Ποδόσφαιρο & βοδινό κρέας

Ποδόσφαιρο & βοδινό κρέας

 

Λίγο ή πολύ, όλοι μας έχουμε παίξει ποδόσφαιρο, στις αλάνες ή στα σύγχρονα γήπεδα. Στην εποχή της αλάνας -αυτή γνώρισα καλά-, ψάχναμε να παίξουμε οπουδήποτε, σε ένα δρόμο, σε έναν επίπεδο τρόπον τινά χώρο, σε μικρά υποτυπώδη γήπεδα, ακόμα πηγαίναμε στα λατομεία της Κέκρωψ Α.Ε. (αν την θυμάμαι καλά) πίσω από τα δικά μας νταμάρια, στο Ψυχικό, στη Λαμπρινή που είχε και νερό και πίναμε, στο παλιό γήπεδο του Γαλατσίου (αριστερά τού δρόμου που πάει για τον λόφο τού Κόκου), στην Καραϊσκάκη, εκεί που είναι σήμερα το σούπερ μάρκετ τού Βασιλόπουλου και φυσικά στην αλάνα τού άγιου Σπυρίδωνα, 152 μέτρα από το παλιό Γυμνάσιο Γαλατσίου. Και αλλού πηγαίναμε αλλά δεν μού έρχεται τώρα.

Μεγαλώνοντας, τις Κυριακές τις είχαμε αφιερωμένες στο ποδόσφαιρο, πιτσιρικάδες για να θαυμάσουμε τις απίθανες εκτινάξεις του τερματοφύλακα Μπεάρα, ή το εγκεφαλικό παιχνίδι τού Μάρκου Μυλωνά, εκείνου του μεγάλου παικταρά. Μεγαλώνοντας κι άλλο, πηγαίναμε να παίξουμε και μακρύτερα. Αρκετοί από εμάς πήγαν στον Απόλλωνα κι από εκεί σε μεγαλύτερες ομάδες, γιατί η πόλη μας, ήταν καλή ποδοσφαιρομάνα. Το αγαπούσαμε το ποδόσφαιρο, ήταν μέρος της ζωής μας.

Μεγαλώνοντας κι άλλο, και επειδή τα φράγκα μας έλειπαν, όλο και σκεφτόμασταν κομπίνες και με ένα φοιτητικό εισιτήριο μπαίναμε στο γήπεδο 4-5 άτομα. Μάς άρεσε η μπάλα, δεν ήμασταν φανατικοί  με καμιά ομάδα, όλοι μας είχαμε τις προτιμήσεις μας, κάναμε τις σχετικές πλάκες μεταξύ μας, αλλά μέχρι εκεί, τη βία των γηπέδων δεν την είχαμε στο αίμα μας.

Ήμασταν τυχεροί, διότι, σύν τοίς άλλοις, είδαμε να παίζει μπάλα ο μέγας Χατζηπαναγής, ο Κούδας ο αετός, ο βιρτουόζος ο Δεληκάρης, ο Δομάζος με τις κλίκες του, είδαμε τον Ρομαίν Αργυρούδη, άλλος παικταράς αυτός, όπως επίσης και τον Πολέτι και γελάγαμε μέχρι δακρύων διότι το άλογο αυτό βγήκε κουτσό! Παιχταράδες, όπως προείπα, είχε και η πόλη μας, η οποία ευτύχησε μπορώ να πω διότι της έλαχαν και καλές ομάδες. Για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μιλάω. Η παλιότερη, η Α.Ε. Γαλατσίου, ομάδα προπολεμική, ιδρύθηκε την περίοδο τού Μεταξά, το 1937 ή 1938,  και πολύ αργότερα ο Α.Ο. Γαλατσίου, στην εποχή της χούντας, 1969 ‘η 1970. Για τις ημερομηνίες δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αλλά πιστεύω πως πέφτω κοντά.  Υπήρχαν και άλλες μικρότερες, ο Αβέρωφ και η Αναγέννηση, μετά και η Κορωνίδα. Η Α.Ε. Γαλατσίου είχε και άλλα τμήματα εκτός τού ποδοσφαίρου, και είχε αν θυμάμαι καλά και διακρίσεις.

Το ποδόσφαιρο, μου άρεσε πάρα πολύ, και αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που το έκοψα μαχαίρι εδώ και περίπου δυόμιση - τρείς δεκαετίες. Κατ’ επέκταση, δεν παρακολούθησα ούτε μισό αγώνα από το Μουντιάλ αυτό όπως και από τα προηγούμενα, αγνοώ ποιος παίρνει στην Ελλάδα πρωτάθλημα και κύπελο, όπως αγνοώ τούς παγκόσμιους παίκτες όπως ο Μέσι (λόγω επικαιρότητας).

Είδα όμως τον Μέσι, στο Μπουένος Άϊρες, να σηκώνει την κούπα μπροστά σε τέσσερα (4) εκατομμύρια κόσμο που παραληρούσε. Ναι, τέσσερα μύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους να θαυμάσουν τα είδωλα που κλωτσάνε ένα δερμάτινο τόπι. Τέσσερα μύρια ευτυχισμένων ανθρώπων που ξέχασαν την πείνα τους και όσα τραβάνε εδώ και δεκαετίες από δικτάτορες και λοιπούς πολιτικούς τους.

