλος χαμένος των εκλογών αυτών, ήταν η απλή αναλογική, αυτό το δίκαιο εκλογικό σύστημα. Αυτή όμως έχει μία έννοια, αυτή της συνεννόησης των κομμάτων προς όφελος του Έθνους. Όταν όμως δεν υπάρχει συνεννόηση, συρρικνώνεται η βούληση του Ελληνικού λαού – και καθώς φαίνεται όλα τα κόμματα την πολέμησαν λυσσαλέα.

Αργά το μεσημέρι, σηκώθηκα από την τριζάτη πολυθρόνα μου, άδειος από γνώση κι ανάλυση και τράβηξα για το σπίτι να φτιάξω δυό αυγά poached με sauce Beaujolais και να πνίξω τον πόνο μου σε δυό γουλιές σάμαινας. Το γλυκό αυτό κρασί είναι για τις μεγάλες πίκρες. Και για τις πικρές τηγανιές επίσης.

 

 

Πεζοπόρος Ν6