Ερυθρόμορφη παράσταση γυναικός ή άλλως Κόκκινη Παναγιά

 

Συνέχεια Παναγιάς ξανθής, κόκκινης, ροζέ, πλε, περτικαλί και ό,τι τραβά η ψυχή του καθένα μας. Αρκεί να υπάρχει συγκίνηση, να πάλλονται τα συναισθήματα μας προς φύλαξη των ιερών και οσίων της φυλής μας. Αν απωλέσουμε το ιερό και όσιο, τι μας απομένει; Μήπως ένα Κενό;

Αφού λοιπόν δεν μας αρέσουν τα κενά, ας πάμε λίγο πίσω, όταν ο Δίας ο Βαρυβρόντης απαίτησε -θεός γάρ- να κτίσουν ένα ναό στον Αγχεσμό, να τον βλέπει η κόρη του από τον Παρθενώνα και να συγκινείται. Ο ναός όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί ο εργολάβος έκλεβε στα υλικά με αποτέλεσμα να στερέψει το δημόσιο ταμείο από τάλαρα και να σταματήσει το έργο. Πρόλαβαν όμως κάποιοι πιστοί κι έστησαν ένα ξύλινο είδωλο ελλείψει μαρμάρου. Τα θεμέλια του ναού όμως, σώζονται και στις μέρες μας τις ταραγμένες στα σύνορα Γαλατσίου και Φιλοθέης για να θυμίζουν αφενός την παλιά δόξα και αφετέρου την αιώνια λαμογιά.

Και να ‘ταν μόνο αυτό; Πιο χαμηλά, στον ιστό της πόλης, ταφικά αγγεία του 450 π.Χ. πιστοποιούσαν ότι το Γαλάτσι την κλασική εποχή δήλωνε την παρουσία του. Πιο συγκεκριμένα, επί των οδών Δρυονίδος & Φερών 9, όπως μας πληροφορεί το αρχαιολογικό δελτίο[1]: «εκσκαφή θεμελίων οικίας απεκάλυψε καλυβίτην τάφον έκ κεράμων, περιέχοντα τρείς ληκύθους φερούσας λευκόν επίχρισμα και άλλην αρυβαλλοειδή με ερυθρόμορφον παράστασιν γυναικός, κρατούσης κάτοπρον, και Έρωτος…»

Ο δήμαρχος λοιπόν, ερμηνεύοντας το χωρίο του αρχαιολογικού δελτίου: «με ερυθρόμορφον παράστασιν γυναικός, κρατούσης κάτοπρον», το εξέλαβε ως κόκκινη Παναγιά και θέλοντας να επαναφέρει την αρχαία τάξη των πραγμάτων, λάθρα, έστησε ένα κακέκτυπο ναό μέσα στο Άλσος. Τα λάθη που εμπεριέχουν οι λανθασμένες ερμηνείες, οφειλόμενες στην ιστορική άγνοια ή στην ανάγκη για την συνέχιση των ιερών και οσίων της φυλής, είναι προφανές ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απόφαση της εγκατάστασης ναού κάτω από τα πόδια του Βαρυβρόντη Δία.

Ο Δίας, απαθής σαν θεός, απλώς παρατηρούσε την εξέλιξη της βέβηλης πράξης. Καρτερούσε δε, να πάρουν θέση όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι καταθέτοντας την δική τους γνώμη και όχι υιοθετώντας την γνώμη του δημάρχου. Από αφέλεια μάλλον, ο θεός, θέλει να πιστεύει ότι στην πόλη του υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι, με δική τους άποψη και θέση και όχι για να δρουν ως δεκανίκια άλογων αποφάσεων της δημαρχίας. Τόσοι σύμβουλοι -αναρωτήθηκε ο Αγχέσμιος, ο Αλιτήριος, ο Αίθριος Δίας-, είναι όλοι τους τόσο υποκριτές;

Όχι, Αρχικέραυνε Δία, δεν είναι υποκριτές, αδύναμοι άνθρωποι είναι, φοβισμένοι που κρύβονται πίσω από μία ομάδα -ό,τι χρώμα και αν φέρει αυτή- κατ’ επέκταση δούλοι. Και σαν δούλοι, άπληστοι κι αυτοί όπως και οι μη δούλοι, δεν θέλουν ελευθερία, δεν γνωρίζουν κάν την Ιδέα αυτή, το μόνο ίσως που θέλουν λόγω της περιορισμένης σκέψης τους, είναι να συνεχίσουν να παραμένουν δούλοι έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κάτι σοβαρό πράττουν στη ζωή τους. Συμπόνα τους Αστρηνέ Δία, έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους για να φύγουν από το πλαστό: «δούλοι εστέ» και να πάνε στο πραγματικό: «θεοί εστέ».

Συγχώρα με Αρχιγένεθλε Δία, αλλά πάλι συγκινήθηκα και θέλω ν’ ακούσω το άσμα …  

---

[1] Αρχαιολογικόν Δελτίον, 1964, Τόμος 19, Χρονικά/Μέρος Β’ 1, σελ. 65-79.