Η Αργεντινή, είναι όπως έχω διαβάσει, ο μεγαλύτερος παραγωγός βοδινού κρέατος στον κόσμο και παράλληλα ο μεγαλύτερος εξαγωγέας. Ταΐζει τον πλανήτη με κρέας βοδινό, αλλά και οι κάτοικοί της τρώνε πολύ κρέας. Χά! Μόλις τώρα μου ήρθε από το «Σύρματα στα λιβάδια» τού Λούκυ Λούκ, η στιγμή που οι κτηνοτρόφοι βοειδών σκέφτονται κρέας, τρώνε κρέας, είναι κρέας! Θα έλεγα το ίδιο και για τούς συνανθρώπους μου της Αργεντινής,. Χωρίς φυσικά ρατσιστικές αιχμές, μόνο για να δείξω ότι οι άνθρωποι αυτοί που υποφέρουν, ειδικά στο παρελθόν πάρα πολύ από κάθε είδους στυγνή δικτατορία, δεν βγήκαν ποτέ στους δρόμους τέσσερα μύρια από αυτούς να ισοπεδώσουν μόνο με την παρουσία τους κάθε πολιτικό και πολιτική που τους θέλει στην πλευρά της φτώχειας. 

Στη θέση της Αργεντινής, κάλλιστα μπαίνει η Βραζιλία αλλά αναλογικά με τα μεγέθη κι εμείς δεν πάμε πίσω. Για το δερμάτινο τόπι, η βία σηκώνεται πολύ ψηλά, για το βοδινό κρέας που λείπει από εκατομμύρια ανθρώπους, δεν κουνιέται φύλλο.

Το ποδόσφαιρο, είναι ένα καταπληκτικό ομαδικό παιχνίδι, το αγαπάμε, την εμπορευματοποίησή του όχι. Αυτή δηλαδή που προβάλει κάτι απίθανους τύπους σαν τον Μέσι, τον Ρονάλντο κ.α., και έρχεται ένας άθλιος αθλητικός συντάκτης, γράφει ένα άρθρο τού τύπου: ανατρίχιασε ο κόσμος με την μπέρτα που φόρεσε ο Μέσι! Όχι βρε γελοίε συντάκτη, εσύ ανατριχιάζεις που αν δεν γράψεις αυτές τις γελοιότητες δεν έχεις λόγο ύπαρξης.  

Ένα απλό και όμορφο παιχνίδι, κατάντησε κυριολεκτικά το όπιο των λαών ολόκληρου του πλανήτη. Τελικά, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, οι λίγοι, κάπου φταίμε κι εμείς …

Δαγκωτό στην κάλπη

Δαγκωτό στην κάλπη

 

Μπήκαμε ήδη στην χειμερινή ισημερία, πράγμα που σημαίνει ότι μιάς και από εδώ και πέρα μεγαλώνει η μέρα σταδιακά, άς λέμε καλό καλοκαίρι. Εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε, στη χώρα τού Φωτός, οπότε, επί της ουσίας δηλαδή, μιλάμε περισσότερο για καλοκαιρία παρά για κακοκαιρία, όπως συμβαίνει βορειότερα από τα μέρη μας.

Όπως έχω διαβάσει, Έλλην, σημαίνει ο φέρων το Φώς, ο φωτισμένος. Αν αυτό είναι αληθές, τότε εμείς γιατί ονομάζουμε τούς εαυτούς μας Έλληνες; Είμαστε εμείς φωτισμένοι;  Αν θέλουμε να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, ας το πιστεύουμε. Διότι, έν τοίς πράγμασι, που λένε, μόνο φωτισμένοι δεν είμαστε με την ζωή που έχουμε οικοδομήσει. Είμαστε ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι, και για τον λόγο αυτό, έχουμε αφήσει την ζωή μας να την κουμαντάρουν άλλοι, αυτοί δηλαδή που λέγονται κόμματα, θρησκείες, ιδεολογίες, με μία λέξη που περιέχει όλες τις παραπάνω, έχουμε γίνει έρμαια της κάθε λογής Εξουσίας.

Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, ακριβώς επειδή όλα τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα έχουν αποτύχει παταγωδώς. Επειδή έχουμε αφήσει τις μετριότητες να ασχολούνται με τα κοινά. Αλήθεια, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ασχοληθεί άραγε με το να επιδιώξει να γίνει δημοτικός σύμβουλος, δήμαρχος, βουλευτής, υπουργός, κυβερνήτης; Κανείς φυσικά. Διότι οι σοβαροί άνθρωποι ούτε έχουν την αρρώστεια να εξουσιάζουν αλλά ούτε και να εξουσιάζονται. Την αρρώστεια (το πάθος κατά τον Πλάτωνα) να επιβάλλονται οι άνθρωποι πάνω σε άλλους ανθρώπους από θέση ισχύος, την έχουμε βιώσει χιλιάδες χρόνια τώρα στο πετσί μας και τα αποτελέσματα είναι ορατά.

Η σύγκρουση (βία) που προκύπτει από το πάθος να επιβάλει κανείς τη θέση του, όχι φυσικά τη δική του εφόσον είναι ετερόφωτος, αλλά αυτή που ενστερνίστηκε και την έκανε δική του, την κομματική, ιδεολογική, θρησκευτική θέση, αυτή λοιπόν, δεν οδηγεί παρά μόνο στην παρακμή. Η σκέψη είναι πάντοτε περιορισμένη και φτάνει πάντοτε μέχρι εκεί που τελειώνει το συμφέρον, η ιδιοτέλεια του καθενός. Η μετριότητα που κυριαρχεί κατ’ επέκταση στην εποχή μας, η γενικευμένη μετριότητα (σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις τού πολιτισμού μας), έχει τις ρίζες της στον Φόβο.

Για να εξαφανίσουμε τον Φόβο, αρκεί σαν πρώτο βήμα να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από το κάτεργο της καθημερινής ρουτίνας και της πολιτικής. Διότι, η ρουτίνα και η πολιτική από τη φύση τους παράγουν Φόβο.

Με όλες τις παραπάνω σκέψεις που δεν ζητώ να τις αποδεχθεί κανείς, δικές μου είναι εξάλλου, καλούμαι και εγώ σε σύντομο χρονικό διάστημα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και να εκλέξω τους άριστους που θα διοικήσουν την πόλη μου ή την χώρα μου. Θα πρέπει να αποφασίσω με γνώμονα το Κοινό Καλό. Αν ήταν να αποφασίσω με γνώμονα το κομματικό μου συμφέρον, τα πράγματα θα ήταν απλά, αλλά δεν με ενδιαφέρουν τα κόμματα και τα ιδεολογικά τους υπόβαθρα, όχι ασφαλώς, με ενδιαφέρει όμως το Κοινό Καλό.

Στις αναζητήσεις μου λοιπόν -τουλάχιστον στην πόλη μου που τα πράγματα είναι περισσότερο οικεία-, δεν βλέπω παρά μετριότητες να διεκδικούν την ψήφο μου. Κυρίαρχα στοιχεία δε των περισσοτέρων υποψηφίων είναι η αλαζονεία, ο νεποτισμός (ναι, υπάρχει κι αυτός στην πόλη μας) η αγκαλιά με την καρέκλα, η γραμμή τού κόμματος κλπ.

Με την καρέκλα ήταν δεμένος ο χειρότερος δήμαρχος που είχε ποτέ η πόλη μας, ο αείμνηστος πλέον Παπαδιονυσίου, με την καρέκλα δένεται και ο νύν δήμαρχος, δεμένοι επί χρόνια με τις καρέκλες είναι φυσικά αρκετοί δ. σύμβουλοι, οπότε, το ερώτημα που τίθεται αυθόρμητα εδώ είναι το εξής: Καλά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν στη ζωή τους άλλα ενδιαφέροντα  εκτός από το να θέλουν συνεχώς να εξουσιάζουν;

«Οι φυσικές επιθυμίες που δεν προξενούν πόνο άμα δεν ικανοποιηθούν αλλά, παρ’ όλο τούτο, διατηρούνται έντονες, πηγάζουν από την κενοδοξία, το γεγονός ότι δεν φεύγουν δεν οφείλεται στη φύση τους αλλά στην κενοδοξία του ανθρώπου».  

 

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος (ο ψυχολογικός εννοείται).

Η Μεγάλη Στοά τού Γαλατσίου

Η Μεγάλη Στοά τού Γαλατσίου

 

Πριν από 25 περίπου χρόνια, στη Θεσσαλονίκη έγινε μία έκθεση «αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας». Πήγα να την δω, αλλά κανείς επίσημος φορέας της πόλης ούτε ήξερε μα ούτε είχε ακούσει γι’ αυτήν. Καλά, είχα αναρωτηθεί τότε: κι εγώ πως το είδα σε δημοσίευση στην Αθήνα;

Απογοητευμένος κατά κάποιο τρόπο που δεν βρήκα αυτό για το οποίο έφτασα στην Θεσσαλονίκη, κάθισα δυό-τρείς μέρες να αλητέψω στην ελκυστική αγκαλιά της. Τι να λέμε, άλλη αύρα αποπνέει η πόλη αυτή. Έτσι, τη δεύτερη μέρα των εξερευνήσεων μου στην πόλη, βλέπω μία μικρή ταμπέλα στην πλατεία Διοικητηρίου αν θυμάμαι καλά που έλεγε ότι στη Στοά, υπήρχε η έκθεση αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας. Πράγματι, κατηφόρισα για τη Στοά και όντως υπήρχε η έκθεση. Ίσως η καλύτερη έκθεση που έχω πάει ποτέ μου. Αν δεν την έχετε δει, σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα διότι στις μέρες μας λειτουργεί σε μόνιμη βάση κάπου στον Πύργο της Ηλείας και κάπου στο Κολωνάκι, εδώ στην Αθήνα. Με δυό λόγια, στην έκθεση αυτή εμφανίζεται η τεχνολογία αιχμής που διέθετε ο ελληνικός πολιτισμός. Πολύ εύκολα έβλεπες πως από την Τροία για παράδειγμα, μάθαιναν τα νέα της ημέρας οι Μυκηναίοι σε διάστημα μιάς ίσως ώρας. Τα μέσα επικοινωνίας που υπήρχαν ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Διότι, διάβασα στα νέα της πόλης μας για τα αρχαία που βρέθηκαν αφενός στα έργα του ΜΕΤΡΟ επί της Λ. Βέϊκου και αφετέρου για τα αρχαία τείχη στην οδό Ιπποκράτους.

Ευτυχώς, το τονίζω, ευτυχώς, που το ΜΕΤΡΟ ακολουθεί την διαδρομή για Κυψέλη και Εξάρχεια και όχι προς την Ακρόπολη. Διότι, αν η στοά του ΜΕΤΡΟ κατευθυνόταν προς την Ακρόπολη, ήταν πάρα πολύ πιθανό ν’ αντάμωνε την Μεγάλη Στοά που διασχίζει το Γαλάτσι με κατεύθυνση από βορά προς νότο, από το Βριλήσσιον Όρος προς την Ακρόπολη.

Σε κάποιους είναι γνωστό το σημείο στην Εύμορφη Εκκλησιά που οδηγούσε στην Μεγάλη Στοά. Καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει σήμερα η πρόσβαση αυτή και μάλλον καλώς, διότι ό,τι είναι κρυμμένο σώζεται. Ό,τι βγαίνει στην επιφάνεια καταστρέφεται. Καλώς, διότι στην Ελλάδα η ενασχόληση με τον αρχαίο πολιτισμό μας, είναι εντελώς επιδερμική, έτσι το θέλει το σύστημα κι έτσι πράττει ο άδολος λαός, ακολουθεί το σύστημα. Αυτό δεν το υποστηρίζω εγώ, ποιος είμαι άλλωστε για να ισχυριστώ κάτι τέτοιο, αυτό το αναφέρουν οι μελέτες, οι δημοσιεύσεις έγκριτων μελετητών και αρθρογράφων που έν ολίγοις, λένε ότι, στην Ελλάδα, οι Έλληνες αγνοούν την ιστορία τους. Εννοώ την αρχαία. Αγνοούν, συνεχίζουν οι ίδιοι κύκλοι, την αρχαία ελληνική γραμματεία. Αλλά όσο περισσότερο αγνοούν, τόσο περισσότερο ελληναράδες το παίζουν, σαν τους χρυσαυγίτες που κραύγαζαν «εγερθήτω» αλλά δεν άνοιξαν ποτέ στη ζωή τους να διαβάσουν έναν προσωκρατικό φιλόσοφο.

Πολλά είναι τα θαμμένα μυστικά που κρύβει στη ψυχή του το Γαλάτσι και καλώς μένουν ώς έχουν. Τώρα, αν τα έργα του ΜΕΤΡΟ φέρουν στην επιφάνεια μερικά σκόρπια τείχη ή κάτι άλλο, η ουσία είναι πως πάνω στην αρχαία Δόξα δεν θα πέσουν. Και δεν θα πέσουν διότι είναι αδύνατον να εμφανιστεί αυτή σε βέβηλους ανθρώπους, όπως είναι οι περισσότεροι όχι μόνο συμπολίτες μας αλλά και στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι συνέλληνες.

Οπότε, που και που, ας πετάμε κανένα θέσφατο που είπε ο Σωκράτης ή όποιος άλλος μέγιστος των Ελλήνων, ας παπαγαλίζουμε την Δημοκρατία και τις Ιδέες του Πλάτωνα, για να πουλάμε μούρη στις παρέες μας, αλλά μέχρι εκεί. Μην πάμε παραπέρα  

 

 

Ιωσήφ Στάλιν

Κομματικές παρατάξεις εναντίον της τοπικής κοινωνίας

Κομματικές παρατάξεις εναντίον της τοπικής κοινωνίας

 

Διάβασα το άρθρο τού δημοσιογράφου κ. Κιούπη στο τελευταίο τεύχος της μηνιαίας εφημερίδας «Γραμμή» με τον τίτλο: Ποιοι θέλουν τελικά προοδευτική συμπόρευση στο Γαλάτσι;

Κατανοώ έν μέρει τα ιδεολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και που ανακλούν φυσικά και σε τοπικό επίπεδο, στην πόλη μας έν προκειμένω. Δεν θα σταθώ σε όλο το άρθρο του συμπολίτη μας δημοσιογράφου, διότι όρους ας πούμε όπως: προοδευτικές δυνάμεις, για παράδειγμα, δεν τους αντιλαμβάνομαι, είναι εντελώς ασαφείς αν και η αριστερά θεωρεί το σώμα της «προοδευτικό» συγκρίνοντας το φυσικά με το «συντηρητικό» σώμα της δεξιάς.

Αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, προτάσσουν τις ιδεολογίες τους έναντι του κοινού καλού. Οι δικές τους ιδεολογίες είναι οι σωστές, οι άλλες όχι. Αυτό το παιχνίδι που στην Ελλάδα το βαπτίζουν πολιτικό ενώ είναι ξεκάθαρα κομματικό, ένας νοήμων άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή που δεν φορά παρωπίδες, που δεν φοβάται να προχωρήσει στη ζωή του χωρίς αφέντες κομματικούς ή και θρησκευτικούς, ένας άνθρωπος που δεν γλύφει από τα αποφάγια της εξουσίας για να συντηρήσει την αδυναμία του, ένας άνθρωπος έν τέλει που σέβεται τον εαυτό του και έχει μερικώς έστω το γνώθι σαυτόν, και έχει την αντίληψη και στέκεται έξω από τίς όποιες ιδεολογίες, αυτός ο άνθρωπος, δεν αυτοπροσδιορίζεται με βάση μία ιδεολογία αλλά προτάσσει άλλα ουσιώδη πράγματα.

Εδώ, στο άρθρο του συμπολίτη μας δημοσιογράφου, μεταξύ των άλλων που δεν με αφορούν διότι απευθύνονται σε κομματικά κυρίως πρόσωπα της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει επί λέξει: «ο επικεφαλής της παράταξης να εκλεγεί με κάλπη από την κοινωνία της πόλης». Η συγκεκριμένη πρόταση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο αν και θέλει επέκταση. Θέλει επέκταση η συγκεκριμένη πρόταση διότι αποδέκτη έχει τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μπορεί να προεκταθεί σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας και από άλλες «προοδευτικές δυνάμεις»  και οι μετέχοντες των ψηφοδελτίων -ανεξαρτήτου παράταξης-, να προτείνονται από τις τοπικές κοινωνίες, διότι μόνο αυτές γνωρίζουν την ποιότητα και σοβαρότητα του κάθε ενός έξ ημών.

Αυτό βέβαια, για να γίνει, προϋποθέτει επανάσταση, τουλάχιστον νοητική, διότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα είναι οπισθοδρομικά, δεν μπορούν από τη φύση τους να αναπτύξουν τέτοιων ειδών αντιλήψεις διότι αυτές βρίσκονται έξω από τον περιορισμένο νοητικό και ιδεολογικό τους δακτύλιο. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε μία κάλπη βουλευτικών ή δημοτικών εκλογών, έχουμε μπροστά μας ένα ψηφοδέλτιο που καλούμαστε να ψηφίσουμε σε αυτό τους «καλύτερους», αλλά μας διαφεύγει το γεγονός ότι, οι υποψήφιοι του ψηφοδελτίου δεν έχουν επιλεγεί από εμάς αλλά από την γραφειοκρατία μίας κομματικής συνεδρίασης. Εμείς, απλά καλούμαστε να επιλέξουμε μερικούς από τους αρεστούς του κόμματος, του κάθε κόμματος.

Η λειτουργία αυτή, που έχουμε συνηθίσει εφόσον δεν θέλουμε να έχουμε αυτάρκη σκέψη, δεν περιέχει εντός της ούτε ένα δράμι Δημοκρατίας. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για «κομματικές γραμμές».

Η εποχή που διάγουμε, είναι συναρπαστική, τα λάφυρα που ορέγεται κάθε κόμμα όταν πάρει την εξουσία σιγά αλλά σταθερά λιγοστεύουν. Το κάθε κόμμα που έχει κυβερνήσει ή που θέλει να κυβερνήσει, κατά νου, δεν έχει το εθνικό συμφέρον αλλά την άλωση της εξουσίας με τους δικούς του αχυράνθρωπους, κοινώς, κομματικά μέλη. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας.

Τα κομματικά λάφυρα λιγοστεύουν, διότι έχει ήδη ξεκινήσει μία καινούργια αντίληψη, ένα είδος διαφορετικής σκέψης, που σαν γνώμονα έχει το σταμάτημα του διαχωρισμού των ανθρώπων από τις ηλίθιες ιδεολογίες. Στην εποχή μας, οι όροι: αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής κλπ. δεν έχουν κανένα μα κανένα νόημα. Συντηρούνται όμως σαν όροι, διότι οι ιδεολογίες από κάπου πρέπει να τραφούν. Και τα πάντα τα τρέφει ο Φόβος.

Εύχομαι, ειλικρινά το γράφω, έστω η πρόταση του κ. Κιούπη που έχω υπογραμμίσει να υιοθετηθεί από τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν θα γίνει τίποτα διότι το Κοινό Καλό έρχεται σε δεύτερη μοίρα μιάς και υπερτερεί το «κομματικό καλό».   

 

Η τέχνη του να γράφεις χωρίς να λές τίποτα

Η τέχνη του να γράφεις χωρίς να λές τίποτα

 

Στην πόλη μας κυκλοφορούν ώς γνωστόν, αρκετά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.) που συμβάλουν με τον τρόπο τους στην ενημέρωσή μας, σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. Χάριν της ενημέρωσης λοιπόν και της διακίνησης των ιδεών -θεμελιώδης αρχή της Δημοκρατίας μας-, έστω και αστικής όπως με πόνο μολογάνε διάφοροι κύκλοι, νοσταλγοί του παρελθόντος αλλά και του ζοφερού μέλλοντος, ο καθένας έξ ημών μπορεί να αρθρογραφεί, να κριτικάρει τα κακώς κείμενα αλλά να υπόκειται και ο ίδιος σε κριτική. Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε σε μία μόνο έκδοση και η δική μας εφημερίδα «Χάος», σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων (200), αλλά εμείς την μοιράσαμε χέρι-χέρι. Δεν διαφημίσαμε καθόλου την εκδοτική μας προσπάθεια διότι δεν ήταν αυτή η επιθυμία μας παρά μόνο η έκδοση της πειραματικής εφημερίδας μας. Πέτυχε το πείραμα και ίσως το επαναλάβουμε κάποια στιγμή, ίσως.

Τόσο λοιπόν στον έντυπο τύπο κι άλλο τόσο και στον ηλεκτρονικό, μιλάω πάντα για την αμαρτωλή πόλη μας, το Γαλάτσι, ο λόγος, ο γραπτός λόγος, κρίνεται. Κρίνεται διότι η Δημοκρατία μας, όπως θέλει ελεύθερη την διακίνηση των ιδεών εκφραζομένη μέσω του γραπτού λόγου, άλλο τόσο θέλει και την κριτική. Ό,τι λοιπόν γράφεται ελεύθερα υπόκειται και σε κριτική. Με υποκειμενικά κριτήρια πάντοτε.

Κι εγώ για παράδειγμα, έχω δεχθεί κατά το παρελθόν κριτική με όσα κατά καιρούς γράφω και φυσικά θα δεχθώ και στο μέλλον. Την αποδέχομαι την κριτική διότι είναι μέρος της ελευθερίας. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία, ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο γραφής, το ίδιο συμβαίνει και με τον κριτικό ή τον έν δυνάμει κριτικό.

Ό,τι γράφεται όπως προείπα, μένει. Όμως και ο προφορικός λόγος κατά την ανατολίτικη φιλοσοφία μένει, στα Ακασικά Αρχεία, όπως τα ονομάζουν. Προφορικός ή γραπτός έν τέλει ο λόγος, έντυπος ή ηλεκτρονικός, μπορεί και κρίνεται. Φυσικά, όταν κρίνουμε ένα άρθρο για παράδειγμα, κρίνουμε αυτό καθαυτό, δεν κρίνουμε τον βίο τον ιδιωτικό του αρθρογράφου, και δεν το κάνουμε διότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις πράξεις του άλλου, τουλάχιστον κατά την χριστιανική αντίληψη.

Έτσι λοιπόν, θέλω να καταθέσω την σκέψη μου εδώ, για μία στήλη που διαβάζω συχνά και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς γράφει. Ο απίθανος λοιπόν αυτός αρθρογράφος της έν λόγω στήλης, με έχει κερδίσει. Είμαι ίσως ο πρώτος που θα διαβάσω το άρθρο του, με δυό λόγια δηλαδή, είμαι φανατικός οπαδός του.

Βέβαια, εγώ φανατικός στη ζωή μου δεν είμαι για κανένα λόγο, πολιτικό, θρησκευτικό, γηπεδικό, τηλεοπτικό κλπ. Τότε, πως ξέπεσα κι έγινα φανατικός; Για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Διότι, από τότε που πρωτοδιάβασα την στήλη αυτή, δεν έχω καταλάβει απολύτως τ ί π ο τ α! Γράφει, γράφει, γράφει, αυτός ο απίθανος τύπος και δεν λέει απολύτως, μα απολύτως τίποτα! Πως τα καταφέρνει; Όλα τα ανωτέρα εννοείται με υποκειμενικά κριτήρια.

Ακόμα και στον ξύλινο λόγο, μπορεί να βγεί κάποιο νόημα, δύσκολα, αλλά μπορεί. Εδώ, στον καταπληκτικό αυτόν αρθρογράφο, δεν υπάρχει έλεος. Τότε, ίσως μου πει κάποιος, γιατί διαβάζεις κάποιον έτσι φανατικά εφόσον δεν τον καταλαβαίνεις; Δεν έχω απάντηση, ειλικρινά, σε τούτο το κοφτερό ερώτημα που μπορεί να προκύψει. Μήπως είμαι μαζοχιστής; Αστείο; Φυσικά, αλλά μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά η φανατική μου προσκόλληση σε κάτι που είναι άγευστο, άοσμο, άνευ ουσίας;

Τα Μ.Μ.Ε. της πόλης μας, είναι αξιέπαινα διότι μάχονται σε τοπικό επίπεδο, άρα έχουν περιορισμένο κοινό που μπορεί όμως να μεταφραστεί σε δεκάδες χιλιάδες ίσως αναγνώσεις. Δεν είναι δηλαδή αμελητέοι οι αριθμοί για μία πόλη όπως η δική μας. Σε μεγαλύτερης εμβέλειας Μέσα, παρατηρούνται τα ίδια φαινόμενα, εκεί μάλιστα που όλα κινούνται από τον επαγγελματισμό, υπάρχουν αρθρογράφοι που δεν λένε απολύτως τίποτα. Και εκεί ρέει και χρήμα. Εδώ τουλάχιστον οι τοπικοί αρθρογράφοι είναι ερασιτέχνες. Ναι, αλλά μπορούν και οι ερασιτέχνες όπως ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, να γράφουν, όχι με τρόπο επαγγελματικό, δεν είναι πανάκεια εξάλλου ο επαγγελματισμός τού είδους αυτού, όμως, να γράφουν κάτι, ό,τι τραβάει η ψυχούλα τους, αλλά να έχει ένα νόημα; Να βγαίνει κάτι;

Κατά καιρούς, το φιλόξενο κατά τ’ άλλα e-galatsi πέφτει στην ίδια παγίδα. Ο διευθυντής του κυρίως, γράφει, γράφει, γράφει και τι αλήθεια μας λέει; Αναμασά λόγο πεπερασμένο. Στο τελευταίο μάλιστα άρθρο του με τις ευχές προς τους δημοτικούς άρχοντες συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης και έν δυνάμει νέους δημάρχους, σκόπιμα πιστεύω παρέλειψε την κ. Έλενα Ζέρβα. Γιατί αγαπητέ κατά τ’ άλλα κ. Διευθυντά; Ξεχάσατε το 4% που έλαβε στις τελευταίες εκλογές ουσιαστικά μόνη της; Να υποθέσω ότι και σείς γράφετε με υποκειμενικά κριτήρια;

Θα πει ίσως τώρα κανείς, καλά βρε Πεζοπόρε, εσύ γράφεις πράγματα που έχουν νόημα; Που από τη γραφή σου βγαίνει κάτι; Ό,τι και αν γράφω, σημασία έχει πως την κριτική την δέχομαι, από την καλύτερη ώς την χειρότερη. Κι αυτό διότι δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η κριτική, μιάς και η Δημοκρατία Είναι τα πάντα.

Πέραν αυτών για την αρθρογραφία χωρίς νόημα, σκέφτομαι να αλλάξω το όνομα μου από Πεζοπόρος σε Ιωσήφ Στάλιν. Το σκέφτομαι διότι πολλούς πεζοπόρους τώρα τελευταία απόκτησε η πόλη μας που πέφτουν μάλιστα και σε λακκούβες… Έτσι, αν δείτε σε επόμενο άρθρο να φέρει υπογραφή «Ιωσήφ Στάλιν» θα είμαι εγώ. Όμως το σκέφτομαι…  Φυσικά, πάντα με «υποκειμενικά κριτήρια. 

Πως θα πέσει ο Βούδας της πόλης μας

 

Πως θα πέσει ο Βούδας της πόλης μας

Αν δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί να ενοχλείς τις λέξεις;

Το παραπάνω σύνθημα το αλίευσα από τοίχο ενός παρακμιακού κτιρίου. Μπορεί και παλιάς φυλακής. Και το σκέφτηκα όταν έκανα -αν και άργησα- την κίνηση να κλείσω το Μέσο και να πάω στην κουζίνα μου να φτιάξω το μελωμένο ρόφημά μου.

Τι έλεγε το Μέσο; Τι να πει αλήθεια ο αγαπητός Larry με αυτούς που καλεί στην εκπομπή του για να μιλήσουν για πολιτική στο Γαλάτσι; Υπάρχει άραγε πολιτική σκέψη στην πόλη μας; Απογοητεύτηκα από τον καλεσμένο τού Larry μας, ίσως διότι θα περίμενα από έναν νέο άνθρωπο θετική σκέψη και όχι αναμασήματα και κατηγόριες εναντίον -όχι τού Δημάρχου- αλλά κυρίως ενός συστήματος που στηρίζει και τον Δήμαρχο.

Αναρωτήθηκα, όταν ρωτήθηκε από τον οικοδεσπότη του: θα κάνετε ρουσφέτια;», απάντησε με το θεϊκό: «θα γίνω δυσάρεστος διότι δεν θα κάνουμε». Απόρησα, είναι δυνατόν στον μαρτυρικό τόπο μας να ζητάει κάποιος την ψήφο μας και να μην κάνει ρουσφέτια; Όμως, γρήγορα κατάλαβα ότι ο νέος συμπολίτης μας ζει εκτός της σφαίρας του Γαλατσίου εφόσον φαίνεται να αγνοεί ότι ο αρχηγός της παράταξής του, στήριζε όχι μόνο τον νύν Δήμαρχο αλλά και τον προηγούμενο, δηλαδή το σύστημα. Το γιατί βέβαια τράβηξε το δικό του δρόμο μπορεί να είναι ασαφές ή ακόμα και σαφές, να ζήλεψε τη θέση του χαλίφη και να θέλει να πάρει τη θέση του.

Ότι ο νύν Δήμαρχος θα χάσει έκ των έσω -από μέσα πέφτει το κάστρο- έλεγε προ 20ημερου έτερος αρχηγός παράταξης, αυτό μάλλον είναι μαθηματικά βέβαιο. Το άγνωστο είναι το ποιος θα τον ρίξει, πάντως καθώς φαίνεται, οι μέχρι τούδε υποψήφιοι δεν μπορούν, είναι ανεπαρκείς μπροστά στον Βούδα του Γαλατσίου.

Γιατί τον λέω Βούδα; Τι γιατί, όταν είσαι σε κλειστή παρέα δέκα (10) ατόμων με πρώην πρωθυπουργό και τρώς κοψίδια σε ταβέρνα της Σταμάτας, και να μην είσαι γίνεσαι, παίρνεις από τη σοφία Εκείνου, μαθαίνεις από την πολιτική του σκέψη. Και θα αναρωτηθεί ο αγνός αναγνώστης: καλά, αφού ήταν κλειστή η συνάντηση, πως και διέρρευσε; Δεν διέρρευσε, οι ίδιοι οι μετέχοντες του δείπνου των 10 την έδωσαν σε ορισμένα Μέσα για να βγάλουν και τις υποχρεώσεις τους.

Τέλος πάντων, όση προσπάθεια και να καταβάλει ο αγαπητός Larry, όσους νέους συνδυασμούς και αν κάνουν μερικοί συμπολίτες μας, ο Βούδας του Γαλατσίου δεν πέφτει εύκολα. Τουλάχιστον σε αυτές τις εκλογές που θα σαρώσει από τη πρώτη Κυριακή. Στις επόμενες πιθανόν, αλλά και πάλι, όχι από τους υπάρχοντες ή μελλοντικούς δημοτικούς συμβούλους. Από ένα εντελώς νέο πρόσωπο πιθανόν.

Σε κάθε εκπομπή του αγαπητού Larry, πάντα οι καλεσμένοι -όποιοι κι αν είναι-, τι κάνουν λες και είναι συνεννοημένοι; Κατηγορούν ο ένας τον άλλον, αυτό δηλαδή που συμβαίνει και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αντί να παράγουν πολιτική, παράγουν μικροπολιτική. Όλο αυτό το κατηγορώ κατά του Δημάρχου, σίγουρα έχει βάσεις, δεν είναι στη πόλη μας κανείς αγγελικά πλασμένος. Αλλά αυτοί οι απίθανοι τύποι χάνονται στα κούφια λόγια, αυτοί θα έρθουν στην εξουσία και θα τα φτιάξουν. Κατά το γνωστό άλλωστε της κεντρικής πολιτικής σκηνής: βρήκαμε καμένη γη.

 

Σε ακόμη μία εκπομπή του Larry μας, χόρτασα αλήθεια. Αυτήν επικαλούνται όλοι, αυτήν αναμασούν, αυτήν στραπατσάρουν. Έτσι, επειδή το μυαλό πάλι τρέχει, σκέφτομαι πως η μόνη σταθερά τελικά στη πόλη μας, είναι αυτοί οι απίθανοι τύποι που συγκεντρώνονται κάθε Σάββατο και αντί να πουν: εδώ ερχόμαστε για ψυχοθεραπεία, για να περάσουμε καλά, το χαλάνε κάποιες φορές διότι παίρνουν στα σοβαρά τους ρόλους του. Το αρχικό λοιπόν σύνθημα του τοίχου: Αν δεν έχεις τίποτα να πεις, γιατί να ενοχλείς τις λέξεις;  Καλύπτει απόλυτα ειδικά αυτούς. Και πέρα από τις λέξεις που ταλαιπωρούν τρομάζουν και τα περιστέρια που δεν βόσκουν ανεμπόδιστα.

Όμως απόψε είναι Παρασκευή, και σε μία άλλη γιάφκα, σε κάποια υπόγα της δαιδαλώδους πόλης μας, λαμβάνει χώρα κατά τις βραδυνές ώρες, η «μάζωξη της Παρασκευής» σε αντιδιαστολή με την «μάζωξη του Σαββάτου. Όμως, για την «μάζωξη της Παρασκευή» θα μιλήσουμε στο άγνωστο μέλλον. 

 

Ο Καλαματιανός

Ο Καλαματιανός

 

Θυμάστε φαντάζομαι τα δεινά που τράβηξαν οι Μικρασιάτες αδελφοί μας όταν έφτασαν στην Ελλάδα από τούς μαρτυρικούς τόπους τους. Βάρος δυσβάστακτο έγιναν για την ελληνική κοινωνία που τούς συμπεριφέρθηκε με επαίσχυντο (επιεικής λέξη) τρόπο. Κυριολεκτικά τούς άδειασε σε βαλτότοπους να τούς θερίσει η ελονοσία, τις γυναίκες τις είπανε παστρικές (βρισιά) αλλά η πάστρα δηλώνει την καθαριότητα. Τα ξέρετε αυτά. Κατέστρεψαν με τις πολιτικές τους οι Βενιζέλος και βασιλιάς τον τόπο τους, και λες και τούς έκαναν χάρη που έφτασαν διαλυμένοι στη μητροπολική Ελλάδα.

Η Ελλάδα, για λόγους που αγνοώ, τα μισεί τα παιδιά της που είναι διάσπαρτα στον κόσμο. Με τον ίδιο σκαιό τρόπο αντιμετώπισε τούς Πόντιους, ποιους δηλαδή; Το αρχαιότερο ελληνικό φύλο στον πλανήτη. Ευτυχώς όμως που έφτασαν εδώ, έστω και με τον πικρό τρόπο του ξεριζωμού, οι άνθρωποι αυτοί, Μικρασιάτες και Πόντιοι και μεταμόρφωσαν κυριολεκτικά τον Έλληνα Παλιοελλαδίτη, αυτόν δηλαδή τού Μοριά και της Ρούμελης.

Πρίν τον ερχομό τους, η Ελλάδα βρισκόταν ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση, όμως, όταν άρχισαν να ενσωματώνονται οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες τους πρόσφυγες, σταδιακά άλλαξε και η ρότα του πολιτισμού μας. Με τα έθιμά τους, τα τραγούδια τους, την καθαριότητά τους, το εμπορικό πνεύμα τους, την αξιοσύνη τους, την αγάπη τους για την ζωή και πόσα ακόμη, μεταμόρφωσαν την ελληνική πολιτιστική παρακμή σε ζώσα κοινωνία.

Όταν λοιπόν βρίσκομαι στο Hasta Luego και απολαμβάνω τον εξαιρετικό εσπρέσο που σερβίρουν οι ιδιοκτήτες του με άριστο επαγγελματικό τρόπο, εκείνος ο συμπολίτης μας που τυχαίνει να συναντήσω πολλές φορές και να πιάσουμε ήσυχες κουβέντες και όχι κραυγές όπως συνηθίζεται ν’ ακούγονται από το παρακείμενο καφέ, είναι ένας …… Καλαματιανός!

Είναι Καλαματιανός, διότι γεννήθηκε στα πέριξ της Καλαμάτας (από το ίδιο χωριό με αυτό τού Δήμαρχου), αλλά έχει νοοτροπία Μικρασιάτη. Είναι ευγενής, ευδιάθετος, χιουμορίστας, ο όλος τρόπος του φανερώνει καλοσύνη έμφυτη, νιάξιμο ουσιώδες για τον πλησίον του, σεβασμό στις ιδιοτροπίες του καθενός. Δεν διαβάλει κανέναν, δεν είναι κουτσομπόλης, ακόμη και τις «εργασίες» τού Κονκλάβιου τις παρακολουθεί κυρίως από μακριά, περισσότερο σαν θεατής. Και σπάνια νομίζω -τις φορές που λαμβάνω κι εγώ μέρος στο παράλογο αυτό συναπάντημα τού Σαββάτου- συμμετέχει με παρεμβάσεις ή με άλλες παλαβομάρες που πράττουν κατά κόρον οι φαφλατάδες της συμφοράς.

Ο Νικόλας λοιπόν ο Καλαματιανός, είναι άνθρωπος διαμάντι. Και είναι κομμουνιστής αλλά δεν το διαλαλεί. Μαζί του μπορείς ήσυχα να διαφωνήσεις για την πολιτική -και διαφωνούμε-, αλλά μπορεί και ακούει. Το ακούειν, δεν είναι χάρισμα αλλά προϊόν παιδείας, και για τον λόγο αυτό επίσης, νομίζω πως συναναστρέφομαι πιότερο με Μικρασιάτη παρά με Καλαματιανό.

Καλαματιανός ή Μικρασιάτης τελικά, δεν έχει νόημα αν εκείνο που φαίνεται είναι ο ουμανισμός. Και με τον δικό του τρόπο ο Νικόλας, τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις -διαφορετικές από τις δικές μου- νοιάζεται για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.

Κατά τρόπο παράξενο -πως τα φέρνει αλήθεια η μοίρα- και ο συμπατριώτης του ο Δήμαρχος, δρα με τον ίδιο ουμανιστικό τρόπο. Στην καθημερινότητα της πόλης τον βρίσκεις παντού, λες και το κάθε πρόβλημα το μυρίζεται πριν εμφανιστεί. Διαισθητικός ο Δήμαρχός μας; Μπορεί, αλλά οι παρεμβάσεις του στην καθημερινότητα είναι πάρα πολύ σημαντικές. Είναι πάντα εκεί, και το ξέρεις.

Μιάς όμως και το έφερε η κουβέντα, γιατί έχεις καιρό να εμφανιστείς στο Hasta Luego Δήμαρχε; Για κόπιασε κι από εδώ σε παρακαλώ, μην πηγαίνεις όλο σε μυστικές πρωθυπουργικές (πρώην πρωθυπουργού) κλειστές συναντήσεις (των δέκα ατόμων). Κι εσύ, όπως ο συμπατριώτης σου ο Νικόλας, για κοιτάξτε το, μήπως έχετε ρίζες Μικρασιάτικες;

==========

Το άσμα φυσικά μικρασιάτικο.